(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
Περι πτώσεως λοιπόν. Με την βοήθεια τής επιστήμης και τής μοντέρνας φιλοσοφίας (η οποία είναι καί αυτή καθαρή επιστήμη), η πτώση απορρίπτεται σάν μύθος τών παππούδων. Μόνον ό,τι σκέπτεται ο διανοούμενος είναι πραγματικό. Μάλιστα δέ εφ`όσον τό σκέπτεται, αυτομάτως πραγματοποιείται. Σωτηρία είναι να σκεφτούμε τη λύση του προβλήματος, τού κάθε προβλήματος και έρχεται αυτομάτως η λύτρωση. Για αυτό και ο Βουδισμός, ο φωτισμός του Βούδα, ταιριάζει πολύ στο σύγχρονο διανοούμενο και στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζεί πλέον. Τί λένε λοιπόν οι διανοούμενοι για την πτώση ; Ότι λένε οι Θεολόγοι της Γερμανίας για τον Θεό. Καταρχάς δέν υπάρχει. Ο Νίτσε κήρυξε τον θάνατο του Θεού. Ο Χάιντεγκερ τον θάνατο του Είναι. Ο Γιανναράς το θάνατο της Φύσεως, ο Ράμφος το θάνατο του Έλληνα, Ο Ζηζιούλας το θάνατο της Πατερικής Θεολογίας.
Υπάρχει μια νόστιμη ιστορία η οποία σχετίζεται με το πολυπολιτισμικό μοντέλο στο οποίο θα ζήσουμε και το οποίο αγαπά τόσο πολύ ο κ.Καλαϊτζίδης. Ένας μικρός ακούει τους Μωμεθανούς να λένε πως άξιος είναι όποιος πεθαίνει για την πίστη του, τους Χριστιανούς να λένε πως άξιος είναι όποιος πεθαίνει για τον Χριστό, τους πατριώτες να εξυμνούν τον θάνατο για την πατρίδα, και σκέφτεται : Μα καλά δεν υπάρχει κανείς που να θέλει να ζήσω ;
Θανατοποινήτες. Με το αίνιγμα της πτώσεως εισερχόμεθα στο βασίλειο του ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. Αν θελήσουμε να βρούμε τις πηγές της αρνήσεως της πτώσεως θα σταθούμε στην εντυπωσιακή άρνηση που περιέχεται στην Καινή Διαθήκη και είναι η προσευχή του Φαρισαίου. Μεγαλειώδης ελεγεία για κάθε αρνητή της πτώσεως. Κατόπιν, εκτός του Ιούδα θα βρούμε και τον πλούσιο νεανία που επιθυμούσε να κληρονομήσει την ζωήν την αιώνιον.
Στη δύση έχουμε τον Καρτέσιο, ο οποίος πίστευε πώς με ορθή διατροφή και μετρημένη άσκηση του σώματος και χωρίς τα πάθη της ψυχής θα μπορούσε να ζήσει 200 χρόνια. Πέθανε όμως νέος απο κρυολόγημα. Έχουμε επίσης τον πρώτο άνθρωπο-ρολόι, τον Κάντ. Πώς είναι δυνατόν με τέτοιο ηθικό νόμο μέσα μας να βρισκόμαστε σε πτώση ; Τό ότι αρνήθηκε τον μαθητή του Φίχτε, αφορούσε τον ηθικό νόμο, όχι τον μισθολογικό της εποχής του. Ο Κάντ ήταν και ο πρώτος που συνέδεσε τον ηθικό νόμο με το Σύμπαν. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε πώς το σύμπαν δέν βρίσκεται σε πτώση, όπως πιστεύει και η σύγχρονη επιστήμη. Αντιθέτως δουλεύει σαν ρολόϊ. Έτσι λοιπόν ζώντας σαν ρολόϊ εξωτερικώς και με τον ηθικό νόμο εσωτερικώς, έζησε σαν πρόσωπο, με αληθινή αξιοπρέπεια. Ήταν τόσο ταπεινός αυτός ο μεγάλος Φιλόσοφος που βοηθούσε ακόμη και τις νοικοκυρές της πόλεως του να αποκτήσουν συμπαντική συνείδηση. Μέ την καθημερινή του βόλτα, η οποία ήταν τόσο ακριβής, διόρθωναν τα ρολόγια τους. ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ. Είχε μπεί στον χρόνο ο άνθρωπος. Ο Κάντ όπως διδάσκει και ο Ράμφος έζησε καί την τέταρτη διάστασή του, ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. Συμπέρασμα: Οι πλανήτες δέν πέφτουν. Γυρίζουν γύρω απο τον εαυτό τους, αιωνίως, μέχρι τα έσχατα.
Αυτό το κινητό ακίνητο που αποδεικνύει την ανυπαρξία της πτώσεως ενσαρκώνει στην εποχή μας ο Ζηζιούλας. Ο Επίσκοπος δέν κάνει τίποτε, απλώς υπάρχει, και με την ύπαρξη του σαν τον ήλιο, και όχι πλέον σαν περιστρεφόμενος πλανήτης, φωτίζει εσχατολογικά τα πάντα.
Νομίζουμε πώς ο κ.Αμπατζίδης έχει δίκιο. Πού να βρούν οι Πατέρες τέτοιες συμπαντικές γνώσεις. Έκαναν λάθη. Πρέπει να το ομολογήσουμε.
ΕΑΝ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΠΤΩΣΗ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Αυτό ισχυρίζεται καί ο ‘‘φωτισμένος’’ Μέσκος. Διότι το σύμπαν στηρίζεται στά κβάντα και τα κβάντα δέν είναι τίποτα, δέν έχουν ταυτότητα. Δέν έχουν δομή. Παντού στήν ύλη Α Β και Β Α διακρίνονται, στά κβάντα δέν διακρίνονται. Γιαυτό το λόγο τα κβάντα ερμηνεύονται σάν πνεύμα πλέον, και καταργούν την διάκριση ψυχής και σώματος σάν επηρεασμένης από μιά πρωτόγονη ακόμη επιστήμη. Η σύγχρονη επιστήμη ελευθέρωσε τον άνθρωπο επιτέλους από τίς πλάνες του καί ανέδειξε όλη την μεταφυσική και θρησκευτική πίστη τού ανθρώπου σάν την ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. ΤΑ ΚΒΑΝΤΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΠΡΩΤΕΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΘΕΟΣ.
Σ`αυτό το σημείο θα θέλαμε να θυμίσουμε στούς φιλοσόφους μας Γιανναρά και Ράμφο, την Φιλοσοφία. Ο Πλωτίνος περιγράφει την κλίμακα τού ΕΙΝΑΙ, της μετοχής τών όντων στό Είναι από το ΕΝΑ μέχρι τον βυθό της ύλης όπου το ΕΙΝΑΙ δέν υφίσταται πλέον. Σ`αυτή την κλίμακα τής πραγματικότητος τών όντων, όσο κατεβαίνουμε τόσο η μετοχή στό ΕΙΝΑΙ ελαττούται. Αγαπητοί κ.φιλόσοφοι αυτός ο βυθός τής πραγματικότητος όπου δεν υφίσταται καμία πλέον μετοχή στό Είναι, το απόλυτο ανόητο σκότος, δέν είναι τα κβάντα;
Ας δούμε όμως την σοφία τού κ.Γιανναρά όπως εκφράζεται στό αίνιγμα τού κακού. ΤΟ ΑΠΩΓΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΥ. «Ο θεός δημιουργεί τον κόσμο ακριβώς όπως τον γνωρίζουμε με την φθορά και τον θάνατο (κανένα παιδί δέν θα συμφωνούσε μαζί του, διότι ο κόσμος για τα παιδιά είναι παράδεισος. Ο Γιανναράς περιγράφει τον κόσμο ενός φοβισμένου ανθρώπου). Ο θεός λοιπόν δημιούργησε το φυσικό λεγόμενο κακό, τήν φιλαϋτία και την ατομική ιδιοτέλεια, μ`έναν σαφή σαδισμό ο οποίος πηγάζει από την βιοδομή και τής φύσεως και τού φυσικού ανθρώπου. Γιαυτό οι φυσικές ανθρώπινες σχέσεις κατευθύνονται από το μίσος, την διαβολή, τον φθόνο, την αδικία, την αχαριστία. Η φύση ταυτίζεται με το κακό. Όμως δημιουργείται ο άνθρωπος ως φύσει τρεπτός. Αυτή η τρεπτότης είναι η σωτηρία μας . Μας δίνει τη δυνατότητα να υπερβούμε τη φύση, το κακό. Μάς δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουμε σχέση με το άκτιστο και με την αυθυπέρβαση αυτή να σώσουμε το λίαν καλώς της Γενέσεως». Περί αντιφάσεως απόλυτη άγνοια. Ο Χριστός περιττός.
Η τρεπτότης η οποία περιγράφει τό ίδιον τού καλού και τού κακού, το γεγονός πώς εκεί πού τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο, σαν φαύλος κύκλος, η τρεπτότης η οποία δίνει την φυσική υπομονή τού γαϊδάρου και την σοφία τού Χότζα, είναι για τον κ.καθηγητή το κλειδί της σωτηρίας μας. Κύριε καθηγητά, αυτό το χρυσό κλειδί μπορεί να σώζει το γάμο αλλά γιά παραπέρα δέν υποσχόμαστε τίποτα. Αυτή η τρεπτότης στηρίζει εν τέλει και την φιλοσοφία τής σχέσης σαν καταστατικό του προσώπου.
Με τον Χριστιανισμό τα σύνορα της μωρίας και της σοφίας χάθηκαν και το ζούμε αυτό το δράμα καθημερινώς .
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Περι πτώσεως λοιπόν. Με την βοήθεια τής επιστήμης και τής μοντέρνας φιλοσοφίας (η οποία είναι καί αυτή καθαρή επιστήμη), η πτώση απορρίπτεται σάν μύθος τών παππούδων. Μόνον ό,τι σκέπτεται ο διανοούμενος είναι πραγματικό. Μάλιστα δέ εφ`όσον τό σκέπτεται, αυτομάτως πραγματοποιείται. Σωτηρία είναι να σκεφτούμε τη λύση του προβλήματος, τού κάθε προβλήματος και έρχεται αυτομάτως η λύτρωση. Για αυτό και ο Βουδισμός, ο φωτισμός του Βούδα, ταιριάζει πολύ στο σύγχρονο διανοούμενο και στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζεί πλέον. Τί λένε λοιπόν οι διανοούμενοι για την πτώση ; Ότι λένε οι Θεολόγοι της Γερμανίας για τον Θεό. Καταρχάς δέν υπάρχει. Ο Νίτσε κήρυξε τον θάνατο του Θεού. Ο Χάιντεγκερ τον θάνατο του Είναι. Ο Γιανναράς το θάνατο της Φύσεως, ο Ράμφος το θάνατο του Έλληνα, Ο Ζηζιούλας το θάνατο της Πατερικής Θεολογίας.
Υπάρχει μια νόστιμη ιστορία η οποία σχετίζεται με το πολυπολιτισμικό μοντέλο στο οποίο θα ζήσουμε και το οποίο αγαπά τόσο πολύ ο κ.Καλαϊτζίδης. Ένας μικρός ακούει τους Μωμεθανούς να λένε πως άξιος είναι όποιος πεθαίνει για την πίστη του, τους Χριστιανούς να λένε πως άξιος είναι όποιος πεθαίνει για τον Χριστό, τους πατριώτες να εξυμνούν τον θάνατο για την πατρίδα, και σκέφτεται : Μα καλά δεν υπάρχει κανείς που να θέλει να ζήσω ;
Θανατοποινήτες. Με το αίνιγμα της πτώσεως εισερχόμεθα στο βασίλειο του ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. Αν θελήσουμε να βρούμε τις πηγές της αρνήσεως της πτώσεως θα σταθούμε στην εντυπωσιακή άρνηση που περιέχεται στην Καινή Διαθήκη και είναι η προσευχή του Φαρισαίου. Μεγαλειώδης ελεγεία για κάθε αρνητή της πτώσεως. Κατόπιν, εκτός του Ιούδα θα βρούμε και τον πλούσιο νεανία που επιθυμούσε να κληρονομήσει την ζωήν την αιώνιον.
Στη δύση έχουμε τον Καρτέσιο, ο οποίος πίστευε πώς με ορθή διατροφή και μετρημένη άσκηση του σώματος και χωρίς τα πάθη της ψυχής θα μπορούσε να ζήσει 200 χρόνια. Πέθανε όμως νέος απο κρυολόγημα. Έχουμε επίσης τον πρώτο άνθρωπο-ρολόι, τον Κάντ. Πώς είναι δυνατόν με τέτοιο ηθικό νόμο μέσα μας να βρισκόμαστε σε πτώση ; Τό ότι αρνήθηκε τον μαθητή του Φίχτε, αφορούσε τον ηθικό νόμο, όχι τον μισθολογικό της εποχής του. Ο Κάντ ήταν και ο πρώτος που συνέδεσε τον ηθικό νόμο με το Σύμπαν. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε πώς το σύμπαν δέν βρίσκεται σε πτώση, όπως πιστεύει και η σύγχρονη επιστήμη. Αντιθέτως δουλεύει σαν ρολόϊ. Έτσι λοιπόν ζώντας σαν ρολόϊ εξωτερικώς και με τον ηθικό νόμο εσωτερικώς, έζησε σαν πρόσωπο, με αληθινή αξιοπρέπεια. Ήταν τόσο ταπεινός αυτός ο μεγάλος Φιλόσοφος που βοηθούσε ακόμη και τις νοικοκυρές της πόλεως του να αποκτήσουν συμπαντική συνείδηση. Μέ την καθημερινή του βόλτα, η οποία ήταν τόσο ακριβής, διόρθωναν τα ρολόγια τους. ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ. Είχε μπεί στον χρόνο ο άνθρωπος. Ο Κάντ όπως διδάσκει και ο Ράμφος έζησε καί την τέταρτη διάστασή του, ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. Συμπέρασμα: Οι πλανήτες δέν πέφτουν. Γυρίζουν γύρω απο τον εαυτό τους, αιωνίως, μέχρι τα έσχατα.
Αυτό το κινητό ακίνητο που αποδεικνύει την ανυπαρξία της πτώσεως ενσαρκώνει στην εποχή μας ο Ζηζιούλας. Ο Επίσκοπος δέν κάνει τίποτε, απλώς υπάρχει, και με την ύπαρξη του σαν τον ήλιο, και όχι πλέον σαν περιστρεφόμενος πλανήτης, φωτίζει εσχατολογικά τα πάντα.
Νομίζουμε πώς ο κ.Αμπατζίδης έχει δίκιο. Πού να βρούν οι Πατέρες τέτοιες συμπαντικές γνώσεις. Έκαναν λάθη. Πρέπει να το ομολογήσουμε.
ΕΑΝ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΠΤΩΣΗ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Αυτό ισχυρίζεται καί ο ‘‘φωτισμένος’’ Μέσκος. Διότι το σύμπαν στηρίζεται στά κβάντα και τα κβάντα δέν είναι τίποτα, δέν έχουν ταυτότητα. Δέν έχουν δομή. Παντού στήν ύλη Α Β και Β Α διακρίνονται, στά κβάντα δέν διακρίνονται. Γιαυτό το λόγο τα κβάντα ερμηνεύονται σάν πνεύμα πλέον, και καταργούν την διάκριση ψυχής και σώματος σάν επηρεασμένης από μιά πρωτόγονη ακόμη επιστήμη. Η σύγχρονη επιστήμη ελευθέρωσε τον άνθρωπο επιτέλους από τίς πλάνες του καί ανέδειξε όλη την μεταφυσική και θρησκευτική πίστη τού ανθρώπου σάν την ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. ΤΑ ΚΒΑΝΤΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΠΡΩΤΕΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΘΕΟΣ.
Σ`αυτό το σημείο θα θέλαμε να θυμίσουμε στούς φιλοσόφους μας Γιανναρά και Ράμφο, την Φιλοσοφία. Ο Πλωτίνος περιγράφει την κλίμακα τού ΕΙΝΑΙ, της μετοχής τών όντων στό Είναι από το ΕΝΑ μέχρι τον βυθό της ύλης όπου το ΕΙΝΑΙ δέν υφίσταται πλέον. Σ`αυτή την κλίμακα τής πραγματικότητος τών όντων, όσο κατεβαίνουμε τόσο η μετοχή στό ΕΙΝΑΙ ελαττούται. Αγαπητοί κ.φιλόσοφοι αυτός ο βυθός τής πραγματικότητος όπου δεν υφίσταται καμία πλέον μετοχή στό Είναι, το απόλυτο ανόητο σκότος, δέν είναι τα κβάντα;
Ας δούμε όμως την σοφία τού κ.Γιανναρά όπως εκφράζεται στό αίνιγμα τού κακού. ΤΟ ΑΠΩΓΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΥ. «Ο θεός δημιουργεί τον κόσμο ακριβώς όπως τον γνωρίζουμε με την φθορά και τον θάνατο (κανένα παιδί δέν θα συμφωνούσε μαζί του, διότι ο κόσμος για τα παιδιά είναι παράδεισος. Ο Γιανναράς περιγράφει τον κόσμο ενός φοβισμένου ανθρώπου). Ο θεός λοιπόν δημιούργησε το φυσικό λεγόμενο κακό, τήν φιλαϋτία και την ατομική ιδιοτέλεια, μ`έναν σαφή σαδισμό ο οποίος πηγάζει από την βιοδομή και τής φύσεως και τού φυσικού ανθρώπου. Γιαυτό οι φυσικές ανθρώπινες σχέσεις κατευθύνονται από το μίσος, την διαβολή, τον φθόνο, την αδικία, την αχαριστία. Η φύση ταυτίζεται με το κακό. Όμως δημιουργείται ο άνθρωπος ως φύσει τρεπτός. Αυτή η τρεπτότης είναι η σωτηρία μας . Μας δίνει τη δυνατότητα να υπερβούμε τη φύση, το κακό. Μάς δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουμε σχέση με το άκτιστο και με την αυθυπέρβαση αυτή να σώσουμε το λίαν καλώς της Γενέσεως». Περί αντιφάσεως απόλυτη άγνοια. Ο Χριστός περιττός.
Η τρεπτότης η οποία περιγράφει τό ίδιον τού καλού και τού κακού, το γεγονός πώς εκεί πού τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο, σαν φαύλος κύκλος, η τρεπτότης η οποία δίνει την φυσική υπομονή τού γαϊδάρου και την σοφία τού Χότζα, είναι για τον κ.καθηγητή το κλειδί της σωτηρίας μας. Κύριε καθηγητά, αυτό το χρυσό κλειδί μπορεί να σώζει το γάμο αλλά γιά παραπέρα δέν υποσχόμαστε τίποτα. Αυτή η τρεπτότης στηρίζει εν τέλει και την φιλοσοφία τής σχέσης σαν καταστατικό του προσώπου.
Με τον Χριστιανισμό τα σύνορα της μωρίας και της σοφίας χάθηκαν και το ζούμε αυτό το δράμα καθημερινώς .
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου