Τον Φεβρουάριο του 1996, ο διευθυντής της Deutsche Bank, Hans Titmayer, μπροστά σε ένα κοινό 1000 τραπεζιτών και πολιτικών, δήλωσε τα εξής: «Από εδώ και πέρα, είστε υπό τον έλεγχο των χρηματιστηριακών αγορών».
Ο Titmayer δήλωσε στην ουσία ότι οι χώρες βρίσκονται υπό την κηδεμονία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου και ότι η πολιτική εκπορεύεται από αυτό.
Η κατάλυση του έθνους-κράτους αποτελεί στην ουσία προγραμματική θέση της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας, με την έννοια ότι χρειάζεται να καταργηθούν οι συνταγματικοί και νομικοί περιορισμοί στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου. Η κατάργηση αυτή, σημαίνει την πλήρη αποδιάρθρωση του πλαισίου των εθνικών αγορών με σημεία αιχμής τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις, την «κινεζοποίηση» της αξίας της εργασίας και την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.
Ο θάνατος του κράτους σημαίνει κυρίως την αποδιάρθρωση των μηχανισμών που το νομιμοποιούν στα μάτια των πολιτών του, της αναδιανεμητικής πολιτικής: η αποδιάρθρωση και η προϊούσα ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού και φορολογικού συστήματος, του εκπαιδευτικού, της δικαιοσύνης, των σωμάτων ασφαλείας, των μέσων μεταφοράς, επικοινωνίας, των οργανισμών κοινής ωφέλειας (όπως των οργανισμών ύδρευσης), κτλ.
Το ζητούμενο είναι η ιδιωτικοποίηση του κράτους και ως εκ τούτου ο υποβιβασμός των εκλεγμένων κυβερνήσεων σε μίσθια διαχειριστικά όργανα της διεθνούς ολιγαρχίας.
Η ιδεολογία των κρατούντων είναι απλή: «κέρδος, περισσότερο κέρδος». Δεν πρόκειται για την ανανέωση του κλασικού φιλελευθερισμού μετά το τέλος του μεταπολεμικού κεϋνσιανού consensus, αλλά για μια «ιδεολογία που βασίζεται στο «χρήμα του αίματος» (Jean Ziegler).
Η ελληνική περίπτωση, ως χώρα πείραμα, παρουσιάζει ενδιαφέρων για τους εξής λόγους:
Πρώτον, το ελληνικό πολιτικό σύστημα επέδειξε απειθαρχία στις επιταγές του Ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου, παρουσιάζοντας επιπλέον, ψεύτικα στοιχεία, και καρπώθηκε προς ίδιον όφελος το παραγόμενο και εισερχόμενο (μέσω επιδοτήσεων) πλούτο.
Δεύτερον, το κράτος συνιστά στην πραγματικότητα ένα φέουδο τοπικών ολιγαρχιών με δομημένες φεουδαρχικές σχέσεις υποτέλειας ως προς τους υπηκόους.
Τρίτον, έγινε η αντικατάσταση της αποδιαρθρωμένης παραγωγικής δομής της χώρας, από μια οικονομία παρασιτικού μεσαζοντισμού. Τέταρτον, η χώρα κατέληξε ως μια από τις χειρότερες χρεοκοπημένες μπανανίες, μια εικονική πολιτεία.
Πέμπτον, υπόσχεται πολλά κέρδη σε επενδύσεις από τον πρωτογενή έως και τον τριτογενή τομέα.
Η κατοχή της χώρας από το διεθνές κεφάλαιο είχε ήδη συντελεστεί πριν την ανάληψη της εξουσίας από το ΔΝΤ και την ΕΕ.
Οι σοσιαλιστικές κορώνες δεν είχαν καμιά άλλη χρησιμότητα από το να χρυσώσουν το χάπι της κατοχής και να εκτονώσουν τα όποια συναισθήματα αντίδρασης στο διαμελισμό του πτώματος της χώρας.
Τα μέτρα στήριξης και οι δεσμεύσεις «αλλαγής» της χώρας δεν αφορούν βέβαια του υπηκόους, αλλά αφενός την εξασφάλιση των δανειστών και αφετέρου το μοίρασμά της σε νέα και παλιά αρπακτικά.
Happy End!
Γ. Σουλτάνης.
Πηγή : Μωρίας Εγκώμιον
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου