ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός τού Βυζαντίου σήμερα. Καί της Ελλάδος. Λέει π.χ. Είναι η πρώτη Ανατολική χώρα η οποία επιδίωξε να γίνει Δύση.
Η μέθοδός του είναι απλή : φωτογραφίζει φαινομενολογικά την Ελληνική πραγματικότητα και προσθέτει σ`αυτή αυτά πούχει στο κεφάλι του. Επειδή η φωτογραφία είναι πιστή, μάς υποχρεώνει να σκεφτούμε πως και η ερμηνεία του είναι σωστή. Εμείς θα αφήσουμε στην άκρη την προβληματική νεοελληνική πραγματικότητα—στην οποία συμμετέχει ενεργά, παρότι το αρνείται για να μήν ομολογήσει και τη δική του αποτυχία, τα δικά του σκοτάδια—και θα προσπαθήσουμε να δούμε λίγα από αυτά πού έχει στο κεφάλι του, τα έτοιμα, την νοοτροπία του (η οποία σήμερα ονομάζεται περισπούδαστα και τρόπος ζωής).
Ερωτάται : το κλειδί τού βιβλίου σας είναι η διάσταση συναισθήματος και λογικής, την οποία επέβαλε η ορθόδοξη ασκητική παράδοση.
Απαντά : Εάν δεχθούμε ότι γιά να φθάσουμε στόν Θεό, όπως ήθελαν οι ασκητές, πρέπει να εξοντώσουμε κάθε στοιχείο λογικό από μέσα μας, τότε μένουμε στη θεότητα ως απόλυτο αίσθημα και βρισκόμαστε ένα βήμα από το μηδέν. Γιατί άν το απόλυτο είναι κενό και δέν έχει καμία λογική τότε κυνηγάς σκιές. Η λογική δέν είναι απλώς κρίση, είναι μηχανισμός πού διαμορφώνει το αόριστο σε συγκεκριμένο γιά να κατανοήσω τη ζωή και να σχετιστώ μαζί της. Τί ήταν η μεταπολίτευση; Ένα ξεχείλισμα, μιά αχαλίνωτη έκρηξη αισθήματος.
Εδώ ακριβώς κατηγορεί την μεταπολίτευση πως τόριξε στο τραγούδι, αντί να σκύψει στη δουλειά, πως δηλ. πήρε γιά οδηγό της τον Θεοδωράκη και έκανε ένα μοιραίο λάθος. Ίσως σ`αυτό δέν έχει άδικο. Μόνο πού δέν κατορθώνουμε να δούμε την ευθύνη του Βυζαντίου και ειδικά της Φιλοκαλίας, στην αναγόρευση ενός Θεοδωράκη σαν Μεσσία. Πάντως οφείλουμε να θυμηθούμε πώς εκμεταλλευτείτε με, έλεγε ο Θεοδωράκης, εκμεταλλευτείτε με λέει και ο Ράμφος.
Όμως όλως περιέργως αυτή η διάσταση συναισθήματος και λογικής, είναι ακριβώς ο τρόπος ζωής τού συγχρόνου κληρικαλισμού. Της νεοελληνικής εκκλησίας τουτέστιν η οποία έχει στο κέντρο της τούς πνευματικούς της εξομολόγους κι όχι τον Κύριο και τούς Διδασκάλους Του.
Επομένως είτε την μεταπολίτευση κατακεραυνώνει, δηλ. την μείωση τού νεοέλληνος σε ζώον πολιτικόν λόγον μη έχοντα, δηλ. σε άλογον ζώον πολιτικόν, είτε τον θρησκευτικό ή πιστό Έλληνα, αναπαράγει την πραγματικότητα πού μάς περιτυλίγει με φαινομενολογική ακρίβεια.
Διότι η ασκητική παράδοση είναι γιά άλλες ψυχές, στίς οποίες δέν ανήκει ο Ράμφος. Μάλιστα δε ο Ράμφος είναι ο πιό ακατάλληλος άνθρωπος γιά να ερμηνεύσει την παράδοση. Δέν διαθέτει κάν πνευματικό σώμα, όπως επαίρεται. Η ζωή του είναι ανθρώπινη πολύ ανθρώπινη.
Εάν θέλει να μείνη στην Ιστορία σαν εκφραστής τού πνεύματος της εποχής, πρέπει να εκφράσει και τη Δύση, ή καλύτερα μόνο τη Δύση. Θέτει σαν σκοπό τών Ελλήνων την πλήρη τους πολιτισμική ένταξη στη Δύση, την αλλαγή νοοτροπίας. Άς θέσει και τον σκοπό τής Δύσης!!!
Απομυθοποίησε τα Ευαγγέλια, τήν Θεότητα τού Χριστού, την Φιλοκαλία. Γιά να μάς βοηθήσει να μπούμε στην Ιστορία.
Πώς είναι δυνατόν ένας προφήτης τής Ιστορίας να μάς ζητά να ξεκινήσουμε από το Μηδέν; Σβύνοντας τόσες χιλιετίες Ιστορίας;
Δέν βρισκόμαστε μπροστά στό χάος ντυμένο Σωτηρία; Όταν την ίδια στιγμή μάς προτρέπει να ανακαλύψουμε την Ιστορική διάσταση τού ανθρώπου;

Άς δούμε όμως τί λέει η παράδοση, η Πατερική ζωντανή παράδοση!
ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, τόμος 14Β, Μερετάκης.
ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΕΤΩΠΙΟΙΣ ΣΧΟΛΙΩΝ.
Η φυσική ομορφιά των λογικών ανθρώπων είναι ο λόγος, και η ομορφιά τού λόγου είναι η σύμφωνη με το λόγο ακριβής σύνεση των λογικών. [ Δέν εννοώ τον λόγο πού τεχνουργείται με κομψότητα γιά την ηδονή τής ακοής, στον οποίο μπορούν να ασκηθούν να τον χειρίζονται και μοχθηροί άνδρες, αλλ`εννοώ τον λόγο πού η φύση κατ`ουσίαν και χωρίς μάθηση τον έχει κλεισμένο στη διάθεσή μας, για την αλάθητη εξέταση των όντων και την κατάκτηση τής αλήθειας όλων, τόν οποίον το Άγιο Πνεύμα τού Θεού, διαπλασμένον με τις αρετές καλώς, τον παίρνει (άγεσθαι) γιά να συμβιώσουν και για να τον κάνει θείο άγαλμα πού να μοιάζει με την δική του ωραιότητα (το χριστιανικό πρόσωπο) και να μήν τού λείπει κατά χάρη κανένα από τα φυσικά προσόντα της Θεότητας . Γιατί ο λόγος είναι το όργανο πού συλλέγει με επιστήμη την εμφάνεια της Θείας αγαθότητας πού αστράφτει νοητά στά όντα (τόν λόγο τών όντων)και μ`αυτήν βαδίζοντας το μεγαλούργημα της δημιουργίας οδηγεί και κατευθύνεται στη Δημιουργό Αιτία τών όντων, (προς την γενέτην φέρει τε και φέρεται των όντων αιτίαν), εκείνους πού μετέτρεψαν πλήρως όλη την ορμή του πόθου πού υπάρχει στη φύση τους, χωρίς να τού  εμποδίζει κανένα από τα κάτω από την αιτία].
Η ομορφιά της σύνεσης είναι η γόνιμη έξη τών λογικών με αρετή και λόγο και αυτής της έξης ομορφιά είναι η αλάθευτη θεωρία για την αληθινή γνώση, της οποίας τέλος είναι η σοφία, κατά φύση, πού είναι νούς καθαρός έχοντας λάβει περα από τη νόηση σχέση με την αιτία[σοφία εστι νούς (λόγος κατά φύσιν τετελεσμένος ) καθαρός, τή περί την αιτίαν ενώσει σχέσιν λαβών υπέρ νόησιν].

Αυτή είναι η καρδιά της παραδόσεώς μας, την οποία έχουμε εγκαταλείψει προσπαθώντας να συμφωνήσουμε με τις αθεϊστικές μπούρδες τού ενός και τού άλλου ή με την μοντέρνα εκμηδένιση της εμπειρικής ενώσεως με τον Ζωντανό Θεό, που εμφανίζεται σαν θεολογία του προσώπου ή σαν ευχαριστιακή εκκλησιολογία.
Είναι γνωστή πλέον η κενολογία του Ζηζιούλα πού μάς περιγράφει ο Αμπατζίδης : Η ανάπτυξη της οντοθεολογικής προβληματικής ερείδεται στην θεολογία του αιτίου των Καππαδοκών. Και βλέπουμε τώρα από τον Άγιο Μάξιμο ποιά είναι η θεολογία τού αιτίου. Είναι η θεολογία τού λόγου, ουδεμία σχέση έχουσα με την οντοθεολογία. (Τερατώδης λέξη. Ο κ.Ζηζιούλας οντολόγος, όπως λέμε ογκολόγος. Ο Θεός να μάς φυλάει).
Η μόνη ορθόδοξη θεολογία πού υπάρχει σήμερα είναι αυτή των Ρώσων. Η οποία όμως δέν είναι Χριστοκεντρική, όπως λέγεται . Διότι οι Ρώσοι στό κέντρο της πίστεώς των έχουν τη Δικαιοσύνη, όχι την αλήθεια. Σάν αποκαλυπτικός λαός, τρέμουν την κρίση τού Θεού, ένεκεν της δικαιοσύνης Του.
Όπως δίδαξε και ο Ντοστογιέφσκι, εάν δώ από το ένα μέρος την αλήθεια και από τό άλλο την αγάπη θα προτιμήσω την αγάπη.
Πώς κατόρθωσε να χωρίσει τα αχώριστα;
Ό ίδιος Θεός δέν είναι αλήθεια και αγάπη;
Μόνο η αγάπη τού Θεού ΔΥΣΤΥΧΩΣ καθησυχάζει τον πανικό τής Ρωσικής ψυχής μπρός στήν δικαιοσύνη Του. Όπως και το υποκείμενο τού Καρτέσιου το οποίο υϊοθέτησαν οι Ρώσοι διανοούμενοι είχε επινοηθεί γιά να σώσει από την παντοδυναμία τού Θεού.
Η ενσάρκωση σάν να μήν υπήρξε ποτέ.
Έτσι λοιπόν στον διάλογο τών εκκλησιών απουσιάζει παντελώς η Ορθοδοξία. Η κλασσική οντολογία δηλ η καθολική θεολογία, κατανοεί το είναι εντελώς ανεξάρτητο από τη σκέψη. Και αυτή είναι η προσκομιδή των καθολικών στόν διάλογο των εκκλησιών. ΟΙ προτεστάντες με τον κλασσικό τους ιδεαλισμό μεταφέρουν το υπερβατικό Είναι μέσα στο εσωτερικό τής σκέψης, διότι η υπερβατική φιλοσοφία συλλαμβάνει το Είναι σε σχέση με την υπερβατότητα.
Οι ορθόδοξοι προσφέρουν την αγάπη, την Ρωσική αγαπολογία, η οποία συνθέτει, τελειότερα ακόμη και από τον Χέγκελ, τις αντιθέσεις της Ιστορίας της θεολογίας.
Τίς θερμότερες ευχές μας στό Ελληνοχριστιανικό πνεύμα της αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας.

Γιάννης Πατρώζος

Αμέθυστος