Την βρίσκουμε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Σύναξη και γράφτηκε απο τον Θεόφιλο Αμπατζίδη με τίτλο : Το αίνιγμα του κακού και η σύγχρονη θεολογική του ερμηνευτική.
Αποδέχεται κατ’αρχάς λοιπόν την θέση του Γιανναρά πώς το κακό είναι αίνιγμα. Υποτίθεται πως το καλό δέν είναι αίνιγμα. Xωρίζει λοιπόν το καλό απο το κακό όπως και ο Γιανναράς και κάθε κοσμικός διανοούμενος της εποχής μας, παρότι το καλό και το κακό δέν μπορούν να χωριστούν. Παρότι το ένα οδηγεί στο άλλο. Και όμως κανένας μας δέν προβληματίστηκε απο την περιπέτεια του κ.Γιανναρά ο οποίος αφιέρωσε τα περισσότερα χρόνια της νεότητος του στο αίνιγμα του καλού, όπως το περιγράφει στο καταφύγιο ιδεών.
Θα αντιγράψουμε τις απίστευτες αρχές της νέας Θεολογίας όπως μας τις παραθέτει ο συγγραφεύς. 1ον ) «Η Εκκλησία κατέχει πλήρως και κάτα αποκλειστικότητα την αλήθεια που οδηγεί στη σχέση με το Θεό καί στη Βασιλεία του»
Κατέχει η Εκκλησία την αλήθεια; Τί είναι η Εκκλησία ο Θεός ; Η Εκκλησία κατέχεται απο την αλήθεια. Αλλά πώς θα αναπτύξουμε την φιλοσοφία της σχέσεως ομολογώντας αυτήν την κατοχή;
« Η Εκκλησία δέν κατέχει όμως κάθε αλήθεια που αφορά στον επιστημονικό, κοινωνικό, ανθρωπολογικό χώρο, ακόμη και σε Θεολογικά ζητήματα που μπορούν να θεωρηθούν περιφερειακά. Δηλ. Που δέν καθορίζουν την φυσιογνωμία και ιδιοπροσωπία της, ούτε και είναι αναγκαία για την οδό πρός τη σωτηρία και Θέωση»
Αυτά πιστεύει για την Εκκλησία ο κ.Αμπατζίδης. Αμφιβόλου προελεύσεως διότι δρόμος πρός τη Σωτηρία δέν υπάρχει. Εγώ είμαι η οδός είπε ο Κύριος. Τα αναγκαία για την οδό πρός τη Σωτηρία μάλλον σε γραφείο ταξειδίων παραπέμπει.
2ον) Μιά εκλαίκευση της πρώτης αρχής, μια λογική συνέπεια. Διότι η Θεολογία δέν είναι πλέον εμπειρία, είναι σκέψη. « Η αποκάλυψη του Θεού δια του σαρκωθέντος Λόγου στην ιστορία αλλά και διά του πνεύματος του Αγίου στην Εκκλησία, μας οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν της σωτηριώδους οδού και διδασκαλίας καί όχι εις πάσαν την αλήθειαν γενικώς».
Τί να πρωτοθαυμάσουμε ; Το διά ; O Kύριος είναι ένα μέσον γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό; Δέν είναι Θεός; Τον χωρισμό των προσώπων της Αγίας Τριάδος; Δέν αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα στόν Κύριο; Μπορεί να δράσει πέραν τού Κυρίου; Καί όμως αυτό το "διά" χρειάζεται γιά να δικαιολογήση το Φιλιόκβε, "καί διά τού Υιού". Ενσαρκώθηκε ο Κύριος στην ιστορία; Δέν ενσαρκώθηκε στο Ναό, στη Θεοτόκο ; Στην ιστορία δέν εισήλθε εκουσίως, όταν ήρθε ο καιρός , όταν ήταν έτοιμος, όπως προειδοποίησε την Θεοτόκο στο γάμο της Κανά ; Ξεχνούμε πως ο Κύριος δέν προσέλαβε παρά μόνον αυτό που δημιούργησε ; Τίποτε απολύτως απο αυτό που δημιούργησε ο άνθρωπος με την συνέργεια του Εωσφόρου ; Αυτό το δημιούργημα δέν είναι η ιστορία ; Δέν μας σπρώχνουν σήμερα οι ψευδοπροφήτες τύπου Ράμφου να μπούμε στην ιστορία, εγκαταλείποντας τον Κύριο ;
«Υπάρχει λοιπόν και μια γενική αλήθεια διότι αν δέν υπήρχε θα έπρεπε να απαιτήσουμε η αποκάλυψη του πνεύματος να οδηγεί όχι μόνο σε γνώση των αιτίων του καρκίνου αλλά και στη γνώση του χρόνου έλευσης της βασιλείας, το είδος του αναστημένου σώματος του Χριστού κτλ..»
Μα δέν είναι πράγματα τα οποία γνωρίζουν οι Άγιοι, αναλόγως της αγάπης τους προς τον Κύριο ; Αφού όμως είναι αφιερωμένος στον ορθολογισμό θα του υποβάλλουμε μια λογική ερώτηση. Πώς είναι δυνατόν να μήν γνωρίζει η Εκκλησία, δηλ. οι Άγιοι της τις αιτίες του καρκίνου, αφού τον θεραπεύουν ;
3ον) « Άμεση λογική συνέπεια είναι ότι η Πατερική Θεολογία (Τώρα μπαίνουμε στο ζουμί) κατά την συγκρότηση της δέν στηρίχτηκε στη δημιουργική φαντασία με την έννοια τού απολύτως ελεύθερου και αυθαίρετου συλλογισμού, αξιοποίησε όμως –μαζί με την χάρη του πνεύματος- τα φυσικά και πνευματικά χαρίσματα του κάθε Εκκλησιαστικού Πατέρα της δημιουργικότητος συμπεριλαμβανομένης»
Καινούργια πράγματα στη Θεολογία μας. Η Πατερική Θεολογία αξιοποιούσε! Δέν ξέρουμε πλέον τί μυαλό κουβαλάνε οι νέοι Θεολόγοι. Πάντως αυτό που περιγράφει είναι το « Χάρισμα» του Επισκόπου. Σύμφωνα με την νεοφανή "θεολογία" τού Ζηζιούλα ο Επίσκοπος ανακεφαλαιώνει τούς Πατέρες όπως η Ευχαριστία ανακεφαλαιώνει την οικονομία μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Είναι γεγονός : κενά ποιεί πάντα. Τέλος αυτό το άγιο πνεύμα που αξιοποιεί και φωτίζει τα χαρίσματα του ανθρώπου είναι η γνωστή Θεολογία του Αυγουστίνου και του Ακινάτη.
«Αβίαστα συμπεραίνουμε λοιπόν πως υπάρχει το ενδεχόμενο λάθους σε κάποιο ή κάποια απο τα ζητήματα που πραγματεύονται οι Πατέρες» Αυτό είναι το ζουμί. Η πόρτα που μας ανοίγει στις μεταρρυθμίσεις. Τί ήταν οι Πατέρες σκεπτόμενα άτομα;
Στην συνέχεια μιλά για «Φετιχοποίηση» της πατερικής σκέψης μετά την εικονομαχία, επαναλαμβάνοντας ερμηνείες του Σμέμαν εναντίον της βυζαντινής Θεολογίας προκειμένου να προωθήσει την Ρώσικη εκδοχή της θεολογίας.
Η Φετιχοποίηση, παρότι ο όρος ανήκει στο σαδομαζοχιστικό περιθώριο (Μοντέρνοι Θεολόγοι είναι αυτοί) επισημαίνει το φαινόμενο του κληρικαλισμού που συνεχίζει την κατάκτηση τής Εκκλησίας μέχρι σήμερα.
Θα συνεχίσουμε την παρουσίαση γιατί στα επόμενα μπαίνει σε άλλη ενότητα.
Αμέθυστος
Αποδέχεται κατ’αρχάς λοιπόν την θέση του Γιανναρά πώς το κακό είναι αίνιγμα. Υποτίθεται πως το καλό δέν είναι αίνιγμα. Xωρίζει λοιπόν το καλό απο το κακό όπως και ο Γιανναράς και κάθε κοσμικός διανοούμενος της εποχής μας, παρότι το καλό και το κακό δέν μπορούν να χωριστούν. Παρότι το ένα οδηγεί στο άλλο. Και όμως κανένας μας δέν προβληματίστηκε απο την περιπέτεια του κ.Γιανναρά ο οποίος αφιέρωσε τα περισσότερα χρόνια της νεότητος του στο αίνιγμα του καλού, όπως το περιγράφει στο καταφύγιο ιδεών.
Θα αντιγράψουμε τις απίστευτες αρχές της νέας Θεολογίας όπως μας τις παραθέτει ο συγγραφεύς. 1ον ) «Η Εκκλησία κατέχει πλήρως και κάτα αποκλειστικότητα την αλήθεια που οδηγεί στη σχέση με το Θεό καί στη Βασιλεία του»
Κατέχει η Εκκλησία την αλήθεια; Τί είναι η Εκκλησία ο Θεός ; Η Εκκλησία κατέχεται απο την αλήθεια. Αλλά πώς θα αναπτύξουμε την φιλοσοφία της σχέσεως ομολογώντας αυτήν την κατοχή;
« Η Εκκλησία δέν κατέχει όμως κάθε αλήθεια που αφορά στον επιστημονικό, κοινωνικό, ανθρωπολογικό χώρο, ακόμη και σε Θεολογικά ζητήματα που μπορούν να θεωρηθούν περιφερειακά. Δηλ. Που δέν καθορίζουν την φυσιογνωμία και ιδιοπροσωπία της, ούτε και είναι αναγκαία για την οδό πρός τη σωτηρία και Θέωση»
Αυτά πιστεύει για την Εκκλησία ο κ.Αμπατζίδης. Αμφιβόλου προελεύσεως διότι δρόμος πρός τη Σωτηρία δέν υπάρχει. Εγώ είμαι η οδός είπε ο Κύριος. Τα αναγκαία για την οδό πρός τη Σωτηρία μάλλον σε γραφείο ταξειδίων παραπέμπει.
2ον) Μιά εκλαίκευση της πρώτης αρχής, μια λογική συνέπεια. Διότι η Θεολογία δέν είναι πλέον εμπειρία, είναι σκέψη. « Η αποκάλυψη του Θεού δια του σαρκωθέντος Λόγου στην ιστορία αλλά και διά του πνεύματος του Αγίου στην Εκκλησία, μας οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν της σωτηριώδους οδού και διδασκαλίας καί όχι εις πάσαν την αλήθειαν γενικώς».
Τί να πρωτοθαυμάσουμε ; Το διά ; O Kύριος είναι ένα μέσον γιά νά γνωρίσουμε τόν Θεό; Δέν είναι Θεός; Τον χωρισμό των προσώπων της Αγίας Τριάδος; Δέν αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα στόν Κύριο; Μπορεί να δράσει πέραν τού Κυρίου; Καί όμως αυτό το "διά" χρειάζεται γιά να δικαιολογήση το Φιλιόκβε, "καί διά τού Υιού". Ενσαρκώθηκε ο Κύριος στην ιστορία; Δέν ενσαρκώθηκε στο Ναό, στη Θεοτόκο ; Στην ιστορία δέν εισήλθε εκουσίως, όταν ήρθε ο καιρός , όταν ήταν έτοιμος, όπως προειδοποίησε την Θεοτόκο στο γάμο της Κανά ; Ξεχνούμε πως ο Κύριος δέν προσέλαβε παρά μόνον αυτό που δημιούργησε ; Τίποτε απολύτως απο αυτό που δημιούργησε ο άνθρωπος με την συνέργεια του Εωσφόρου ; Αυτό το δημιούργημα δέν είναι η ιστορία ; Δέν μας σπρώχνουν σήμερα οι ψευδοπροφήτες τύπου Ράμφου να μπούμε στην ιστορία, εγκαταλείποντας τον Κύριο ;
«Υπάρχει λοιπόν και μια γενική αλήθεια διότι αν δέν υπήρχε θα έπρεπε να απαιτήσουμε η αποκάλυψη του πνεύματος να οδηγεί όχι μόνο σε γνώση των αιτίων του καρκίνου αλλά και στη γνώση του χρόνου έλευσης της βασιλείας, το είδος του αναστημένου σώματος του Χριστού κτλ..»
Μα δέν είναι πράγματα τα οποία γνωρίζουν οι Άγιοι, αναλόγως της αγάπης τους προς τον Κύριο ; Αφού όμως είναι αφιερωμένος στον ορθολογισμό θα του υποβάλλουμε μια λογική ερώτηση. Πώς είναι δυνατόν να μήν γνωρίζει η Εκκλησία, δηλ. οι Άγιοι της τις αιτίες του καρκίνου, αφού τον θεραπεύουν ;
3ον) « Άμεση λογική συνέπεια είναι ότι η Πατερική Θεολογία (Τώρα μπαίνουμε στο ζουμί) κατά την συγκρότηση της δέν στηρίχτηκε στη δημιουργική φαντασία με την έννοια τού απολύτως ελεύθερου και αυθαίρετου συλλογισμού, αξιοποίησε όμως –μαζί με την χάρη του πνεύματος- τα φυσικά και πνευματικά χαρίσματα του κάθε Εκκλησιαστικού Πατέρα της δημιουργικότητος συμπεριλαμβανομένης»
Καινούργια πράγματα στη Θεολογία μας. Η Πατερική Θεολογία αξιοποιούσε! Δέν ξέρουμε πλέον τί μυαλό κουβαλάνε οι νέοι Θεολόγοι. Πάντως αυτό που περιγράφει είναι το « Χάρισμα» του Επισκόπου. Σύμφωνα με την νεοφανή "θεολογία" τού Ζηζιούλα ο Επίσκοπος ανακεφαλαιώνει τούς Πατέρες όπως η Ευχαριστία ανακεφαλαιώνει την οικονομία μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Είναι γεγονός : κενά ποιεί πάντα. Τέλος αυτό το άγιο πνεύμα που αξιοποιεί και φωτίζει τα χαρίσματα του ανθρώπου είναι η γνωστή Θεολογία του Αυγουστίνου και του Ακινάτη.
«Αβίαστα συμπεραίνουμε λοιπόν πως υπάρχει το ενδεχόμενο λάθους σε κάποιο ή κάποια απο τα ζητήματα που πραγματεύονται οι Πατέρες» Αυτό είναι το ζουμί. Η πόρτα που μας ανοίγει στις μεταρρυθμίσεις. Τί ήταν οι Πατέρες σκεπτόμενα άτομα;
Στην συνέχεια μιλά για «Φετιχοποίηση» της πατερικής σκέψης μετά την εικονομαχία, επαναλαμβάνοντας ερμηνείες του Σμέμαν εναντίον της βυζαντινής Θεολογίας προκειμένου να προωθήσει την Ρώσικη εκδοχή της θεολογίας.
Η Φετιχοποίηση, παρότι ο όρος ανήκει στο σαδομαζοχιστικό περιθώριο (Μοντέρνοι Θεολόγοι είναι αυτοί) επισημαίνει το φαινόμενο του κληρικαλισμού που συνεχίζει την κατάκτηση τής Εκκλησίας μέχρι σήμερα.
Θα συνεχίσουμε την παρουσίαση γιατί στα επόμενα μπαίνει σε άλλη ενότητα.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου