του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου στο EBRΟ τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι ασύμμετρος, λένε οι μεγαλύτεροι ειδικοί της γεωπολιτικής και της στρατιωτικής τέχνης. Δεν θα πρόκειται δε για πόλεμο ανάμεσα σε στρατούς, αλλά για διαρκή μάχη κατά ασύμμετρων τρομοκρατικών επιθέσεων. Ένα πρόσφατο δείγμα γραφής είναι αυτό που συνέβη στο Μαλί, πρώην γαλλική αποικία. Εκεί, ένοπλες ομάδες εμπειροπόλεμων τζιχαντιστών, οι οποίες είχαν πάρει μέρος στις συγκρούσεις στην Λιβύη, κατέλαβαν το βόρειο Μαλί και θέλησαν να επεκταθούν προς την νότια πλευρά της αχανούς αυτής χώρας, η οποία τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα. Όμως, πίσω από αυτήν την πρόθεση των ισλαμιστών κρύβεται μία συγκεκριμένη ιδεολογία, που καλόν είναι να την γνωρίζει κανείς.
Αποτελεί τραγικό λάθος να συγχέεται ο ισλαμισμός με τον μουσουλμανισμό και με το κοράνι. Όπως ο κομμουνισμός δεν έχει καμμία σχέση με την δημοκρατία, το ίδιο συμβαίνει και με τον ισλαμισμό. Είναι ο ολοκληρωτισμός μιας σημαντικής μονοθεϊστικής θρησκείας.
Όπως αναγνωρίζει ο Ιρανός επιχειρηματίας και συγγραφέας Amir Jahanchahi, ο οποίος, αφού γλύτωσε ως εκ θαύματος από το μίσος των μουλάδων του Ιράν, ζεί σήμερα στο Λονδίνο, ο ισλαμισμός είναι... ο ολοκληρωτισμός του 21ου αιώνα. Το άσβεστο δε μίσος που αισθάνεται για την δημοκρατία, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκδηλώθηκε για πρώτη φορά σε μεγάλη έκταση στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και ώρα 10.29 π.μ., όταν οι δίδυμοι πύργοι του World Trade Center στη Νέα Υόρκη κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, κτυπημένοι από το ισλαμικό μένος.
Ο ισλαμισμός επιδιώκει το χάος και θέλει, άνδρες και γυναίκες, να βρίσκονται σε κατάσταση ζώου. Γι αυτό και πολεμά αυτά που διαφοροποιούν τον άνθρωπο: την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία της έκφρασης, τις ελεύθερες μετακινήσεις, την ζωή εν ελευθερία. Όνειρο του ισλαμισμού είναι ένας κόσμος με σκεπασμένα πρόσωπα, χωρίς χρώμα, χωρίς ψυχαγωγία, χωρίς χαρά. Δυστυχώς δε, εκεί όπου άλλες ιδεολογίες -όπως ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός- απέτυχαν, ο ισλαμισμός μπορεί να πετύχει. Γι αυτό και πολιορκεί τις ανοικτές κοινωνίες, στις οποίες και θα προσπαθεί να καταφέρει ύπουλα τρομοκρατικά κτυπήματα.
Άμεσος στόχος του ισλαμισμού, σήμερα, είναι η κατάκτηση του μουσουλμανικού κόσμου. Μακροπρόθεσμα, θέλει να ελέγχει τους μουσουλμάνους για να μπορέσει να καθυποτάξει και τον μη μουσουλμανικό κόσμο. Είναι δε εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν κρύβει ούτε τις μεθόδους, ούτε τους στόχους του για να πετύχει τον σκοπό του. Υπό αυτή την έννοια, ο ισλαμισμός έχει πολλά κοινά σημεία με τον χιτλερισμό, γι αυτό και ορισμένοι αναλυτές τον αποκαλούν «ναζισμό του 21ου αιώνα».
Όπως και ο ναζισμός, ο ισλαμισμός είναι μία ιδεολογία διαρκούς πολέμου κατά της ελευθερίας και των χωρών που την έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής. Η ύπαρξη «άλλων» τού είναι ανυπόφορη, γι αυτό και ο πόλεμός του είναι εξοντωτικός. Κύριο δε εργαλείο του είναι η μαζική τρομοκρατία και ελατήριό του το μίσος. Για τον ισλαμισμό, το έγκλημα, είτε ατομικό είτε μαζικό, αποτελεί ζωτική υποχρέωση. «Λαμπρό» παράδειγμα οι κτηνώδεις δολοφονίες του GIA στην Αλγερία. Πάνω από 1.000.000 άτομα έχουν σφαγιαστεί με τρόπο αποτρόπαιο τα δέκα τελευταία χρόνια.
Ο ισλαμισμός θέλει, επίσης, να εξαγνίσει τον κόσμο από ό,τι είναι αντίθετο με την ιδεολογία του και με το νόμο της σαρία. Το ίδιο δεν επιθυμούσε και ο Χίτλερ, όταν έλεγε ότι ο πλανήτης πρέπει να «απαλλαγεί» από τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους πλουτοκράτες και την δημοκρατία; Όταν οι ισλαμιστές στα τζαμιά ουρλιάζουν ότι η γη πρέπει να «καθαριστεί» από τους «βρωμερούς» Αμερικανούς, Ινδούς, Εβραίους και άλλους απίστους, σε τί διαφέρουν από τον Γκαίμπελς, ο οποίος ζητούσε από τα ραδιόφωνα των ναζί την εξόντωση αυτών που «μόλυναν την λευκή φυλή»; Σε τί διαφέρουν οι «Μεγάλοι Οδηγοί» του Ισλάμ από τους «Μεγάλους Τιμονιέρηδες» της Κίνας και τον «Πατερούλη» του λαού στην Σοβιετική Ένωση;
Χωρίς αμφιβολία, ο ισλαμισμός είναι ένας σύγχρονος εφιάλτης, ένας «Μεγάλος Αδελφός» που θέλει να ελέγχει σώματα και ψυχές. Θα ήταν ωστόσο λάθος να συνταυτισθεί με το παραδοσιακό Ισλάμ. Ο ισλαμισμός είναι ο καρκίνος του Ισλάμ και στόχος του, ανομολόγητος, είναι ο «εξισλαμισμός της νεωτερικότητας». Αποτελεί, έτσι, σε πλανητικό επίπεδο, θανάσιμο κίνδυνο. Δεν αρκεί όμως να καταστρέψει κανείς τους Ταλιμπάν ή να εξαλείψει τον Μπιν Λάντεν για να ισοπεδωθεί ο δολοφονικός ισλαμισμός. Παράλληλα με τον εναντίον του πόλεμο -αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη- πρέπει να θεραπευτούν και τα δεινά που ευνοούν την ανάπτυξή του.
Είναι ζωτικό για τις δημοκρατίες του πλανήτη μας να συμβάλλουν με όλη τους την βούληση στην δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης και να βοηθήσουν τον μουσουλμανικό κόσμο να θεμελιώσει στο εσωτερικό του την ελευθερία και την ευημερία. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και αυτό το βλέπει κανείς με την πορεία που έχει πάρει στην Αίγυπτο η περίφημη «αραβική άνοιξη». Οι ισλαμιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να την οικειοποιηθούν και χρησιμοποιούν για τον σκοπό αυτόν όλα τα μέσα. Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να πούμε ότι η «αραβική άνοιξη» άνοιξε μια νέα σελίδα στην αντιπαράθεση του πολιτισμένου κόσμου με το φανατικό Ισλάμ και ο ασύμμετρος πόλεμος εναντίον του θα είναι μακράς διάρκειας. Διότι το φανατικό Ισλάμ δεν επιθυμεί να καταλαμβάνει εξουσίες, ενδιαφέρεται μόνον να δολοφονεί.
Πηγή: atithasos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου