Πηγή : Antinews
Οι αριστεροί της Βρετανίας θα πρέπει να πάψουν να κλαίγονται για το πώς ο Cameron περιθωριοποίησε την χώρα τους, και να αρχίσουν να ανησυχούν για το ότι η νέα προτεινόμενη Συνθήκη της ΕΕ, αποτελεί την μεγαλύτερη καταστροφή που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή αριστερά από την εποχή του Β`Π.Π.
Ακούγεται υπερβολικό; Σκεφτείτε αυτό: Εντάσσοντας στο διεθνές αλλά και στα εθνικά δίκαια, την ανάγκη για ισολογισμένους προϋπολογισμούς και μηδενικά ελλείμματα, η ευρωζώνη ουσιαστικά έθεσε εκτός νόμου την αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική.
Ας το δούμε πιο προσεκτικά. Οι κάθε είδους αριστερές κυβερνήσεις, με βάση αυτόν τον νόμο, τίθενται υπό απαγόρευση.
Αν, για παράδειγμα, η γαλλική ή η γερμανική αριστερά επιστρέψουν ποτέ στην εξουσία (κάτι πολύ πιθανό), θα είναι παράνομη η όποια προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στην παγκόσμια οικονομική καταστροφή με οποιαδήποτε άλλη πολιτική, πλην αυτήν της λιτότητας. Η νέα Συνθήκη θάβει για τα καλά τον Κεϋνσιανισμό, και απαγορεύει τα οικονομικά κίνητρα.
Ο Cameron αντιστάθηκε στην νέα Συνθήκη επειδή ανησύχησε για τις επιπτώσεις που θα είχε στο Σίτυ του Λονδίνου, το οποίο χρηματοδοτεί το κόμμα του. Επειδή όμως αντιστάθηκε σε αυτήν, αυτό δεν σημαίνει πως η αυτόματη αντίδραση της βρετανικής αριστεράς θα πρέπει να είναι η πλήρης στήριξή του.
Ήδη, ο σοσιαλιστής υποψήφιος για την γαλλική προεδρία François Hollande τοποθετήθηκε εναντίον της προτεινόμενης Συνθήκης, που μαγειρεύτηκε από τις κεντροδεξιές κυβερνήσεις της ΕΕ.
Αν είναι λοιπόν να ακολουθούμε τα κελεύσματα των Ευρωπαίων ηγετών, καλύτερα να ακούμε τον Hollande, παρά τους ορκισμένους δεξιούς Nicolas Sarkozy και Angela Merkel.
Μετά από όλα αυτά, καλά θα κάνει η αριστερά να αναθεωρήσει την άποψή της ως προς την σημερινή ΕΕ. Συνεχίζει να υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι αν κριτικάρεις την ΕΕ, σε καθιστά γραφικό. Υπάρχει όμως μια ισχυρή αριστερή λογική κριτική, η οποία και θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος.
Ήδη έχουμε δει εκλεγμένες κυβερνήσεις στην Ευρώπη να ανατρέπονται από τις αγορές, με την συνεργασία των ανώτατων αξιωματούχων της ΕΕ.
Συνεχείς υποχωρήσεις, όπως η Συνθήκη της Λισαβόνας, έχουν καθιερώσει την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών.
Η ντιρεκτίβα υπ αριθ. 9/440 της ΕΕ επέτρεψε (νόμιμα) τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να λειτουργούν τα τρένα, ενώ το ευρωπαϊκό δικαστήριο επέτρεψε με αποφάσεις του την επίθεση εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων, και το δικαίωμα ιδιωτών να μηνύουν συνδικάτα.
Η νέα συνθήκη αποτελεί την τελευταία επίθεση εναντίον της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, και κυρίως εναντίον της αριστεράς.
Για αυτό, ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τον Cameron, και ας προσπαθήσουμε να ενωθούμε με το πανευρωπαϊκό εργατικό κίνημα, μήπως και μπορέσουμε να αποτρέψουμε αυτή τη νέα καταστροφή.
The New Statesman
http://www.newstatesman.com/blogs/the-staggers/2011/12/european-treaty-cameron-stop
Απόδοση: S.A.
Οι αριστεροί της Βρετανίας θα πρέπει να πάψουν να κλαίγονται για το πώς ο Cameron περιθωριοποίησε την χώρα τους, και να αρχίσουν να ανησυχούν για το ότι η νέα προτεινόμενη Συνθήκη της ΕΕ, αποτελεί την μεγαλύτερη καταστροφή που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή αριστερά από την εποχή του Β`Π.Π.
Ακούγεται υπερβολικό; Σκεφτείτε αυτό: Εντάσσοντας στο διεθνές αλλά και στα εθνικά δίκαια, την ανάγκη για ισολογισμένους προϋπολογισμούς και μηδενικά ελλείμματα, η ευρωζώνη ουσιαστικά έθεσε εκτός νόμου την αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική.
Ας το δούμε πιο προσεκτικά. Οι κάθε είδους αριστερές κυβερνήσεις, με βάση αυτόν τον νόμο, τίθενται υπό απαγόρευση.
Αν, για παράδειγμα, η γαλλική ή η γερμανική αριστερά επιστρέψουν ποτέ στην εξουσία (κάτι πολύ πιθανό), θα είναι παράνομη η όποια προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στην παγκόσμια οικονομική καταστροφή με οποιαδήποτε άλλη πολιτική, πλην αυτήν της λιτότητας. Η νέα Συνθήκη θάβει για τα καλά τον Κεϋνσιανισμό, και απαγορεύει τα οικονομικά κίνητρα.
Ο Cameron αντιστάθηκε στην νέα Συνθήκη επειδή ανησύχησε για τις επιπτώσεις που θα είχε στο Σίτυ του Λονδίνου, το οποίο χρηματοδοτεί το κόμμα του. Επειδή όμως αντιστάθηκε σε αυτήν, αυτό δεν σημαίνει πως η αυτόματη αντίδραση της βρετανικής αριστεράς θα πρέπει να είναι η πλήρης στήριξή του.
Ήδη, ο σοσιαλιστής υποψήφιος για την γαλλική προεδρία François Hollande τοποθετήθηκε εναντίον της προτεινόμενης Συνθήκης, που μαγειρεύτηκε από τις κεντροδεξιές κυβερνήσεις της ΕΕ.
Αν είναι λοιπόν να ακολουθούμε τα κελεύσματα των Ευρωπαίων ηγετών, καλύτερα να ακούμε τον Hollande, παρά τους ορκισμένους δεξιούς Nicolas Sarkozy και Angela Merkel.
Μετά από όλα αυτά, καλά θα κάνει η αριστερά να αναθεωρήσει την άποψή της ως προς την σημερινή ΕΕ. Συνεχίζει να υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι αν κριτικάρεις την ΕΕ, σε καθιστά γραφικό. Υπάρχει όμως μια ισχυρή αριστερή λογική κριτική, η οποία και θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος.
Ήδη έχουμε δει εκλεγμένες κυβερνήσεις στην Ευρώπη να ανατρέπονται από τις αγορές, με την συνεργασία των ανώτατων αξιωματούχων της ΕΕ.
Συνεχείς υποχωρήσεις, όπως η Συνθήκη της Λισαβόνας, έχουν καθιερώσει την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών.
Η ντιρεκτίβα υπ αριθ. 9/440 της ΕΕ επέτρεψε (νόμιμα) τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να λειτουργούν τα τρένα, ενώ το ευρωπαϊκό δικαστήριο επέτρεψε με αποφάσεις του την επίθεση εναντίον των εργατικών δικαιωμάτων, και το δικαίωμα ιδιωτών να μηνύουν συνδικάτα.
Η νέα συνθήκη αποτελεί την τελευταία επίθεση εναντίον της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, και κυρίως εναντίον της αριστεράς.
Για αυτό, ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τον Cameron, και ας προσπαθήσουμε να ενωθούμε με το πανευρωπαϊκό εργατικό κίνημα, μήπως και μπορέσουμε να αποτρέψουμε αυτή τη νέα καταστροφή.
The New Statesman
http://www.newstatesman.com/blogs/the-staggers/2011/12/european-treaty-cameron-stop
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου