ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Ονομάζουμε «οικονομισμό» την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία: Ο πολιτικός προβληματισμός και οι πολιτικές στοχεύσεις δεν αντλούνται από τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν αποβλέπουν σε αυτές. Αφορούν και αποβλέπουν κατά απόλυτη προτεραιότητα (ή αποκλειστικά) στις απαιτήσεις εξισορρόπησης λογιστικών μεγεθών, στην κατασφάλιση των Τραπεζών – όχι στη διακονία της συλλογικότητας και των προβλημάτων της.
Σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας επιβάλλουν στην καταχρεωμένη χώρα μας, εκβιαστικά, τον οικονομισμό. Και οι ελλαδικές κυβερνήσεις (τόσο του σοσιαλ-δεξιού αχταρμά της ντροπής, που προηγήθηκε, όσο και της αριστερο-παρδαλής ασυνεννοησίας που ακολούθησε) πειθαρχούν στον εκβιαστικό οικονομισμό άτσαλα, σπασμωδικά, αυτοσχεδιάζοντας. Αποτέλεσμα: Πέντε χρόνια τώρα, εφιαλτικά τα μεγέθη της ανεργίας, γκανγκστερική ατίμωση των συμβολαίων που είχε υπογράψει το κράτος με τους λειτουργούς του (εν ενεργεία ή σε σύνταξη), διάλυση των υπηρεσιών υγείας και νοσοκομείων, ανυπαρξία επιστημονικής έρευνας, μηδενισμός των εξοπλιστικών προϋποθέσεων εθνικής άμυνας, και μύρια ανάλογα. Θυσίες εξωφρενικές, μόνο για να επιτευχθούν εκείνοι οι δείκτες οικονομικών μεγεθών, που θα πείθουν τους δανειστές για τη σίγουρη επανάκτηση των χρημάτων τους.
Οταν μια χώρα φτάνει στη χρεοκοπία (από ξέφρενες σπατάλες του πολιτικού της προσωπικού στον βωμό της συντήρησης του πελατειακού κράτους) η υγιής (δηλαδή λογική) στάση είναι να κηρύξει αδυναμία πληρωμών προς τους δανειστές της. Το ρίσκο στην περίπτωση αυτή είναι να χάσει, για κάποιο διάστημα, πηγές δανεισμού. Και η ευκαιρία είναι να ξαναστήσει, από την αρχή, την οικονομία της σε στέρεες, υγιείς βάσεις. Στοιχειώδης προϋπόθεση για την υγιή - λογική στάση είναι να λειτουργήσει νέμεσις: Να τιμωρηθούν με δήμευση περιουσίας οι αυτουργοί του κακουργήματος της εξωφρενικής δανειοληψίας. Και να αναζητήσουν οι πολίτες καινούργιους πολιτικούς ηγέτες, ικανούς να λειτουργήσουν ως κοινωνικοί αναμορφωτές.
Η υγιής λύση δεν προκρίθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας. Την κρίσιμη ώρα ο πρωθυπουργός ήταν ολίγιστος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διακοσμητικός, οι κοινωνικοί θεσμοί (Δικαιοσύνη, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Ενοπλες Δυνάμεις, Ακαδημία Αθηνών, Επισκοπικό Σώμα) ιδιοτελέστατα παραιτημένοι από την ευαισθησία και τις ευθύνες για τα κοινά. Και ταυτόχρονα οι δανειστές είχαν έγκαιρα προνοήσει να κατασφαλίσουν δικαιώματα δήμευσης των «φιλέτων» από την κοινωνική περιουσία των Ελλήνων.
Να μην ξεχνάμε ότι, σε αντίθεση με τους χαυνωμένους από την καταναλωτική υστερία Ελλαδίτες, οι δανειστές ήξεραν πολύ καλά, όταν δάνειζαν, ότι διακινδύνευαν έναν παρανοϊκό υπερδανεισμό – η δανειολήπτης χώρα ήταν αδύνατο, στον αιώνα τον άπαντα, να αποπληρώσει τέτοιο υπέρογκο χρέος. Οπως ήξεραν και ότι, το μεγαλύτερο μέρος του πακτωλού των χρημάτων που δάνειζαν στην Ελλάδα θα επέστρεφε στις δικές τους Τράπεζες, ως προϊόν της καταλήστευσής τους (ωμής λωποδυσίας) από την «άρχουσα» στην Ελλάδα τάξη. Ηξεραν, ακόμα, ότι θα ήταν ευκολότατο να επιβάλουν στους σπιθαμιαίους κυβερνήτες της ελλαδικής μπανανίας συμφωνίες αποπληρωμής του εξωφρενικού χρέους («μνημόνια») που μόνο κάφροι θα τις αποδέχονταν – καθιστούσαν την Ελλάδα κράτος εθελούσια παραιτημένο από την ανεξαρτησία του, με ταπεινωτική, ακραίου εξευτελισμού επιτόπια επιτρόπευση υπουργείων και δημόσιων υπηρεσιών.
Οι σπιθαμιαίοι του σοσιαλ-δεξιού αχταρμά δεν μπορούσαν ούτε καν να διανοηθούν ότι η καταστροφή που συντελέστηκε στη χώρα ήταν και ευκαιρία «επανίδρυσης» του κράτους: Με μοχλό τις απάνθρωπες απαιτήσεις των δανειστών θα μπορούσαν να κατορθωθούν καίρια διαρθρωτικά (κοινωνικής ανασυγκρότησης) επιτεύγματα: Να θεμελιωθεί ριζικά καινούργιο ασφαλιστικό σύστημα (υπήρχε, ως μαγιά, η πρόταση Τάσου Γιαννίτση και αγνοήθηκε). Να επανακριθούν οι στρατιές των πρόωρα ή χαριστικά συνταξιοδοτημένων και των διορισμένων με κομματικά σημειώματα στο Δημόσιο. Να σχεδιαστεί εξ υπαρχής η οργάνωση υπουργείων και κρατικών υπηρεσιών. Να απεξαρτηθεί νομοθετικά ο συνδικαλισμός από τα κόμματα. Να επανελεγχθούν οι υπερβάσεις των συμβάσεων εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου τα τελευταία σαράντα χρόνια. Να δημευθούν επίσης περιουσίες για τις χαριστικές επιδοτήσεις και τη διαγραφή χρεών των πολιτικών κομμάτων, των ραδιοτηλεοπτικών συγκροτημάτων, των εταιρειών επαγγελματικού αθλητισμού.
Κοντολογίς: να καταλυθεί το πελατειακό κράτος, κάτι που μόνο σε συνθήκες εξόφθαλμης καταστροφής μπορούσε να επιχειρηθεί. Μόνο με μοχλό τη φρίκη της ανεργίας, την κατοχική εικόνα των μαγαζιών με τα κατεβασμένα ρολά, τις ουρές των πεινασμένων στα συσσίτια της Εκκλησίας, μόνο στο κλίμα αυτού του πανικού θα μπορούσαν τα κόμματα να αρνηθούν για την πελατεία τους τον ρόλο του προαγωγού. Αλλά μαζί με την εφιαλτική συγκυρία, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση και η ενεργητική βούληση των κομματαρχών να αποδουλωθούν από τη φαυλότητα και τη λαμογιά. Να φιλοδοξήσουν τη σωτηρία από τον επονείδιστο στιγματισμό που θα συνοδεύει το όνομά τους, αιώνες αιώνων, στις σελίδες της Ιστορίας.
Φυσικά και δεν είχαν ούτε την αρετή ούτε την τόλμη για τέτοιο ανδραγάθημα. Κάποια στιγμή, μπροστά σε καινούργια απαίτηση των δανειστών για παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων, η σοσιαλ-δεξιά κυβέρνηση παραιτήθηκε, κατεσπευσμένα, προκηρύσσοντας εκλογές. Κεντρικός άξονας και αυτής της προεκλογικής αντιπαράθεσης δεν ήταν η αντιμετώπιση του δεδομένου εφιάλτη της καταστροφής, αλλά μικρονοϊκές μωρολογίες για «πρωτογενές πλεόνασμα» που «ήδη αλλάζει τη ζωή μας» ή λαϊκίστικες επαγγελίες της «αριστερής» παρδαλής ασυνεννοησίας για επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων του Δημοσίου!
Τέσσερις μήνες τώρα η καινούργια κυβέρνηση δείχνει να παραπαίει ανάμεσα στην άσκηση πολιτικής και στο κυνηγητό τού εντυπωσιασμού συγχέοντας την πολιτική με τις επιδόσεις σε πυκνότητα τηλεοπτικών εμφανίσεων. Παράλληλα όμως, έστω και μέσα από πολλές αστοχίες και παιδαριώδεις συγχύσεις, συνέβαλε στο να έρθουν στο φως και να συνειδητοποιηθούν δυο πολύ σημαντικά δεδομένα: Το πρώτο, ότι η στρατηγική των δανειστών είναι άτεγκτα αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την Ελλάδα με τους όρους που έχει επιβάλει ο παγκοσμιοποιημένος ολοκληρωτισμός της δικτατορίας των «Αγορών». Και το δεύτερο, ότι η ελλαδική «Αριστερά» δεν θα διανοηθεί ποτέ να καταλύσει το πελατειακό κράτος της σοσιαλ-Δεξιάς.
Μακάρι η διάγνωση να είναι εσφαλμένη.
.kathimerini.
4 σχόλια:
Καλησπερα αμεθυστε . Ο Γιαναρας αν και τα λεει σωστα στο παρον αρθρο καθοτι φιλολογος και ζωικος εστω πρωην τα λεει ευγενικα για το πελατειακο κρατος δηλαδη το εν τεταρτο του πληθυσμου τους δημοσιους υπαλληλους που κατα 50 τοις 100 μας φεραν εδω . Εγω θα τα πω σαν πρωην freak . Λοιπον εχουμε και λεμε ,αυτοι οι ευγενεις κυριοι του δημοσιου ζουν σε καθεστως θεσμοθετημενης ανισοτητας εις βαρος ολων των υπολοιπων . Εχουν μονιμοτητα δηλαδη μπαινεις 25 χρονων βγαινεις συνταξη οτι και να γινει μετα 35 χρονια με εφαπαξ μαλιστα . Αν παραιτηθουν εχουν ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ συνταξη εστω μειωμενη . Ιδιως οι στρατιωτικοι και τραπεζικοι και ΔΕΚΟ . Εχουν ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ το προνομιο μη αξιολογησης εφ ορου ζωης . Εχουν ολα τα καναλια και ολους τους πολιτικους απο τον ντεμεκ αναρχικο Διαμαντοπουλο μεχρι τον ντεμεκ πατριωτη Καμενο να κλαωουριζουν αν υπαρξει εστω η πιθανοτης να καθυστερησει στο ΑΤΜ εστω 2 μερες η πληρωμενη αργομισθια τους . Εχουν οι επαιδευτικοι το προνομιο να δουλευουν 9 μηνες 5 ωρες τη μερα και να πληρωνονται για 13 η 14. Επισης το προνομιο μολις δεσουν τον γαιδαρο τους να αρνουνται να μετατεθουν 2 τετραγωνα μακρια απο κει που συνηθισαν . Εχουν ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ το σχεδον θεοσταλτο δικαιωμα να επαναπροσλαμβανονται μαζικα στην ΕΡΤ 2500 ΧΙΛΙΑΔΕΣ οταν αποδεικνυεται περιτρανα οτι 2 χρονια χωρις ολους αυτους οι 2 ΝΕΡΙΤ δουλευαν οπως και πριν . Αντιθετως ολοι οι λοιποι οχι Ελληνες αλλα κατακτημενοι δουλοπαροικοι , βασει των αδικων νομων , εχουν απληρωτα δανεια , διαρκεις συμβιβασμους με εφορια ΔΕΗ ΟΤΕ , διαρκη ειτε ανεργια ειτε ανασφαλεια ειτε απληρωτη δουλεια σε διαφορα μερη . Πχ 6 μηνες στην κρητη ενας θεσαλονικιος χωρις ενσημο μετα 6 μηνες σε κανεναν ομογενη [εχω παραδειγματα ] ειτε σε ηλικιες 30 και 40 και 50 χρονων δουλειες σε μοναστηρια η σε ντιλιβερυ η σε διανομη διαφημιστικων . Και ολα αυτα με απληρωτα κοινοχρηστα και ρευμα στα κλεφτικα . Μιλαμε για πλεον του ενος εκατομυριου ανθρωπων που μεσα στην μεσογειακη Ελλαδα ζουν σε συνθηκες υποσαχαριας αφρικης . Και μετα τα κοπροσκυλα του δημοσιου και οι συμμαχοι τους του εντεχνου τραγουδιου λεν οχι στον κοινωνικο αυτοματισμο . Αφου ρε κοπροσκυλα η ιδια η πατριδα μας εχει βαλει θεσμοθετημενα μαλιστα εκτος κοινωνιας γιατι να νιωσουμε μελη της κοινωνιας . Αν δεν αλλαξει κατι δεν θα γινει εμφυλιος αλλα κατι χειροτερο . Κολομβια σε εγκληματικοτητα . Η νεα γενια που δεν θα εχει την συνταξη του πατερα [ καποτε θα πεθανουν οι συνταξιουχοι ] θα αρνηθουν να ειναι οι ειλωτες των προνομιουχων . Μετα απο 2 χρονια που εχω να γραψω σχολιο σε αρθρο του blog σου καλησπερα αμεθυστε . ΑΜ
Γειά σου φίλε. Καλώς τον. Μάς έλειψες είναι αλήθεια. Τό δημόσιο, όπως καί η διοίκηση τού δημοσίου, όπως καί η διοίκηση τής εκκλησίας, ανήκουν στό κληρονομικό σύστημα τής διαδοχής. Είναι κυριολεκτικά τό βασίλειο τού αίματος. Οικογενειοκρατία. Καί οι ελεύθεροι άνθρωποι βρίσκονται σκλαβωμένοι όπως στούς Φαραώ. Στίς διάφορες φάρες.Βλέπω από τά παιδιά μου. Οτι ένας φυσιολογικός ζωντανός άνθρωπος δέν μπορεί νά γίνει υπάλληλος καί νά πουλήσει τήν ζωή καί τήν ελευθερία. Πώς κατάντησαν οι Ελληνες, οι πολύπραγοι, οι τυχοδιώκτες, υπάλληλοι, είναι ένα αίνιγμα. Αυτό τό πνεύμα μάς οδηγεί στόν αφανισμό. Δέν είναι μόνον αυτοί πού προσφέρουν τό βόλεμα τό μεγάλο μας πρόβλημα, είναι καί αυτοί πού το αποδέχονται.Στόν λόγο τού τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορος, στούς λόγους πού επέβαλλαν τήν αυτοθυσία γιά τήν υπεράσπιση τής Πόλης, η οικογένεια ήταν ο τελευταίος. Σήμερα είναι ο πρώτος καί ο μοναδικός. Γι' αυτό καί είμαστε μάλλον οι τελευταίοι Ελληνες. Καλή μας τύχη, φίλε.
λοιπον σημερα το μεσημερι σκεφτομουν τι να κανει αραγε αυτος ο ΑΜ. Μαλλον θα πηγε σε κανενα μοναστηρι μου φαινεται. Λοιπον ας ειναι καλα ελεγα. Και τωρα βλεπω γραπτο. Χαιρεις ΑΜ.
Δυστυχώς, ελεύθεροι και μη , βράζουμε όλοι στο καζάνι της διχόνειας.
Δημοσίευση σχολίου