«Ὁ
ἄνθρωπος, ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸ Χριστό, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος.
Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του. γεμίζει
μὲ τὸ Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸ Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς
καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὸ Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι
σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ διδάσκει ὅλα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. »Ἡ λέξη
ἔξυπνος, ὄχι μὲ τὸ νόημα ποὺ τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, δηλαδὴ νὰ ἀπαντᾶ
καθηλώνοντας τοὺς ἄλλους, ἢ νὰ κάνει μιὰ δουλειὰ καλύτερα ἀπὸ τοὺς
ἄλλους, ἀλλά, νά! Πῶς νὰ σοῦ τὸ πῶ; »Σὲ κάθε δυσκολία ποὺ τοῦ
παρουσιάζεται, δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ προσφεύγοντας στὸ
Χριστό, ποὺ εἶναι μέσα του, βρίσκει ὡραίους καὶ εὔκολους τρόπους νὰ τὴν
ξεπερνάει, χωρὶς νὰ τοῦ στοιχίζει, χωρὶς νὰ φθείρεται ἐσωτερικά. Μὲ
κατάλαβες, Γεώργιε;» (Εἶπε τὸ ὀνομά μου χωρὶς νὰ μὲ ἔχει ρωτήσει. Οὔτε
ἐχθές, ὅταν μὲ σύστησαν, τοῦ τὸ εἶπαν. Μὲ ἐντυπωσίασε).– Κατάλαβα, Γέροντα. «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸ Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερικὴ χαρά. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κουτός; »Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὸν κουτό, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ».
– Δηλαδή, πῶς θὰ κάνει τὸν κουτό; «Ὅταν σιωπήσει ἐν γνώσει, μὲ κάποιο ἐσωτερικὸ σκοπό, κάνει πὼς δὲν κατάλαβε, κάνει πὼς δὲν ξέρει, διότι ἔχει ἕνα καλὸ σκοπό. Αὐτὰ θὰ τοῦ διδάξει σιγὰ-σιγὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸ Χριστό, δὲ ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας. Ζεῖ ἐν ἡμῖν Χριστός, καὶ κανονίζει αὐτὸς τὴ ζωή μας».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου