Σάββας Καλεντερίδης
Είναι πραγματικά δύσκολο να περάσει κανείς από έναν κόσμο όπου όλα είναι θεωρητικά στον πραγματικό κόσμο, όπου όλα χρειάζονται πρακτικά βήματα για να προχωρήσουν και να γίνουν πράξη. Το ζήτημα, εκτός από δύσκολο, γίνεται και ιδιαίτερα επικίνδυνο, κυρίως όταν τα βήματα αυτά καθορίζουν και αφορούν την τύχη ενός ολόκληρου έθνους.
Οταν η παρούσα κυβέρνηση ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας, τα μέλη που την απαρτίζουν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ήταν άτομα που εκτράφηκαν στον κομματικό σωλήνα με χρήματα του ελληνικού κράτους. Η μόνη πρακτική εμπειρία που είχαν και μπορούν να βάλουν στο ούτως ή άλλως φτωχό βιογραφικό τους ήταν η συμμετοχή σε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, αυτό που κάποτε έκαναν οι κατακτητές και οι εχθροί του έθνους και του Ελληνισμού. Εκείνοι καταλάμβαναν την Ελλάδα και τα δημόσια κτίρια και όταν αποχωρούσαν, ορισμένες φορές τα άφηναν λιγότερο βανδαλισμένα από τους καταληψίες των λυκείων και των πανεπιστημίων της εποχής μας!
Τέλος πάντων, αφού είχε προηγηθεί η διακυβέρνηση από κόμματα και κυβερνήσεις διεφθαρμένα και αναξιόπιστα, που με τις επιλογές τους έριξαν τη χώρα στον γκρεμό, ανέλαβαν την εξουσία οι μέχρι χθες καταληψίες και καταστροφείς της δημόσιας περιουσίας, αφού προηγουμένως είχαν
εξασκηθεί στο άθλημα του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, συναγωνιζόμενοι στο δεύτερο τους κυβερνώντες της προηγούμενης περιόδου.
Ενώ στο ζήτημα της κυβερνητικής εμπειρίας και της πρακτικής γενικότερα ήταν αδαείς, είχαν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα από τους προηγούμενους. Δεν ήταν διεφθαρμένοι και δεν χαρακτηρίζονταν ως κόμμα και ως πολιτικές ομάδες από τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία.
Τη στιγμή που θα έπρεπε να στηριχτούν στα δυο αυτά πλεονεκτήματα, για να εξισορροπήσουν τις άλλες αδυναμίες τους και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την πατρίδα, αντί να αρχίσουν από τα δύσκολα, που είναι η κάθαρση, προτίμησαν να αρχίσουν από τα «βαριά» ζητήματα, ενώ έκαναν και τις χειρότερες επιλογές για να εξουδετερώσουν και το δεύτερο πλεονέκτημά τους, γεμίζοντας το υπουργικό συμβούλιο και τα υπουργεία με συζύγους, συντρόφους, αδέλφια, ξαδέλφια και ημετέρους, δίνοντας μια άλλη, αριστερή διάσταση στον μαυρογιαλουρισμό.
Ετσι, άνοιξαν το μέτωπο της Ευρώπης, κάνοντας όμως τις χειρότερες επιλογές σε επίπεδο προσώπων. Ανέθεσαν το μείζον ζήτημα της διαπραγμάτευσης σε άτομα με ασταθή, αν όχι διαταραγμένη προσωπικότητα, καταναλώνοντας πολύτιμο χρόνο και οδηγώντας τα πράγματα στην κόψη του ξυραφιού. Για να εξηγήσουμε σε ποια κατάσταση είναι πλέον η χώρα, θα καταφύγουμε στην ελληνική Ιστορία. Οταν η μητέρα του Θαλή του Μιλήσιου, όντος σε μικρή ηλικία, τον προέτρεπε να νυμφευθεί, εκείνος της απαντούσε: «Oύπω καιρός», που σημαίνει υπάρχει καιρός. Οταν πέρασε η ηλικία του και η μητέρα του συνέχισε να τον προτρέπει να νυμφευθεί, μάνα γαρ, εκείνος της απαντούσε: «Ουκέτι καιρός», που σημαίνει πέρασε πια ο καιρός.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή της διαπραγμάτευσης, αν όντως είχαμε ένα συγκροτημένο σχέδιο για τη διαχείριση της κρίσης με τους δανειστές, θα μπορούσαμε κι εμείς να απαντάμε όπως ο εκ Μιλήτου σοφός, λέγοντας «ούπω καιρός», αφού στην αρχή το πρόβλημα το είχαν σε μεγάλο βαθμό οι
δανειστές, οι οποίοι δεν γνώριζαν το σχέδιο της Ελλάδας και της νέας κυβέρνησης και άρα, διαχειριζόμενοι σωστά τον χρόνο, θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια επωφελή λύση για το ελληνικό ζήτημα.
Ομως, προϊόντος του χρόνου, πέραν της καταστροφικής ανικανότητας και της ακαταλληλότητας των διαπραγματευτών, αποδείχθηκε ότι ούτε η κεφαλή της κυβέρνησης διέθετε κάποιο σχέδιο και στρατηγική διαχείρισης των «όπλων» και του χρόνου που διαθέταμε, με αποτέλεσμα το υποτιθέμενο υπερόπλο του δημοψηφίσματος να γίνεται δεκτό με χειροκροτήματα και επευφημίες από εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να το τρέμουν.
Ετσι, με τους μέχρι χθες καταληψίες και καταστροφείς των δημόσιων κτιρίων να επιδίδονται σε παίγνια ερασιτεχνισμού, φθάσαμε στο σημείο και ο χρόνος να μετατραπεί από ένα πολύτιμο εργαλείο για να πετύχουμε μια επωφελή συμφωνία σε έναν βραχνά που οδηγεί την Ελλάδα σε μια επώδυνη
συμφωνία, αφού ήδη η κατάσταση της οικονομίας έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο.
Ελπίζουμε έστω και την τελευταία στιγμή να τους φωτίσει ο θεός που πιστεύουν, όσοι πιστεύουν, τους άλλους ας τους φωτίσει ο Μαρξ, ο Αρης ή ο Τσε, για να μη φθάσουμε στο σημείο να λέμε «ουκέτι καιρός», ήγουν τέλος χρόνου, που έλεγε και το δημοφιλές τηλεοπτικό παιχνίδι της εποχής μου.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία«
/prodromikos
Είναι πραγματικά δύσκολο να περάσει κανείς από έναν κόσμο όπου όλα είναι θεωρητικά στον πραγματικό κόσμο, όπου όλα χρειάζονται πρακτικά βήματα για να προχωρήσουν και να γίνουν πράξη. Το ζήτημα, εκτός από δύσκολο, γίνεται και ιδιαίτερα επικίνδυνο, κυρίως όταν τα βήματα αυτά καθορίζουν και αφορούν την τύχη ενός ολόκληρου έθνους.Τέλος πάντων, αφού είχε προηγηθεί η διακυβέρνηση από κόμματα και κυβερνήσεις διεφθαρμένα και αναξιόπιστα, που με τις επιλογές τους έριξαν τη χώρα στον γκρεμό, ανέλαβαν την εξουσία οι μέχρι χθες καταληψίες και καταστροφείς της δημόσιας περιουσίας, αφού προηγουμένως είχαν
εξασκηθεί στο άθλημα του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, συναγωνιζόμενοι στο δεύτερο τους κυβερνώντες της προηγούμενης περιόδου.
Ενώ στο ζήτημα της κυβερνητικής εμπειρίας και της πρακτικής γενικότερα ήταν αδαείς, είχαν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα από τους προηγούμενους. Δεν ήταν διεφθαρμένοι και δεν χαρακτηρίζονταν ως κόμμα και ως πολιτικές ομάδες από τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία.
Τη στιγμή που θα έπρεπε να στηριχτούν στα δυο αυτά πλεονεκτήματα, για να εξισορροπήσουν τις άλλες αδυναμίες τους και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την πατρίδα, αντί να αρχίσουν από τα δύσκολα, που είναι η κάθαρση, προτίμησαν να αρχίσουν από τα «βαριά» ζητήματα, ενώ έκαναν και τις χειρότερες επιλογές για να εξουδετερώσουν και το δεύτερο πλεονέκτημά τους, γεμίζοντας το υπουργικό συμβούλιο και τα υπουργεία με συζύγους, συντρόφους, αδέλφια, ξαδέλφια και ημετέρους, δίνοντας μια άλλη, αριστερή διάσταση στον μαυρογιαλουρισμό.
Ετσι, άνοιξαν το μέτωπο της Ευρώπης, κάνοντας όμως τις χειρότερες επιλογές σε επίπεδο προσώπων. Ανέθεσαν το μείζον ζήτημα της διαπραγμάτευσης σε άτομα με ασταθή, αν όχι διαταραγμένη προσωπικότητα, καταναλώνοντας πολύτιμο χρόνο και οδηγώντας τα πράγματα στην κόψη του ξυραφιού. Για να εξηγήσουμε σε ποια κατάσταση είναι πλέον η χώρα, θα καταφύγουμε στην ελληνική Ιστορία. Οταν η μητέρα του Θαλή του Μιλήσιου, όντος σε μικρή ηλικία, τον προέτρεπε να νυμφευθεί, εκείνος της απαντούσε: «Oύπω καιρός», που σημαίνει υπάρχει καιρός. Οταν πέρασε η ηλικία του και η μητέρα του συνέχισε να τον προτρέπει να νυμφευθεί, μάνα γαρ, εκείνος της απαντούσε: «Ουκέτι καιρός», που σημαίνει πέρασε πια ο καιρός.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή της διαπραγμάτευσης, αν όντως είχαμε ένα συγκροτημένο σχέδιο για τη διαχείριση της κρίσης με τους δανειστές, θα μπορούσαμε κι εμείς να απαντάμε όπως ο εκ Μιλήτου σοφός, λέγοντας «ούπω καιρός», αφού στην αρχή το πρόβλημα το είχαν σε μεγάλο βαθμό οι
δανειστές, οι οποίοι δεν γνώριζαν το σχέδιο της Ελλάδας και της νέας κυβέρνησης και άρα, διαχειριζόμενοι σωστά τον χρόνο, θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια επωφελή λύση για το ελληνικό ζήτημα.
Ομως, προϊόντος του χρόνου, πέραν της καταστροφικής ανικανότητας και της ακαταλληλότητας των διαπραγματευτών, αποδείχθηκε ότι ούτε η κεφαλή της κυβέρνησης διέθετε κάποιο σχέδιο και στρατηγική διαχείρισης των «όπλων» και του χρόνου που διαθέταμε, με αποτέλεσμα το υποτιθέμενο υπερόπλο του δημοψηφίσματος να γίνεται δεκτό με χειροκροτήματα και επευφημίες από εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να το τρέμουν.
Ετσι, με τους μέχρι χθες καταληψίες και καταστροφείς των δημόσιων κτιρίων να επιδίδονται σε παίγνια ερασιτεχνισμού, φθάσαμε στο σημείο και ο χρόνος να μετατραπεί από ένα πολύτιμο εργαλείο για να πετύχουμε μια επωφελή συμφωνία σε έναν βραχνά που οδηγεί την Ελλάδα σε μια επώδυνη
συμφωνία, αφού ήδη η κατάσταση της οικονομίας έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο.
Ελπίζουμε έστω και την τελευταία στιγμή να τους φωτίσει ο θεός που πιστεύουν, όσοι πιστεύουν, τους άλλους ας τους φωτίσει ο Μαρξ, ο Αρης ή ο Τσε, για να μη φθάσουμε στο σημείο να λέμε «ουκέτι καιρός», ήγουν τέλος χρόνου, που έλεγε και το δημοφιλές τηλεοπτικό παιχνίδι της εποχής μου.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία«
/prodromikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου