Η οικογένεια τελείωσε, εγώ επιλέγω τους συγγενείς μου.

 του Marcello Veneziani

Βάσει νόμου και κατ' αρχήν, η οικογένεια έχει επίσημα καταργηθεί στη Γερμανία. Στην κορυφαία χώρα της Ευρώπης ψηφίστηκε νόμος που υπονομεύει το οικογενειακό δίκαιο και τον ίδιο τον θεσμό της οικογένειας, που βασίζεται στη φυσική αρχή της συγγένειας και της κληρονομικότητας. Ο φιλελεύθερος υπουργός Δικαιοσύνης, και τονίζω φιλελεύθερος, Marco Bauschmann μέλος της νέας κυβέρνησης – επιπλέον σε ελεύθερη πτώση στη συναίνεση – γέννησε έναν νόμο που προκύπτει από την κοσμική και προοδευτική κατανόηση μεταξύ σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων και πράσινων ποντικών, με την έννοια των οικολόγων, στον οποίο η «εκλεκτική συγγένεια» είναι νομικά αναγνωρισμένη. Με άλλα λόγια, οι συναισθηματικοί, αμοιβαίοι και πατρογονικοί δεσμοί δεν κληρονομούνται πλέον από τους οικογενειακούς δεσμούς, αλλά επιλέγονται ελεύθερα από τα άτομα, σύμφωνα με το δικό τους γούστο. Φυσικά, τα παραδείγματα που δίνονται είναι πάντα οριακά, εντελώς μειοψηφικά και συνολικά καθόλου τραυματικά: δύο ηλικιωμένοι που ζουν μαζί και αποφασίζουν να δώσουν προτεραιότητα στη σχέση τους έναντι αυτών με τους συγγενείς τους, ακόμη και από νομική άποψη. Και η πρώτη συνέπεια είναι ότι ο νόμος χρησιμεύει στην πραγματικότητα για να δώσει περαιτέρω ώθηση στις ενώσεις ομοφυλοφίλων.

Αλλά η καταστροφική και αφύσικη πτυχή του νόμου βρίσκεται ακριβώς στην αρχή που νομιμοποιείται ως υποκατάσταση του οικογενειακού δικαίου όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Ένας νόμος που δεν είναι καν παραδοσιακός ή μόνο χριστιανικός, γιατί ήταν ήδη ενεργός στις χρήσεις και τα έθιμα των προχριστιανικών εποχών και σε πολιτισμούς που δεν είναι χριστιανικοί. Επιλέγω τα μέλη της οικογένειάς μου, δεν τα κληρονομώ από τη μοίρα, από φυσικούς δεσμούς, από την οικογένεια. Όχι μόνο με ξαδέρφια, παπούδες, θείες. Αφού καθορισθεί ότι οι συγγενικοί δεσμοί είναι εκλεκτικοί, μπορώ επίσης να αμφισβητήσω τους δεσμούς με γονείς, με αδέρφια, με παιδιά και να τους αντικαταστήσω όπως θέλω. Με άλλα λόγια, επεκτείνεται η δυνατότητα διαζυγίου όχι μόνο από τον σύζυγο, με τον οποίο η σχέση ήταν ήδη αρχικά εθελοντική, εκλεκτική. Αλλά και από τους πατέρες, τις μητέρες κάποιου, τα αδέρφια κάποιου, τις αδερφές του, τα παιδιά του, δηλαδή από δεσμούς που δεν επιλέγονται αλλά τους επικυρώνει η βιολογία. Διαζύγιο και από αυτούς που μας ανήκουν από τη φύση και τη μοίρα μας, με τους οποίους έχουμε δεσμούς αίματος, αίματος και γενετικής. 

Θα υπάρξει μια μέρα ένας λαϊκός Rota που θα ακυρώσει ακόμη και τους γονικούς ή υιικούς δεσμούς πιστοποιώντας ότι αυτές οι σχέσεις ακυρώνονται, καταργούνται; To «Είμαι αυτό που θέλω να είμαι» είναι η αρχή που οδηγεί τη σημερινή κουλτούρα εδώ και αρκετό καιρό στις πολιτικές και νομικές, αστικές και κοινωνικές εφαρμογές της.

Αφού γίνει αντιληπτή η ουσία, ας δούμε πώς συσκευάζεται και πωλείται σε μορφή: ονομάζεται "κοινότητα ευθύνης" - αλλά τι όμορφο όνομα - είναι ακόμη πιο ηχηρό στη γερμανική γλώσσα: Verantwortungsgemeinschaft και ήδη καταλαβαίνετε από τήν επισημότητα της μεγάλης λέξης σάν μια ουρά τρένου, ότι θα είναι ένα είδος καταιγίδας, ή μάλλον μια καταιγίδα που θα χτυπήσει τίς οικογένειες.

Για να καθησυχάσουμε τους συντηρητικούς και τους χριστιανούς, που στη Γερμανία είναι ακόμα πολλοί και γεννούν πιο ενεργά από εμάς τους Ιταλούς, το κύριο επιχείρημα είναι πάντα το ίδιο: αλλά εσείς που είστε υπέρ της «φυσικής» ή της «παραδοσιακής» οικογένειας, τι σας νοιάζει; Θα συνεχίσετε να ευνοείτε τις κληρονομικές γονικές σχέσεις. Αλλά αφήστε αυτούς που δεν σκέφτονται όπως εσείς να αποφασίσουν διαφορετικά.

Τώρα, δεν χρειάζονται πολλά για να καταλάβουμε ότι αν αντικαταστήσετε με νόμο τη φύση με τη θέληση/βούληση, το πεπρωμένο με την επιθυμία, τους δεσμούς με την απόλυτη ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού, δεν κάνετε μια ατομική επιλογή που δεν επηρεάζει τους άλλους, αλλά  επανασχεδιάζετε τη δομή της κοινωνίας και υποβιβάζετε την οικογένεια από τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας σε ένα αρχαίο κατάλοιπο δεσμών στα πρόθυρα της εξαφάνισης, που θα αντικατασταθούν με εκλεκτικές σχέσεις (με σχέσεις επιλογής). Στην πραγματικότητα, στην πραγματική ζωή, κάνουμε ήδη παρέα με όποιον θέλουμε, επιλέγουμε φίλους, φίλες και συζύγους, όπως επιλέγουμε τους ανθρώπους και τα κινήματα με τα οποία θέλουμε να μοιραστούμε σημαντικά χαρακτηριστικά, κομμάτια της ζωής μας. Και ακόμη και σε πατρογονικό και κοινωνικό επίπεδο, μπορούμε να δωρίσουμε τα αγαθά μας σε όποιον θέλουμε –όσο είμαστε ζωντανοί– ή μπορούμε να μοιραστούμε την περιουσία μας με άλλους ανθρώπους όταν την αποκτήσουμε. Υπάρχει όμως ο κληρονομικός νόμος (το κληρονομικό δίκαιο) που προστατεύει τις χήρες, τους ανήλικους, τα ασθενέστερα μέλη της οικογένειας, όσον αφορά τα περιουσιακά στοιχεία και τις συντάξεις.

Τώρα αντίθετα, εμφανίζεται μια ομόκεντρη , ή τουλάχιστον διμερής, επίθεση στη φυσική αρχή της κληρονομιάς και επομένως της ταυτότητας και της μεταβίβασης, στην οποία για άλλη μια φορά αναδύεται η συνηθισμένη συμμαχία μεταξύ προοδευτικών και χρηματοπιστωτικών καπιταλισμών, μεταξύ φιλελεύθερων-ριζοσπαστών και της παγκόσμιας αγοράς: χτυπώντας τίς  κληρονομιές, φορολογώντας, τιμωρώντας, διαλύοντας τούς φυσικούς δεσμούς, σπάζοντας κάθε άμεση μετάδοση αγαθών, δικαιωμάτων και ουσιών. Η παγκόσμια κοινωνία μας θέλει ξεριζωμένους, απάτριδες, αδέκαρους, πάνω από όλα άτομα. Όχι οικογένειες, όχι άτομα με δεσμούς. Ας το πούμε με το όμορφο όνομα της κοινότητας ευθύνης, αλλά πρέπει να διαβαστεί ανάποδα, είναι ένα πλήγμα και μια παραμόρφωση για τις φυσικές κοινότητες.

Αυτοί οι νόμοι, πότε σε εθνικό επίπεδο, πότε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, περνούν κρυφά και πάντα με φανταχτερά ονόματα και ευγενή κίνητρα, συν μερικά καθησυχαστικά εικονικά φάρμακα (placebo), στα οποία μας διαφεύγει το αληθινό πεδίο εφαρμογής, ο τελικός στόχος και η «λογική» που τα εμπνέει: δεν είναι τούβλα για να χτίσουμε ένα άλλο μοντέλο κοινωνίας αλλά είναι τούβλα που αφαιρούνται το ένα μετά το άλλο για να γκρεμίσουν το σπίτι που κληρονομήσαμε από την ιστορία και τον πολιτισμό, τη φύση και την παράδοση, τη θρησκεία και την οικογένεια. 

Εάν περάσει σε όλα τα επίπεδα η αρχή ότι εγώ είμαι αυτό που θέλω να είμαι και αποφασίζω τα πάντα για τη ζωή μου, το φύλο και την οικογένειά μου, και όχι τι έχει δημιουργήσει η φύση, η ιστορία, η παράδοση, οι πρόγονοί μου και οι γονείς μου – και το οποίο φυσικά αναδιαμορφώνω μέσω της ελευθερίας και της ευαισθησίας μου, των δυνατοτήτων μου και της ευφυΐας μου – τότε τελειώνει η ίδια η ιδέα της κοινότητας και ακόμη και αυτή της κοινωνίας. Είμαστε μόνο μονάδες, νομάδες, άτομα στο άπειρο παγκόσμιο παρόν και μπορούμε να αρνηθούμε τους γονείς μας καθώς και τα παιδιά μας, αν δεν μας ταιριάζουν (πια). Καληνύχτα ανθρωπιά. Καληνύχτα ανθρωπότητα.

La famiglia è finita i parenti me li scelgo io - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΑΤΟΜΑ  ΑΦΥΣΙΚΑ, ΘΥΜΑΤΑ ΜΗΤΡΙΚΩΝ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΧΘΡΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ. ΟΙΔΙΠΟΔΕΣ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ.

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ. ΦΥΛΑΚΟΒΙΟΙ. ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ;