Η σύγχρονη αντίληψη περί Εκκλησίας στους φιλελεύθερους κύκλους πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην προτεσταντική άποψη που θεωρεί την Εκκλησία μια ανθρώπινη κοινότητα, που συνενώνεται με βάση τα δόγματα και έθιμα, και συνιστά μια ένωση ομοϊδεατών.
Ταυτόχρονα, απαλείφεται το πιο σημαντικό, που είναι η θεία πλευρά της Εκκλησίας ως φύλακα της χάριτος και φορέα του Θαβωρίου φωτός και ατελεύτητης Πεντηκοστής, και την αντιλαμβάνονται ως ανθρώπινο θεσμό.
Για τους ένθερμους μοντερνιστές η Εκκλησία γίνεται σπίτι που δεν έχει ιδιοκτήτη και που το έχουν ιδιωτικοποιήσει και το αναδιαμορφώνουν όπως επιθυμούν.
Η Αποκάλυψη έχει δύο μορφές : τη Γραφή και την Παράδοση. Η Ιερά Παράδοση, που αποτυπώνεται στα συμβολικά βιβλία (τα βιβλία της διδασκαλίας της πίστης που έγιναν δεκτά από την Εκκλησία), στις δογματικές και κανονικές διατάξεις των Οικουμενικών Συνόδων, στα λειτουργικά κείμενα και στα αγιογραφικά μνημεία, όλο και πιο πολύ χάνει την αξία της στα μάτια της φιλελεύθερης κοινωνίας.
Σε ό,τι αφορά στους μοντερνιστές, για αυτούς η Ιερά Παράδοση είναι ως ένα μεγάλο βαθμό μυθολογία, ανάξια προσοχής για το σύγχρονο « μορφωμένο » άνθρωπο. Και όσον αφορά στη δογματική και στο κανονικό δίκαιο που έχουν επικυρωθεί από τις Συνόδους, ο γνωστός μοντερνιστής Νικολάϊ Ζερνόβ δήλωσε ευθέως ότι « η όλη τραγωδία της Εκκλησίας ξεκίνησε από τις Οικουμενικές Συνόδους ».
Οι μοντερνιστές προσπαθούν να απαξιώσουν τις δογματικές πηγές, να καταργήσουν και να καταστρέψουν, καμιά φορά ακόμα και να γελοιοποιήσουν τη θεολογική παράδοση και την συνέχεια των προηγούμενων αιώνων, να δημιουργήσουν ένα άμορφο χριστιανισμό που θα ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις, τα γούστα και τις ανάγκες, και πιο απλά, στα πάθη της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία βρίσκεται κάτω από τη ραδιενεργό ακτινοβολία του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού.
Οι μοντερνιστές δεν επιδιώκουν να φωτίσουν τον κόσμο με το φως της Εκκλησίας και να τον κάνουν κοινωνό της αιώνιας αλήθειας του χριστιανισμού, αλλά να προσαρμόσουν την Εκκλησία στον κόσμο και με αυτόν τον τρόπο να επιτύχουν τη μόνιμη εκκοσμίκευσή της.
Τη δεύτερη δογματική διαστροφή την εντοπίζω στην προσπάθεια των μοντερνιστών να μετατρέψουν, και στην ουσία, να καταργήσουν την ορθόδοξη σωτηριολογία, να αφαιρέσουν από αυτήν το δόγμα της λύτρωσης και να δημιουργήσουν νέα σωτηριολογία με τίτλο «ηθική θεωρία της σωτηρίας».
Το δόγμα της λύτρωσης είναι η καρδιά του χριστιανισμού.
Η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον Χριστό συνίστατο στο ότι ο Σταυρωμένος Μεσσίας δέχτηκε πάνω Του, δια μέσω των παθών και των βασάνων Του, την τιμωρία, την οποία σύμφωνα με τη Θεία δικαιοσύνη έπρεπε να βαραίνει την ανθρωπότητα αιωνίως. Ο Κύριος μας αντικατέστησε με τον Εαυτό Του και με αυτόν τον τρόπο ένωσε τη δικαιοσύνη με την αγάπη και την αγάπη με την δικαιοκρισία. Σε αυτό έγκειται το νόημα της θυσίας του Γολγοθά.
Στα προεπαναστατικά χρόνια του προηγούμενου ταραγμένου αιώνα εμφανίστηκε το κίνημα των ανακαινιστών. Οι ανακαινιστές δήλωναν ότι τον σύγχρονο άνθρωπο δεν τον εμπνέει πλέον η διδασκαλία περί Λύτρωσης και χρειάζεται νέες ιδέες. Ο ουμανισμός ως λατρεία του ανθρώπου δεν ήθελε και απέρριπτε τη λύτρωση, καθώς την θεωρούσε υποτίμηση της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Έβρισκε περισσότερο ικανοποιητική μια άλλη διδασκαλία : ο άνθρωπος σώζει ο ίδιος τον εαυτό του μέσω της τήρησης των εντολών και της μίμησης του Ιησού Χριστού ως ηθικού υποδείγματος ανθρώπου.
Την ίδια στιγμή, ένα μέρος των μοντερνιστών θεωρούσαν ότι ο Χριστός είναι ο ιδανικός άνθρωπος, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ένας αμαρτωλός, ο Οποίος, με τον αγώνα ενάντια στην αμαρτία και τα πάθη που κατοικούσαν μέσα του, σταδιακά τελειοποιούνταν ηθικά και νίκησε οριστικά την αμαρτία στη διάρκεια των σταυρικών παθών.
Η ψευδής αυτή διδασκαλία παρουσίαζε τον Χριστό όχι ως Λυτρωτή, αλλά ως παιδαγωγό, και άνοιγε έτσι το δρόμο σε μια χριστιανίζουσα θεοσοφία και στο γνωστικισμό. Μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι γνωστικοί δοκήτες απέρριπταν το δόγμα της Λύτρωσης, θεωρώντας τη σταύρωση και τα πάθη του Χριστού ως φαινομενικά.
Ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος απαγόρευε στους χριστιανούς να έχουν έστω κάποια επικοινωνία με τους γνωστικούς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ομοίωμα του παρόντος μπορούμε να βρούμε στο παρελθόν.
Τις ερωτήσεις στον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν) έκανε ο Αντόν Ποσπέλοβ
Ευχαριστούμε την Ταμάρα Μανελασβίλι για την ανεκτίμητη βοήθεια στη σύνταξη αυτού του κειμένου
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα Pravoslavie.ru 8/25/2023
Posted by PROSKINITIS
Οι μοντερνιστές προσπαθούν να απαξιώσουν τις δογματικές πηγές, να καταργήσουν και να καταστρέψουν, καμιά φορά ακόμα και να γελοιοποιήσουν τη θεολογική παράδοση και την συνέχεια των προηγούμενων αιώνων, να δημιουργήσουν ένα άμορφο χριστιανισμό που θα ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις, τα γούστα και τις ανάγκες, και πιο απλά, στα πάθη της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία βρίσκεται κάτω από τη ραδιενεργό ακτινοβολία του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού.
Οι μοντερνιστές δεν επιδιώκουν να φωτίσουν τον κόσμο με το φως της Εκκλησίας και να τον κάνουν κοινωνό της αιώνιας αλήθειας του χριστιανισμού, αλλά να προσαρμόσουν την Εκκλησία στον κόσμο και με αυτόν τον τρόπο να επιτύχουν τη μόνιμη εκκοσμίκευσή της.
Τη δεύτερη δογματική διαστροφή την εντοπίζω στην προσπάθεια των μοντερνιστών να μετατρέψουν, και στην ουσία, να καταργήσουν την ορθόδοξη σωτηριολογία, να αφαιρέσουν από αυτήν το δόγμα της λύτρωσης και να δημιουργήσουν νέα σωτηριολογία με τίτλο «ηθική θεωρία της σωτηρίας».
Το δόγμα της λύτρωσης είναι η καρδιά του χριστιανισμού.
Η σωτηρία της ανθρωπότητας από τον Χριστό συνίστατο στο ότι ο Σταυρωμένος Μεσσίας δέχτηκε πάνω Του, δια μέσω των παθών και των βασάνων Του, την τιμωρία, την οποία σύμφωνα με τη Θεία δικαιοσύνη έπρεπε να βαραίνει την ανθρωπότητα αιωνίως. Ο Κύριος μας αντικατέστησε με τον Εαυτό Του και με αυτόν τον τρόπο ένωσε τη δικαιοσύνη με την αγάπη και την αγάπη με την δικαιοκρισία. Σε αυτό έγκειται το νόημα της θυσίας του Γολγοθά.
Στα προεπαναστατικά χρόνια του προηγούμενου ταραγμένου αιώνα εμφανίστηκε το κίνημα των ανακαινιστών. Οι ανακαινιστές δήλωναν ότι τον σύγχρονο άνθρωπο δεν τον εμπνέει πλέον η διδασκαλία περί Λύτρωσης και χρειάζεται νέες ιδέες. Ο ουμανισμός ως λατρεία του ανθρώπου δεν ήθελε και απέρριπτε τη λύτρωση, καθώς την θεωρούσε υποτίμηση της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Έβρισκε περισσότερο ικανοποιητική μια άλλη διδασκαλία : ο άνθρωπος σώζει ο ίδιος τον εαυτό του μέσω της τήρησης των εντολών και της μίμησης του Ιησού Χριστού ως ηθικού υποδείγματος ανθρώπου.
Την ίδια στιγμή, ένα μέρος των μοντερνιστών θεωρούσαν ότι ο Χριστός είναι ο ιδανικός άνθρωπος, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ένας αμαρτωλός, ο Οποίος, με τον αγώνα ενάντια στην αμαρτία και τα πάθη που κατοικούσαν μέσα του, σταδιακά τελειοποιούνταν ηθικά και νίκησε οριστικά την αμαρτία στη διάρκεια των σταυρικών παθών.
Η ψευδής αυτή διδασκαλία παρουσίαζε τον Χριστό όχι ως Λυτρωτή, αλλά ως παιδαγωγό, και άνοιγε έτσι το δρόμο σε μια χριστιανίζουσα θεοσοφία και στο γνωστικισμό. Μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι γνωστικοί δοκήτες απέρριπταν το δόγμα της Λύτρωσης, θεωρώντας τη σταύρωση και τα πάθη του Χριστού ως φαινομενικά.
Ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος απαγόρευε στους χριστιανούς να έχουν έστω κάποια επικοινωνία με τους γνωστικούς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ομοίωμα του παρόντος μπορούμε να βρούμε στο παρελθόν.
Τις ερωτήσεις στον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν) έκανε ο Αντόν Ποσπέλοβ
Ευχαριστούμε την Ταμάρα Μανελασβίλι για την ανεκτίμητη βοήθεια στη σύνταξη αυτού του κειμένου
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα Pravoslavie.ru 8/25/2023
Posted by PROSKINITIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου