Οι κήρυκες δεν είναι άοπλοι προφήτες ή απόστολοι, αλλά τα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής, χρηματοπιστωτικής και επιστημονικής ισχύος, που έχει επιβάλει τη νέα ιδεολογία στο πλαίσιο των μακροπρόθεσμων σχεδίων κυριαρχίας (Μεγάλη Επαναφορά, Ατζέντα 2030) κρυμμένη πίσω από το διπλό παραπέτασμα της κλιματικής αλλαγής και της ενεργειακής μετάβασης, που έχει ήδη κάνει τους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου πολύ ακριβούς.
Σε σύγκριση με το παρελθόν, υπάρχει μια αλλαγή όχι μικρής σημασίας: πριν μιλήσουμε για την υπερθέρμανση του πλανήτη, σήμερα οι κύριοι των λέξεων έχουν επιστρέψει στην πιο γενική αλλαγή του κλίματος (κλιματική αλλαγή). Σε κάθε περίπτωση, δεν ξεφεύγουμε από μια ιδεολογία της οποίας το κύριο βραχυκύκλωμα αφορά τον ρόλο του ανθρώπινου είδους. Το αδιαμφισβήτητο δόγμα, στην πραγματικότητα, είναι η ανθρωπογενής προέλευση της κλιματικής αλλαγής του πλανήτη. Είναι ο άνθρωπος, με τη θέλησή του για δύναμη, ο θηρευτής υπεύθυνος (το αρπακτικό που ευθύνεται) για τη φυσική ανισορροπία. Μέχρι στιγμής, τίποτα για να διαμαρτυρηθείτε: θέσεις που διακηρύχθηκαν από πολλά κόμματα χωρίς επιτυχία.
Η αντίφαση είναι σαφής: αν αλλάξει το κλίμα, ο λόγος δεν βρίσκεται στους κύκλους της φύσης, αλλά στο αποκλειστικό έργο του ανθρώπου. Είναι αμαρτία ύβρεως, την δυσαναλογία που αντιπαθούν οι Έλληνες. Η Gea (Γαία) κάνει ένα ξέσπασμα οργής ή απλά ακολουθεί την κοσμοϊστορική της πορεία; Όχι, ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος. Με αλαζονεία και την ίση και αντίθετη θέληση για εξουσία, η θρησκεία του κλίματος προσφέρει τη λύση: είναι ο άνθρωπος που τροποποιεί την Gea, διακόπτει και αντιστρέφει την αλλαγή, μέσω της οικολογικής και «βιώσιμης» παρακμής της τεχνολογίας. Η ανθρώπινη τεχνολογία και επιστήμη παραμένουν οι Δημιουργοί, τα όργανα ενός κατώτερου αλλά όχι πάρα πολύ Θεού, του Homo sapiens που αναδιαμορφώνεται σε σύμμαχο της Γαίας.
Ο κλιματισμός είναι η θέληση για εξουσία μεταμφιεσμένη από τη διακηρυγμένη καλοσύνη των στόχων της. Θα είναι ο Άνθρωπος που θα αλλάξει την πορεία του κλίματος της γης μέσω συμπεριφορών, σχέσεων, αναπτυξιακών μοντέλων που θα κατευνάσουν την οργή της Γαίας. Σε συμβολικό επίπεδο, είναι μια captatio benevolentiae, η προσπάθεια να γίνουμε φίλοι με μια ανώτερη δύναμη, με την οποία συνομιλούμε ως ίσοι δείχνοντας σεβασμό. Πάντα ο Προμηθέας, πάντα ο Τιτάνας στην εξουσία, με τη διαφορά ότι τώρα δεν προκαλεί πλέον την οργή των θεών, αλλά γίνεται σύμμαχος.
Το πρώτο σφάλμα της ιδεολογίας του κλίματος είναι η αδυναμία επαλήθευσης – την εποχή των επιστημονικών αληθειών – της αλήθειας της. Είναι αδύνατο να ισχυριστούμε ή να αρνηθούμε ότι ο πλανήτης θερμαίνεται ή ψύχεται μακροπρόθεσμα. Η IPCC (Διεθνής Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος, Διεθνής Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή), ένα παγκόσμιο φόρουμ που δημιουργήθηκε το 1998, αρχίζει να το παραδέχεται. Αν και η βασική θέση παραμένει αυτή της κλιματικής αλλαγής, υποστηριζόμενη από δεκαετίες παρατηρήσεων και ερευνών, η IPCC κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «στην έρευνα και τη δημιουργία κλιματικών μοντέλων, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αντιμετωπίζουμε ένα χαοτικό σύστημα και επομένως η μακροπρόθεσμη πρόβλεψη των μελλοντικών κλιματικών καταστάσεων δεν είναι δυνατή». Ο επιστημονικός λόγος είναι ότι τα πολύπλοκα μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιούνται δεν είναι σε θέση να υπολογίσουν τις άπειρες μεταβλητές του συστήματος. Η συμπεριφορά των μελλοντικών θερμοκρασιών όσον αφορά τις εκπομπές CO2 δεν είναι επίσης προβλέψιμη παρά μόνο κατά προσέγγιση. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις παραμένουν αξιόπιστες εντός του χρονικού πλαισίου των δεκαπέντε ημερών. Για τα υπόλοιπα, ισχύει ο κανόνας των παππούδων μας: κάτω από τον ουρανό μας θα είναι ζεστό το καλοκαίρι, κρύο το χειμώνα και το φθινόπωρο θα βρέξει.
Η μεθοδολογία της πρόβλεψης του κλίματος πάσχει από ένα ανεπανόρθωτο ελάττωμα που επέδειξε ο Edward Lorenz πριν από εξήντα χρόνια, τις άπειρες μικρές διακυμάνσεις στις αρχικές συνθήκες που καθιστούν το τελικό αποτέλεσμα αναξιόπιστο. Η ατμόσφαιρα, ανακάλυψε, είναι ένα χαοτικό ντετερμινιστικό σύστημα, εγκαινιάζοντας τη Θεωρία του Χάους. Ο υπολογισμός καθορίζει μια παράξενη καμπύλη που μοιάζει με πεταλούδα άπειρου μήκους, που ονομάζεται ελκυστής Lorenz. Από όλες τις τελικές μαθηματικές λύσεις, μόνο μία είναι αληθής, αλλά άγνωστη. Η απλοποίηση που ονομάζεται φαινόμενο πεταλούδας είναι δημοφιλής, από το διάσημο άρθρο του Lorenz με τίτλο Προγνωστικότητα: Μπορεί το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία να καθορίσει έναν ανεμοστρόβιλο στο Τέξας; Οι σοβαροί επιστήμονες μιλούν για πιθανότητες, όχι βεβαιότητες. Θρησκείες όπως ο κλιματισμός, ωστόσο, δεν γνωρίζουν αποχρώσεις. Η κλιματική αλλαγή, για τους θιασώτες του, είναι βέβαιη, πηγαίνει προς την κατεύθυνση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και δεν οφείλεται σε άγνωστους φυσικούς παράγοντες, αλλά στην ανθρώπινη δράση.
Πριν από χρόνια το ακρωνύμιο LOHAS, (Lifestyle of Health and Sustainability) διέδωσε τον υγιεινό και βιώσιμο τρόπο ζωής. Σήμερα το φαινόμενο έχει γίνει τεράστιο, υποστηριζόμενο από μεγάλο αριθμό ακαδημαϊκών, ηθοποιών, πολιτικών, δημοσιογράφων, διευθυντών. Το στυλ LOHAS αντιπροσωπεύει τις υψηλότερες κοινωνικές τάξεις, κυριαρχεί στα μέσα ενημέρωσης και στον πολιτικό διάλογο. Ενσαρκώνει το πνεύμα της εποχής και γέρνει προς τα αριστερά. Έχουν περάσει προ πολλού οι μέρες που τα αριστερά κόμματα ήθελαν να δώσουν καλύτερα εισοδήματα και ευκαιρίες στους φτωχότερους. Σήμερα, μόνο η προοδευτική ελίτ μπορεί να αντέξει οικονομικά ακριβά ταξίδια, ενώ κάνει προσοδοφόρες επιχειρήσεις με λόμπι για το κλίμα. Για αυτούς, ο κλιματισμός δημιουργεί ένα διπλό πλεονέκτημα. Μπορούν να υψωθούν πάνω από τη μάζα ηθικά και υλικά: το προλεταριοποιημένο πλήθος ταξιδεύει με το μετρό, με ποδήλατο ή με γεμάτα τρένα εγγύτητας, αυτοί ταξιδεύουν με κομψά ηλεκτρικά αυτοκίνητα που επιδοτούνται από τους φόρους όλων. Είναι το νέο ηθικό δίδαγμα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι μπαταρίες λιθίου της νέας κινητικότητας είναι αποτέλεσμα μεταλλευτικών δραστηριοτήτων με τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις και δραματικό ανθρώπινο κόστος (εκμετάλλευση, υγεία, συνθήκες εργασίας).
Η αναγγελία της καταστροφής δεν αρκεί: το μήνυμα πρέπει να είναι αδιάκοπο, φορτισμένο με επείγοντα χαρακτήρα και διαρκώς αναζωπυρωμένους φόβους. Κάθε αμφιβολία πρέπει να καταπολεμάται συνεχώς σε ένα ευρύ μέτωπο. Λειτουργεί επειδή ένας μηχανισμός χιλιάδων πλήρους απασχόλησης «κλιματικών» αξιωματούχων έχει δημιουργηθεί σε ΜΚΟ, ιδρύματα, οργανισμούς, ερευνητικά ιδρύματα, δημόσιες αρχές, επιχειρήσεις, εκκλησίες και φυσικά σε αίθουσες σύνταξης.
Οι πράσινοι λομπίστες, που χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από κυβερνήσεις και ιδιωτικά ιδρύματα, όλοι ελεγχόμενοι από τους πλούσιους που είναι κυρίως υπεύθυνοι για τα περιβαλλοντικά δεινά, έχουν μια σταθερή λαβή σε όλα όσα συμβαίνουν. Είναι η δύναμη των Fridays for Future, Friends of the Earth (των Φίλων της Γης), Greenpeace, WWF. Χτυπιόμαστε από τη μόνιμη μονόδρομη πληροφόρηση στα δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης. Οι σκεπτικιστές – που υποτιμητικά αποκαλούνται αρνητές όπως όλοι εκείνοι που διαφωνούν με τις επιβεβλημένες αφηγήσεις – δεν έχουν ουσιαστικά καμία οικονομική υποστήριξη και γίνονται αόρατοι. Το πράσινο πνεύμα είναι ιερό και πανταχού παρόν.
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να συμμετάσχει σε συζήτηση σχετικά με τις αβεβαιότητες της έρευνας και τον αντίκτυπο στο κλίμα, τους πολλούς τρόπους αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής ή την ισορροπία μεταξύ κόστους και οφέλους. Κανείς δεν αναγνωρίζει δημοσίως ότι ο στόχος να είμαστε «κλιματικά ουδέτεροι» το 2045 ή το 2050 είναι μια αυθαίρετη εμμονή. Θέλουν αυτό που θέλουν και τίποτα περισσότερο.
Μια φιλελεύθερη εφημερίδα, η Frankfuerter Allegemeine Zeitung, έγραψε: «Οι κρατικοί προϋπολογισμοί είναι σημαντικοί επειδή η υπέρβασή τους σημαίνει υπέρβαση της θερμοκρασίας της γης, η οποία προκαλεί μη αναστρέψιμες ζημιές, δηλαδή αλλάζει το κλίμα για πάντα». Το εν λόγω ισοζύγιο αφορά μια άλλη πεποίθηση «με πίστη» της πράσινης αφήγησης, την ποσότητα CO2. Ο παραλογισμός είναι ότι η Γερμανία για να φτάσει σε μηδενικές εκπομπές και να περιορίσει την υπερθέρμανση του πλανήτη στους 1,75 βαθμούς, μπορεί να εκπέμπει συνολικά 6,7 γιγατόνους μέχρι το 2029, το ήμισυ της ετήσιας ποσότητας της Κίνας!
Για τον φυσικό Matthew Crawford, «ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά είναι ότι μας κυβερνούν τακτικές εκφοβισμού που εφευρέθηκαν για να κερδίσουν την αποδοχή του κοινού. Οι πολιτικές προκλήσεις των επικριτών, που παρουσιάζονται με γεγονότα και επιχειρήματα, δεν απαντώνται φιλικά, αλλά με καταγγελία. Ως εκ τούτου, γνωσιολογικές απειλές για την επίλυση της εξουσίας σε μια ηθική σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού». Αυτό ισχύει όχι μόνο για το κλίμα, αλλά και για την υγειονομική δικτατορία και κάθε άλλο σημείο της ολιγαρχικής ατζέντας. Είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στο αφήγημα της «κλιματικής καταστροφής που πρέπει επειγόντως να αποφευχθεί» να γίνει η μόνιμη βάση για πολιτικές που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια πολιτικής για την προστασία του κλίματος, ο άνεμος και ο ήλιος παρέχουν περίπου το 6,5% της ενέργειας της Ευρώπης. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα φτάσουμε στο 100% των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε 25 χρόνια. Από την άλλη, θα δαπανήσουμε τεράστια χρηματικά ποσά προσποιούμενοι ότι συμβαίνει αυτό. Ο λογαριασμός, όπως πιστοποιείται από τους λογαριασμούς ενέργειας, βαρύνει εμάς. Περίπου το 84% της παγκόσμιας ενέργειας εξακολουθεί να προέρχεται από ορυκτά καύσιμα. Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ήταν 86. Αναμένεται να μειωθεί σε 73 έως το 2040, πολύ μακριά από το μηδέν.
Η μείωση των γερμανικών εκπομπών κατά την τελευταία δεκαετία ήταν 200 εκατομμύρια τόνοι. Την ίδια περίοδο, η Κίνα τήν αύξησε κατά 3 δισεκατομμύρια τόνους. Η ρύπανση μεταφέρεται από τη μια περιοχή της Γαίας στην άλλη, τον μόνο διαθέσιμο πλανήτη, όπως επαναλαμβάνουν οι όμορφες ψυχές.
Πέντε τοις εκατό της ανθρωπότητας έχει ένα επίπεδο πλούτου για το οποίο μια θυσία σε αντάλλαγμα για το ευχάριστο συναίσθημα της σωτηρίας του πλανήτη φαίνεται σαν καλή επιχείρηση. Οι υπόλοιποι ενενήντα πέντε δεν είναι πεπεισμένοι ότι η ενέργεια, η στέγαση, τα ταξίδια, τα τρόφιμα είναι πολύ φθηνά και πρέπει να γίνουν όλο και πιο ακριβά. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πολιτιστική ηγεμονία κινδυνολογίας για το κλίμα χωρίς εναλλακτικές λύσεις. Οι νέοι εκπαιδεύονται στην απειλή της επικείμενης καταστροφής. Αν ένας πολιτικός έλεγε ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια πρόκληση, αλλά ότι ο κόσμος έχει πιο πιεστικά προβλήματα, θα νομίζαμε ότι ήταν τρελός. Η έρευνα για το κλίμα, η οποία παράγει νέες ανακαλύψεις κάθε μέρα και δημιουργεί ένα όλο και πιο ποικιλόμορφο τοπίο, αγνοείται σε μεγάλο βαθμό. Μόνο μία πολιτική παραμένει: αυτή του φόβου.
Επιστήμη σημαίνει αξιολόγηση δεδομένων, αναζήτηση νέων και προετοιμασία για εξέταση υποθέσεων και στοιχείων με υγιή σκεπτικισμό. Τα εμπειρικά στοιχεία μπορούν να χειραγωγηθούν ή να χρησιμοποιηθούν για να συγκαλύψουν την ιδεολογία και να δημιουργήσουν συναίνεση για την υποστήριξη θέσεων και υποθέσεων αγαπητών στην εξουσία, την ίδια που χρηματοδοτεί την έρευνα, επιλέγει και πληρώνει εκείνους που την εκτελούν. Επιστήμονες αν υποστηρίζουν τη θέληση των ισχυρών, τσαρλατάνοι, αρνητές και αδαείς αν αντιτίθενται ή ζητούν διευκρινίσεις.
Η τάση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και η φύση της αμφισβητούνται. Όχι πολύ καιρό πριν, υπήρχε συναίνεση σχετικά με μια τάση μακροπρόθεσμης ψύξης των χερσαίων περιοχών της Βόρειας Αμερικής. Οι ισχυρισμοί της επιστημονικής συναίνεσης σχετικά με την ανθρωπογενή υπερθέρμανση δεν είναι χωρίς διαμάχη, αλλά στην εποχή των απαγορεύσεων και των κρατικών αληθειών δεν προκαλεί πλέον έκπληξη το γεγονός ότι η επίσημη αφήγηση επιβάλλεται από τη δικαστική τιμωρία των διαφωνούντων απόψεων.
Ωστόσο, η επιστημονική μέθοδος υπαγορεύει την παρατήρηση, την υπόθεση, την πρόβλεψη, τον έλεγχο, την ανάλυση και την ανασκόπηση. Η πειραματική επιβεβαίωση δεν μπορεί να αποδείξει απόλυτες αλήθειες, δεδομένου ότι οι μελλοντικές δοκιμές θα μπορούσαν να ακυρώσουν τη θεωρία. Ως εκ τούτου, όλες οι θεωρίες είναι προσωρινές και υπόκεινται σε αναθεώρηση εάν προκύψουν καλύτερα ή αντίθετα στοιχεία. Αντί να επικροτούμε την επίσημη εκδοχή, θα πρέπει να γιορτάζουμε την αβεβαιότητα και το άνοιγμα που βρίσκονται στην καρδιά της επιστήμης. Η φιντεϊστική ιδεολογία του κλίματος θέλει οι σκεπτικιστές να φιμωθούν, να διωχθούν για εγκλήματα που εισήχθησαν πρόσφατα στους ποινικούς κώδικες. Εν τω μεταξύ, η επιμονή στην «επιστημονική συναίνεση» σχετικά με τη φύση και τις αιτίες των προβλημάτων κατευθύνει τη χρηματοδότηση και τις ερευνητικές προτάσεις προς εκείνους που προωθούν την κυρίαρχη άποψη.
Ο κανόνας είναι "ακολουθήστε τα χρήματα". Οι χρηματοδοτήσεις προς τους ερευνητές της κλιματικής αλλαγής ξεπέρασαν τα 13 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017 μόνο στις ΗΠΑ. Οι συνολικές δαπάνες για κλιματικές μελέτες μεταξύ 1989 και 2009 έφτασαν τα 32 δισεκατομμύρια δολάρια, συν άλλα 79 δισεκατομμύρια δολάρια για τεχνολογική έρευνα και φορολογικές ελαφρύνσεις για την πράσινη ενέργεια. Η απώλεια επιδοτήσεων και θέσεων ισχύος θα ήταν τεράστια εάν αμφισβητούνταν η υπερθέρμανση του πλανήτη ή η κλιματική αλλαγή, ίσως για τους λόγους που αναφέρθηκαν σχετικά με την πολυπλοκότητα και τις άπειρες μεταβλητές.
Ενώ η πολυπλοκότητα του κλίματος καθιστά δύσκολη την ακριβή εκτίμηση των τάσεων, φαίνεται ότι υπάρχουν εσωτερικοί μηχανισμοί που τείνουν να σταθεροποιούν, εντός ορισμένων ορίων, τις θερμοκρασίες και τις κλιματικές διακυμάνσεις. Για παράδειγμα, τα σύννεφα και οι υδρατμοί παίζουν κυρίαρχο ρόλο στον καθορισμό των μέσων παγκόσμιων θερμοκρασιών. Αλλά δεν υπάρχει σαφής ιδέα για την απόκριση των νεφών στην αύξηση της θερμοκρασίας που αποδίδεται στην προοδευτική αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
Τα επιστημονικά επιχειρήματα σχετικά με την κλιματική αλλαγή βρίσκονται στο επίκεντρο των επερχόμενων πολιτικών «δράσης για το κλίμα» στο πλαίσιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης, της αυτοαποκαλούμενης αναγκαιότητας διατάραξης της παγκόσμιας οικονομίας. Οι περιορισμοί στην ελευθερία και την ιδιωτική δραστηριότητα που επέβαλαν οι κυβερνήσεις για την πανδημία Covid-19 είναι πιθανώς το ορεκτικό της επέκτασης του πολιτικού και τεχνολογικού ελέγχου για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Η IPPC ανακοίνωσε το 1990 έναν «κόκκινο κωδικό» βασισμένο σε διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της «μη αναστρέψιμης» ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Υπάρχουν ενδείξεις για άνοδο της θάλασσας, αλλά εναλλακτικές ερμηνείες δείχνουν ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι 3 ίντσες σε έναν αιώνα, αρκετός χρόνος για αντίμετρα. Η συζήτηση, από την άλλη πλευρά, τείνει να τονίσει τον κινδυνολογικό τόνο, η επιστήμη γίνεται η υπηρέτρια της εξουσίας. Το αποτέλεσμα είναι μια νεοφεουδαρχία στην οποία η κυριαρχία γίνεται απόλυτη, με την πλειοψηφία να περιορίζεται σε δουλοπάροικους εξαθλιωμένους για «καλούς σκοπούς», αφηγήσεις που γίνονται αυθεντικές: κλιματισμός (κλιματική αλλαγή), εξυγίανση της ζωής, εχθροί της ελευθερίας και της ευημερίας. Ας διαβάσουμε τους λογαριασμούς μας και θα είναι σαφές: όχι αφηρημένες ή μακρινές έννοιες, αλλά καθημερινή ζωή – και κλοπή.
Ρομπέρτο Πετσιόλι
"ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟΣ - ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑΣ" - Μαύρο μελάνι (inchiostronero.it)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου