Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επαναβιομηχανοποιηθούν, χωρίς να ανατραπεί όλη η φιλοσοφία της μεταβιομηχανικής κοινωνίας – ως «ταξικού» πολέμου, απέναντι στην εργασία. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να υπάρξουν και τα δύο – ο πόλεμος εναντίον της εργασίας και η επαναβιομηχάνιση, με το συνδικαλισμό που τη συνοδεύει. Μπορεί λοιπόν ο πρόεδρος Biden να ισχυρίζεται πως θέλει να επανέλθει η βιομηχανία στις ΗΠΑ, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί, αφού δεν θα την επιτρέψει η φιλοσοφία των δύο κυβερνώντων κομμάτων – οπότε η χώρα δεν μπορεί να ανταγωνισθεί τις άλλες στο σημερινό κόσμο, εάν δεν αλλάξει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Εάν δεν το κάνει, τότε της απομένουν οι ληστρικές επιδρομές και οι πόλεμοι – κάτι που όμως έχει γίνει πια κατανοητό, από πολλά άλλα κράτη.

«Πώς είναι δυνατόν να διατηρηθεί η αμερικανική ευημερία, χωρίς βιομηχανία; Πώς μπορούν να κυβερνήσουν οι ΗΠΑ τον πλανήτη, χωρίς να έχουν κάτι να εξάγουν, όπως βιομηχανικά αγαθά, γεωργικά προϊόντα, πρώτες ύλες ή κάτι που χρειάζονται οι άλλοι άνθρωποι; Οι ΗΠΑ έχουν μόνο ένα πράγμα να προσφέρουν – το οποίο όμως η Κίνα και η Ρωσία δεν μπορούν να αποδεχθούν.

Οι Αμερικανοί μπορούν να προσφέρουν το να μην βομβαρδίσουν άλλες χώρες, να μην ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους ή να μην προκαλέσουν «έγχρωμες» επαναστάσεις. Μπορούν να προσφέρουν δηλαδή τη ζωή στους άλλους ανθρώπους, έναντι αδρής αμοιβής – να μην ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους, να μην τους βομβαρδίσουν και να μην τους κάνουν ότι έκαναν στο Ιράκ, στη Λιβύη ή στη Συρία.

Εάν λοιπόν οι άλλες χώρες δεν το θέλουν, τότε οφείλουν να γίνουν «φίλοι» τους και μέλη του «ελευθέρου» κόσμου. Αυτό έχουν να προσφέρουν οι ΗΠΑ και οφείλουν να αποδεχθούν όλα τα άλλα κράτη – για να μην τα λεηλατήσουν ή/και τα καταστρέψουν». (M. Hudson)

Analyst Team

Ανάλυση

Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο παραπάνω αναλυτής, η οικονομία των ΗΠΑ έχει παραλύσει – με την έννοια πως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένας «αποπληθωρισμός χρέους» και επικρατεί μία οικονομική πόλωση που απλά μεταφέρει όλο τον πλούτο και το εισόδημα μακριά από την εργασία, μακριά από τη βιομηχανία, προς το χρηματοπιστωτικό τομέα και τις ελίτ του 1%. Εν προκειμένω, εμείς έχουμε ήδη αναφερθεί γενικότερα στην αποκεφαλαιοποίηση της μεσαίας τάξης, γράφοντας τα εξής:
«Οι εισοδηματικές ανισότητες συνεχίζουν να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο – αφού το 10% των Αμερικανών εισπράττει σήμερα το 97% του συνόλου των κεφαλαιακών εισοδημάτων στη χώρα, το 50% των εισοδημάτων που δημιουργήθηκαν μετά την κρίση του 2008 οδηγήθηκε στο πλουσιότερο 1%, ενώ οι τρεις πλουσιότεροι Αμερικανοί μαζί έχουν περισσότερο πλούτο από τα 160.000.000 φτωχότερους!

Πριν από το πρόγραμμα της Fed για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, η μεσαία τάξη μπορούσε ακόμη να συγκεντρώσει εισόδημα από τα κεφάλαια που διέθετε – τοποθετώντας τα σε επενδύσεις χαμηλού ρίσκου και σταθερών αποδόσεων. Σήμερα είναι πια αδύνατο ενώ, ακόμη χειρότερα, η αξία της εργασίας της συνεχίζει να μειώνεται – οπότε αδυνατεί να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία ή χάνει αυτά που ήδη είχε.

Η αποκεφαλαιοποίηση της είναι δηλαδή δραματική, χωρίς καμία προοπτική αλλαγής στον ορίζοντα – με επόμενο στάδιο τις ληστρικές επιθέσεις του κεφαλαίου, όταν δεν θα βρίσκει πλέον συμφέρουσες αποδόσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Επίσης οι οικονομικοί πόλεμοι μεταξύ διαφόρων χωρών, όπως αυτός που βιώνουμε στην Ελλάδα – η οποία έχει χάσει όλες τις μάχες, έρμαιο πια των Γερμανών και των άλλων δανειστών της που έχουν καταλύσει την εθνική της κυριαρχία, με κυβερνήσεις υποχείρια τους» (πηγή).

Ο πρόεδρος Biden βέβαια έχει δηλώσει πως επιθυμεί στο μέλλον να εκβιομηχανισθούν ξανά οι ΗΠΑ – σημειώνοντας πως από την εποχή της κυβέρνησης Clinton και μετά, το Δημοκρατικό Κόμμα ευρίσκεται σταθερά πίσω από την αποβιομηχάνιση της υπερδύναμης. Στην πραγματικότητα φυσικά, η διαδικασία ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν – από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπου οι οικονομολόγοι τότε πανηγύριζαν για μία ριζική αλλαγή, την οποία αποκαλούσαν «μεταβιομηχανική κοινωνία».

Μεταβιομηχανική κοινωνία σήμαινε μία κοινωνία χωρίς χειρωνακτικό εργατικό δυναμικό, χωρίς «μπλε κολάρα» δηλαδή, με κέντρο βάρους τις υπηρεσίες και τα «λευκά κολλάρα» – κάτι που ξεκίνησε να δρομολογείται, παράλληλα με την αποδυνάμωση των εργατικών συνδικάτων. Η «υπόσχεση» δε ήταν πως η μεταβιομηχανική κοινωνία θα έκανε τους πάντες πλουσιότερους – εξασφαλίζοντας εύκολες συνθήκες εργασίας, λιγότερες ημέρες και ώρες δουλειάς, αυξημένη παραγωγικότητα και μεγάλη ευημερία.

Επειδή όμως όλα αυτά δεν επαληθεύθηκαν, το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αποβιομηχανισθούν – κάτι που φαίνεται πως ήταν το αποτέλεσμα του συνδυασμού των δύο κυβερνώντων κομμάτων. Των Δημοκρατικών με τη φιλοοικονομική πολιτική τους και των Ρεπουμπλικάνων – η πολιτική των οποίων ήταν επίσης φιλοοικονομική, αλλά αντεργατική και καθαρά υπέρ των ιδιοκτητών κεφαλαίου. Δηλαδή υπέρ του 1% που επιθυμούσε μεγάλες φορολογικές περικοπές και εναντίον του 99%.

Ο πραγματικός στόχος τώρα της αποβιομηχάνισης από τον Clinton και μετά, ήταν μία επίσης αντεργατική πολιτική – επειδή η αποβιομηχάνιση σήμαινε στην ουσία μείωση της απασχόλησης και ως εκ τούτου μείωση της ζήτησης για εργασία, καθώς επίσης μείωση των μισθών. Γιατί όμως έπρεπε να μειωθούν οι (πραγματικοί) μισθοί και γιατί παραμένουν χαμηλότεροι σήμερα;

Για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα, οφείλει να ξεκινήσει από την κυβέρνηση Κάρτερ – από εκείνη την εποχή που προωθούσε τη μετανάστευση, ως μέσον περικοπής των μισθών στα νοτιοδυτικά της χώρας. Ο Κάρτερ ήταν λοιπόν αυτός που άρχισε να συνειδητοποιεί ότι, υπήρχε πολύ εργατικό δυναμικό που κέρδιζε πάρα πολλά χρήματα στα νοτιοδυτικά, εις βάρος των επιχειρήσεων – οπότε στήριξε τη μετανάστευση.

Ο Clinton αργότερα ήθελε να απορρυθμίσει την οικονομία, να προωθήσει το ελεύθερο εμπόριο, να αποεπενδύσουν οι εταιρίες από τις ΗΠΑ, να επενδύσουν στο εξωτερικό και να προσλάβουν χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό – ενώ πίεσε να γίνει δεκτή η Κίνα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001. Έτσι κατάφερε να διατηρήσει χαμηλά τους μισθούς και τον πληθωρισμό – ενώ αυτό συνεχίζει να είναι βασικά το πρόγραμμα των Δημοκρατικών σήμερα, για τη μείωση των μισθών της εργασίας και για στήριξη της Wall Street.

ΗΠΑ – Εξέλιξη της συμμετοχής των εργαζομένων στην αγορά εργασίας

Χωρίς να επεκταθούμε εδώ σε άλλες λεπτομέρειες, το πρόβλημα είναι πως και τα δύο πολιτικά κόμματα των ΗΠΑ, έχουν δεσμευθεί στην αποβιομηχάνιση – για τους λόγους που εξήγησε σχετικά πρόσφατα ο επικεφαλής της Fed. Όπως είπε, εάν προωθηθεί η εκβιομηχάνιση, θα υπάρχει περισσότερη απασχόληση – δηλαδή συμμετοχή του εργατικού δυναμικού στην αγορά εργασίας, η οποία μειώνεται συνεχώς στις ΗΠΑ από το 1995 κει μετά (γράφημα, στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλότερη, σε τρομακτικό επίπεδο).

Εάν υπάρχει λοιπόν περισσότερη απασχόληση, συνέχισε, θα πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί – ενώ η φιλοσοφία μας είναι, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων εξίσου, να διατηρούμε χαμηλούς τους μισθούς, έτσι ώστε τα εταιρικά κέρδη να είναι υψηλότερα. Επομένως, αξίζει να επιβληθεί ύφεση στις ΗΠΑ – αρκεί να μειώσει τους μισθούς και να ενισχύσει τη δύναμη του 1%, απέναντι στο 99%. Με απλά λόγια, το 1% είναι πρόθυμο να χάσει πωλήσεις και κέρδη, αφού αυτό συμβαίνει όταν μία οικονομία βυθίζεται στην ύφεση – αρκεί να αυξάνεται η δύναμη του απέναντι στο 99%.

Επίλογος

Κλείνοντας, το συμπέρασμα είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επαναβιομηχανοποιηθούν, χωρίς να ανατραπεί όλη η φιλοσοφία της μεταβιομηχανικής κοινωνίας – ως «ταξικού» πολέμου απέναντι στην εργασία. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν και τα δύο – ο πόλεμος εναντίον της εργασίας και η επαναβιομηχάνιση, με το συνδικαλισμό που τη συνοδεύει.

Μπορεί λοιπόν ο πρόεδρος Biden να ισχυρίζεται πως θέλει να επανέλθει η βιομηχανία στις ΗΠΑ, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί, αφού δεν θα την επιτρέψει η φιλοσοφία των δύο κυβερνώντων κομμάτων – οπότε η χώρα δεν μπορεί να ανταγωνισθεί τις άλλες στο σημερινό κόσμο, εάν δεν αλλάξει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Εάν δεν το κάνει, τότε της απομένουν οι ληστρικές επιδρομές και οι πόλεμοι – κάτι που όμως έχει γίνει πια κατανοητό, από πολλά άλλα κράτη.

Η αυταπάτη της μεταβιομηχανικής κοινωνίας – The Analyst