Στην αρχή ήταν ο αστερίσκος

                                      από τον Robert* Pecchioli

Αυτή είναι η τελευταία αντανάκλαση του παλιού Ρομπέρτο ​​και η πρώτη του νέου ανθρώπου, υγρή και φιλική προς το φύλο Ροβέρτος*. Στην αρχή ήταν ο Λόγος, υποστήριξε ο ξεπερασμένος πατριαρχικός, άδικος, θηριώδης εκλαϊκευτής της ανισότητας. Γιατί ο Λόγος, δηλαδή κάτι αδιαμφισβήτητο, αρχέγονο και ανώτερο, και όχι, για παράδειγμα, το άμεσο αντικείμενο ή το επίθετο; Ο παλιός κόσμος τελείωσε, εκπνέει. Το σύμβολό του είναι ο αστερίσκος. Καμμία σχέση μέ τό ρήμα, επιπλέον με κεφαλαίο V! Στην αρχή ήταν ο αστερίσκος, θα πουν αύριο. Ο αστερίσκος δεν ήταν παρά ένα γραφικό σημάδι σε σχήμα αστεριού, μια υπενθύμιση που χρησιμοποιείται για περιθωριακές υποσημειώσεις ή για να δείξει κενά ή παραλείψεις σε ένα κείμενο. Τώρα είναι η σημαία του νέου κόσμου: εξουδετερώνει τις διαφορές, διακηρύσσει την πιο αυστηρή ουδετερότητα, βάζει τον σεξισμό σε μια γωνία και καλωσορίζει κάθε ταυτότητα, καλύτερα αν είναι οριακή Και μέσα από αυτήν απαιτείται σεβασμός για το Μοναδικό, το ισοδύναμο, την απουσία κρίσης, την ισότητα, με λίγα λόγια ό,τι όμορφο έχει ανακαλύψει η μεταμοντέρνα πρόοδος.

Ο συγγραφέας λυπάται μόνο που έφτασε στη συνειδητοποίηση, την απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις, από τις λανθασμένες ιδέες που μεταδίδονται από το σκοτάδι του παρελθόντος, μόνο στην αυγή του γήρατος. Υπομονή, ποτέ δεν είναι αργά. Για αυτό θα υπογράφω, από εδώ και στο εξής, σάν Robert*, ως πράξη άρνησης για την ταυτότητα που επιβάλλεται κατά τη γέννηση. Η μαία, μια μικρή γυναίκα από το μακρινό παρελθόν, εμποτισμένη με ψεύτικη επιστήμη, σημείωσε κάποια εξωτερικά φυσικά χαρακτηριστικά και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήμουν άνδρας. Οι βιολογικοί μου γονείς 1 και 2 δεν έβγαλαν άχνα και έτσι ήμουν ο Ρομπέρτο ​​σε όλη μου τη ζωή. Τελικά απελευθερώνομαι από τις παγίδες και τά δεσμά που επιβάλλει μια ετεροπατριαρχική κουλτούρα που δεν ξεπερνούσε το απλό γεγονός ορισμένων εξωτερικών χαρακτηριστικών.

Άλλωστε, η Αγία Γραφή υπαγόρευσε τη γραμμή με την αφόρητη κοσμογονία σύμφωνα με την οποία ο Θεός (το κατεξοχήν αρσενικό!) «Αρσενικό και θηλυκό τους έπλασε». Ξέρουμε ποιος έφταιγε. Αλλά αν δεν υπάρχει Θεός - η επιστήμη και η νεωτερικότητα τον καταδίκασαν πέρα ​​από κάθε εύλογη αμφιβολία - η συλλογική ευθύνη για μια χιλιετία εξαπάτησης είναι ο ετεροπατριαρχικός άνδρας, που έκανε τον νόμο του να ισχύσει και ακύρωσε τον Καλό Άγριο, που αποκαταστάθηκε από τον Ζαν Ζακ Ρουσώ. Ενώ περιμένω να λογοκριθεί - θα ήταν προτιμότερο να απαγορευθεί χωρίς αμφιβολία - η Βίβλος για κατάχρηση της λαϊκής ευπιστίας και διάδοση ψευδών και επιθετικών ειδήσεων που στοχεύουν να διαταράξουν την τάξη της Προόδου, νιώθω ήδη καλύτερα στον Robert*. Το αρσενικό και το θηλυκό είναι πολιτιστικά δεδομένα που επιβάλλονται εδώ και χιλιετίες για να καταπιέζουν την ελευθερία των ανθρώπων *.

Χρησιμοποιούμε τον αστερίσκο για να αποφύγουμε τις φθίνουσες λέξεις που θα πρέπει να ενημερωθούν και να τροποποιηθούν στα αρσενικά. Θα αλλάξουμε τα επιστημονικά βιβλία και τη γραμματική. Η γλώσσα μας θα πρέπει να επανεκπαιδευτεί, ως ένοχα δυαδική: αρσενικό και θηλυκό, χωρίς ουδέτερο φύλο. Θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει επιβάλλοντας το «λ» με έναν αστερίσκο ως ουδέτερο άρθρο. Η κατάληξη «ο» θα είναι υποχρεωτική για όλα τα ουσιαστικά που -για μια μεταβατική περίοδο- θα παραμείνουν αρσενικά και το «α» για τα θηλυκά. Το «ε» θα είναι η αναγκαστική κατάληξη – συγνώμη της νέας προοδευτικής γραμματικής – όλων των ουδέτερων όρων. Θα έχουμε, αν είναι άντρας, τον «πρόεδρ(ο)», αν είναι γυναίκα, τήν «πρόεδρα» και τον πρόεδρο αν είναι ουδέτερος, τρανς, μη δυαδικός ή ό,τι διάολο θέλετε, σε σχέση με την αυτοαντίληψη της στιγμής. Ο συγγραφέας, μέχρι τον σημερινό διαφωτισμό, αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως "cis-gender» , δηλ. αναγνωρίζόταν στο φύλο που αντιστοιχεί στο βιολογικό φύλο που τού αποδόθηκε βιαστικά κατά τη γέννηση. Από σήμερα νιώθει χαρούμενος ρευστός, υγρός, απελευθερωμένος: Ρόμπερτ*.

Αλλά και αυτή η απελευθέρωση είναι μερική, όσο και προσωρινή. Μάλιστα, το όνομα «επιβλήθηκε», όπως γινόταν πάντα, από τους γονείς, με βάση τις προτιμήσεις τους ή ντροπιαστικές, ξεπερασμένες παραδόσεις, όπως να δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των παππούδων τους ή να θυμούνται τον προστάτη άγιο (γιατί όχι « matronο» ή καλύτερα *atrono) της τοποθεσίας καταγωγής. Ο Ρόμπερτ* πρέπει να μπορεί να γίνει, με μια απλή πράξη θέλησης ή από ιδιοτροπία, Τζέσικ*, Άλφρεντ*, Μάλικ ή Βαττελαπέσκ. Μπορεί να υπάρχει κάποια κυκλοφοριακή συμφόρηση στο ληξιαρχείο, αλλά είναι για καλό σκοπό. Δωρεάν όνομα σε ελεύθερη (παγκόσμια) κατάσταση! Όσον αφορά το επώνυμο, η ετεροπατριαρχική αδικία είναι τόσο εμφανής που η λαϊκή εξέγερση θα αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτό που διαβάζετε στο επίγραμμα είναι το επώνυμο του γονέα 2 της οικογένειάς μου, ο οποίος με τη σειρά του αναγκάστηκε να λάβει το «πατρώνυμο» (εδώ είναι άλλος ένας όρος που πρέπει να αποβληθεί από τα λεξικά!) από αυτό που για μένα είναι ο προγονός 2, ή ίσως 4.

Ξεφορτωθείτε το επώνυμο χωρίς καθυστέρηση! Μόλις καταργηθεί η πατρογονική μετάδοση, μην πέσετε στο ίδιο και αντίθετο λάθος: καμία προτίμηση για το μητρικό επώνυμο, αλλά ελευθερία επιλογής από τότε που το * παιδί * ξέρει να διαβάζει και να γράφει, με απεριόριστο δικαίωμα υπαναχώρησης. Η μέγιστη ελευθερία θα είναι η αντικατάσταση του επωνύμου με μια αλφαριθμητική ακολουθία που θα αλλάζει σε καθορισμένες ημερομηνίες, όπως οι κωδικοί πρόσβασης .

Καθώς σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πόσο άδικη, αντιδημοκρατική, εχθρός της ελευθερίας είναι η φύση (πρωτόγονος γονέας*). Σύμφωνα με αυτήν, κάποιος γεννιέται αρσενικό ή θηλυκό και παραμένει έτσι για πάντα. Η φύση ισχυρίζεται ότι υπαγορεύει τους κανόνες του «κανονικού» σεξουαλικού προσανατολισμού, επιτρέποντας την αναπαραγωγή μόνο με την υλική συνάντηση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Ευτυχώς η ανθρωπότητα έχει ενηλικιωθεί και δεν πιστεύει πια σε αυτά τα παραμύθια. Είναι απίστευτο το πείσμα με το οποίο όλοι οι λεγόμενοι πολιτισμοί της γης επέτρεψαν τη νόμιμη ένωση που ονομαζόταν απροσδόκητα γάμος (πολύ καλύτερο συζυγία ή ανακλητό συμβόλαιο συγγένειας) μόνο μεταξύ συμβασιούχων διαφορετικών φύλων, την εποχή των ψευδών και ψεύτικων προκαταλήψεων στο οποίο το φύλο ονομαζόταν σεξ και περιορίστηκε σε δύο, με βάση την παράλογη βιβλική επιβολή,

Η πεποίθηση που διαμορφώνω είναι ότι η φύση είναι λίγο φασιστική: διατάζει και κάνει τα πάντα, αμετάκλητα. Διατάζει να αποδεχθούμε τις επιταγές της , αποκαλεί τις ιδιοτροπίες της βιολογικούς νόμους. Δεν επιτρέπει συζητήσεις, δεν ψηφίζει τη ζωή και τον θάνατο, το καλό και το κακό, την υγεία και την αρρώστια. Μερικοί οπισθοδρομικοί πολιτισμοί έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η ζωή ανήκει στον Θεό, το άγνωστο ανύπαρκτο. Η πρόοδος έχει κάνει μεγάλα βήματα: τώρα μπορείτε να πεθάνετε κατόπιν συστημένης αίτησης, με το κόστος να επιβαρύνει την υπηρεσία υγείας. Η αλλαγή φύλου θα είναι θέμα ρουτίνας και ο καθένας θα θεωρείται ότι ανήκει στο είδος που προτιμά στην παρούσα στιγμή (είναι δεκάδες, ευλογημένη ταξινόμηση της Νέας Επιστήμης...).

Ένα σοβαρό πρόβλημα παραμένει: γιατί μπορεί κανείς να γεννηθεί μόνο με πρωτοβουλία άλλων; Είναι μια τρομερή προσβολή του υποκειμενισμού στην οποία η μεταμοντέρνα απελευθέρωση δεν έχει δώσει ακόμη απάντηση. Το μέλλον, με τον υπερανθρωπισμό, θα το διορθώσει επίσης. Είναι πρόοδος: περισσότερο από χθες, λιγότερο από αύριο. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα: σύντομα ακόμη και οι άντρες -ωπ, όσοι ανήκουν στο ανδρικό φύλο καθώς και όσοι νιώθουν αρσενικά ή γίνονται αρσενικά βάσει νόμου- θα μπορούν να γεννήσουν. Η φύση έχει διαπράξει διπλή αδικία. Μεταξύ των θηλαστικών, η εγκυμοσύνη είναι γυναικείο προνόμιο. Αφενός, τα θηλυκά που ανήκουν στο γυναικείο φύλο αναγκάζονται να υποστούν μεγάλες περιόδους ενόχλησης και σωματικής μετάλλαξης για να μεταφέρουν το * πλάσμα που προορίζεται * να γίνει νέο * μέλος * της κοινωνίας, από την άλλη, αποτρέπει τα αρσενικά (όλα ,cisgender , ομοφυλόφιλος ή αυτο-αντιλαμβανόμενος ομοφυλόφιλος) για να μείνουν έγκυος. Φλεγόμενες αδικίες, ακατανόητες, εξαναγκασμένες από την απουσία ορισμένων φυσικών οργάνων.

Η πρόοδος αποδίδει δικαιοσύνη στα λάθη που οι ανάδρομοι αποκαλούν «νόμους της φύσης», μέσω τεχνολογιών που διορθώνουν τις σοβαρές ελλείψεις τους. Όταν είναι πλήρως λειτουργικός, ακόμη και ο αστερίσκος δεν θα είναι πλέον απαραίτητος: η υπερανθρωπότητα θα είναι unisex, κάτι μεταξύ ανδρόγυνου και ερμαφρόδιτου, η μόνη σαρκώδης φιγούρα που φαντάστηκε κάποιος φωτισμένος άνθρωπος από το παρελθόν, φως στο σκοτάδι της χιλιετίας σπηλιάς από όπου ο ανθρώπινος *αυτοαποκαλούμενος* σάπιενς διαρρέει σε αυτά τα φανταστικά χρόνια λαμπερής προόδου, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση ή Επαναφορά.

Πολλά πράγματα θα αλλάξουν, σε όλους τους τομείς της ύπαρξης. Το τραγούδι του Lucio Dalla, The year to come, φαντάζεται μεγάλες αλλαγές, καινοτομίες ικανές να ανανεώσουν τον κόσμο και τον καθένα * μας. «Η παλιά χρονιά τελείωσε τώρα, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ. «Μεγάλη μεταφορά της προόδου που φαίνεται και αλλάζει τα πάντα προς το καλύτερο. «Η χρονιά που έρχεται θα περάσει σε ένα χρόνο. Ετοιμάζομαι, αυτά είναι τα νέα». Ισχύει και για τον Ρόμπερτ*, τον νέο άνθρωπο (εγώ επρόκειτο να γράψω «άνθρωπος», αστεία κακών συνηθειών). Για να αλλάξω πραγματικά πρέπει να προετοιμάσω τον εαυτό μου, να αμφισβητήσω όλες τις παλιές, ξεθωριασμένες βεβαιότητες, τα χθεσινά υπάρχοντα. Απλά κοιτάξτε με ενδιαφέρον μόνο άτομα (προφανώς) γυναικείου φύλου. Θα διευρύνω τους ορίζοντες, θα αλλάξω, τουλάχιστον ορισμένες μέρες, σεξουαλικό προσανατολισμό. Με τον αστερίσκο,

Στον υγρό κόσμο θα αλλάζω θρησκεία καθημερινά. Θα είμαι Ισραηλίτης το Σάββατο, Μουσουλμάνος * την Παρασκευή και Χριστιανός * την Κυριακή, ακολουθώντας τον ρυθμό των αντίστοιχων εορτών. Θα ανήκω στις ανατολίτικες θρησκείες τις πρώτες τρεις μέρες της εβδομάδας. την Πέμπτη, για να σεβαστώ την ισότητα των πεποιθήσεων, θα δηλώσω ότι έφαγα*.

Η αλλαγή κομμάτων και πολιτικών απόψεων θα είναι προφανής. Ο κανόνας είναι εύκολος: θα πιστέψω δουλικά τις ειδήσεις και τις ιδέες που διαδίδονται από το επικοινωνιακό σύστημα της εξουσίας, τοποθετώντας τον εαυτό μου αποκλειστικά στην προοδευτική πλευρά. Θα είμαι λίγο πολύ μετριοπαθής ή ριζοσπαστικός ανάλογα με την ημέρα, την ώρα και πάνω από όλα με βάση τις πεποιθήσεις που διαδίδονται / εκδίδουν τα επίσημα κανάλια. Με χαρά θα καταγγείλω τους αμετάκλητους στον Λόγο του Αστερίσκου και θα απαιτήσω παραδειγματικές τιμωρίες γι' αυτούς. Θα ευθυγραμμιστώ με το σωστό αίτημα του Facebook, ενός από τα ευαγγέλια της θρησκείας των Αστεριών, που μας καλεί να αναφέρουμε τους «εξτρεμιστές» στο Matrix. Είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις: δεν χρησιμοποιούν τον αστερίσκο, δεν πιστεύουν στην πρόοδο, αποκαλούν τους βιολογικούς ή νόμιμους γονείς τους μπαμπά και μαμά. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ακούν για την πολυαμυσία, την ανατροφή του ίδιου φύλου, πεπεισμένοι ότι «τους δημιούργησε άντρες και γυναίκες».

Είναι οι τελευταίοι πιστοί σε αυτόν τον κατάλογο φρίκης που ονομάζεται εντολές. Πόσα ψηλά παραμύθια! Δεν θα έχετε κανέναν άλλο Θεό (αρσενικό, ετεροπατριαρχικό, μοναδικό, μονοκρατικό δικαστή) εκτός από εμένα. Και μετά, «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου». Μοχθηρή κληρονομιά της βαρβαρότητας. Οι εντολές διατάζουν «να μην πορνεύεις», δηλαδή δεν επιτρέπονται όλα, οι επιθυμίες και οι ιδιοτροπίες είναι αρνητικές αν δεν ανταποκρίνονται στον ισχυριζόμενο φυσικό νόμο. Πράγματι, διατάζουν να μην επιθυμούμε τη γυναίκα των άλλων. Διπλή επιβολή: ετεροπατριαρχικός σεξισμός και άρνηση μιας ελεύθερης σεξουαλικότητας προσανατολισμένης σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες των ημερών. Τέλος, μην επιθυμείτε τα πράγματα των άλλων: τι γίνεται με τον κοινωνικό φθόνο, τη μηχανή του ανταγωνισμού, τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην αγορά, το μόνο «φυσικό» στοιχείο που αναγνωρίζεται στον πολιτισμό του Αστερίσκου;

Οι Εντολές πρέπει να ταξινομηθούν ως μη δεσμευτικές συμβουλές, συνοδευόμενες από ορισμένες συστάσεις, όπως «βλάπτουν σοβαρά την υγεία σας», παρόμοιες με τις φράσεις στα πακέτα τσιγάρων. Όσο για τον Θεό, είναι πολύ αρρενωπός: καλύτερα, για όσους επιμένουν -ιδιαίτερα και κρυφά- στην προσευχή ή στην εκτέλεση θρησκευτικών τελετουργιών, ο παλιός πολυθεϊσμός, ενσωματωμένος με πολυμορφικές, ανδρόγυνες, ερμαφρόδιτες και συνεχώς μεταβαλλόμενες θεότητες περισσότερο από τον Ερμή/Μερκούριο, συνδέεται στον ξεπερασμένο και ηττημένο σεξουαλικό διμορφισμό.

Ο αστερίσκος θα πρέπει επίσης να υιοθετηθεί για να αναφέρεται στα ζώα: η ισοδυναμία μεταξύ του ανθρώπινου είδους και των ζώων είναι στην πραγματικότητα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Προόδου. Η λογοκρισία της Βίβλου θα διαγράψει την αφόρητη αφήγηση του παγκόσμιου κατακλυσμού, στον οποίο η κιβωτός του Νώε στέγαζε ένα ζευγάρι (αρσενικό και θηλυκό, brr…) από κάθε ζώο. Τα δικαιώματα, στον κόσμο των Αστεριών, επεκτείνονται σε όλα τα έμβια όντα. Το να πείσεις τα πεισματάρικα ζώα για τη νέα αλήθεια δεν θα είναι εύκολο, αλλά η επιστήμη θα λύσει το δίλημμα.

Σύντομα θα εξαλείψει και τον θάνατο. Δυστυχώς, πρέπει να βιαστούμε: ο πολιτισμός του Αστερίσκου, στην πραγματικότητα, είναι προγραμματικά ένα νεκροτομείο, ένα εύθυμο νεκροτομείο του Πανομοιότυπου και του Ισοδύναμου. Οι άνθρωποι * με αστερίσκο, δυστυχώς, τείνουν να μην αναπαράγονται, να ζουν στο παρόν και, αφού ξεμείνουν από απολαύσεις και επιθυμίες λόγω υπερβολής, πλήξης, γηρατειών, αρρώστιας, αφήνονται να κυριευτούν από κατάθλιψη και ζητούν τελική απελευθέρωση, θάνατο, στον οποίο τοποθετείται το ελληνικό πρόθεμα « ευ", Καλός. Ανάμεσα στα χίλια πρωτεύοντα για τα οποία πρέπει να είμαστε περήφανοι, ο αστερίσκος του κόσμου είναι ο πρώτος πολιτισμός που θεωρεί καλό τον θάνατο (ευθανασία) και ταυτόχρονα τον κρύβει, τον αρνείται, τον απομακρύνει. Ο τρανανθρωπισμός θα φροντίσει να λύσει το πρόβλημα: θα γίνουμε (θα γίνουν, αφού ο Ρόμπερτ*, αλίμονο, δεν έχει τήν ηλικία) υβρίδια, άνθρωπος*-μηχανή, με γραμμωτό κώδικα, οριστικό QR, ο αιώνιος αστερίσκος.

Πες μου ότι ονειρεύτηκα, ότι όλα ήταν ένας εφιάλτης λόγω δυσπεψίας, ότι ο Ρόμπερτ* δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Πες μου ότι δεν είναι αλήθεια ότι μια φεμινίστρια δασκάλα απολύθηκε επειδή ισχυρίστηκε ότι γεννούν γυναίκες. Καθησυχάστε με: δεν είναι αλήθεια ότι στο Σικάγο τα προφυλακτικά διανέμονται ήδη στα σχολεία σε μαθητές της πέμπτης δημοτικού («για τον μετριασμό της εξάπλωσης σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών και ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων»), ότι στην Ισπανία τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν φύλο χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων (1, 2, 3 ή όσες θα εφεύρουν) και ότι στις «πολύ πολιτισμένες» χώρες της Βόρειας Ευρώπης μπορεί να ασκηθεί ευθανασία για ανηλίκους με κατάθλιψη.

Πες μου ότι ο πατέρας μου ήταν άντρας και η μητέρα μου γυναίκα, γονείς χωρίς επίθετα, όχι «βιολογικοί» ή «νόμιμοι». Μεταξύ της ξενοφοβίας, της ομοφοβίας, της αμφιφοβίας (??), της λεσβοφοβίας, δύο τρομερές ασθένειες (δηλαδή φοβία!) είναι αχαλίνωτες: η νορμοφοβία, το μίσος για την κανονικότητα και το μίσος για την αλήθεια, η «veritasphobia», οι ιογενείς ασθένειες που αναδύονται από πολιτιστικά εργαστήρια της Δύσης με κακή πρόγνωση. Ο κόσμος των αστερίσκων, της ουδετερότητας του φύλου και της διαγραφής του πολιτισμού, «είναι αλήθεια, τώρα. Αλλά ήταν τόσο ψέμα που συνεχίζει να είναι αδύνατο, πάντα» (Juan Ramòn Jiménez).

In principio era l’asterisco – Ricognizioni