του Marcello Veneziani
Αλλά είχαμε ήδη δει αυτή την ταινία, θυμάμαι τις σεκάνς. Πολύ καιρό πριν. Ήμασταν έφηβοι, αλλά θυμάμαι αυτά τα συνθήματα, αυτά τα πρόσωπα, εκείνες τις πορείες, εκείνες τις πλακάτ, αυτές τις αφίσες, αυτές τις εκστρατείες… Ναι, φυσικά. Ήμασταν στο '68 και εκεί κοντά. Κρίνοντας την τριπλή κινητοποίηση των ημερών μας ενάντια στους ισχυρούς της γης, ενάντια στους υπερασπιστές της οικογένειας και ενάντια στους υπερασπιστές των συνόρων, των κρατών και των εθνών, υπέρ των αποβιβάσεων, συνειδητοποιώ ότι το κοινό νήμα έμεινε εκεί. Οι φαύλοι κύκλοι της ιστορίας. Γυρίστε και γυρίσαμε και γυρίσαμε πίσω στα πενήντα χρόνια πριν, στην εποχή του ασπρόμαυρου. Και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μέση λύση, δεν υπάρχει απόχρωση χρώματος, υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση μεταξύ αυτών και αυτών, μεταξύ των σιωπηλών πλειοψηφιών και των θορυβωδών μειονοτήτων. Υπάρχει ένας εθνοτικός διαχωρισμός μεταξύ των δύο κόσμων. Φυσικά, εν τω μεταξύ η νοοτροπία των εξήντα οκτώ έχει έρθει στην εξουσία, έχει γίνει το Zeitgeist, το πνεύμα των αιώνων, κυριαρχεί στους φορείς επικοινωνίας και καθοδήγησης, ελέγχει τα δύο τρίτα του διδακτικού προσωπικού, ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής τάξης , τήν επικοινωνία. Εν τω μεταξύ,οι νέοι τού 68 έχουν γίνει 68χρονοι , κατέχουν σε μεγάλο βαθμό την εξουσία των μέσων ενημέρωσης, την πολιτιστική και τη δικαστική εξουσία. Οι εξτρεμιστές διευθύνουν τα κοινωνικά κέντρα, εργάζονται για τις ΜΚΟ. Οι κομμουνιστές αγοράζουν μωρά από νοικιασμένες μήτρες, εγκαταλείπουν τους εργάτες για να αγκαλιάσουν την υπόθεση των gay-trans. Οι επιτιθέμενες φεμινίστριες έχουν γίνει ηλικιωμένες Vestals, με σακούλες κάτω από τα μάτια ή μπότοξ στα χείλη τους, παρακολουθούν τη νομική και βιοπολιτική τάξη που προέκυψε από εκείνο το κλίμα, από εκείνη την εποχή, και δαγκώνουν αν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τα δόγματά τους σύμφωνα με το νόμο. Κάτω τα χέρια, κάτω τα χέρια…
Εν ολίγοις, ο καιρός πέρασε, οι θέσεις άλλαξαν, από αντάρτες έγιναν άνθρωποι της εξουσίας, τα ριζικά σοκ έγιναν ριζικά chic, αλλά το περιεχόμενο παρέμεινε ίδιο. Το εξήντα οκτώ είναι η μόνη αναγνωρισμένη παράδοση στην Ιταλία, η μόνη ιδεολογία που έχει ελεύθερα και νομική αξία, το μόνο παρελθόν που έχει αξία στο πρόγραμμα σπουδών. Σε αυτήν συμμετέχουν κληρονόμοι γνωστοί και μη. Μεταξύ των πρώτων, η παλιά φρουρά τού αγώνος και καί τής βόλτας, αριστερά, συν τη γενιά που ακολουθεί τα βήματά τους, το πιο γκροτέσκο παράδειγμα της οποίας είναι οι αντιφασίστες εν τη απουσία του φασισμού, οι Anpi που σχηματίστηκαν από μετακομματικούς που βγήκαν από τεχνητές γονιμοποιήσεις της ιστορίας, νοικιασμένες μήτρες της ιστορίας, που αγνοούν τα πάντα εκτός από την αιωνιότητα του μανιχαϊστικού μίσους.
Μεταξύ των τελευταίων, υπάρχουν οι εγκυκλοπαιδικά αδαείς του γκριλισμού, εκείνοι που εκτοξεύονται από την πλατφόρμα Rousseau , έναν άλλο μύθο στα τέλη του 1968, που πέρασε από τη φύση στον Ιστό. Και συγκεκριμένα αυτή η πτέρυγα του αριστερού κινήματος, που αγγίζει τη νοτιοαμερικανική Diba, περνάει από τον διοικητή Fico, επεκτείνεται στα διάφορα ministrucoli που μάχονται με τον Μεσαίωνα, άλλοτε για να τον αρνηθεί, άλλοτε για να τον αποκαταστήσει και μένει στην προτεσταντική πτέρυγα του το Κίνημα, αυτός που θα ήθελε να ξεφορτωθεί τη Λέγκα του Βορρά και θα ήθελε να εφεύρει κάτι σαν ένα Νέο Εξήντα οκτώ. Θυμούνται έναν χαρακτήρα του Peppino De Filippo που επινόησε διάσημη αλλά άγνωστη σε αυτόν μουσική. Άγνοια στην εξουσία, αντί για φαντασία. Παγκόσμια διαμαρτυρία, από την παράδοση στην υψηλή ταχύτητα, χωρίς εκπτώσεις για κανέναν, αρχαίο και σύγχρονο. Εδώ είναι πάλι, 68. Δεν γύρισε, δεν είχε φύγει ποτέ, μόνο που τώρα βγαίνει και νιώθει καινούργιο, ενώ κανείς δέν νιώθει ότι είναι ταγγισμένος, ξινισμένος, γερασμένος και χάλασμένος.
Το 1968 επιστρέφει στη ρητορική των δικαιωμάτων που χωρίζονται από τα καθήκοντα και συνδέονται με επιθυμίες, στην κοσμική πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει να είναι και όχι αυτό που είναι, στη βεβαιότητα ότι όποιος αποφασίζει να αφήσει μια γη, μια οικογένεια, μια ευθύνη έχει το δικαίωμα να το κάνει γιατί «το νιώθει» και οι άλλοι έχουν την υποχρέωση να τον καλωσορίσουν, ανεξάρτητα και να αναλάβουν τα αποτελέσματα της επιλογής του. Πλήρης περιφρόνηση για τα πλεονεκτήματα, τις ευθύνες, τις ικανότητες, την υπεροχή των προθέσεων έναντι των γεγονότων και, τέλος, μια καλή δόση ανθρωπισμού ως πλυντήριο ρούχων για τη συνείδησή του. Εδώ είναι πάλι, η ουτοπία ενός καλύτερου κόσμου, είδος Imagine του John Lennon, έναν κόσμο αδελφικό και καθαρό, χωρίς φραγμούς, χωρίς ταυτότητα. Λοιπόν, είμαστε ακόμα εκεί. Βρισκόμαστε στη μοντέρνα τέχνη του 1968, στο vintage της δεκαετίας του 1960, με ένα μπαλκόνι στα χρόνια του μολύβδου και με θέα τις τεχνικές δοκιμασίες του εμφυλίου πολέμου, αλλά ειρηνικό, για όνομα του παραδείσου. Κάτω η κατασταλτική ανοχή των χθεσινών χωροφυλάκων και του σημερινού Σαλβίνι, ζήτω η επιτρεπτική μισαλλοδοξία: όλα επιτρέπονται, αλλά αλίμονο σε όσους διαφωνούν.
TON ΑΝΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕ Ο ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Under my skin chip and love profusion.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου