Είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος - Ερίκ Τουσέν

Ερίκ Τουσέν 

Είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος

Για περισσότερο από μία δεκαετία, ο Ερίκ Τουσέν εντρυφεί σε παραδείγματα χωρών που βάζουν το χρέος πάνω απ' τη ζωή. Θέτει τις γνώσεις του στην υπηρεσία των λαών, όχι μόνο με τo πλούσιο συγγραφικό του έργο, αλλά και με την ενεργή του δράση σε οργανώσεις όπως η CADTM (Επιτροπή Κατάργησης των Χρεών του Τρίτου Κόσμου) και η ATTAC. Υπέρμαχος της διαφάνειας και της δικαιοσύνης, προτρέπει τους Έλληνες να μη φοβούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, τόσο στην ΕΕ όσο και έναντι της ελληνικής κυβέρνησης.

Τι είναι το απεχθές χρέος;

- Απεχθές είναι το χρέος που συνάπτει ένα δικτατορικό καθεστώς, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το πραγματικό συμφέρον του λαού. Το δόγμα του απεχθούς χρέους αναφέρει, συγκεκριμένα, ότι το χρέος που συνάπτεται από ένα δεσποτικό καθεστώς αποτελεί προσωπικό χρέος του καθεστώτος. Αν αυτό χάσει την εξουσία, το χρέος ακυρώνεται αυτόματα και το δημοκρατικό καθεστώς που ακολουθεί δεν οφείλει να το πληρώσει.
Το διεθνές δίκαιο κάνει λόγο για «συνέχεια των κρατών», υποστηρίζοντας ότι, ακόμα κι αν αλλάξει το καθεστώς, οι υποχρεώσεις ενός κράτους εξακολουθούν να ισχύουν. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας. Το απεχθές χρέος αποτελεί μια πολύ σημαντική εξαίρεση, σύμφωνα με την οποία, στις περιπτώσεις δικτατορικών καθεστώτων, οι πιστωτές μπορούν να ζητήσουν την αποπληρωμή μόνο από τα πρόσωπα που κατείχαν τις κυβερνητικές θέσεις όταν τα καθεστώτα αυτά είχαν την εξουσία.
Η έννοια του απεχθούς χρέους, όπως διατυπώθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, βρήκε πολλές εφαρμογές. Σήμερα, αρκετοί νομικοί, από διαφορετικές σχολές δικαίου, συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν, διευρύνοντας το πεδίο εφαρμογής του. Υποστηρίζουν ότι και τα χρέη ενός δημοκρατικού καθεστώτος μπορεί να είναι απεχθή, αν συνάπτονται χωρίς κανένα σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες και ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Αυτή, ωστόσο, είναι μια ανοιχτή συζήτηση. Εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων ποιος ορισμός του δόγματος θα χρησιμοποιηθεί κάθε φορά.

- Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα επιτυχημένης εφαρμογής του δόγματος του απεχθούς χρέους;

- Το πρώτο ιστορικό παράδειγμα ανάγεται στο τέλος του αμερικανικού εμφυλίου, το 19ο αιώνα. Ένας τραπεζίτης από τη Βοστόνη είχε δανείσει χρήματα στους Νότιους, οι οποίοι υποστήριζαν τη δουλεία, αλλά και σε Βόρειους, οι οποίοι βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Νότιους. Όταν οι Βόρειοι κέρδισαν τον πόλεμο, η τράπεζα ζήτησε από τη νέα κυβέρνηση να αποπληρώσει όχι μόνο το δικό της χρέος, αλλά και το χρέος των Νότιων. Η νέα κυβέρνηση, που είχε πλέον έδρα την Ουάσινγκτον, απάντησε πως: «Δεν υπάρχει περίπτωση να εξοφλήσουμε το χρέος, διότι εσείς, ο τραπεζίτης του Βορρά, δανείσατε τους δουλέμπορους». Επρόκειτο, λοιπόν, για ένα απεχθές χρέος, το οποίο η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον ουδέποτε αποπλήρωσε.
Το δεύτερο παράδειγμα ανάγεται στο 1898, όταν οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στην Ισπανία, η οποία είχε τον αποικιακό έλεγχο της Κούβας. Οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πόλεμο και προσήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ανακωχής. Οι Ισπανοί δέχτηκαν την ανακωχή με τον όρο η Κούβα να επιστρέψει τα χρήματα που τους όφειλε. Οι ΗΠΑ φυσικά απάντησαν ότι: «Τα χρήματα που έχετε δανείσει στην Κούβα είναι χρήματα που δόθηκαν για τη διατήρηση ενός αποικιοκρατικού συστήματος. Είναι ένα απεχθές χρέος το οποίο δε θα αποπληρώσουμε, δεδομένου ότι η αποικιοκρατία έχει λήξει».
Το τρίτο παράδειγμα αφορά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία, η οποία είχε καταλάβει την Πολωνία, ηττήθηκε. Ωστόσο, είχε προβεί σε πολύ σημαντικές επενδύσεις σε διάφορες πόλεις. Όταν, με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αποφασίστηκε η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, η τράπεζα που είχε δανείσει τη Γερμανία ώστε να καταλάβει την Πολωνία ζήτησε από τους Πολωνούς να επιστρέψουν τα χρήματα που είχαν δοθεί για την ανάπτυξη πόλεων όπως το Ντάντσιχ, το σημερινό Γκντανσκ. Η Συμφωνία των Βερσαλλιών, που επισφράγισε την ήττα της Γερμανίας, όριζε ότι το χρέος που είχε συναφθεί από το Γερμανό Κάιζερ για να αποικηθεί η Πολωνία ήταν ένα προσωπικό χρέος του γερμανικού καθεστώτος και όχι ένα χρέος πολωνικό.

- Υπάρχουν παραδείγματα απεχθούς χρέους στον 21ο αιώνα;

- Το Μάρτιο 2003, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους εισέβαλαν στο Ιράκ. Μετά από τρεις εβδομάδες, o υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ συγκάλεσε τους ομολόγους του της G8 στην Ουάσινγκτον και τους είπε: «Το χρέος του Σαντάμ Χουσεΐν είναι απεχθές. Το καθεστώς Χουσεΐν ήταν δικτατορικό. Πρέπει να αποκηρύξουμε το χρέος του. Το νέο καθεστώς του Ιράκ πρέπει να απελευθερωθεί από το χρέος του».
Οι υπόλοιπες χώρες τελικά συμφώνησαν να διαγράψουν το 80% του ιρακινού χρέους στο Κλαμπ του Παρισιού. Είπαν όμως: «Μη χρησιμοποιείτε επισήμως την έννοια του απεχθούς χρέους, γιατί και άλλες χώρες θα επικαλεστούν το ίδιο δικαίωμα.
Για παράδειγμα, το Κονγκό θα πει πως δεν πληρώνει το χρέος του Μομπούτου, οι Φιλιππίνες θα πουν πως δεν πληρώνουν το χρέος του δικτάτορα Μάρκος και η Νότια Αφρική θα πει πως δεν πληρώνει το χρέος του Απαρτχάιντ». Συνεπώς, για να αποφύγουν τη «μετάδοση» και μια επέκταση της έννοιας του απεχθούς χρέους στον 21ο αιώνα, έλαβαν μια απόφαση ad hoc για το Ιράκ. Για μας όμως είναι προφανές ότι το δόγμα του απεχθούς χρέους χρησιμοποιήθηκε και εφαρμόστηκε και πως μπορεί να γενικευτεί, για χώρες όπως η Ελλάδα. Είναι ξεκάθαρο, λόγου χάρη, πως το χρέος που συνήφθη από το καθεστώς των Ελλήνων συνταγματαρχών στα τέλη της δεκαετίας του '60 και αρχές της δεκαετίας του '70 είναι ένα τυπικό απεχθές χρέος, που δεν έπρεπε να αποπληρωθεί από το καθεστώς που το αντικατέστησε.

- Στον Ισημερινό, πώς κατέληξε η χώρα να αμφισβητήσει τους δανειστές της;

- Το 2005, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, ο Ραφαέλ Κορέα είπε ότι δεν ήταν φυσιολογικό τα έσοδα από το πετρέλαιο (θυμηθείτε ότι το 2005-2006 η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε σημαντικά και παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα) να χρησιμοποιούνται εξ ολοκλήρου για την αποπληρωμή του χρέους. Αποφάσισε ότι το 80% από τα πετρελαϊκά έσοδα θα κατευθύνονται σε δαπάνες για την παιδεία, την υγεία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, και το 20% θα κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους. Η Παγκόσμια Τράπεζα απάντησε πως, εάν δεν αλλάξει η απόφαση αυτή, η οποία είχε γίνει νόμος το 2005, θα σταματούσε να δανείζει τον Ισημερινό. Ήταν προφανώς μια ανάμειξη της Παγκόσμιας Τράπεζα στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας.
Ο Κορέα όμως απάντησε ότι: «Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ τέτοιες επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας». Προτίμησε να παραιτηθεί παρά να υποκύψει. Αυτό τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή. Ο κόσμος είπε: «Ορίστε κάποιος που προτιμά να παραιτηθεί από υπουργός για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και το συμφέρον του λαού». Στις εκλογές, τις οποίες τελικά κέρδισε με άνεση, ο Κορέα παρουσίασε ως βασική προεκλογική υπόσχεση τη μη αποπληρωμή του παράνομου χρέους. Έξι μήνες μετά την έναρξη της θητείας του ικανοποίησε ένα αίτημα των λαϊκών οργανώσεων και δημιούργησε Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του εσωτερικού και εξωτερικού δημόσιου χρέους της χώρας.

- Συμμετείχατε και εσείς σε αυτή την επιτροπή;

- Ήμουν ένα από τα πρόσωπα που ο Κορέα τοποθέτησε στην Επιτροπή. Στην Επιτροπή συμμετείχαν δεκαοχτώ άτομα και τέσσερα κρατικά όργανα: ο υπουργός Δικαιοσύνης, η Επιτροπή κατά της Διαφθοράς, η Δικαστική Επιτροπή Οικονομικών Ελέγχων και ο υπουργός Οικονομικών. Αναλάβαμε να αναλύσουμε όλα τα συμβόλαια για το χρέος από το 1976 μέχρι το 2006. Δουλέψαμε δεκατέσσερις μήνες. Αναλύσαμε το ομολογιακό χρέος, που διατίθετο στις αγορές της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, το χρέος στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα κι άλλους διεθνείς οργανισμούς. Αναλύσαμε το χρέος προς άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Τέλος, αναλύσαμε το εσωτερικό δημόσιο χρέος του Ισημερινού. Διαπιστώσαμε ότι σε μεγάλο κομμάτι των χρεών υπήρχαν παρατυπίες και ότι κάποια συμβόλαια ήταν παράνομα. Επίσης, ότι υπήρχαν ακόμα παλιά χρέη από το δικτατορικό καθεστώς της δεκαετίας του '70.
Το Σεπτέμβριο του 2008 παρουσιάσαμε τα αποτελέσματα της έρευνάς μας και η κυβέρνηση ανέλυσε τα συμπεράσματά μας για δύο μήνες. Στα μέσα Νοεμβρίου του 2008 αποφάσισε να διακόψει την αποπληρωμή του χρέους για τα ομόλογα που θα εξοφλούνταν τα έτη 2012-2030 εξηγώντας ότι, με βάση τα συμπεράσματα της Επιτροπής, το χρέος είναι παράνομο. Αυτό αφορούσε το 30% του εξωτερικού δημόσιου χρέους του Ισημερινού. Επρόκειτο, δηλαδή, για ένα σημαντικό ποσό. Από το Νοέμβριο του 2008 μέχρι τον Απρίλιο του 2009, η κυβέρνηση είπε: «Δεν πληρώνουμε». Οι αγορές και οι κάτοχοι των ομολόγων άρχισαν να φοβούνται. Είχαν ήδη χάσει πολλά χρήματα και ξεκίνησαν να πωλούν τα ομόλογά τους. Τα διέθεταν στη δευτερογενή αγορά σε χαμηλότερη τιμή – όπως κάποιος μπορεί να πουλήσει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο στο 40% της αξίας του. Τα ομόλογα του Ισημερινού πωλούνταν στο 20% της αξίας τους.
Τελικά η κυβέρνηση, για να μπορέσει να ανακτήσει αυτά τα ομόλογα, ανακοίνωσε τον Απρίλιο 2009 ότι θα τα αγόραζε στο 35% της αξίας τους. Ήταν σαν να λένε: «Δώστε μας ένα χαρτί που γράφει 100 δολάρια κι εμείς θα σας δώσουμε 35 δολάρια. Έπειτα, θα το σκίσουμε και το χρέος δε θα υπάρχει πια». Ο λογιστικός έλεγχος επέτρεψε στον Ισημερινό να αγοράσει ομόλογα αξίας 3,2 δισ. δολαρίων πληρώνοντας 900 εκ. δολάρια. Με αυτό τον τρόπο, πάντως, κέρδισε επίσης τους τόκους που έπρεπε να πληρώσει μέχρι το 2012 ή το 2030. Συνολικά, εξοικονόμησε 7 δισ. δολάρια, κάτι πολύ σημαντικό για τη χώρα. Αυτό επέτρεψε στην κυβέρνηση να αυξήσει τις δαπάνες για την υγεία, την παιδεία, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη βελτίωση των υποδομών. Όταν η κυβέρνηση Κορέα ανήλθε στην εξουσία, η αποπληρωμή του χρέους αντιστοιχούσε στο 38% των κρατικών εξόδων και οι κοινωνικές δαπάνες στο 12%. Τρία χρόνια αργότερα, η αποπληρωμή του χρέους αντιστοιχούσε στο 15% των κρατικών εξόδων και οι κοινωνικές δαπάνες στο 35%. Σημειώθηκε, λοιπόν, πλήρης αντιστροφή των κρατικών προτεραιοτήτων.

- Οι πολίτες ήταν ενήμεροι για τα συμπεράσματα του λογιστικού ελέγχου;

- Είναι πολύ σημαντικό ότι όλο το έργο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου δημοσιοποιήθηκε. Όλα τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε δημοσιοποιήθηκαν. Η έκθεση συμπερασμάτων των 195 σελίδων διοχετεύτηκε σε μεγάλο βαθμό στο πληθυσμό. Οι πολίτες του Ισημερινού γνώριζαν γιατί το χρέος των προηγούμενων κυβερνήσεων, κυρίως στη δεκαετία του 2000, ήταν μη νομιμοποιημένο. Έτσι, οι πολίτες διαπίστωσαν ότι, σε αντίθεση με ό,τι τους έλεγαν, η μη αποπληρωμή ενός χρέους δεν οδηγεί σε χαοτικές καταστάσεις. Τους έλεγαν ότι το κεφάλαιο θα εγκαταλείψει τη χώρα και ότι θα παρέλυε η οικονομία. Τίποτα από αυτά δε συνέβη. Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση απέκτησε περισσότερα χρήματα για να διαθέσει στην εκπαίδευση, την υγεία και τη βελτίωση των υποδομών. Οι πολίτες, δηλαδή, συνειδητοποίησαν τις θετικές συνέπειες του λογιστικού ελέγχου και των αποφάσεων που ελήφθησαν για τη μη αποπληρωμή του χρέους. 

- Τι απαντάτε σε όσους προβλέπουν πως η αθέτηση πληρωμής του ελληνικού χρέους θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή;

- Θέλουν να δώσουν την εντύπωση στον ελληνικό λαό πως, αν σταματήσει την αποπληρωμή τους χρέους, ολόκληρη η Ελλάδα θα παραλύσει. Στην πραγματικότητα θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Η Ελλάδα δανείζεται σήμερα για να μπορέσει να εξοφλήσει παλιά χρέη. Παίρνει χρήματα για να επιστρέψει χρήματα. Τα δάνεια δε δαπανώνται από την κυβέρνηση προς όφελος της χώρας. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να σταματήσει την αποπληρωμή, αυτό που θα συμβεί θα είναι ότι η κυβέρνηση θα έχει στη διάθεσή της περισσότερα χρήματα για τους μισθούς των υπαλλήλων, τις συντάξεις, την κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια υγεία και την ανάπτυξη των υποδομών. Επομένως, η κατάσταση θα βελτιωθεί. Φυσικά, μια κυβέρνηση που λαμβάνει μια τέτοια απόφαση πρέπει να λάβει και συμπληρωματικά μέτρα για να εμποδίσει τη φυγή των κεφαλαίων. Πρέπει, δηλαδή, να πάρει στα χέρια της τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος ώστε να ενισχύσει το δημόσιο τομέα.

- Το ελληνικό χρέος έχει τα χαρακτηριστικά απεχθούς χρέους;

- Θα έλεγα ότι το πρόσφατο ελληνικό χρέος έχει σημάδια μη νομιμότητας και παρανομίας. Καταρχάς, το χρέος που δημιουργήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών είναι απεχθές. Τα χρέη που δημιουργήθηκαν στη συνέχεια, για την αποπληρωμή αυτού του χρέους, είναι επίσης απεχθή. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του πρόσφατου χρέους της Ελλάδας πιστεύω ότι ανήκει στην κατηγορία του παράνομου και του μη νομιμοποιημένου.
Ποια είναι τα σημάδια; Όταν οι Αρχές λαμβάνουν μίζες από πολυεθνικές, όπως η Siemens, που, μαζί με τη θυγατρική της, τη Siemens Hellas, μοίραζε χρήματα σε υπουργούς και αξιωματούχους για τουλάχιστον δέκα χρόνια για να κερδίζει συμβόλαια. Τότε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν σημάδια παρανομίας και μη νομιμότητας. Και ότι το χρέος αυτό πρέπει να εξεταστεί δικαστικά. Είναι προφανές για μένα.
Φυσικά, υπάρχει και η ευθύνη εκείνων που λαμβάνουν τα χρήματα. Αυτά τα πρόσωπα πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και να καταδικαστούν. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πάνε στη φυλακή διότι με τη συμπεριφορά τους έβλαψαν τα συμφέροντα της χώρας, τέθηκαν ενάντια στο νόμο, επωφελήθηκαν προσωπικά από υλικά πλεονεκτήματα και πλούτισαν με τρόπο παράτυπο. Επομένως, δεν αρκεί απλώς να πούμε ότι ευθύνονται οι πιστωτές, πρέπει να φανεί και ποιοι είναι οι συνένοχοι των πιστωτών. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουν οι πολίτες άλλων χωρών και κυρίως των χωρών που δανείζουν την Ελλάδα, όπως η Γερμανία ή η Γαλλία, ότι η Ελλάδα δε λέει απλώς: «Εσείς οι Γερμανοί τραπεζίτες, εσείς οι Γάλλοι τραπεζίτες, εσείς οι πολυεθνικές, είστε υπεύθυνοι για όλα». Υπάρχουν και Έλληνες που ήταν συνένοχοί τους και πρέπει να λογοδοτήσουν. Έτσι θα φανεί στην κοινή γνώμη των χωρών που δανείζουν ότι αποδίδεται δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα.

- Η έννοια του παράνομου ή του μη νομιμοποιημένου χρέους αφορά και την περίπτωση των στρατιωτικών εξοπλισμών;

- Η Ελλάδα, μετά τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, είναι η χώρα που αφιερώνει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της για εξοπλισμούς. Είναι απολύτως αφύσικο. Είναι προφανές ότι υπάρχουν εξαγωγείς όπλων, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ, οι οποίοι ασκούσαν πιέσεις στη χώρα για να αγοράζει όλο και περισσότερα όπλα. Είναι επίσης προφανές ότι ευθύνονται και Έλληνες πολιτικοί από τα δύο μεγάλα κόμματα, οι οποίοι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ενέκριναν υπερβολικές εξοπλιστικές δαπάνες, επειδή ωφελούνταν οι ίδιοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Απαιτείται, λοιπόν, έλεγχος για να αποδειχθεί ότι οι δαπάνες δεν έγιναν προς όφελος του λαού. Το Βέλγιο, που σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πρότυπο, δαπανά τέσσερις φορές λιγότερα χρήματα για οπλικά συστήματα από την Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η Γαλλία, ενώ η ίδια δαπανά δύο φορές λιγότερο, έχει πείσει την Ελλάδα να δαπανά πολύ περισσότερα. Το ίδιο κάνει και η Γερμανία. Επομένως, πρέπει να πει κάποιος σε αυτές τις κυβερνήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δεχτούν τη μείωση του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για μια θεμελιώδη απόφαση που πρέπει να ληφθεί και η οποία επίσης θα προάγει την ειρήνη στην περιοχή.

- Θα μπορούσε να υπάρξει διαγραφή και του χρέους που σχετίζεται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

- Το 1997 οι ελληνικές Αρχές ανακοίνωσαν με ενθουσιασμό στο λαό ότι η χώρα επιλέχθηκε για τους Ολυμπιακούς του 2004, χωρίς να δοθεί σημασία στο κόστος για τα δημόσια ταμεία και συνεπώς για τους φορολογούμενους. Αρχικά ειπώθηκε ότι οι Ολυμπιακοί θα κοστίσουν κάτι περισσότερο από το αντίστοιχο του 1 δισ. ευρώ (τότε το ευρώ δεν υπήρχε) κι ύστερα έγινε αντιληπτό ότι το κόστος ενδέχεται να είναι 15πλάσιο. Έγιναν υπερβολικές δαπάνες, τις οποίες πληρώνουν οι πολίτες. Για να πληρωθούν τα δάνεια των Ολυμπιακών, χρησιμοποιήθηκαν φόροι που πληρώνει ο λαός. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, ο λαός να απαιτεί μια έρευνα, η οποία θα απαντά στα ερωτήματα γιατί εκτινάχθηκε ο προϋπολογισμός και τι εξυπηρέτησαν αυτές οι δαπάνες.
Υπάρχουν εταιρείες που συνέβαλαν στην υπερχρέωση της χώρας και υπάρχουν δημόσιες Αρχές που συνέβαλαν στην υπερχρέωση της χώρας. Πρέπει να δοθούν αποζημιώσεις. Εταιρείες όπως η Siemens που πλούτισαν στην πλάτη της Ελλάδας πρέπει να πληρώσουν. Παράλληλα όμως, και οι Έλληνες που πλούτισαν παίρνοντας μίζες από τη Siemens ή από άλλες εταιρείες για συμβόλαια που υπερχρέωσαν τη χώρα πρέπει να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα. Πρέπει να κατασχεθεί η περιουσία όσων κατασκεύασαν βίλες, αγόρασαν οικόπεδα ή έγιναν μέτοχοι εταιρειών με αυτά τα χρήματα Κι αν αυτά τα κεφάλαια κατατέθηκαν σε τράπεζες του εξωτερικού, πρέπει να επιστραφούν. Να ελεγχθούν οι καταθέσεις πλούσιων Ελλήνων που παρανόμησαν.

- Ποιος θα πάρει αυτή την απόφαση, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις συμμετείχαν στα σκάνδαλα;

- Στην ελληνική περίπτωση, όπου η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ ωφελήθηκαν από τη δημιουργία του χρέους, αυτά τα κόμματα βλέπουν πολύ αρνητικά την ιδέα του ελέγχου, γιατί θα αποκαλυφθούν οι ευθύνες τους. Πρέπει να κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη, οι οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι δικαστικοί, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες. Πρέπει να πουν τη γνώμη τους, να αυξήσουν την πίεση στην πολιτική εξουσία. Πρέπει να δηλώσουν ότι: «Εμείς απαιτούμε διαφάνεια. Ζητάμε πίσω τη χώρα μας. Δε θα σφίγγουμε τη ζώνη και θα απεμπολούμε τα κοινωνικά δικαιώματά μας με την πρόφαση της αποπληρωμής ενός χρέους που δεν υπογράψαμε. Δε μας ρωτήσατε όταν χρεώνατε τη χώρα. Γιατί πρέπει εμείς και τα παιδιά μας να υφιστάμεθα τις συνέπειες;» Επομένως, καθώς τα παραδοσιακά κόμματα δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν το λογιστικό έλεγχο, πρέπει η δουλειά να γίνει από τους πολίτες. Και μόνο με την πληροφόρηση οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν την ανάγκη ελέγχου του χρέους.

- Στους Έλληνες πολίτες λένε ότι είναι ανήθικο να μην πληρώσουν τις οφειλές τους.
 - Είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος. Τα νόμιμα χρέη είναι φυσιολογικό να αποπληρωθούν, αλλά όχι και τα παράνομα. Και ο έλεγχος χρησιμεύει ακριβώς στον εντοπισμό του τμήματος του χρέους που είναι παράνομο. Η άποψη ότι πρέπει να αποπληρωθούν όλα τα χρέη είναι παράλογη και ανήθικη. Την παρουσιάζουν μόνο εκείνα τα καθεστώτα που ευθύνονται για την υπερχρέωση της χώρας και λένε στο λαό «αυτή είναι η τύχη σας, χρεωθήκαμε και πρέπει να πληρώσουμε». Δεν πρέπει να παραιτούμαστε με αυτό τον τρόπο.
Είναι σαφές ότι, επιχειρώντας να αποπληρώσει το χρέος, η Ελλάδα θα γίνεται όλο και πιο φτωχή. Στα επόμενα χρόνια, οι κερδοσκόποι θα συνεχίσουν τις επιθέσεις στα ελληνικά ομόλογα και θα αυξάνουν τα ασφάλιστρα κινδύνου για την ανανέωση των δανείων που απαιτούνται ώστε να αποπληρωθούν τα παλιά παράνομα δάνεια. Έτσι η Ελλάδα θα βρεθεί σε ένα φαύλο κύκλο πτώχευσης και συνεχών επιθέσεων σε μια σειρά θεμελιωδών κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πρέπει να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος και είναι απολύτως εφικτό να γίνει αυτό. Αυτός είναι ο ρεαλιστικός δρόμος, και αυτός είναι ο ηθικός δρόμος. Για λόγους οικονομικούς, κοινωνικούς και ηθικούς, είναι απολύτως φυσιολογική η άρνηση αποπληρωμής παράνομων χρεών.

- Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η μη αποπληρωμή του χρέους θα έχει τρομακτικές επιπτώσεις για ολόκληρη την Ευρωζώνη.

- Η κρίση της ΕΕ προήλθε από τη μορφή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η κρίση δεν προκαλείται από την Ελλάδα, αλλά από τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση χωρών διαφορετικού ειδικού βάρους. Είναι σαν να βάζεις στο ρινγκ τον Κάσιους Κλέι (Μοχάμεντ Άλι), τον παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών, με έναν αθλητή κατηγορίας φτερού, και να τους πεις: «Ξεκινήστε τον αγώνα και θα δούμε ποιος θα κερδίσει». Προφανώς, θα κερδίσει ο αθλητής βαρέων βαρών, γιατί ο τρόπος με τον οποίο είναι στημένο το παιχνίδι δε δίνει τις ίδιες πιθανότητες επιτυχίας.
Για την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Πορτογαλία, που γνώρισαν δικτατορικά καθεστώτα, η είσοδος στην ευρωπαϊκή κοινότητα θεωρούνταν ελάχιστη διασφάλιση για τη δημοκρατία. Ωστόσο, οι υπόλοιπες πτυχές της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης προωθούσαν τα συμφέροντα του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, και αυτό δημιούργησε ένα ανισόρροπο ευρωπαϊκό κατασκεύασμα. Είναι φυσιολογικό τα πιο αδύναμα τμήματα της Ένωσης να απαιτούν πιο δίκαιη μεταχείριση. Επομένως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία πρέπει να πουν: «Δεν μπορείτε να μας αναγκάσετε σε θυσίες που θα φτωχύνουν τη χώρα». Πρέπει να βρουν το θάρρος να πουν στην ΕΕ ότι υπάρχουν άδικοι κανόνες που πρέπει να αλλάξουν. Αυτό δε θα προκαλέσει απαραιτήτως την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα υποχρεώσει όμως την ΕΕ να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της, με βάση τα συμφέροντα των διαφόρων πληθυσμών που την απαρτίζουν.

- Τι θα συμβουλεύατε τον ελληνικό λαό;

- Έχει τεράστια σημασία οι πολίτες που βιώνουν τόσο δύσκολες συνθήκες, αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, να καταλάβουν ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι απολύτως άδικο και μπορεί να συμβεί και σε άλλους λαούς της Ευρώπης. Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι η ελληνική κατάσταση οφείλεται μόνο στη συμπεριφορά των Ελλήνων. Δεν μπορεί να πληρώνει ο ελληνικός λαός το κόστος μιας κρίσης για την οποία δεν είναι υπεύθυνος. Το ζήτημα της μη αποπληρωμής του παράνομου χρέους είναι κομβικό, ώστε να λειτουργήσουν σωστά οι δημόσιες υπηρεσίες, να πληρωθούν οι συντάξεις κ.ο.κ.
Εσείς, οι Έλληνες, μη φοβάστε να διεκδικήσετε τα δικαιώματά σας στην ΕΕ και στην ελληνική κυβέρνηση. Μέσω μάχης κερδίζεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων και όχι μέσω της υποταγής στις επιταγές των πιστωτών, στην οποία σας καλεί η κυβέρνηση. Έτσι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Κοιτάξτε την Τυνησία, κοιτάξτε την Αίγυπτο. Μόνο όταν ο λαός αναλαμβάνει δράση, μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.

Πηγή  DEPTOCRACY// ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ