Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (3)

Συνέχεια από Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2012
Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Ο κακός ο λύκος λοιπόν, δημιουργεί πολλά προβλήματα στήν κοκκινοσκουφίτσα!

Η αγωνία μας μεγαλώνει, διότι δέν ξέρουμε ακόμη άν θά πέσει στά χέρια του, άν θά τήν φάει! Άς ακούσουμε τήν συνέχεια τού παραμυθιού. Άς σημειώσουμε όμως πώς ακούμε μιά μοντέρνα, νεωτερική εκδοχή τού παραμυθιού καί γιαυτό στή διαπλοκή εμφανίζεται καί μιά φεμινίστρια.

«Σ' αυτό το νέο γεγονός, σ' αυτήν την Χριστολογία, που γέμει (μεγάλος δεξιοτέχνης τής γλώσσας, νέος Καζαντζάκης σχεδόν, πού εξηγεί μέ κάθε λεπτομέρεια πως έφτασε ο Χριστός στόν τελευταίο πειρασμό! Επειδή δέν ήταν Θεός) από την πτώση του Αδάμ, ο Θεός χρησιμοποιεί την Παναγία σαν έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να πει και όχι, (Αγκάθα Κρίστι μιλάμε, η αγωνία κορυφούται, κι άν δέν είχαμε σωθεί;) αλλά, αν έλεγε Ναι, θα διευκόλυνε τά πράγματα (διαφορετικά ο Θεός θάπρεπε νά ψάχνει γιά άλλη λύση). Αλλά αυτό το Ναι συνοδεύεται από την εμπειρία της φθοράς και του θανάτου, στην οποία πέφτει πλέον ο ίδιος ο Θεός.»

Μάλλον έκανε λάθος ο άνθρωπος καί γράφει τήν αυτοβιογραφία του.

«Η είσοδος του Θεού στον κόσμο, στην κτίση, γίνεται μόνο από ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τό οποίο αναλαμβάνει αυτό τό ρόλο της γέφυρας. (Νά καί η αγία πόπη στά πράγματα! Ο ποντίφηκας. Διότι πόντε σημαίνει γέφυρα). Επειδή όμως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν χωρίζουν ποτέ, είναι πολύ αγαπημένα, επειδή δέν μπορεί νά ενεργήσει από μόνο του τό ένα πρόσωπο (είχε ακούσει ο ευλαβής τήν κοινή ενέργεια τής Αγίας Τριάδος, αλλά δέν πρόφθασε νά μάθει γιά τίς υποστάσεις, διότι τίς κατήργησε, τίς βάφτισε πρόσωπα ή μάλλον ταύτισε τήν υπόσταση μέ τό πρόσωπο, κάτι πού δέν έκαναν ποτέ οι Πατέρες, διότι διέκριναν πάντοτε, αντίθετα από τήν κυρία πόπη, τήν οικονομία από τήν θεολογία) δεν απουσιάζουν απ' αυτήν την ενέργεια του ενός προσώπου και τα άλλα πρόσωπα, και συνεπώς κάθε πρόσωπο πλέον της Αγίας Τριάδος μετέχει σ' αυτό το γεγονός της Χριστολογίας. Προσέξτε, η Χριστολογία δεν είναι υπόθεση μόνον του ενός προσώπου της Αγίας Τριάδος, αλλά και των τριών, με μια διαφορά, ότι το κάθε πρόσωπο αναλαμβάνει ιδιαίτερο ρόλο, (τήν γνωστή persona, τό προσωπείο, καί η δογματική του είναι μιά μείωση από τό πρόσωπο στό προσωπείο) που δεν αναλαμβάνουν τα άλλα, και ο ρόλος που αναλαμβάνει ο Υιός είναι ακριβώς η ταύτισή Του με την πεσμένη πραγματικότητα του κτιστού. Η ανάληψη δηλαδή επάνω Του της φθοράς και του θανάτου και όλων των συνεπειών, που είναι ο πόνος, η θλίψη κ.λ.π. Αλλά αυτό δεν θα το έκανε ο Υιός, αν δεν ευδοκούσε ο Πατήρ. Συνεπώς, η Χριστολογία έχει ως αφετηρία όχι τον Χριστό αλλά τον Πατέρα.»

«Ο Πατήρ θέλει, είναι ο πρώτος θέλων, όλα πηγάζουν εκ του Πατρός. Είναι, όπως είναι ο αίτιος της υπάρξεως των προσώπων της Αγίας Τριάδος, και όλα πηγάζουν από την ελεύθερη θέληση του Πατρός, η ύπαρξη η ίδια του Θεού, έτσι και στην Οικονομία το σχέδιο της Χριστολογίας πηγάζει από την ελεύθερη θέληση του Πατρός. Ο Πατήρ λοιπόν ευδοκεί. Αυτός θέλει να γίνει αυτό το σχέδιο. Ο Υιός συμφωνεί, λέγει Ναι στην θέληση του Πατρός (περιέργως καί πηγάζει από τήν θέληση καί υπακούει στή θέληση, αλλά σέ μιά άλλη θέληση, ο Θεός διαθέτει δύο θελήσεις) και εισέρχεται Αυτός στην πραγματικότητα του πεσμένου κτιστού και όχι ο Πατήρ. Επομένως, ενώ μετέχει ο Πατήρ δια της ευδοκίας Του στο χριστολογικό γεγονός, δεν μετέχει με τον ίδιο τρόπο που μετέχει ο Υιός. Η διαφορά είναι ότι ο Υιός μόνον σαρκούται, δηλαδή μόνο ο Υιός παίρνει επάνω Του, αναλαμβάνει Αυτός την μοίρα του πεσμένου ανθρώπου. Ο Πατήρ ευδοκεί, ο Υιός συγκατατίθεται, αναλαμβάνει Αυτός την μοίρα του κτιστού επάνω Του, ο Πατήρ δεν αναλαμβάνει επάνω Του αυτήν τη μοίρα. Το Πνεύμα και Αυτό συνεργάζεται σ' όλο αυτό το σχέδιο, χωρίς να αναλαμβάνει επάνω Του τη μοίρα του κτιστού, χωρίς να σαρκούται, μόνο ο Υιός σαρκούται. Τι κάνει το Πνεύμα; Το Πνεύμα συμπαρίσταται στον Υιό κατ' αυτήν την οδυνηρή εμπειρία που έχει, (σάν τή μαμά)  της ενώσεως, της αναλήψεως της μοίρας του κτιστού, του πεσμένου κτιστού, της φθοράς και του θανάτου. (Τού υπόσχεται ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον) Συμπαρίσταται ως το πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το οποίο ελευθερώνει τον Υιό από τις συνέπειες της κενώσεως και της αναλήψεως της μοίρας του πεσμένου κτιστού. (Τό Άγιο Πνεύμα φαίνεται πώς από αγάπη συγχωρεί τίς αμαρτίες τού Υϊού)»

Μιά τέλεια αυτοβιογραφία, μιά θεολογία τής ετερότητος, πού θά φανεί πολύτιμη στήν νέα άφυλη κοινωνία πού έρχεται.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος