Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (2)

Συνέχεια από Κυριακή, 24 Ιουνίου 2012
Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (2)

Πρίν συνεχίσουμε τήν παρουσίαση τού παραμυθιού σε συσκευασία δόγματος πού μηρυκάζει ο Ζηζιούλας, καλό είναι νά δούμε καί τήν παρουσίαση τής δογματικής αυτής από τόν ΟΟΔΕ :

«Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε στη σελίδα μας αυτό το σημαντικό έργο. Θεωρούμε τιμή μας την παρουσίαση αυτή, αναγνωρίζοντας το σημαντικότατο έργο τού σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Περγάμου.

Πρόκειται για τη δημοσίευση δακτυλογραφημένων κειμένων, από τις παραδόσεις τού σεβασμιωτάτου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τα οποία μας ωφέλησαν τόσο, που θελήσαμε να τα κάνουμε ευρύτερα προσιτά.

Η θερμή μας πρόσκληση είναι να μελετήσετε τα μαθήματα αυτά, που αποπνέουν το άρωμα τής Ορθόδοξης πίστης, δοσμένο με επιστημονική ακρίβεια, και απλό και κατανοητό τρόπο.

Ευχαριστούμε από βάθους καρδιάς, όσους κοπίασαν και συνέβαλαν να φτάσουν οι πληροφορίες αυτές στα χέρια μας.

Η ευλογία τού Θεού και Πατρός τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ας είναι με κάθε έναν που τον αναζητά».

Εκτός από τό γελοίο τού πράγματος βλέπουμε αμέσως ότι οι άνθρωποι δέν είναι χριστιανοί, πιστεύουν σέ κάποιον άγνωστο πατέρα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΩΜΙΚΟΙ.

Ο σκοπός λοιπόν αυτού τού έντιμου ανθρώπου, είναι τό στήσιμο μιάς θεολογίας, η οποία θά έχει ξεφορτωθεί τήν παρουσία τού Χριστού απομονώνοντάς τον στά έσχατα, γιά νά βρεί μιά θέση πού νά αντιστοιχεί στόν ορθόδοξο πρώτο, κατ’άναλογίαν τού πάπα. Γιά νά πετύχει αυτόν τόν σκοπό, αλλοίωσε τήν παρουσία τού ΑΛΦΑ τής δημιουργίας. Διότι ο Κύριος δέν είναι μόνον ο Κύριος τών εσχάτων, ο ΩΜΕΓΑ, αλλά καί ο ΑΛΦΑ, αυτός ο ίδιος. Έφτασε δέ, γιά τήν επίτευξη τού σκοπού του, νά αλλοιώσει ακόμη καί τήν διδασκαλία τού Αγίου Μαξίμου.  

«Η Χριστολογία λαμβάνει νέα μορφή από ό,τι θα ελάμβανε, αν δεν έπεφτε ο Αδάμ. Αν δεν έπεφτε ο Αδάμ, πάλι θα μιλούσαμε για Χριστολογία, αλλά θα ήταν η Χριστολογία με την εξής μορφή, όπως την βλέπει ο Άγιος Μάξιμος: Ο Αδάμ τοποθετούμενος μέσα στον χώρο και στον χρόνο, ασκώντας την ελευθερία του κατά τρόπο θετικό (δέν υπάρχει  πλέον ωρίμανση, γνώση, αλλά μιά απλή άσκηση τής βουλήσεως θετική ή αρνητική, γιαυτό ο Αδάμ δέν πέφτει στόν χώρο καί στόν χρόνο μέ τούς δερμάτινους χιτώνες, δέν υφίσταται ο παράδεισος, δημιουργείται μέσα στήν φθορά, καί καλείται νά είναι θετικός. Έλαβε δέ τήν εξής εντολή από τόν Θεό : Αδάμ think positive), δηλαδή ενώνοντας το κτιστό με το άκτιστο ελεύθερα (εάν ο άνθρωπος είναι ένας κρίκος στή δημιουργία, αυτή η ελεύθερη ένωση πώς πραγματοποιείται; Δένει ο άνθρωπος τήν αλυσίδα τής κτίσεως στήν αλυσίδα τού Θεού; Καί τό κτιστό καί τό άκτιστο αποτελούν τοιουτοτρόπως ένα συνεχές, ώστε ο Θεός νά είναι παντού στά πάντα καί η κτίση νά είναι μέσα στόν Θεό;) θα οδηγούσε τελικά όλην την κτίση εν τω προσώπω του στην ένωση κτιστού και ακτίστου, η οποία ένωση θα συνεπαγόταν την υπέρβαση των ορίων του κτιστού, δηλαδή τον θάνατο. Έτσι η Χριστολογία θα είχε πλέον την μορφή της μεταμορφώσεως του Αδάμ σε Χριστό».

Ο Χριστός δέν είναι παρά η μεταμόρφωση τού Αδάμ.

«Ο Χριστός, λέει ο Άγιος Μάξιμος, θά υπήρχε, θά ήταν μιά πραγματικότητα, καί άν δέν έπεφτε ακόμη ο Αδάμ. Θα είχε όμως αυτήν την μορφή που είπαμε, της εν χρόνω και χώρω δια της εξασκήσεως της ελευθερίας του ανθρώπου μεταμορφώσεως του κόσμου σε μιαν ύπαρξη, που δεν θα υφίστατο τις συνέπειες του κτιστού, δηλαδή την φθορά και τον θάνατο, λόγω τού ότι θα βρισκόταν σε ένωση με το άκτιστο»,

Ακόμη χειρότερα, ο Χριστός είναι ο κοσμικός Χριστός τού TEILHARD DE CHARDIN

Ο Χριστός λοιπόν επινοήθηκε, γεννήθηκε μέ τήν θέληση τού Θεού-Πατρός από αγάπη γιά τό σχέδιό Του, τό οποίο κατέστρεψε ο Αδάμ. Μέ πείσμα λοιπόν ο Θεός έβαλε σέ εφαρμογή τό δεύτερο σχέδιο (σχέδιο Β). Άρχισε νά ψάχνει λοιπόν γιά τή Μαρία, η οποία θά έλεγε ΝΑΙ στήν πραγματοποίηση τού σχεδίου.

«Και μέσα απ' αυτήν την κατάσταση, στην οποία βρισκόταν όλη η κτίση, λόγω τού ότι έκοψε την επικοινωνία με τον Θεό, με το άκτιστο, η Χριστολογία παίρνει πλέον μορφή ενός τραγικού γεγονότος, που δεν ευχαριστεί τον Θεό, που δεν το ήθελε ο Θεός, ήταν όμως αναπόφευκτο» (αναγκάστηκε ο καημένος ο Θεός).

Άς προσέξουμε ότι όλη η φροντίδα βρίσκεται στήν ένωση κτιστού καί ακτίστου. Τά οποία είναι αντίθετα, ενάντια, καί σύμφωνα μέ τήν διαλεκτική τού Χέγκελ, ενώνονται στήν νέα σύνθεση, στόν Χριστό. Χάσαμε ήδη καί τίς άκτιστες ενέργειες πού συντηρούν καί αυξάνουν τήν ζωή. Τό σύμπαν, η κτίση, όπως τήν φαντάστηκε ο Κάντ, δημιουργήθηκε και στερεώθηκε στούς νόμους της καί ο Θεός τήν έσπρωξε μαλακά νά ζήση μόνη της, χωρίς τόν ίδιον. Χάθηκε καί η Εύα. Η Μαρία είναι ένας απλός άνθρωπος ο οποίος θά έπρεπε νά πεί τό ΝΑΙ. Ο Θεός πού ενσαρκώθηκε μπήκε στήν φθορά καί στόν θάνατο. Δέν ήταν αναμάρτητος. «Αυτή η ενανθρώπιση λοιπόν περιέχει αυτή τήν δυσάρεστη εμπειρία γιά τον Θεό. Διότι ο Χριστός ταυτίστηκε μέ τήν πεσμένη πραγματικότητα τού κτιστού».

Τό γένοιτό μοι κατά τό ρήμα Σου τής Θεοτόκου, ένα απλό ΝΑΙ. Δέν υποπτεύεται ότι σ’αυτόν τόν λόγο υπάρχει ήδη ολόκληρη η Κυριακή προσευχή. Ότι είναι ήδη μιά αποδοχή τής Βασιλείας. Γι αυτόν είναι απλώς μιά διευκόλυνση γιά νά μπεί ο Θεός στήν φθορά καί στόν θάνατο, στήν κόλαση πού ζούμε. Δέν είναι η Πύλη τής Σωτηρίας μας. Είναι η πόρτα τού θανάτου τού Θεού.

Ένας θεϊσμός (Deismus) γιά νήπια, όπως τόν ανέπτυξαν οι Εγγλέζοι μέ τόν Λόκ. Μπορείτε νά βρείτε λεπτομέρειες τού θέματος στίς αναρτήσεις μας μέ τίτλο,  "Από τόν Αυγουστίνο στόν Μπάρτ".

Θά συνεχίσουμε αυτό τό παιχνίδι τού καραγκιόζη πού επινόησε ο Ζηζιούλας όσο αντέξουμε.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος