Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, «Ἡ Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας»

Ναύπακτος, 7 Ἰουνίου 2018

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

«Ἡ Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας», Ὁμιλία Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Διεπιστημονικὸ Συνέδριο, Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν 7 Ἰουνίου 2018

Τὸ διήμερο Πέμπτη 7 – Παρασκευή 8 Ἰουνίου 2018, στὸ Ἀμφιθέατρο «AULA» τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, πραγματοποιεῖται τὸ Διεπιστημονικὸ Συνέδριο ποὺ διοργανώνει ἡ Φιλοσοφική Σχολή καὶ ἡ Ἕνωση Ἑλλήνων Φυσικῶν, μὲ γενικό θέμα: «Θεός, Κόσμος, Ἄνθρωπος στην Βυζαντινή Διανόηση», ὡς ἀφιέρωμα στὴν χιλιετία ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Μιχαήλ Ψελλοῦ «ὑπάτου τῶν φιλοσόφων».

Τὸ Συνέδριο ἄρχισε μὲ τὴν ἀνάγνωση τοῦ μηνύματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ τὶς προσφωνήσεις τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος, τοῦ Κοσμήτορος τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς, τοῦ Προέδρου τοῦ Διεπιστημονικοῦ Συνεδρίου Ἀκαδημαϊκοῦ Εὐ. Μουτσοπούλου, κ.α. διακεκριμένων Καθηγητῶν.

Στὴν ἐναρκτήρια Συνεδρίαση ὁμίλησε ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος μὲ θέμα «Ἡ Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀκολούθησε βράβευση τοῦ Λίνου Μπενάκη, τέως Διευθυντή τοῦ Κέντρου Φιλοσοφίας τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, Ἐρευνητή Φιλοσοφίας, καὶ οἱ ἑπόμενες Συνεδρίες μὲ πολλές εἰσηγήσεις Καθηγητῶν τῆς Θεολογίας, Φιλοσοφίας, Ἱστορίας καὶ Φυσικῆς, σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα ποὺ ἔχει δημοσιευθῆ, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Αἰδεσ/τος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός μὲ θέμα «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ἡ σημασία τῆς θεολογίας του στὴν ἐποχή μας».

Ἐκ τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

parembasis.gr

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΣΧΟΛΙΟ: Γενικός ανυπόστατος λόγος. Πηγή σοφίας ο Ρωμανίδης καί ο Φλωρόφσκι. Η ορθοδοξία, η Μία  Αγία  Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία δέν είναι αντιαιρετική,  Η Εκκλησία διαθέτει Διδασκάλους ή διέθετε καί η πρώτη μέριμνα τής διδασκαλίας είναι τό ξύπνημα ή η δημιουργία Νού.Δέν είναι τό δόγμα. Δέν προσέφερε λέξεις η Ελληνική φιλοσοφία στήν Θεολογία. Αλλά τόν άνθρωπο πού μπορεί νά μεθέξει τής Θεότητος καί νά ενωθεί μέ τόν Κύριο.

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ σοφία στούς ἁγίους, χωρίς τό νοῦ πού δέχεται τήν σοφία· οὔτε γνώση, χωρίς τήν δύναμιν τοῦ λογικοῦ πού δέχεται τήν γνώση· οὔτε πίστη χωρίς τήν πληροφορία τοῦ νοῦ καί τοῦ λογικοῦ περί τῶν μελλόντων, πού ἦταν ὡς τότε ἄδηλα σέ ὅλους· οὔτε χαρίσματα ἰμάτων, χωρίς φυσική φιλανθρωπία· οὔτε κανένα ἄλλο ἀπό τά λοιπά χαρίσματα, χωρίς τήν δεκτική ἱκανότητα καί δύναμη τοῦ καθενός. Οὔτε πάλι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό φυσική του δύναμιν ἕνα ἀπό τά χαρίσματα πού ἀριθμήσαμε, χωρίς τήν θεία δύναμη πού τά χορηγεῖ. Τό φανερώνουν αὐτό ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῶν θείων ζητοῦν τούς λόγους ὅσων τούς ἀποκαλύφθηκαν.   

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

“Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:

«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.

Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.

Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»

Mετάφραση :

H ψυχή πού είναι νούς κατά τήν δύναμή της, έχει οπωσδήποτε ως αγέννητο τόν εαυτό της πού γεννά νοητά γιά τόν εαυτό του, ώστε νά υπάρχει ο λόγος πού είναι μέσα στό νού καί από αυτόν νά γεννιέται άλλος, [κι έτσι ο πρώτος είναι ο νούς πού γεννά καί ο νούς πού γεννιέται ο δεύτερος], έχοντας τήν ιδιότητα πού συνοδεύει τή γέννηση πού μέ κανένα τρόπο δέν επιδέχεται αντιστροφή.

Διότι τίποτε δέν είναι απόλυτο (ανεξάρτητο από τά άλλα) καί απλό στήν ουσία, παρά μόνο τό Θείο, ενώ τά άλλα όσα είναι έπειτα από τόν Θεό καί παίρνουν τήν ύπαρξή τους από τό Θεό, αποτελούνται από ουσία καί ποιό ήτοι δύναμη, δηλαδή από ουσία καί συμβεβηκότα.

Αυτός λοιπόν ο λόγος, αυτός πού έτσι είναι καί γεννιέται, παίρνοντας  τή φωνή τής υπηρέτριας φύσης, προφέρεται καί γεννά λόγο σέ άλλο νού καθώς παραπέμπεται μέ τήν ακοή εκείνου πού τόν δέχεται στό νού.

Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.

Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως.
Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»

Η ημιμάθεια είναι θανάσιμη αμαρτία.

Αμέθυστος