Το ένα και μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας

Οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει ακόμη τι έχουν, τι κινδυνεύουν να χάσουν, καθώς επίσης πόσα θα μπορούσαν να κερδίσουν – εάν αποφάσιζαν να διώξουν τους εισβολείς, χρηματοδοτώντας μόνοι τους το χρέος τους.

«Η ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους (50%) θα ήταν ασφαλώς η πλέον σωστή λύση για την Ελλάδα – εάν δεν είχε υποθηκεύσει η σημερινή κυβέρνηση τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, παύοντας να απαιτεί τη διαγραφή αμέσως μετά την εκλογή της, εάν δεν κινδύνευε να απομονωθεί η χώρα ή εάν δεν είχε ξεπουληθεί το 2011 η δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού μας χρέους σε εθνικό νόμισμα.

Όλα αυτά αποτελούν όμως παρελθόν και πολιτικά λάθη που πολύ δύσκολα διορθώνονται εκ των υστέρων, χωρίς καταστροφικές συνέπειες – ενώ το πιο σημαντικό όλων είναι η εκδίωξη της Τρόικας άμεσα, με κάθε θυσία, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον για την Ελλάδα».

Άποψη

Δεν υπάρχουν ασφαλώς Έλληνες που να τοποθετούνται υπέρ των μνημονίων, θεωρώντας ότι αποτελούν πράγματι λύση στα προβλήματα της χώρας – αλλά μόνο κάποιοι, οι οποίοι δεν διακρίνουν καμία άλλη δυνατότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τη χρηματοδότηση του δημοσίου.

Με δεδομένο όμως το ότι, η μοναδική θετική πλευρά των μνημονίων είναι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις (ανάλυση), οι οποίες δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο δρομολογηθεί, ενώ είναι πλέον αδύνατες αφού η κοινωνία έχει πληγεί σε τεράστιο βαθμό, οπότε δεν θα στήριζε σύσσωμη τις αλλαγές, η εξασφάλιση της ξένης χρηματοδότησης με δυσμενείς όρους απλά επιμηκύνει τον επιθανάτιο ρόγχο της οικονομίας – χωρίς να θεραπεύει την αρρώστια, την οποία θα ακολουθήσει ο θάνατος εάν δεν αλλάξουμε πορεία.

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει κάποια λύση, η οποία να μπορούσε να αποτρέψει τις οδυνηρές προβλέψεις μας – όσον αφορά το μέλλον της Ελλάδας ως αποικία των δανειστών της. Επίσης, ως μία περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους της γερμανικής κυρίως βιομηχανίας, κατά το φρικτό παράδειγμα της Πορτογαλίας (άρθρο).

Στα πλαίσια αυτά, υποθέτουμε εν πρώτοις πως είναι δεδομένη η νομική ισχύς των αποικιοκρατικών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί από τις τελευταίες κυβερνήσεις μας, οι οποίες δεν επιτρέπουν πλέον τη στάση πληρωμών – ειδικά το μνημόνιο νούμερο τρία, με το οποίο έχουν παραδοθεί στους δανειστές τόσο το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, όσο και οι ελληνικές τράπεζες, οπότε η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Θεωρούμε επίσης δεδομένη τη γεωπολιτική μας ιδιαιτερότητα στην εποχή της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης και των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή – οι οποίες θα μπορούσα να έχουν δυσάρεστες εξελίξεις, ενώ προβλέπεται παράλληλα μία τεράστια χρηματοπιστωτική καταιγίδα.

Ως εκ τούτου, πιστεύουμε πως η μοναδική βιώσιμη λύση που έχουμε ακόμη στη διάθεση μας είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους μας με δικά μας μέσα – κάτι που θα επέτρεπε την εκδίωξη της Τρόικας, την αποφυγή της λεηλασίας των περιουσιακών μας στοιχείων, το πραγματικό τέλος των μνημονίων, καθώς επίσης, κυρίως, την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ευτυχώς για όλους μας, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα, οπότε θα μπορούσε να τα καταφέρει – έστω με μεγάλες θυσίες, οι οποίες όμως θα ήταν μηδαμινές σε σύγκριση με την καταστροφή που μας περιμένει, εάν δεν αλλάξουμε αμέσως πορεία.

Δυστυχώς όμως, θα πρέπει να επιλυθεί προηγουμένως το πολιτικό και κοινωνικό μας πρόβλημα – αφού, εάν οι Πολίτες δεν εμπιστευθούν το κράτος τους, πόσο μάλλον εάν συνεχίσουν να το μισούν όπως συμβαίνει σήμερα, θεωρώντας το υπεύθυνο για όλα τα δεινά τους, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον.

Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους

Έχοντας αναφερθεί από το 2009 στη λύση αυτή (ανάλυση), εάν σημειώσει κανείς πως διέφυγαν από την Ελλάδα καταθέσεις άνω των 100 δις €, θα κατανοήσει πως η χώρα μας μπορεί να εξυπηρετήσει μόνη της τα χρέη της – εκδίδοντας εθνικά ομόλογα, ενδεχομένως εγγυημένα με την περιουσία του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ ή με οτιδήποτε άλλο, ανάλογα με τα ποσά που είμαστε υποχρεωμένοι να αποπληρώνουμε κάθε χρόνο (χρεολύσια).

Φυσικά θα έπρεπε να μη δημιουργούνται νέα χρέη, να είναι δηλαδή ισοσκελισμένος ο κρατικός προϋπολογισμός, καθώς επίσης, το σημαντικότερο, να υπάρξει μία ικανή και έντιμη κυβέρνηση – την οποία να μπορούν να εμπιστεύονται όλοι οι Πολίτες.

Χωρίς την ύπαρξη μίας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν ασφαλώς αιθεροβάμων αυτός που θα πίστευε ότι, μπορούν να επιστρέψουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, να πουληθούν ομόλογα σε ιδιώτες ή να βοηθήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες στην επανεκκίνηση της οικονομίας τους – παρά το ότι τα οφέλη τους θα ήταν τεράστια, τόσο σε εθνική, όσο και σε οικονομική βάση.

Επομένως, το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ολοκάθαρα πολιτικό και κοινωνικό, όπως της Βραζιλίας σήμερα ή της Αργεντινής – κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην Ισλανδία, οι Πολίτες της οποίας πήραν στα χέρια τους το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους, παρά το ότι τους κόστισε πολύ ακριβά το όλο εγχείρημα.

Στα πλαίσια αυτά, είμαστε εντελώς σίγουροι ότι, η Ελλάδα μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη χώρα από την Ελβετία, αρκεί να το θελήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες – τοποθετώντας στην ηγεσία της χώρας τους μία ικανή, έντιμη και ανιδιοτελή κυβέρνηση, η οποία να τους υπηρετεί ως οφείλει, αντί να την υπηρετούν μισώντας την ταυτόχρονα.

Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει ακόμη τι έχουν, τι κινδυνεύουν να χάσουν, καθώς επίσης πόσα θα μπορούσαν να κερδίσουν – εάν αποφάσιζαν να διώξουν τους εισβολείς, χρηματοδοτώντας μόνοι τους το χρέος τους.

Μόνο από την άνοδο των τιμών της ακίνητης περιουσίας τους σε λογικά επίπεδα, τα κέρδη θα υπερέβαιναν τα 500 δις € – από το χρηματιστήριο τα 200 δις €, ενώ η αξία των ενεργειακών αποθεμάτων, τα οποία έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο της η Γερμανία, είναι ανυπολόγιστη. Οι τράπεζες μας χάθηκαν βέβαια, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να ιδρύσουμε καινούργιες – οι οποίες θα είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν τις επισφάλειες, στις άθλιες τιμές που προσφέρουν τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ θα ήταν πολύ πιο υγιείς.

Περαιτέρω, εάν το ΑΕΠ εξελισσόταν χωρίς εμπόδια, θα μπορούσε πολύ εύκολα να αυξηθεί κατά 50 δις €, συνεισφέροντας στα ετήσια έσοδα του δημόσιου τουλάχιστον 15 δις € (30%) χωρίς νέους φόρους – ενώ η επιστροφή της μεγαλύτερης εμπορικής ναυτιλίας του πλανήτη στο πατρικό της σπίτι, η γεωργία και ο τουρισμός, είναι σε θέση να προσφέρουν τεράστιο πλούτο στη χώρα.

Διαθέτουμε τα περισσότερα ιδιόκτητα, μη χρεωμένα στις τράπεζες σπίτια στην Ευρώπη, σε σχέση με τον πληθυσμό μας πάντοτε, τις υψηλότερες καταθέσεις, αν και δυστυχώς στο εξωτερικό λόγω της πολιτικής αστάθειας, τα πλέον πολύτιμα οικόπεδα στο πλανήτη, εκατοντάδες πανέμορφα νησιά, μία αμύθητη πολιτιστική περιουσία και τόσα πολλά άλλα, τα οποία θα ήταν ανόητο να χάσουμε – απλά και μόνο επειδή επιμένουμε σε ένα σοβιετικού τύπου καθεστώς, το οποίο διαιωνίζει την πολιτική, τη συνδικαλιστική, τη δημόσια, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες μορφές ασυδοσίας, διαφθοράς και διαπλοκής.

Εκτός αυτού έχουμε ένα εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό υψηλής μόρφωσης – το οποίο όμως πρέπει να μάθει να παράγει πλούτο στην πατρίδα του, να είναι δημιουργικό και να μην παρακαλάει εξευτελιστικά το διορισμό του στο δημόσιο.

Επί πλέον, μία πανίσχυρη Ομογένεια που δυστυχώς δεν εκμεταλλευόμαστε, καθώς επίσης μία από τις σημαντικότερες γεωπολιτικές θέσεις παγκοσμίως – η οποία θα μπορούσε να μας προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα, εάν κάναμε σωστά τη δουλειά μας, χωρίς ανόητες ενέργειες.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, όλον αυτό τον πλούτο μας τον στερεί η ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων, καθώς επίσης τα εγγενή ελαττώματα της κοινωνίας μας – η οποία δεν έχει μάθει να εκτιμάει σωστά αυτά που έχει, να σέβεται τις υποχρεώσεις της και να εργάζεται δημιουργικά, συλλογικά, επιλέγοντας τη συνεργασία αντί την ατομικότητα και την ευγενή άμιλλα αντί τον αθέμιτο ανταγωνισμό.

Ελπίζοντας λοιπόν να επικρατήσει η κοινή λογική στην Ελλάδα, τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά. Να είμαστε πρόθυμοι να αγωνιστούμε συλλογικά,  για τον εαυτό μας, για την πατρίδα μας και για τα παιδιά μας – έστω την τελευταία στιγμή, κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού.

analyst