ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 18η Ιουνίου 2018
Ὁ ἀθεϊστικὸς Μαρξισμὸς μοιάζει μὲ τὸ θανάσιμα λαβωμένο θηρίο, τὸ ὁποῖο, ἐνῶ ἀργοπεθαίνει, βρυχᾶται, δείχνοντας τὰ δόντια του καὶ φοβερίζοντας. Ἐμφανίστηκε στὴν ἱστορία ὡς ἄλλο θηρίο, «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου», (Ἀποκ. 11,7), διότι διέπραξε ἀνείπωτες θηριωδίες, τέτοιες καὶ τόσες, ποὺ δὲ γνώρισε ποτὲ μέχρι σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα.
Μόνο στὴν ἄλλοτε κραταιὰ Σοβιετικὴ Ἕνωση, στὰ 70 χρόνια τοῦ μαρξιστικοῦ καθεστῶτος, τὰ ἀθώα θύματα ἀπὸ τις «ἐκκαθαρίσεις τῶν συντρόφων»ξεπερνοῦν τὰ 100.000.000! Παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν παύει ἀκόμη καὶ σήμερα, στὶς χῶρες ὅπου ἐξακολουθοῦν νὰ ὑφίστανται ἀριστερὲς πολιτικὲς παρατάξεις, νὰ ἔχει τὴν ἀξίωση νὰ ποδηγετήσει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἐνῶ ἀδυνατεῖ νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἔθεσε μία γιὰ πάντα τὴ...
μαρξιστικὴ θεωρία καὶ πρακτικὴ στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας.
μαρξιστικὴ θεωρία καὶ πρακτικὴ στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας.
Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ μαρξισμός, γνήσιο πνευματικὸ τέκνο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, ἐμφανίστηκε ὡς μία πέρα γιὰ πέρα ὑλιστικὴ - ἀθεϊστικὴ κοσμοθεωρία, ἡ ὁποία, διαστρέφοντας καὶ παραχαράσσοντας ἐπιστημονικὰ δεδομένα, ἕντυσε τὸν ὑλισμὸ μὲ ἐπιστημονικὸ μανδύα καὶ τὸν ἀνήγαγε, ὄχι ἁπλὰ σὲ «θρησκευτικὸ» - «μεταφυσικὸ» σύστημα, ἀλλὰ σὲ δεισιδαιμονία τοῦ χειρίστου εἴδους! Κλασικὸ παραδειγμα το σύγχρονο «Ὀρθόδοξο» μαρξιστικὸ ἀπολίθωμα τῆς Βορείου Κορέας, τὸ ὁποῖο θεοποίησε κυριολεκτικὰ τὰ μέλη τῆς δυναστείας τῶν Κὶμ Γιονγκ Οὔν, ἡ ὁποία κυβερνᾶ δικτατορικὰ τὸν ἀτυχῆ καὶ ἐξαθλιωμένο λαὸ τῆς ἀσιατικῆς αὐτῆς χώρας. Ὅταν πέθανε ὁ προηγούμενος μαρξιστὴς δικτάτορας, πατέρας τοῦ σημερινοῦ, τὸ καθεστὼς διέδιδε ὄτι «ἡ φύση θρήνησε τὸν αἰώνιο ἡγέτη Κὶμ Γιονγκ Ἴλ». Ιδού τί ἀποκάλυψε ἡ ἔγκυρη βρετανικὴ ἐφημερίδα «Daily Telegraph», στὶς 24 Δεκεμβρίου τοῦ 2011, ἐπικαλούμενη τὸ πρακτορεῖο τῆς Β. Κορέας KCNA: «… ὁ πάγος ἔσπασε, ὁ ἥλιος ἔλαμψε καὶ ὁ ἐρωδιὸς ὑποκλίθηκε στὸν πατέρα τοῦ ἐκλιπόντα ἡγέτη. Ἡ ἀλληλουχία τῶν φυσικῶν φαινομένων ἔχει ὡς ἑξῆς: στὸ ὅρος Paektu, στὸ ὁποῖο λέγεται ὅτι γεννήθηκε ὁ Κὶμ Γιονγκ Ἴλ, σημειώθηκε μία τεράστια ρωγμὴ πάγου, ἡ ὁποία συνοδεύτηκε ἀπὸ ‘ἕναν ἐκκωφαντικὸ θόρυβο’, στὴν παγωμένη ἐπιφάνεια τῆς λίμνης Chon. Τὴν τεράστια ρωγμὴ ἀκολούθησε μία σφοδρὴ χιονοθύελλα, ἡ ὁποία ὅμως διήρκεσε λίγο. Τότε, ἕνας δυνατὸς λαμπρὸς ἥλιος ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἔριξε τὶς ἀχτίδες του στὶς λαξευμένες στὸ βουνὸ λέξεις: ‘Ὅρος Paektu, τὸ ἱερὸ βουνὸ τῆς ἐπανάστασης. Κὶμ Γιονγκ Ἰλ’». Παράλληλα, στὴ βορειοανατολικὴ πόλη Hamhung, ἕνα ἄλλο φαινόμενο σημειώθηκε κοντὰ στὸ ἄγαλμα τοῦ πατέρα τοῦ Κὶμ Γιονγκ Ἲλ καὶ ἱδρυτὴ τῆς Λαϊκῆς Δημοκρατίας τῆς Κορέας, Κὶμ Ἲλ Σούνγκ. «Στὶς 21:20 (τοπικὴ ὥρα) τὴν Τρίτη, ἕνας ἐρωδιὸς τῆς Μαντζουρίας πέταξε τρεῖς φορὲς γύρω ἀπὸ τὸ ἄγαλμα, πρὶν κάτσει σὲ ἕνα κοντινὸ δέντρο. Ὁ ἐρωδιὸς ἔμεινε ἐκεῖ σιωπηλὸς γιὰ ἕνα διάστημα, ὑποκλίθηκε στὸ ἄγαλμα σκύβοντας τὸ κεφάλι του καὶ πέταξε πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς Πιονγκγιάνγκ. Τὰ θαύματα συμβαίνουν ἀκόμα καὶ στὴ Β. Κορέα» (Ἰστ. https://www.newsbomb.gr)! Περιττὸ βέβαια νὰ ὑπενθυμίσουμε πὼς τὸ μαρξιστικὸ καθεστὼς ἐπέβαλε στοὺς πολίτες του νὰ θρηνοῦν τὸν «μεγάλο ἡγέτη» τους, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῶν καταναγκαστικῶν ἔργων, ἢ καὶ τὸν τυφεκισμό!
Στὴν Ἑλλάδα βέβαια, εὐτυχῶς, δὲν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ ζήσουμε τὸν Μαρξισμό, ὅπως τὸν βιώνει σήμερα στενάζοντας ὁ δυστυχὴς λαὸς τῆς Βορείου Κορέας. Ὡστόσο στὸ σύγχρονο ἀριστερόστροφο πολιτικὸ καθεστὼς ποὺ κυβερνᾶ τὴν πατρίδα μας δὲν ἀπουσιάζουν, ὅπως εἶναι φυσικὸ καὶ ἑπόμενο, οἱ φωνὲς ποὺ νοσταλγοῦν αὐτὸ τὸ παρωχημένο καὶ χρεοκοπημένο πολιτικὸ καὶ ἰδεολογικὸ σύστημα.
Μία τέτοια φωνὴ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ πρόσφατο ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Ὁ Δρόμος τῆς Ἀριστερᾶς» (φ. 400/23-3-2018), μὲ τίτλο: «Ἐν τέλει φονικὸ στὴν Ἐκκλησία», μὲ συγγραφέα τον κ. Δημήτριο Οὐλή,ποὺ δὲν γνωρίζουμε ἀσφαλῶς τὴν πολιτικὴ του θέση, ἀλλὰ τὴν διακήρυξή του περὶ τῆς ἀθεΐας του. Στὸ ἄρθρο αὐτὸ μεταξὺ ἄλλων γράφει: «Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἄθεους ἀπὸ ἔνθεο ζῆλο, ἡ ἀθώωση ἑνὸς ἐπισκόπου ποὺ τὸ ὄνομά του ἀρνοῦμαι ἀκόμα καὶ νὰ προφέρω ἐδῶ, δὲν σημαίνει τίποτε. Τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ κοιτοῦμε τὰ πράγματα μακροσκοπικά, νὰ ψυχανεμιζόμαστε τοὺς γεωλογικοὺς ἀντίκτυπους τῶν γεγονότων. Καὶ οἱ ἀντίκτυποι εἶναι μᾶλλον ἀμείλικτοι γιὰ τὸ καθίδρυμα ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα ‘Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος’. Σεξουαλικὰ σκάνδαλα, συναγελασμοὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου μὲ ὑπουργικὰ συμβούλια καὶ Λαυρεντιάδηδες, θερμοὶ ἐναγκαλισμοὶ μὲ τὴ Χρυσὴ Αὐγή, ὁλοθερμὴ συμπόρευση μὲ τὸ κίνημα «Μένουμε Εὐρώπη», πλειοδοσία στὸ σκοταδισμὸ καὶ τὴ μισαλλοδοξία ἀπέναντι στὸ ζίου - ζίτσου, τὸ σύμφωνο συμβίωσης καὶ τὰ ‘Νέα’ Θρησκευτικὰ ἀδιακρίτως». Προφανώς ὁ συντάκτης πῆρε ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν ἀθώωση τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, ὁ ὁποῖος εἶχε μηνυθεῖ γιὰ «ρατσιστικὴ συμπεριφορά», βάσει τοῦ γνωστοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Δὲν μᾶς ξενίζει οὔτε μᾶς ἐκπλήσσει ὁ τρόπος σκέψεως τοῦ συντάκτη, ὁ ὁποῖος ἀναμασᾶ τὰ γνωστὰ χιλιοειπωμένα ἐπιχειρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα προσπαθεῖ νὰ ἀπαξιώσει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν Ἐκκλησία, μὴ γνωρίζοντας ἐν τέλει, τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὁ συντάκτης, «βλέπει» τόσο πολὺ «μακροσκοπικά», ὥστε τὸ μόνο ποὺ «βλέπει» γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι τὰ μεμονωμένα σκάνδαλα, τὰ ὁποῖα οὕτως εἰ ἄλλως πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ συνόλων ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι ἀνθρωπίνως ἡ Ἐκκλησία.
Ἐπὶ πλέον ἐθελοτυφλεῖ, ἀδυνατεῖ νὰ δεῖ κατάματα καὶ νὰ ὁμολογήσει τὴν ἀδήριτη ἱστορικὴ πραγματικότητα τῆς ἐπὶ 2000 χρόνια ἱστορικῆς πορείας της. Τὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ἀήτητη καὶ ἀκαταγώνιστη μέχρι σήμερα καὶ νὰ ἐπιτελεῖ τὴν σωτηριώδη ἀποστολή της, παρὰ τὰ ὅποια σκάνδαλα, ἐνῶ πολεμήθηκε ἀμείλικτα καὶ μὲ πρωτοφανῆ μανία καὶ μίσος, ὄχι μόνον ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ μαρξιστικὰ καθεστῶτα, ὅπως ἀναφέραμε πιὸ πάνω, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πάμπολλους ἄλλους ἐχθρούς, ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς, Νέρωνες καὶ Διοκλητιανούς, οἱ ὁποῖοι θέλησαν μὲ τὴ φωτιὰ καὶ τὸ ξίφος, μὲ διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις, μὲ τὴ δύναμη τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, νὰ τὴν ἐξαφανίσουν ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Καὶ ὅμως δὲν κατάφεραν νὰ ἐπιτύχουν τίποτε. Δὲν εἶναι αὐτὸ ἕνα ὁλοφάνερο θαῦμα;
Παρὰ κάτω γράφει: «Ὅσες προσφυγὲς στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας κι ἂν κάνουν, ὅσες ἐπισκοπικὲς ἀθωώσεις κι ἂν μαγειρέψουν, ὅσο κι ἂν ἡ Ἐκκλησία ἐκμεταλλευτεῖ τὰ θεσμικὰ καὶ νομικὰ προνόμια ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ συνταγματικὴ κατοχύρωση τῆς ‘Ὀρθοδοξίας’ ὡς ἐπικρατοῦσας θρησκείας, τίποτε ἐν τούτοις δὲν μπορεῖ νὰ ἀναστρέψει τὴν πνευματική της χρεωκοπία. Τὸ φροῦτο ἔχει σκουληκιάσει γιὰ τὰ καλά, ἡ δυσωδία εἶναι ἀσφυκτική. Καὶ οἱ νέοι ἄνθρωποι –εἶναι τυχαῖο;– ἀναζητοῦν πλέον ἀπαντήσεις στὰ ὑπαρξιακά τους ἐρωτήματα ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς κόλπους της»! Φαίνεται πὼς ἐνοχλεῖται ὁ συντάκτης ἀπὸ τὴ νόμιμη ἄσκηση τοῦ δικαιώματος ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, νὰ καταφεύγουν στὴ δικαιοσύνη, γιὰ νὰ βροῦν τὸ δίκιο τους. Θὰ ἤθελαν μία «Ἐκκλησία», ὅπως στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τὶς ἄλλες μαρξιστοκρατούμενες χῶρες, ποὺ νὰ σκύβει δουλικὰ τὸ κεφάλι, ὑποταγμένη στὸ κράτος, μὴ ἔχοντας στοιχειώδη δικαιώματα. Κάνει ἀκόμη λόγο για το «φροῦτο» ποὺ «ἔχει σκουληκιάσει». Το «φροῦτο» ποὺ «ἔχει σκουληκιάσει» καὶ σαπίσει γιὰ τὰ καλὰ μετὰ ἀπὸ 70 χρόνια φασιστικῆς ἐπιβολῆς στὶς χῶρες τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ὑπῆρξε ὁ ἄθεος Μαρξισμός. Ἂς ἐρευνήσει ἀκόμη, πόσοι ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς νέους εἶναι πρόθυμοι νὰ στρατευθοῦν στὶς ἀριστερὲς πολιτικὲς παρατάξεις τῆς πατρίδος μας. Ἐλάχιστοι, μετρημένοι στὰ δάχτυλα.
Παρὰ κάτω συνεχίζει τὸ ἀνεπέρειστο κείμενό του: «Μὴν νομίζετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν τὸ βλέπει. Τὸ βλέπει καὶ τὸ καταλαβαίνει μία χαρά. Καταλαβαίνει ὅτι τὰ ψωμιὰ τῆς εἶναι λίγα, ὅτι ὁ χωρισμός της ἀπὸ τὸ Κράτος θὰ πραγματοποιηθεῖ ἀργὰ ἢ γρήγορα. Καταλαβαίνει ὅτι ὁ ἀθρόος ἐκκλησιασμὸς ποὺ σημειώνεται κατὰ τὶς ἑορταστικὲς περιόδους εἶναι καθαρὰ ἐθιμοτυπικός, καὶ δὲν ἐπαρκεῖ στὸ ἐλάχιστο γιὰ νὰ νομιμοποιήσει τὴν ὕπαρξή της. Πάνω ἀπ’ ὅλα, ὅμως, καταλαβαίνει ὅτι οἱ νέες ὀλιγαρχίες καὶ τεχνολογίες ποὺ κυβερνοῦν ἤδη τὸν κόσμο, κάθε ἄλλο παρὰ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῆς … Γι’ αὐτὸ σκληραίνει τὴ στάση της. Γι’ αὐτὸ γαβγίζει σὰν φοβικὸ σκυλί. Γιατί ξέρει ὅτι ἀκόμα κι ἂν ἀντιταχθοῦν οἱ ‘καλοί’ της ἐπίσκοποι στοὺς ‘κακούς’, καὶ τὸ ‘ἀνεκτικό’ της προφὶλ στὸ μισαλλόδοξο, ἀκόμα κι ἂν ὁ ἀρχιεπίσκοπος ‘ἐξηγήσει’ περαιτέρω τὶς θέσεις τοῦ (λὲς καὶ αὐτὲς δὲν ἦταν ἐξαρχῆς σαφεῖς), καὶ πάλι τὸ παιχνίδι γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι χαμένο»! Δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ὁ συντάκτης γιὰ τὴν «ἀνάλυση» ποὺ κάνει. Εἶναι ὁ κονσερβοποιημένος ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα «Διαλεκτικὸς Ὑλισμός», ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν μπόρεσε νὰ δεῖ τὴν πορεία τοῦ σύγχρονου κόσμου, ἀλλὰ οὔτε καν νὰ προβλέψει τὴν παταγώδη κατάρρευση τῆς μαρξιστικῆς κοσμοθεωρίας! Γιὰ «τελειωμένη ἐκκλησία» μιλοῦσαν οἱ «σοφοὶ» θεωρητικοὶ καθοδηγητὲς τῆς Σοβιετίας ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα, ὅπως τοῦ Λουνατσάρσκι, (1875-1933), ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ τελικὰ «τελείωσε» δὲν ἦταν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ μαρξιστικὸ κοσμοείδωλο, ὅπως αὐτὸ ἐφαρμόστηκε στὴν πράξη στὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Τὸ κοσμοείδωλο γιὰ τὸ ὁποῖο μὲ τόσο καμάρι καὶ καύχηση μιλοῦσαν οἱ θιασῶτες του, ἀλλὰ τὸ ὁποῖο –τί κρίμα! – κατέρρευσε ἐν μία νυκτὶ σὰν χάρτινος πύργος!
Καὶ καταλήγει μὲ τὸ ἑξῆς δογματικὸ ἀπόφθεγμα: «τὸ φονικὸ εἶναι ἀναπότρεπτο. Καὶ ἡ ἑλλαδικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται κυριευμένη πρὸ πολλοῦ ἀπὸ τὴν ‘ἀσέλγεια τῆς αὐτοκαταστροφῆς’»!Προφανῶς ὁ συντάκτης μπέρδεψε τὰ ἑκατομμύρια φονικὰ τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων καὶ τὴν ἤδη συντελούμενη αὐτοκαταστροφή του, μὲ τὴν νικηφόρα πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐνῶ περνᾶ μέσα ἀπὸ δοκιμασίες, «κλυδωνίζεται ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται», κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Ἂς μᾶς ἀπαντήσει ὁ συντάκτης στὸ ἁπλὸ ἐρώτημα: Ἂν κάποιος στὰ χρόνια της σοβιετικῆς παντοδυναμίας προέβλεπε τὴν σημερινὴ ἐξαφάνιση τοῦ Μαρξισμοῦ στὴ Ρωσία καὶ τὴν ἄνθιση τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν χώρα δηλαδὴ ἐκείνη στὴν ὁποία τόσο ἀμείλικτα πολεμήθηκε, δὲν θὰ τὸν ἔπαιρναν γιὰ ψυχοπαθῆ καὶ θὰ τὸν ἔκλειναν σὲ κάποια ψυχιατρικὴ κλινική, ἀπὸ τὶς χιλιάδες ποῦ χρησιμοποιοῦσε τὸ μαρξιστικὸ καθεστώς, γιὰ «σωφρονισμό»; Ἀσφαλῶς ναί. Καὶ ὅμως θὰ εἶχε δίκαιο!
Κλείνοντας τὸ σχόλιό μας, θὰ θέλαμε νὰ πληροφορήσουμε τὸν κ. Δημήτριο Οὐλὴ καὶ τοὺς πάσης φύσεως χριστιανομάχους, νὰ μὴν χαίρονται καὶ κομπάζουν. Ἂς τὸ πάρουν χαμπάρι ὅτι ματαιοπονοῦν πολεμώντας τὴν Ἐκκλησία, διότι ἠ Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνίκητη, καὶ ὅσο γρηγορότερα τὸ καταλάβουν, τόσο τὸ καλλίτερο. Ἂς μελετήσουν, τί σημαίνει ὁ μεγαλειώδης καὶ αἰώνιος λόγος τοῦ Κυρίου, πρὸς τὸν μέχρι τότε, μέγα διώκτη τῆς Ἐκκλησίας, Ἀπόστολο Παῦλο, «Σκληρὸν σοὶ πρὸς κέντρα λακτίζειν»(Πράξ.26,14). Καὶ ἂς διδαχθοῦν, ὅτι ὅπως ἀκριβῶς ὅταν κάποιος κλωτσάει μυτερὰ καρφιὰ μὲ γυμνὰ πόδια, μὲ τὴν ψευδαίσθηση νὰ τὰ καταστρέψει, τὸ μόνο ποὺ κατορθώνει εἶναι νὰ καταστρέφει τὰ πόδια του, ἔτσι ἀκριβῶς παθαίνει καὶ ἐκεῖνος ποὺ τολμάει, ἐν τὴ ἀφροσύνη του, νὰ πολεμήσει τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοκαταστρέφεται καὶ τὸ χειρότερο, χάνεται αἰωνίως!
1 σχόλιο:
Βρε δεν πειθονται
Δημοσίευση σχολίου