Η αποθέωση της προπαγάνδας

Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για τη φιέστα που λέγεται πως οργανώνει η κυβέρνηση στο Ζάππειο, μετά το ξεπούλημα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα τη σημερινή συμφωνία – με την οποία απλά μετατίθεται το πρόβλημα μας ανεύθυνα στα παιδιά και στα παιδιά των παιδιών μας.

Επικαιρότητα

Πριν από κάθε άλλο, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως όλες οι κυβερνήσεις, ειδικά αυτές μετά το 2010, δημιουργούν συνεχώς νέα και τρισχειρότερα δεδομένα – καίγοντας ταυτόχρονα τη μία μετά την άλλη τις διάφορες λύσεις που είχαμε στη διάθεση μας. Τα δεδομένα αυτά, μέσα από τις συμφωνίες που υπογράφουν (ανάλυση), από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έως την εξευτελιστική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας κυριολεκτικά για τριάντα αργύρια (άρθρο), δεσμεύουν απόλυτα τη χώρα μας – εάν δεν θέλει να απομονωθεί από τον υπόλοιπο πλανήτη παραβιάζοντας διεθνείς συμφωνίες, οπότε δίνοντας το δικαίωμα να κάνουν κάτι ανάλογο και οι άλλοι.

Στα πλαίσια αυτά, αφού έχουν δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα, υποθηκεύοντας το σύνολο της περιουσίας της σε ένα Υπέρ-Ταμείο που διευθύνεται από ξένους και καταστρέφοντας τον ιδιωτικό της τομέα, με αποκλειστικό και μόνο γνώμονα τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τη νομή της εξουσίας, την οδήγησαν κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν– όπου χωρίς σχεδόν καθόλου εφόδια θα αναγκασθεί να προσφύγει στις αγορές για τη χρηματοδότηση των υπέρογκων χρεών της, ύψους 330 δις € (εάν αφαιρέσει κανείς τα 13,5 δις € ταμειακά διαθέσιμα που ισχυρίζονται πως υπάρχουν) ή στο 185% του ΑΕΠ της.

Εν προκειμένω είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως μία χώρα που απομονώθηκε από τις αγορές με χρέος 299 δις € ή στο 127% του τότε ΑΕΠ της, χρεοκόπησε με το PSI και καταστράφηκε από την πολιτική των μνημονίων (με αποτέλεσμα την πτώχευση χιλιάδων επιχειρήσεων της, την εκτόξευση της ανεργίας και των κόκκινων δανείων, την κατακόρυφη πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος της, τον αφελληνισμό των τραπεζών κοκ.), θα επιστρέψει στις αγορές με χρέος 330 δις € ή στο 185% του ΑΕΠ της – αν και το πρόβλημα θα φανεί μετά από δύο χρόνια, όταν θα τελειώσει το μαξιλάρι που δημιούργησε η κυβέρνηση και πληρώνουμε πανάκριβα εμείς.

Δυστυχώς μετά από δύο χρόνια θα φανεί επίσης το πρόβλημα της συνεχούς υποχώρησης των παγίων επενδύσεων – όταν θα αρχίσουν να καταρρέουν οι υποδομές που δεν έχουν ανανεωθεί, τα μηχανήματα που δεν αντικαταστάθηκαν, επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ κοκ., ενώ τότε ο υπόλοιπος πλανήτης θα βιώνει την επόμενη κρίση, όπως συνήθως συμβαίνει ανά δέκα περίπου χρόνια.   

Όσον αφορά τώρα τις θυσίες των Ελλήνων στα οκτώ οδυνηρά χρόνια που προηγήθηκαν, ασφαλώς δεν έπιασαν τόπο. Αντίθετα, επιδεινώθηκε κατά πολύ η κατάσταση της οικονομίας της χώρας χωρίς να έχει επιλυθεί κανένα της πραγματικό πρόβλημα –όπως το πελατειακό κομματικό κράτος, η γραφειοκρατία κοκ. Σαν να μην έφτανε δε αυτό, επιβλήθηκαν στην Ελλάδα ένα ακόμη μνημόνιο και μία ακόμη πιο αυστηρή εποπτεία – γεγονός που σημαίνει πως οι δανειστές δεν εμπιστεύονται καθόλου τη σημερινή της κυβέρνηση παρά το ότι την ελέγχουν απόλυτα, έχοντας προφανώς τους λόγους τους.

Όλα αυτά όμως αποτελούν πλέον παρελθόν, ενώ τα δεδομένα που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις μας δεν αλλάζουν, όπως δυστυχώς πιστεύουν ορισμένοι – όχι τουλάχιστον ειρηνικά, πόσο μάλλον με έναν λαό που έχει πάψει πλέον να αντιδράει, περιμένοντας μοιρολατρικά να έλθει η σειρά της δικής του «εκτέλεσης». Με Πολίτες που έχουν χάσει ολοσχερώς την εμπιστοσύνη τους τόσο στα πολιτικά κόμματα, όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό – εύλογα βέβαια, μετά τη μοναδική στην παγκόσμια ιστορία τραγωδία που έχουν βιώσει.

Η μοναδική λύση τώρα που απομένει είναι η ανάπτυξη, αφού μόνο μέσω αυτής θα ήταν σε θέση η Ελλάδα να επιβιώσει, ανακτώντας όλα όσα έχασε – όπως τις τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων της που έχουν καταρρεύσει, τις θέσεις εργασίας που «κάηκαν», τους νέους της που έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό, τις επιχειρήσεις που υφαρπάχθηκαν κοκ.

Πώς είναι δυνατόν όμως να συμβεί κάτι τέτοιο όταν, παρά το ότι έχει δεθεί χειροπόδαρα, το θηριώδες χρέος της έχει απλά μεταφερθεί στις επόμενες γενιές, δεν έχει καταργηθεί κανένα από τα προηγούμενα μνημόνια, ενώ έχει επιβληθεί επί πλέον ένα τέταρτο; Πώς θα ήταν εφικτό με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, τα οποία αναιρούν τον ισχυρισμό περί ελάφρυνσης του χρέους που απλά επιμηκύνθηκε με δρακόντειους όρους, επειδή έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να πληρωθεί;

Από την άλλη πλευρά βέβαια η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, οπότε είναι σε θέση να επιτύχει θαύματα – ενώ θαύματα απαιτούνται με τα δεδομένα που έχουν δημιουργήσει οι ανίκανες κυβερνήσεις της και η άθλια διαχείριση τους, για να τα καταφέρει. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει την πλήρη δραστηριοποίηση των Πολιτών της, οι οποίοι σήμερα είναι σε κατάσταση «αποσύνθεσης», με την ευρεία έννοια της λέξης – αφού ακόμη και στο θέμα της Μακεδονίας αντιδράσεις μεν υπάρχουν, αλλά είναι ουσιαστικά υποτονικές, περιοριζόμενες στην οργή και στο μίσος απέναντι στα κυβερνητικά στελέχη.

Εάν όμως δεν συμβεί, εάν δεν δραστηριοποιηθούν δηλαδή όλοι οι Έλληνες παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους, τότε το μέλλον της χώρας μας θα είναι πολύ πιο σκοτεινό από ότι φανταζόμαστε – πόσο μάλλον όταν οι πιθανότητες να ζητήσει μόνη της να φύγει από το ευρώ, αφού δυστυχώς θα έχει λεηλατηθεί και εξαθλιωθεί, βιώνοντας τότε έναν τρομακτικό εφιάλτη, είναι πολύ μεγάλες. Ως εκ τούτου, πρόκειται για τη μοναδική λύση που μας έχει πλέον απομείνει, μετά την ανείπωτη καταστροφή που προηγήθηκε – με εναλλακτική την κοινωνική εξέγερση, οι συνέπειες της οποίας δεν είναι ποτέ προβλέψιμες.

analyst