ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΗ
Ὅλα τὰ παραπάνω φυσικὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ δείχνουν, τὴν τραγικότητα τῶν ὑποστηρικτῶν τους. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καὶ ἐπειδὴ στὰ θέματα τῆς πίστεως —ὅσο καὶ ἂν ὑπάρχει ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη— συμβιβασμοὶ δὲν νοοῦνται, παραθέτω διάφορες ὁμιλίες-λόγους τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τοὺς ὁποίους ἀκούσαμε στὸ παρελθόν, θαυμάσαμε, διδαχθήκαμε, πειστήκαμε και τώρα μένουμε ἄναυδοι μὲ τὴν ἀνακολουθία τοῦ ὁμιλητῆ καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν του! Οἱ ὁμιλίες του αὐτὲς ἀποτελοῦν ἀμείλικτο κριτὴ γιὰ τοὺς ὁμιλητὲς τῆς ἡμερίδας.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
«Ἡ ἀλήθεια ἀγαπᾶ μέν,
δὲν συμβιβάζεται δέ»
δὲν συμβιβάζεται δέ»
(ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Ἡ ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι δυνάμωσε τὴν ἤδη ὑπάρχουσα κραταιὰ σύγχυση, ἀπέδειξε δυστυχῶς καὶ κάτι ἄλλο. Ὅτι ἡ κυβίσθηση καὶ ἡ ἀνακολουθία ἔχει καταντήσει ἀγαπητὴ πρακτικὴ στοὺς κύκλους τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα σὲ αὐτούς (κληρικοὺς καὶ λαϊκούς) ποὺ ἀπαγορεύουν τὸν θεολογικὸ λόγο σὲ ἄλλους, καὶ οἰκειοποιοῦνται αὐτὸ τὸ δικαίωμα, λέγοντας ὅμως ἄλλα ἀντ’ ἄλλων, καὶ κινούμενοι ὡς χέλια μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ τοπίο. Γιὰ νὰ γίνω πιὸ σαφής:
Ἡ ἡμερίδα αὐτὴ καταδίκασε ὡς κακοδοξία τὴν διδασκαλία περὶ μολυσμοῦ καὶ αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑποστηρίζουν, καταδίκασεὡς ἀνεπίτρεπτο τὸ ὑποχρεωτικὸ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης τῶν αἱρετικῶν, αἱρετιζόντων ἐπισκόπων καὶ κήρυξε τὸ δυνητικό,καταδίκασε τὰ «συγκοινωνοῦντα δοχεῖα» στὸ θέμα τῆς μνημόνευσης, καταδίκασε ὡς σχισματικοὺς ὅσους πιστεύουν, ὅτι αὐτὴν τὴν στιγμή —δυστυχῶς— στὴν Ἑλλάδα τουλάχιστον δὲν ὑπάρχουν ἀκόμα ὀρθοτομοῦντες καὶ ὀρθοπραττοῦντεςἐπίσκοποι, καταδίκασε αὐτοὺς ποὺ «διασποῦν» τὴν ἑνότητα,καταδίκασε ὅσους πιέζουν γιὰ ἀποτείχιση, ἀθώωσε τοὺς ἀκόμα μνημονεύοντες ὡς χρώμενοι χρόνου καὶ ὑποστήριξε τὴν ἀνάγκη οἰκονομίας μέχρι ἀορίστου.
Ὅλα τὰ παραπάνω φυσικὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ δείχνουν, τὴν τραγικότητα τῶν ὑποστηρικτῶν τους. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καὶ ἐπειδὴ στὰ θέματα τῆς πίστεως —ὅσο καὶ ἂν ὑπάρχει ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη— συμβιβασμοὶ δὲν νοοῦνται, παραθέτω διάφορες ὁμιλίες-λόγους τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τοὺς ὁποίους ἀκούσαμε στὸ παρελθόν, θαυμάσαμε, διδαχθήκαμε, πειστήκαμε και τώρα μένουμε ἄναυδοι μὲ τὴν ἀνακολουθία τοῦ ὁμιλητῆ καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν του! Οἱ ὁμιλίες του αὐτὲς ἀποτελοῦν ἀμείλικτο κριτὴ γιὰ τοὺς ὁμιλητὲς τῆς ἡμερίδας.
Περὶ μολυσμοῦ
Στὸ ἄρθρο του «ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός» γράφει ὁ π. Θεόδωρος:
«Ὁ Μ. Αντώνιος, ὅπως μᾶς παραδίδει ὁ «Βίος» του, καὶ στὰ θέματα τῆς πίστεως... πίστευε καὶ ἐδίδασκε ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡσυναναστροφὴ μαζί τους (σσ. μὲ τοὺς αἱρετικούς) εἶναι βλάβη καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς... Φοβερὴ ἡ ὀπτασία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου γιὰ τοὺς αἱρετικούς: Ἄλογα κτήνη γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα... Ὅταν σηκώθηκε ἔκλαιγε ὁ Γέροντας. Ἐτρόμαξαν οἱ παριστάμενοι καὶ ἐφοβήθηκαν πολύ, γι' αὐτὸ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπίεσαν πολὺ καὶ τὸν ἐξεβίασαν ἀναστέναξε πάλι καὶ εἶπε:
“Παιδιά μου εἶναι καλύτερα νὰ πεθάνω, πρὶν νὰ συμβοῦν ὅσαεἶδα στὴν ὀπτασία. Θὰ πέσῃ στὴν Ἐκκλησία ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ παραδοθῇ σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἄλογα κτήνη. Εἶδα τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ, στὸ Κυριακὸ τῆς σκήτης νὰ περικυκλώνεται σ' ὅλες τὶς πλευρὲς ἀπὸ μουλάρια, τὰ ὁποῖα κλωτσοῦσαν καὶ χοροπηδοῦσαν, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν αὐτὰ τὰ ἄλογα κτήνη. Εἴδατε καὶ ἀντιληφθήκατε πῶς ἐστέναζα προηγουμένως; Τὸ ἔκανα γιατὶ ἄκουσα φωνὴ ποὺ ἔλεγε: <Θὰ μιανθῇ τὸ θυσιαστήριό μου>”.
Αὐτὰ εἶδε ὁ Γέροντας. Καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἀκριβῶς ἔτη ἔγινε ἐπίθεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἅρπαξαν τὰ ἱερὰ σκεύη μὲ τὴ βία, τὰ ἔδωσαν σὲ εἰδωλολάτρες νὰ τὰ κρατοῦν, τοὺς ἐξανάγκασαν νὰ μετέχουν στὶς συνάξεις τους καὶ παρόντων αὐτῶν ἔκαναν στὴν Ἁγία Τράπεζα ὅ,τι ἤθελαν. Τότε καταλάβαμε ὅλοι μας, λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὅτι τὰ λακτίσματα ἐκεῖνα τῶν ἡμιόνων προεμήνυαν στὸν Ἀντώνιο ὅσα πράττουν τώρα οἱ Ἀρειανοὶ ὡς κτήνη. Μετὰ τὴν ὀπτασία ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη ὁ Γέροντας νὰ ἐνθαρρύνῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς γύρω του λέγοντας:
«Μὴ λυπᾶσθε, παιδιά μου, γιατὶ ὅπως ὀργίσθηκε ὁ Κύριος, ἔτσιπάλι καὶ θὰ θεραπεύσῃ τὸ κακό. Σύντομα ἡ Ἐκκλησία θὰ ἐπαναποκτήσῃ τὴν ὀμορφιά της καὶ θὰ λάμψῃ. Θὰ δεῖτε αὐτοὺς ποὺ ἐξορίστηκαν νὰ ἐπιστρέφουν, τὴν ἀσέβεια νὰ ὑποχωρῇ καὶ νὰ κρύβεται, καὶ τὴν εὐσεβὴ πίστη νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ κυριαρχῇ παντοῦ, ἀρκεῖ σεῖς νὰ μὴν μιανθῆτε ἀπὸ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν, γιατὶ δὲν εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Ἀποστὸλων, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου, ἄλογη καὶ ἄκαρπη, σὰν τὴν ἀλογία τῶν ἡμιόνων»...
Τώρα βλέπουμε νὰ μολύνονται οἱ ναοὶ καὶ τὰ θυσιαστήρια ἀπὸσυμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα μὲ τοὺς «ἀλόγους» αἱρετικοὺς καὶἐνισχύουμε τὴν μόλυνση καὶ τὴν ἐπαινοῦμε, συλλακτίζοντες κιἐμεῖς μέσα εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων... Μέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ θὰ ἐπιτρέπουμε τὰ ἄλογα κτήνη, τοὺς αἱρετικούς, νὰ λακτίζουν καὶ νὰ μιαίνουν τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅσο ἀπρακτοῦμε καὶ βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως θὰ ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ». (Περιοδικὸ "Θεοδρομία", Ἔτος Θ, Τεῦχος 1, Ἰανουάριος - Μάρτιος 2007).
Καὶ σὲ λόγο ποὺ ἔβγαλε στὸν Βόλο τὸ 2013 μαζὶ μὲ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ εἶπε ἀναλόγως: «Μπροστά, λοιπόν, στὸν ἐμφανῆ αὐτὸν κίνδυνο, ποὺ τώρα εἶναι σοβαρός, πολὺ σοβαρότερος ἀπὸ τὸ πρόσφατο παρελθόν, τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴ ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες. Ἐπικοινωνία ὄχι συγκυριακή, βέβαια, ἀλλὰ ἠθελημένη καὶ σχεδιασμένη... Αὐτὸ συνιστᾶ καὶ ὁ Μ. Ἀντώνιος σὲ σχέση μὲ τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι χειρότερη ἀπὸ ὅλες τὶς παλαιὲς αἱρέσεις. Γράφει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος: «Μόνον μὴ μιάνητε ἑαυτοὺς μετὰ τῶν Ἀρειανῶν. (Μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν προσθέτουμε ἐμεῖς). Οὐκ ἔστι γὰρ τῶν ἀποστόλων αὕτη ἡ διδασκαλία, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων, καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου» (ἐδῶ).
Βλέπετε καὶ στὰ λόγια τοῦ π. Θεοδώρου, ἀγαπητοὶ πατέρες τῆς ἡμερίδας καὶ ἀγαπητὲ κ. Σαραντίδη, τὴν κακοδοξία περὶ μολυσμοῦ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές; Ἂν ναί, σᾶς παρακαλῶ νὰ τὸν καταδικάσετε κι αὐτόν.
Περὶ συγκοινωνούντων δοχείων
Εἶπε ὁ π. Θεόδωρος: «Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντατην μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία» (ἐδῶ).(https://paterikiparadosi.blogspot.com/2016/02/blog-post_343.html).
Εἶναι πραγματικὰ ἀπίστευτο! Ἐδῶ εἶναι ὁ λόγος καὶ γιὰ μόλυνση καὶ γιὰ συγκοινωνοῦντα δοχεῖα. Συνειδητοποιεῖτε πατέρες, τί ἔχετε πεῖ στὸν κόσμο καὶ τί σήμερα θρασύτατα ἀναιρεῖτε; Συνειδητοποιεῖτε κ. λαϊκοὶ ὑποστηρικτές τους, πὼς ὅ,τι τώρα δημοσίως γράφετε, ἔχει πρὸ πολλοῦ ἀναιρεθεῖ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς πατέρες, τοὺς ὁποίους τώρα δημοσίως στηρίζετε; Ἐπειδὴ λοιπὸν αὐτὰ ὅλα τὰ εἶπε ὁ π. Θεόδωρος κι ὄχι ἐμεῖς, σᾶς παρακαλῶ νὰ τὸν καταδικάσετε κι αὐτόν.
Γιὰ τοὺς ἐπισκόπους εἶπε ὁ π. Θεόδωρος στὸν παραπάνω λόγο γιὰ τὸν Μ. Ἀντώνιο.
«Ὅταν κινδυνεύῃ ἡ πίστις, ἡ Ὀρθοδοξία, πρώτη πνευματικὴ προτεραιότητα εἶναι ἡ ὑπεράσπισή της, ὁ ἀγώνας ἡ συμπαράσταση πρὸς ὅσους ἀγωνίζονται, ἡ μέχρι θανάτου καὶ αἵματος προθυμία.Ὅλα τὰ ἄλλα πνευματικὰ καθήκοντα ἕπονται. Ὅσοι πράττουν καὶ συμβουλεύουν τὰ ἀντίθετα, ἁπλῶς συγκαλύπτουν μὲ προφάσεις τὴν ἀπροθυμία καὶ δειλία τους, καὶ γίνονται διδάσκαλοι καὶ καθηγητὲς τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς ὑποκρισίας... Εἴμαστε βέβαιοι πὼς, ἂν διαβάσουν καὶ μάθουν αὐτὸ τὸ ὅραμα τοῦ Ἁγίου οἱ πατριάρχες,οἱ ἀρχιεπίσκοποι καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἂν βέβαια ἐξακολουθοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ σέβονται καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, θὰ διακόψουν τὶς λειτουργικὲς ἀμοιβαῖες φιλοξενίες καὶ ἐπισκέψεις, τὶς ἑβδομάδες συμπροσευχῆς καὶ τὶς ἀποστολὲς ἀντιπροσωπειῶν στὶς θρονικὲς ἑορτές. Γιατὶ διαφορετικὰ θὰ συμπεριλαμβάνονται καὶ αὐτοὶ ὡς συνεργοὶ στὸ φρικτὸ ὅραμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου».
Καὶ σὲ μία συνέντυξη στὴν κ. Σοφία Τσέκου εἶπε ὁ π. Θεόδωρος ἀναλόγως:
«Ὁ Οἰκουμενιστὴς Ἐπίσκοπος διακόπτει —μὲ τὸν Οἰκουμενισμό— τὴ σχέση του μὲ τὸν Χριστό. Ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἐμμένει στὴν αἵρεση, αὐτὸς διακόπτει τὴν σχέση του μὲ τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος ποὺ διακόπτει τὴν σχέση του μὲ τὴν αἵρεση, ἐκεῖνος ἔχει σχέση μὲ τὸνΧριστό... Ἂν ὁ Ἐπίσκοπος διατηρεῖ σχέση μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, δὲν διατηρεῖ τὴν σχέση του μὲ τὸν Χριστό;» (ἐδῶ). https://paterikiparadosi.blogspot.com/2017/06/blog-post_35.html
Βλέπετε τί λέει ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ κ. Σαραντίδη, ὁ π. Θεόδωρος; Ὅποιος δὲν διακόπτει τὴν κοινωνία, τὶς ἐπισκέψεις, τὶς φιλοξενίες κλπ. μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς συγκαλύπτει μὲ προφάσεις τὴν ἀπροθυμία καὶ δειλία του νὰ διακόψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους εἶναι συνεργὸς στὸ φρικτὸ ὅραμα τοῦ ἁγ. Ἀντωνίου καὶ δὲν διατηρεῖ τὴν σχέση του μὲ τὸν Χριστό. Σᾶς παρακαλῶ νὰ τὸν καταδικάσετε κι αὐτόν.
Πάλι περὶ Ἐπισκόπων καὶ περὶ Οἰκονομίας καὶδυνητικότητας τοῦ 15ου Κανόνα
Στὸ ἄρθρο του «Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση — ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία» γράφει ὁ π. Θεόδωρος
«Ἐπειδὴ ἡ αἵρεση, ὡς προσβολὴ τῆς πίστεως, τῶν δογμάτων, εἶναι χειρότερο κακό, μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ σχίσμα, γι᾽ αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 15ου Κανόνος ὁρίζουν καὶ θεσπίζουν ὅτι ὅσα προηγουμένως ὁρίσθηκαν, ἡ μὴ διακοπὴ δηλαδὴ μνημοσύνου, δὲν ἰσχύουν στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἐπίσκοπος, ὁ μητροπολίτης, ὁ πατριάρχης κηρύσσουν αἵρεση. Στὴν περίπτωση αὐτὴ πρέπει ἀμέσως καὶ «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως» νὰ ἀποτειχισθοῦμε, νὰ ὑψώσουμε τεῖχος ἄμυνας, νὰ ἀποκλείσουμε τὴν αἵρεση, νὰ ὀχυρωθοῦμε...
Προκαλεῖ ἐντύπωση ὅτι καὶ πρόσωπα, κατὰ τὰ ἄλλα ὀρθοδόξου φρονήματος, καὶ μάλιστα λόγιοι ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καὶ καθηγηταὶ ἐκλαμβάνουν τὴν ἀποτείχιση κακῶς ὡς χωρισμὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς ψευδοεπισκόπους· ἰσχυρίζονται καὶ γράφουν καὶ κηρύσσουν ὅτι ἐμεῖς μένουμε μέσα στὴν ἐκκλησία, δὲν ἀποτειχιζόμαστε, δίνουμε τὸν ἀγώνα μέσα στὴν ἐκκλησία. Γίνονται ἔτσι καλοὶ συνεργάτες καὶ βοηθοὶ τῶν αἱρετικῶν ψευδεπισκόπων, διότι δὲν ἀφήνουν νὰ ὑψωθεῖ τὸ τεῖχος τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου, μὲ συνέπεια ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπὶ δεκαετίες τώρα νὰ προελαύνει ἀκάθεκτα, νὰ καταλαμβάνει πρόσωπα καὶ θεσμούς, συνόδους, ἱεραρχίες, ἱεράρχες, θεολογικὲς σχολές, καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς ἐλεύθεροι σκοπευτὲς νὰ ρίχνουμε μερικὲς τουφεκιὲς ἀπέναντι ἑνὸς ἐχθροῦ καὶ ἑνὸς κινδύνου μὲ ἀσύγκριτη ὑπεροπλία καὶ ἀσύμμετρη ἀπειλή. Αὐτὸ ὅμως δὲν κάνουμε τόσα χρόνια ἀναβάλλοντας τὴν κατασκευὴ τοῦ τείχους; Καὶ δὲν πρέπει τώρα βλέποντας ὅτι ὁ ἐχθρὸς κατέλαβε ἀκόμη καὶ τὸ τελευταῖο θεσμικὸ προπύργιο ποὺ διαθέτουμε, τὸ συνοδικὸ σύστημα μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, νὰ βελτιώσουμε τὴν στρατηγική μας, νὰ προσαρμόσουμε τὰ ἐπιτελικά μας σχέδια, νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸν ὁπλισμὸ ποὺ μᾶς προμήθευσαν μὲ Ἁγιοπνευματικὲς ἀποφάσεις οἱ Ἅγιοι Πατέρες;... Δὲν εἶναι κατασταλαγμένο ἐκκλησιολογικὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, καὶ πατριάρχες αἱρετικοί;...
Ἤδη στὰ Πορίσματα τοῦ μεγάλου Διορθοδόξου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου ποὺ ὀργάνωσαν στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004 τό«Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας»,τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» γράφαμε:
«Νὰ διατρανωθεῖ πρὸς τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ ἐξακολουθήσουν νὰ συμμετέχουν καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ, ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος, κανονικὸς καὶ ἁγιοπατερικὸς δρόμος τῶν πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἡ ἀκοινωνησία, ἡ διακοπὴ δηλαδὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ συγκοινωνοὶ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης».
Καὶ στὶς 18-12-2016, στὸ "Ἀρχονταρίκι" τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης (ἐδῶhttps://katihisis.blogspot.gr/2016/12/2016_22.html) εἶπε:
«Οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς νοτίου Ἑλλάδος στὴ Μεγάλη Εἴσοδο λένε: «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἔ, ἂν ἡ Ἱ. Σύνοδος δέχτηκε τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης,(τότε) πῶς ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας; Ἑπομένως, θὰ λέει ψέματα μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα; Μέσ’ στὸ θυσιαστήριο; Οἱ δικοί μας δέ, ἐδῶ, οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς βορείου Ἑλλάδος, λένε καὶ τὰ δύο. «Τοῦ πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας». Πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν Σύνοδό μας, ὁ Πατριάρχης ἐδῶ καὶ χρόνια δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Τί θὰ κάνουμε λοιπόν; …Ἐνῶ (μὲ τοὺς ἄλλους ἀντι-Οἰκουμενιστὲς πατέρες) ἔχουμε τὴν ἴδια ἐκκλησιολογικὴ ἄποψη ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς πρὸς τὴν μέθοδο, τί νὰ κάνουμε τώρα, διαφωνοῦμε… Νιώθω ὅτι ἦρθε καιρὸς νὰ κάνουμε τὸ καθῆκον μας ἀπέναντι στὴ συνείδησή μας κι ἀπέναντι στὴν Πίστη μας, κι ἂς οὐρλιάζουν κάποιοι… Ἐγὼ σᾶς τὸ λέω, μέχρι τώρα προβληματιζόμουν, καὶ προσευχόμουν, καὶ διάβαζα· σᾶς εἶπα γιὰ δυό-τρεῖς μῆνες ξεσκόνιζα τοὺς τρεῖς τόμους τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Μ. Βασιλείου. Γιὰ νὰ ἐνισχυθῶ, νὰ ἐνθαρυνθῶ, μήπως κάνω λαθος; Κι ἔχω κατασταλάξει πλέον ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου εἶναι μονόδρομος... Ἐγώ, λοιπόν, θεωρῶ, μετὰ τὴν στάση τῆς Ἱεραρχίας μας στὸ θέμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ὅτι ὁ μόνος Κανονικὸς δρόμος, ὁ ὁποῖος ἀπομένει –Κανονικός, βάσει τῶν Κανόνων, ἐπειδὴ πλέον ἐπισήμως διὰ Συνόδου θεσμοθετεῖται ὁ Οἰκουμενισμός, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἡ ὁποία θὰ ἔχει κάποιες συνέπειες».
Ποῦ νὰ πρωταρχίσει κανείς; Σᾶς φαίνεται ὅτι ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ τῶν ἐπιχειρημάτων ποὺ τόσο καιρὸ σᾶς παραθέτουμε καὶ τῶν λόγων τοῦ π. Θεοδώρου; Σᾶς φαίνεται ὅτι ἡ ἔκφραση «ἂν ἡ Ἱ. Σύνοδος δέχτηκε τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, (τότε) πῶς ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας; Ἑπομένως, θὰ λέει ψέματα μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα; Μέσ’ στὸ θυσιαστήριο;», αὐτὴ ἡ ἔκφρασηἀθωώνει τοὺς Ἐπισκόπους; Δὲν ἀποτελεῖται ἡ Ἱ. Σύνοδος ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἑλλάδας; Σᾶς φαίνεται ἡ ἔκφρασηὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, καὶ πατριάρχες αἱρετικοί ὡς σχισματικὴ τάση καὶ ἀπόρριψη τῶν ἐπισκόπων; Σᾶς φαίνεται ἡ ἐπανάληψη τοῦ ρήματος «πρέπει», ἡ ἔκφραση «ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος, κανονικὸς καὶ ἁγιοπατερικὸς δρόμος», ἡ ἔκφραση «ἐπειδὴ πλέον ἐπισήμως διὰ Συνόδου» ὡς ἀπαράδεκτη πίεση, ὡς ζηλωτισμός, ὡς δαιμονικὴ ἐνέργεια (κατὰ τὸν π. Νικόλαο), ὡς προσπάθεια διάσπασης τοῦ ἀγώνα, ὡς προϊὸν ἔπαρσης καὶ «πατάτας»; Σᾶς φαίνεται ἡ ἔκφραση «Αὐτὸ ὅμως δὲν κάνουμε τόσα χρόνια ἀναβάλλοντας τὴν κατασκευὴ τοῦ τείχους; Νιώθω ὅτι ἦρθε καιρὸς νὰ κάνουμε τὸ καθῆκον μας ἀπέναντι στὴ συνείδησή μας κι ἀπέναντι στὴν Πίστη μας, κι ἂς οὐρλιάζουν κάποιοι» ὡς ἀπόδειξη ἀνάγκης ἐφαρμογῆς Οἰκονομίας;
Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀκοῦμε ἄλλα πρίν, ἄλλα μετά, διαφορετικὰ καὶ ἀλλοπρόσαλλα, καὶ νὰ περιμένετε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μὴν ἐκφράσουμε τὴν διαφωνία μας, ἢ κι ἀκόμα νὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε στὸν «ἔνδοξο» καὶ σήμερα τόσο ἀγαπητὸ κόσμο τῆς κυβίσθησης; Πῶς χρησιμοποιεῖτε καὶ μετὰ ἀρνεῖστε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραδείγματα καὶ ἐκφράσεις, ποὺ παίζουν τόσο σημαντικὸ ρόλο γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν; Ποιός σᾶς ἐπιτρέπει τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας, ὅποτε ἐσεῖς θέλετε καὶ ὅποτε σᾶς συμφέρει;
Ποιόν ἐμπαίζετε; Γιατὶ ἂν ἐμεῖς σᾶς φαινόμαστε ἄξιοι ἐμπαιγμοῦ, ὁ Χριστὸς δὲν ἐμπαίζεται οὔτε μὲ κυβισθήσεις οὔτε μὲ τὶς πολιτικῆς φύσης δοκησίσοφες φιλοσοφίες —ἄνευ ὁποιασδήποτε πατερικῆς ἀποδείξεως— περὶ λάθους τοῦ κ. Σαραντίδη. Ἂν δὲν λαμβάνετε ὑπόψη τὸ ποίμνιο, λάβετε ὑπόψη τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο θὰ δώσουμε ὅλοι λόγο, ὁ καθένας ὅμως μὲ τὸ πόστο καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ. Ἂν ὅμως νομίζετε ὅτι καὶ ὁ π. Θεόδωρος κάνει λάθος, σᾶς παρακαλῶ νὰ τὸν καταδικάσετε κι αὐτόν.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν στὴν ἡμερίδα διαφημιζόμενη «πρωτοπορία» τῶν θεσσαλονικιῶν ἱερέων στὴν ἀποτείχιση καὶ τὶς κατηγορίες περὶ πλάνης, σχίσματος κλπ. ἐναντίον τῶν ἄλλων ἱερέων, θυμίζω στὸν π. Θεόδωρο ὅτι π.χ. γιὰ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ εἶχε πεῖ τὰ ἑξῆς:
«Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ καὶ ἡ δική μου καὶ τῶν Θεσσαλονικέων ἀδελφῶν, ἰδίᾳ τῶν Ἀγιαντωνιτῶν. σὺν τοῖς ἄλλοιςεἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους. Νὰ ἀφυπνήσουμε τὸ κοιμώμενο λόγῳ ἀγνοίας ὀρθόδοξο ποίμνιο. Νὰ ξοδέψουμε γιὰ τὴν Ἁγία ὀρθοδοξία, νὰ μὴ μείνουμε προσκολλημένοι καὶ νὰ ἐνδιαφερόμαστε μόνο γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά...».
Καὶ ὑπ’ ὄψιν, ἀπ’ ὅ,τι διαπίστωσα, ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς δὲν ἄλλαξε τίποτα ἀπὸ τότε. Εἶπε μάλιστα καὶ τὰ ἑξῆς, κλείνοντας τὴν ἐκδήλωση, ἐπευθυνόμενος στὶς ἑκατοντάδες ἀκροατές:
«Εὐχαριστοῦμε τὸν π. Θεόδωρο ποὺ ὄχι μόνο εἶχε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν καλωσύνη νὰ ἔρθει κοντά μας, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς ἐνημερώσει καρδιακά γιὰ τὰ θέματα τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ τὸν παρακαλέσουμε νὰ εὔχεται καὶ γιὰ μᾶς ἐδῶ, καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς συνοδοιπόροι στὸν ἀγῶναποὺ κάνει ἐκεῖνος, καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἀγωνίζονται. Ἐπίσης νὰ εὐχαριστήσουμε ὅλους, ὅσοι ἦρθαν ἐδῶ σήμερα, ἀφήνοντας ἐργασίες ἢ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν, νὰ ζητήσουμε τὶς εὐχὲς ὅλων τῶν πατέρων, νὰ εὐχαριστήσουμε πάλι τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο ποὺ εἶχε τὴν καλωσύνη νὰ μᾶς παραχωρήσει τὴν αἴθουσα καὶ νὰ εὐχηθοῦμε, αὐτὲς οἱ προσδοκίες τοῦ π. Θεοδώρουνὰ γίνουν πραγματικότητες καὶ νὰ ἀφυπνιστοῦμε ὅλοι μας ἀπὸ τὸν λήθαργο ποὺ μᾶς κατέχει»(https://paterikiparadosi.blogspot.com/2013/05/blog-post_8048.html).
Πῶς τότε ἦταν ἄλλοι οἱ πρωτοπόροι, πῶς τότε ὑπῆρχε ὁμόνοια καὶ ἔλειπαν οἱ κατηγορίες περὶ πλάνης καὶ σχίσματος, πῶς τότε μιλούσατε καθαρὰ καὶ σταράτα στοὺς πιστούς, πῶς τότε δεχόσασταν τὴν συμπαράσταση καὶ τὴν ἑνότητα, πῶς τότε ὅλα εἶχαν ὡς γνώμονα ξεκάθαρα τὴν μία, ἁγιοπατερική, σὲ καιροὺς αἱρέσεως ἀναδεδειγμένη, ὁμολογιακὴ διακοπὴ μνημόνευσης καὶ τώρα ὅλα ἀναποδογυρίστηκαν;
Ἐμεῖς, ὡς πιστοί –καὶ γι’ αὐτὸ κατηγορούμαστε– δὲν ἀλλάξαμε. Ἀντιθέτως μένουμε πιστοὶ σὲ αὐτὰ ποὺ οἱ Πατέρες δίδαξαν ἀλλὰ καὶ ἐσεῖς πιστῶς —τότε— μεταφέρατε. Ἂν ἐσεῖς, ἀδικαιολογήτως καὶ ἄνευ ἀπολογίας, ἀλλάξατε, τότε τί περιμένετε; Ἡ ἀλήθεια ἀγαπᾶ μέν, δὲν συμβιβάζεται δέ.
ΣΧΟΛΙΟ: Πάντα διφορούμενος ο πρ. Ζήσης.
Δέν πείθει γιά τήν καλή του προαίρεση ούτε τόν ίδιο.
Οι αποτειχισμένοι αποδεικνύουν γι' άλλη μιά φορά ότι είναι οι διάδοχοι τού Μ. Αντωνίου καί οι λοιποί χριστιανοί διάδοχοι τού Αρειου.
Καί επικαλούνται καί τήν αγάπη κατά τήν μόδα τής αγαπολογίας. Ποιοί; Τά πίτ-μπούλ πού τριγυρίζουν εξαγριωμένα τό προαύλιο τής εκκλησίας απειλώντας νά κατασπαράξουν τούς μαγαρισμένους πιστούς καί τά παιδιά τους.
Εχουμε νά δούμε πολλά ακόμη από τά γεννήματα τού 15ου κανόνος.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου