Ερώτηση διαυγέστατα ευρωπαϊκή

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Κ​​άποτε η Ελλάδα ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που μετείχε στο ΝΑΤΟ. Τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας ήταν σύνορα του ΝΑΤΟ: οριοθετούσαν τον κόσμο της ελευθερίας απέναντι στον φρικώδη εφιάλτη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού. Ελευθερία τότε σήμαινε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όχι την αναιδέστατη ασυδοσία των «Αγορών».

 

Σήμερα μέλη του ΝΑΤΟ είναι οι περισσότερες χώρες των Βαλκανίων – ζητάνε και τα Σκόπια την ένταξή τους. Η Ελλάδα μπορεί να συναινέσει σε αυτή την ένταξη, μπορεί και να αρνηθεί, όπως μπορούσε και στην περίπτωση των όμορων χωρών: της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Με ποια κριτήρια, με ποια λογική να δεχθεί ή να αρνηθεί;

 

Υπάρχουν τα κριτήρια του ευρωπαϊκού εθνικισμού και η λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού. Με τα κριτήρια των Ευρωπαίων εθνικιστών θα συναινούσαμε απαιτώντας ανταλλάγματα. Από την Αλβανία, λ.χ., θα είχαμε απαιτήσει θεσμικές εξασφαλίσεις για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών της Βόρειας Ηπείρου. Και από τα Σκόπια, να εγκαταλείψουν τις φαιδρότητες για την αερογέφυρα, πάνω από εννέα αιώνες, που τους καθιστά «απογόνους» του Μεγαλέξανδρου.

 

Με τη λογική του ελληνικού κοσμοπολιτισμού, θα αναλαμβάναμε τις ευθύνες του Ευρωπαίου. Δηλαδή, την τόλμη του ερωτήματος: Από ποιαν απειλή προστατεύει σήμερα η νατοϊκή συμμαχία τις χώρες-μέλη της; Τα μαρξιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν προ πολλού, αιφνιδιαστικά και ραγδαία, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, οι κοινωνίες του άλλοτε σοβιετικού πουριτανισμού έχουν παραδοθεί, άνευ όρων, στην απόλυτη κυριαρχία των «Αγορών», στον ακάθεκτο μονόδρομο της καταναλωτικής μέθης. Ποιαν άμυνα, απέναντι σε ποιαν απειλή εξασφαλίζει το ΝΑΤΟ; Ποιος το χρειάζεται, ποιον υπηρετεί;

 

Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούμε οι σημερινοί ελληνώνυμοι (και μάλιστα το πιο δραματικά υπανάπτυκτο κομμάτι της κοινωνίας μας: οι επαγγελματίες της πολιτικής) τη διαφορά του κοσμοπολιτισμού από την κοσμοκρατορία. Το πρώτο προϋποθέτει καλλιέργεια, το δεύτερο απλώς υπεροπλία (βλ. αναμέτρηση Τραμπ με Κιμ Γιονγκ Ουν). Από τότε που ένα ελάχιστο τμήμα του Ελληνισμού συγκροτήθηκε σε «εθνικό κράτος», χάθηκε η συνείδηση της διαφοράς και το «εθνικό κράτος» προσκολλήθηκε, μέχρις εξευτελισμού και παιδαριωδίας, στη μυθοποιημένη κοσμοκράτειρα «Δύση».

 

Δεν χρειάζεται ανάλυση αυτή η προσκόλληση, είναι η πραγματικότητα του «εθνικού» μας βίου και των αδιεξόδων του. Τα δίνουμε όλα στη Δύση, «αλλά μας παίρνει και κάτι», όπως λέει ο σοφός Αρκάς. Πόσες φορές είχαν υποσχεθεί οι Βρετανοί την επανένωση της Κύπρου (ελληνικότερης του Μωριά) με την Ελλάδα – πόσες; Πόσες φορές οι Γαλλογερμανοί έδωσαν ίδια υπόσχεση για τη Βόρεια Ηπειρο; Αποκλείεται να αγνοεί η Δύση αυτό που (έμμεσα αλλά σαφέστατα) ανέλυσε ο Νταβούτογλου στα βιβλία του: Οτι ο Ελληνισμός, αν δεν πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου, έχει αποκλεισθεί από την ενεργό μετοχή στην Ιστορία.

 

Αμυντική συμφωνία λαών ή συμφερόντων το ΝΑΤΟ σήμερα; Αυτή είναι μια διαυγέστατα ευρωπαϊκή ερώτηση. Εσπειρε ο Ελληνισμός κορμιά των παλικαριών του όπου πόλεμοι για τα συμφέροντα της Δύσης, από την Κριμαία ώς το Ελ Αλαμέιν και ώς την Κορέα. Και εισπράττει, κάθε φορά, σταθερά από τη Δύση φανφαρόνικους ρητορικούς επαίνους. Παράλληλα με παγερή, τερατώδη αδιαφορία για τη συνεχή και ραγδαία συρρίκνωση του Ελληνισμού: Τη μεθοδική γενοκτονία του μικρασιατικού και του ποντιακού Ελληνισμού. Το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου. Τον έντεχνο πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τις αξιώσεις αφελληνισμού των βραχονησίδων του Αιγαίου και την αμφισβήτηση της ελληνικότητας νησιών όπου η ελληνική γλώσσα μιλιέται τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια. Την γκανγκστερική απαγόρευση αξιοποίησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε ελληνικότατες θάλασσες.

 

Κάποτε η Κύπρος ήταν, αυτονόητα για τη σύνολη ανθρωπότητα, ένα ελληνικό νησί με μια μειονότητα 18% βίαια εξισλαμισμένων, μέσα στους αιώνες, Ελλήνων. Η δολιότητα της βρετανικής αποικιοκρατίας μεταποίησε βαθμιαία τη θρησκευτική σε εθνική μειονότητα κολακεύοντας τον εθνικιστικό πρωτογονισμό των Τούρκων. Στην κολυμβήθρα του ΟΗΕ (πάντοτε υποχείριου των ισχυρών) η μειονότητα βαφτίστηκε «κοινότητα» με απαιτήσεις συγκυριαρχίας στο νησί. Ανακηρύχθηκε η «κοινότητα» κράτος ανεξάρτητο, πήρε το βολικό όνομα «Βόρεια Κύπρος». Υπομονετικά και σταθερά παζαρεύει η εκτρωματική απόφαση την εναλλάξ διακυβέρνηση ολόκληρου του νησιού. Περιμένει κάποιον «προοδευτικό» ελληνώνυμο να υπογράψει.

 

Χθες η «Βόρεια» Κύπρος, σήμερα η «Βόρεια» Μακεδονία. Οι «προοδευτικοί» ελληνώνυμοι μας απαγορεύουν να μιλάμε για «Βόρεια Ηπειρο», οφείλουμε, αυτονοήτως εξωνημένοι σε δανειστές «προστάτες», να μιλάμε για «Νότια Αλβανία». Ο Ελληνισμός κλαδεύεται, μεθοδικά, επίμονα. Αλήθεια, μήπως το ΝΑΤΟ άλλαξε εργοδότη και δεν το αντιληφθήκαμε – ούτε καν όταν μακέλευε (δεινός μακελάρης) τη Σερβία, το 1999; Μήπως την άμυνα της «ελευθερίας» μας «ανεπαισθήτως» την παραχωρήσαμε στις «Αγορές» και αυτές προσέλαβαν Security το ΝΑΤΟ;

kathimerini