Συνέχεια από Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2011
Σε μία ορισμένη βαθμίδα στην αύξηση της συχνότητας, οι ψυχικές λειτουργίες που προκαλούν την αντίληψή μας του χώρου και του χρόνου φαίνεται πως σταματούν να εργάζονται. Ο Jung δεν κουραζόταν ποτέ να τονίζει ότι ένα ορισμένο μέρος της ψυχής δεν εξαρτάται από τις κατηγορίες του χώρου και του χρόνου. Πάνω σε αυτό το θέμα, γράφει σε μία επιστολή του:
Αυτό που καταλαβαίνουμε συνήθως με τον όρο "ψυχή" είναι σίγουρα ένα εφήμερο φαινόμενο, εάν θεωρηθεί ότι σημαίνει τα συνηθισμένα γεγονότα της συνείδησης. Αλλά μέσα στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής που τα ονομάζουμε ασυνείδητο υπάρχουν πράγματα που ρίχνουν την σκιά της αμφιβολίας επάνω στις αναγκαίες κατηγορίες του συνειδητού μας κόσμου, δηλαδή τον χώρο και τον χρόνο(13). Η ύπαρξη της τηλεπάθειας σε χώρο και χρόνο δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτή από τους θετικούς αγνωστικιστές. Είναι φανερό ότι οι έξω από χώρο και χρόνο αντιλήψεις είναι δυνατές μόνον επειδή η αντιλαμβανόμενη ψυχή αποτελείται από όμοια συστατικά. Η ανεξαρτησία από τον χώρο και τον χρόνο πρέπει επομένως να είναι κατά κάποιον τρόπο έμφυτη στην φύση της, και αυτό από μόνο του μας επιτρέπει να αμφιβάλλουμε για τον αποκλειστικά πρόσκαιρο χαρακτήρα της ψυχής, ή, εάν προτιμάτε, κάνει τον χώρο και τον χρόνο να φαίνονται αμφίβολα... Είναι αρκετά σαφές ότι ο άχρονος και ο α-χωρός χαρακτήρας δεν μπορούν ποτέ να γίνουν αντιληπτοί μέσω της νόησής μας, έτσι θα πρέπει να μείνουμε ικανοποιημένοι με την οριακή τους σύλληψη. Εντούτοις ξέρουμε ότι υπάρχει μία πόρτα, που οδηγεί σε μία διαφορετική τάξη πραγμάτων από αυτήν που συναντάμε στον εμπειρικό κόσμο της συνείδησής μας(14).
Και σε άλλο γράμμα, έγραφε:
Η υπόθεση του Jung σχετικά με τον χώρο απεικονίζεται καλά στην επόμενη συζήτηση με μία ετοιμοθάνατη γυναίκα, όπως την αναφέρει ο Lückel. O Lückel της είπε ότι είχε την εντύπωση πως αυτή ζούσε σε δύο διαφορετικά είδη χρόνου.
Προφανώς δεν είναι μόνον η εμπειρία μας του χώρου και του χρόνου που σταματάει στο κατώφλι του θανάτου, αλλά επίσης και η σύνδεση ανάμεσα στην δραστηριότητα της ψυχής και αυτή του εγκεφάλου.
Μια γυναίκα ανέφερε ότι είδε, την παραμονή των Χριστουγέννων, τον νεκρό πατέρα της να έρχεται προς το μέρος της «λαμπερός και όμορφος σαν το χρυσάφι και διαφανής σαν ομίχλη» (17). Άλλοι αναφέρουν ότι είδαν νεκρούς «διαφανείς και λαμπερούς σαν τον ήλιο»(18) ή «να εμφανίζονται μέσα σε ένα φως θρησκευτικής φύσης» (19). Ή, το φως εμφανιζόταν πριν φανεί η μορφή ενός νεκρού προσώπου(20). Περιγράφεται με διάφορους τρόπους, σαν «ασυνήθιστη λαμπρότητα», σαν «δυνατή λάμψη», ή σαν «εκθαμβωτικά λαμπρό σαν τον ήλιο». Αυτές είναι εμφανίσεις που έγιναν ορατές σε όνειρα ή σε οράματα σε εγρήγορση. «Κακές» μορφές φαντασμάτων εμφανίζονται πολλές φορές μέσα σε ένα τέτοιο φως. Έτσι, ένας άνδρας που περνάει με την άμαξά του μέσα από ένα δάσος, σε ένα μέρος που το θεωρούσαν στοιχειωμένο από μία φόνισσα παιδιών, βλέπει μία δυνατή, υπερβολικά λαμπρή ακτίνα ή σφαίρα από φως, από την οποία πανικοβλημένα τα άλογα τρέχουν μακριά. Ένας άλλος βλέπει στον δρόμο, στο μέρος όπου έγινε μία αυτοκτονία, έναν λαμπερό κώνο από φως με δύο μορφές μέσα σε αυτόν. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι τέτοιες εμφανίσεις φωτός μπορούν επίσης να εκδηλωθούν όταν ένα αυτόνομο σύμπλεγμα ενός ζωντανού ανθρώπου έχει έντονα «κρυσταλλωθεί».
Βρίσκω πως το κόκκινο φως που ακτινοβολεί από το μαύρο ανάκλιντρο στο όνειρο που αναφέραμε πιο πριν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το μαύρο ορθογώνιο σαν φέρετρο ή τάφος θα πρέπει να έχει σχέση με τον θάνατο και από αυτό βγαίνει η λάμψη. Αυτό μας θυμίζει την παράξενη ιδέα του Ωριγένη ότι το αναστημένο σώμα βγαίνει από το πτώμα με ένα είδος σπινθηρισμού (εκπομπής σπινθήρων), σαν να ξεχυνόταν ενέργεια από το νεκρό σώμα με σκοπό τον σχηματισμό ενός αναστημένου σώματος. Αυτό μπορεί ακόμη να σημαίνει μία βαθμιαία σύνδεση ανάμεσα στο φυσικό «θνητό σώμα» και στην μεταθανάτια μορφή ύπαρξης.
Αμέθυστος
Κεφάλαιο 11 (3ο μέρος)
Η νέα υπόθεση του Jung
Αυτό που καταλαβαίνουμε συνήθως με τον όρο "ψυχή" είναι σίγουρα ένα εφήμερο φαινόμενο, εάν θεωρηθεί ότι σημαίνει τα συνηθισμένα γεγονότα της συνείδησης. Αλλά μέσα στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής που τα ονομάζουμε ασυνείδητο υπάρχουν πράγματα που ρίχνουν την σκιά της αμφιβολίας επάνω στις αναγκαίες κατηγορίες του συνειδητού μας κόσμου, δηλαδή τον χώρο και τον χρόνο(13). Η ύπαρξη της τηλεπάθειας σε χώρο και χρόνο δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτή από τους θετικούς αγνωστικιστές. Είναι φανερό ότι οι έξω από χώρο και χρόνο αντιλήψεις είναι δυνατές μόνον επειδή η αντιλαμβανόμενη ψυχή αποτελείται από όμοια συστατικά. Η ανεξαρτησία από τον χώρο και τον χρόνο πρέπει επομένως να είναι κατά κάποιον τρόπο έμφυτη στην φύση της, και αυτό από μόνο του μας επιτρέπει να αμφιβάλλουμε για τον αποκλειστικά πρόσκαιρο χαρακτήρα της ψυχής, ή, εάν προτιμάτε, κάνει τον χώρο και τον χρόνο να φαίνονται αμφίβολα... Είναι αρκετά σαφές ότι ο άχρονος και ο α-χωρός χαρακτήρας δεν μπορούν ποτέ να γίνουν αντιληπτοί μέσω της νόησής μας, έτσι θα πρέπει να μείνουμε ικανοποιημένοι με την οριακή τους σύλληψη. Εντούτοις ξέρουμε ότι υπάρχει μία πόρτα, που οδηγεί σε μία διαφορετική τάξη πραγμάτων από αυτήν που συναντάμε στον εμπειρικό κόσμο της συνείδησής μας(14).
Και σε άλλο γράμμα, έγραφε:
«Το σημαντικό είναι ότι, όπως όλες οι αντιλήψεις μας, ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αξιωματικές αλλά στατιστικές αλήθειες. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι η ψυχή περιορίζεται αποκλειστικά μέσα σε αυτές τις κατηγορίες. Είναι προικισμένη με τηλεπαθητικές και προγνωστικές ικανότητες. Για αυτό τον λόγο υπάρχει σε ένα συνεχές έξω από χώρο και χρόνο. Επομένως μπορούμε να περιμένουμε να συμβούν μεταθανάτια φαινόμενα που θα πρέπει να θεωρηθούν σαν αυθεντικά. Τίποτε δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί σχετικά με την ύπαρξη έξω από τον χρόνο. Η σχετική σπανιότητα παρομοίων φαινομένων δείχνει πάντως ότι οι μορφές της ύπαρξης μέσα και έξω από τον χρόνο διακρίνονται με τόσο οξύ τρόπο, ώστε το να διασχίσει κανείς αυτό το όριο παρουσιάζει τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Αλλά αυτό δεν διαγράφει την πιθανότητα ότι υπάρχει μία μορφή ύπαρξης έξω από τον χρόνο, η οποία βαίνει παράλληλα με την ύπαρξη μέσα στον χρόνο. Ναι, εμείς οι ίδιοι μπορούμε συγχρόνως να υπάρχουμε και στους δύο κόσμους, και κάποτε έχουμε εσωτερικές πληροφορίες για μία διπλή ύπαρξη. Αλλά ό,τι βρίσκεται έξω από τον χρόνο είναι, όπως το καταλαβαίνουμε εμείς, έξω από κάθε αλλαγή. Έχει σχετική αιωνιότητα»(15).
Η υπόθεση του Jung σχετικά με τον χώρο απεικονίζεται καλά στην επόμενη συζήτηση με μία ετοιμοθάνατη γυναίκα, όπως την αναφέρει ο Lückel. O Lückel της είπε ότι είχε την εντύπωση πως αυτή ζούσε σε δύο διαφορετικά είδη χρόνου.
"Ναι, ακριβώς" απάντησε αυτή. "Είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, από την μία μεριά, αλλά και πού παράξενο. Ο ένας χρόνος τρέχει, ο άλλος μένει ακίνητος. Και εγώ η ίδια μπορώ να τον επηρεάσω έστω και λίγο". Ο Lückel: «Τότε αυτά είναι πράγματι δύο διαφορετικά συναισθήματα μέσα σας, δύο ταυτόχρονες αισθήσεις του χρόνου». Αυτή: "Ναι. Η μία αίσθηση είναι πολύ μακρινή και βαθιά, σαν να μπορούσα να βρίσκομαι παντού την ίδια ώρα. Έτσι αισθάνομαι σαν να ήταν το σώμα μου κάπως σαν τον αέρα, ή μάλλον σαν το φως, σαν να μην υπήρχαν όρια... Η άλλη αίσθηση είναι σαν να μετράει κάποιος τις στιγμές μου. Αυτό γίνεται συνεχώς. Δεν μπορώ να το σταματήσω. Είναι σαν να λιγοστεύω όλο και περισσότερο"(16).
Προφανώς δεν είναι μόνον η εμπειρία μας του χώρου και του χρόνου που σταματάει στο κατώφλι του θανάτου, αλλά επίσης και η σύνδεση ανάμεσα στην δραστηριότητα της ψυχής και αυτή του εγκεφάλου.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ψυχή να μην είναι πια κάποια έκταση, αλλά μόνον ένταση. Ίσως αυτό υποδεικνύουν όλες εκείνες οι εμπειρίες με το φως, επειδή το φως είναι στην ουσία το ανώτερο αντιληπτό όριο έκτασης.
Η Jaffé αναφέρει ότι το μοτίβο του φωτός εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα. Τα επόμενα είναι λίγα μόνο παραδείγματα:
Μια γυναίκα ανέφερε ότι είδε, την παραμονή των Χριστουγέννων, τον νεκρό πατέρα της να έρχεται προς το μέρος της «λαμπερός και όμορφος σαν το χρυσάφι και διαφανής σαν ομίχλη» (17). Άλλοι αναφέρουν ότι είδαν νεκρούς «διαφανείς και λαμπερούς σαν τον ήλιο»(18) ή «να εμφανίζονται μέσα σε ένα φως θρησκευτικής φύσης» (19). Ή, το φως εμφανιζόταν πριν φανεί η μορφή ενός νεκρού προσώπου(20). Περιγράφεται με διάφορους τρόπους, σαν «ασυνήθιστη λαμπρότητα», σαν «δυνατή λάμψη», ή σαν «εκθαμβωτικά λαμπρό σαν τον ήλιο». Αυτές είναι εμφανίσεις που έγιναν ορατές σε όνειρα ή σε οράματα σε εγρήγορση. «Κακές» μορφές φαντασμάτων εμφανίζονται πολλές φορές μέσα σε ένα τέτοιο φως. Έτσι, ένας άνδρας που περνάει με την άμαξά του μέσα από ένα δάσος, σε ένα μέρος που το θεωρούσαν στοιχειωμένο από μία φόνισσα παιδιών, βλέπει μία δυνατή, υπερβολικά λαμπρή ακτίνα ή σφαίρα από φως, από την οποία πανικοβλημένα τα άλογα τρέχουν μακριά. Ένας άλλος βλέπει στον δρόμο, στο μέρος όπου έγινε μία αυτοκτονία, έναν λαμπερό κώνο από φως με δύο μορφές μέσα σε αυτόν. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι τέτοιες εμφανίσεις φωτός μπορούν επίσης να εκδηλωθούν όταν ένα αυτόνομο σύμπλεγμα ενός ζωντανού ανθρώπου έχει έντονα «κρυσταλλωθεί».
Βρίσκω πως το κόκκινο φως που ακτινοβολεί από το μαύρο ανάκλιντρο στο όνειρο που αναφέραμε πιο πριν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το μαύρο ορθογώνιο σαν φέρετρο ή τάφος θα πρέπει να έχει σχέση με τον θάνατο και από αυτό βγαίνει η λάμψη. Αυτό μας θυμίζει την παράξενη ιδέα του Ωριγένη ότι το αναστημένο σώμα βγαίνει από το πτώμα με ένα είδος σπινθηρισμού (εκπομπής σπινθήρων), σαν να ξεχυνόταν ενέργεια από το νεκρό σώμα με σκοπό τον σχηματισμό ενός αναστημένου σώματος. Αυτό μπορεί ακόμη να σημαίνει μία βαθμιαία σύνδεση ανάμεσα στο φυσικό «θνητό σώμα» και στην μεταθανάτια μορφή ύπαρξης.
(Συνεχίζεται)
Σημειώσεις
13. Η τηλεπάθεια για παράδειγμα (σημείωσης της συγγραφέα)
14. «Επιστολές». Τόμος 1, σ.σ. 117 κ.ε.
15. «Επιστολές». Τόμος 2, σ. 561.
16. «Επιστολές». Τόμος 2, σ. 182.
17. «Επιστολές». Τόμος 2, σ. 51.
18. «Επιστολές». Τόμος 2, σ. 58.
19. Αυτόθι.
20. «Επιστολές». Τόμος 2, σ. 59.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου