ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΥΦΥΪΑΣ ΤΟΥ KLAUS HEMMERLE (3)

Συνέχεια απο : Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Του Piero Coda

ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

4. Η κατοικία.

Επέμεινα περισσότερο σ’αυτόν τον δεύτερο σταθμό—της εισόδου—διότι απεικονίζει την καρδιά του νεωτερισμού που ανοίγει το χάρισμα της ενότητος.

Νά πώς τήν συνθέτει ο Hemmerle:

Η ενότης όλων των πιστών, όπως εκφράζεται στους τελευταίους λόγους του κατά Ιωάννη, και οι οποίοι είναι κατά κάποιο τρόπο η ανακεφαλαίωση όλων όσων ο θεός θέλει από μας, δεν έφτασε -τουλάχιστον από όσο ξέρω- σε κανένα μέρος το βάθος και την ριζικότητα όπως στην Chiara. Αλλά αυτή η ενότης περιέχει στον εαυτό της και την ζωή της Τριάδος και την εγκατάλειψη του θεού που υπέφερε ο Ιησούς. Με αυτό άνοιξε μπρός μας ένας ορίζοντας τον οποίο δεν γνωρίζαμε ούτε στην θεολογία, παρότι υπήρξαν και πριν θεολόγοι που στοχάστηκαν γύρω από την μία ή την άλλη πλευρά.

Αλλά—όπως προανείγγειλα—υπάρχει και ένας τρίτος σταθμός, ή καλύτερα μία Τρίτη διάσταση, που πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν μας. Η συνάντηση στάθηκε, για τον Hemmerle μία είσοδος καί η είσοδος έγινε μία εγκατοίκηση, δηλ, μία «παραμονή» μέσα σ’αυτον τον χώρο που ελευθερώθηκε απο το χάρισμα της ενότητος. Με εντυπωσίασε απο πάντα ο ριζικός τρόπος με τον οποίο αυτός, αφού βίωσε την εμπειρία της ενότητος και αφού βούτηξε μέσα της με όλον του τον εαυτό (Νού και Καρδιά), παρέμεινε πιστός σ’αυτή (την εμπειρία).

Η αρχική χάρις της μετάνοιας τον βοήθησε να «εισέλθει» σ’αυτή την εμπειρία την τόσο νέα, του ζωντανού Θεού, σαν μία ενεργοποίηση απο ψηλά της αναγέννησεως που ενεργείται απο το Βάπτισμα. «Εάν μή τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται Ιδειν την Βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 3,3). Απο εκείνη την στιγμή έζησε με μία πίστη η οποία θα μπορούσε να ορισθεί (εις τέλος) μέχρι το τέλος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου «μείνατε εν τη αγάπη τη εμή. Εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μένειτε εν τη αγάπη μου...αυτή έστιν η εντολή ή εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» (Ιωάν 15,12)

Τοιουτοτρόπως ο Hemmerle έγινε ένας μαθητής της κοινοτικής πνευματικότητος. Να πώς περιγράφει αυτή την οδό.

Εάν ζήσουμε έτσι, αγαπώμενοι αμοιβαίως όπως Εκείνος μάς αγάπησε, εάν αυτή η αμοιβαιότης γεννιέται απ' αυτήν την αγάπη, εάν συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, εάν γνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας, τότε ανακαλύπτουμε ότι γίναμε δεκτοί σ' αυτόν τον θείο χώρο της ενότητος και ότι είμαστε σκεπασμένοι από Αυτόν. Διατρέχοντας αυτόν τον δρόμο φτάνω ξανά εκεί που είχα φτάσει με τους συλλογισμούς μου γύρω από την Μαριάπολη στα 1958: πρόκειται για μια μοναδική κατοικία στην οποία ζούμε μαζί και η οποία έχει σαν κέντρο τον ίδιο τον Αναστάντα. Είναι η δηλωμένη θέληση, η βεβαιωμένη, η ερμηνευμένη διαθήκη του Ιησού, πως «όλοι είμαστε ΈΝΑ... ώστε ο κόσμος να πιστέψει»(Ιωαν. 17, 21). Και αυτή είναι η υπόσχεσή του: «Όπου δύο ή τρεις είναι ενωμένοι στο όνομά μου, εγώ βρίσκομαι ανάμεσά τους»(Ματθ. 18, 20).

Να κατοικήσουμε, να παραμείνουμε στον Θεό: αυτό είναι το ρήμα που χρησιμοποίησε ο Ιωάννης για να εκφράσει την παραμονή στην Βασιλεία την οποία ο Ιησούς άνοιξε ανάμεσα μας. Αυτό περιγράφει τον οδό της αγιότητος όχι τόσο σαν μία ανηφόρα, όσο σαν ένα βήμα άμεσο υψηλά (με την χάρη του Θεού), στην κορυφογραμμή των βουνών—όπως εξηγεί η Chiara με μίαν εικόνα. Είναι περισσότερο μία εμβάθυνση στον Θεό, παρά μία άνοδος πρός Αυτόν, μία φορά για πάντα ο Αναστημένος μας έβαλε μέσα.

Αυτό είναι δυνατόν εάν παραμένουμε στην αμοιβαία αγάπη. Και αυτό πραγματοποιείται με την βοήθεια εκείνων των τυπικών «οργάνων» της πνευματικότητος της κοινότητος, για τα οποία μας μίλησε η Chiara αυτόν τον χρόνο. (Chiara Lubich, η κοινοβιακή πνευματικότης και τα εργαλεία της). Δέν πρόκειται για κανόνες, ούτε για απλές λατρευτικές πρακτικές : αλλά για όρους για την παραμονή στην αμοιβαία αγάπη στην οποία ανοίγει για μάς η ενότης της Τριάδος. Ακόμη και αυτών των όρων η ζωή και η σκέψη του  Hemmerle είναι ένας πολύ πειστικός καθρέφτης. Ανακαλώ μόνον δύο:

--Την συμφωνία της αμοιβαίας αγάπης, κατ’αρχάς. Με πόση σοβαρότητα και πειθώ, για παράδειγμα, το πραγματοποιούσε και μάλιστα στην συνάντηση των Επισκόπων. Η «συμφωνία» ερμηνεύει ρητώς και σφραγίζει εκείνη την αμοιβαία αγάπη χωρίς την οποία δέν υπάρχει ζωή ενότητος, έτσι όπως διδάσκει αυτό το Χάρισμα. Η αμοιβαία αγάπη είναι στ’αλήθεια το μέγιστο και το ελάχιστο αυτής της πνευματικής οδού και η απαραίτητη συνθήκη, ο όρος για να κατοικήσουμε στον χώρο της ενότητος του Θεού. Είναι το ελάχιστο, διότι εάν δέν υπάρχει, δέν υπάρχει βιωμένη εμπειρία της ενότητος του Θεού, που μας δωρίζει. Το μέγιστο, διότι η αμοιβαία, αγάπη της οποίας ο εγκατειλημμένος Ιησούς είναι το μοντέλο και το μέτρο, είναι η επιτομή και η κορυφή όλων αυτών που απαιτούνται για να αγαπήσουμε τον Θεό «με όλον μας τον εαυτό» και να αγαπήσουμε τον πλησίον «σαν τον εαυτό μας».

--Ένα άλλο εργαλείο του οποίου η Chiara Lubich μας φανερώνει τις διάφορες εκφράσεις, είναι να θέσουμε σε κοινωνία τον Θεό που είναι μέσα μας με τον Θεό που είναι στον αδελφό: ανταλλαγή εμπειριών του Λόγου του Θεού, πνευματικός διάλογος, κοινωνία ψυχής, αδελφική διόρθωση, το γεγονός είναι πώς η αμοιβαιότης της αγάπης δέν απαιτεί μόνον την αγάπη μου πρός τον αδελφό, δωρίζοντας του αυτό που έχω πιό πολύτιμο-τον Θεό μέσα μου- αλλά επίσης και πώς εγώ αγαπώμαι απο τον αδελφό λαμβάνοντας απο αυτόν αυτό που και αυτός έχει πιό πολύτιμο-τον Θεό μέσα του.

Αυτά τα εργαλεία όχι μόνον συνόδευσαν τον πνευματικό δρόμο του Hemmerle βοηθώντας τον να παραμείνει σ’εκείνο το ύψος στο οποίο εισήλθε απο την αρχή ακόμη, αλλά ωθώντας τον επίσης όλο και πιό μπροστά. Σκέφτομαι όμως πώς είναι επίσης και τα κλειδιά για να κατανοήσουμε τον δυναμικό και συγκεκριμένο χαρακτήρα της εικόνος

5. Επίλογος .

Κλείνω την παρουσίαση μου με δύο αναφορές, οι οποίες νομίζω πως εκφράζουν το πιό βαθύ νόημα όλων όσων προσπάθησα να πώς: δηλ, την Τριαδική σχέση αγάπης ανάμεσα στο χάρισμα της ενότητος που δώρησε το Πνεύμα στην Chiara Lubich και την θεολογική ιδιοφυΐα του Hemmerle ο οποίος το αντικατόπτρισε, το απόδωσε.

Πολύ συχνά, έλεγε η Chiara στα 1980, απο τότε που γεννήθηκε η Κίνηση, πήγε η σκέψη μας σε μία θεωρία, ένα δόγμα που μία μέρα θα απελευθερωνόταν απο το έργο που γεννιόταν, σχεδόν μία πράξη αγάπης,έτσι όπως ο Πατήρ γεννά τον Υιό απο αγάπη. Εάν πράγματι μία πνευματικότης γεννά μία ζωή, μία ζωή περιέχει μέσα της ένα δόγμα.

Αυτό το πράγμα είναι ενδιαφέρον—έτσι ολοκληρώνει απο την μεριά του ο Hemmerle την συνέντευξη η οποία μας συνόδευσε μέχρις εδώ--: Η Chiara μας πήρε σε μία σχολή ζωής. Αυτή η σχολή ζωής όμως είναι ταυτοχρόνως και μία σχολή για την θεολογία. Το αποτέλεσμα δέν είναι μία τελειοποίηση της θεολογίας, αλλά μία βιωμένη θεολογία η οποία προέρχεται απο τις Αρχές, την πρωταρχή, της αποκαλύψεως.

Piero Coda.

Σχόλιο: Νομίζουμε πώς συνθέτει ολόκληρο το περιεχόμενο της θεολογίας των Οικουμενιστών. Απομένει μόνον ο τύπος, ο οποίος ανακαλύπτεται έτοιμος στους Ρώσους και η θεολογία που θα αντικαταστήσει τον Ορθοδοξία είναι έτοιμη. Με τα βιώματα της, τον νεωτερισμό της, την ισότητα των φύλων, τα δικαιώματα μας από τον Θεό (δικαιούμαι να πάρω πίσω αυτό που σου δίνω—ο παλιός καλός ορισμός του υποκειμένου—Τα Σά εκ των Σών. Μόνο που ο Κύριος μας είχε προειδοποιήσει : τί αξία έχει να αγαπάς αυτούς που σε αγαπάνε;). Οι γυναίκες διδάσκουν ήδη τους άνδρες, σε λίγο θα τους αγιάζουν και στην Ορθοδοξία. Ο Κληρικαλισμός αποθεώνεται σαν Φεμινισμός. Κάποτε προσέχαμε πολύ και είμαστε υπομονετικοί με τις Φωτισμένες. Σήμερα δέν τις καταλαβαίνουμε λόγω μορφώσεως. Δέν τις διακρίνουμε, διότι η σημερινή μόρφωση θεμελιώνεται στην αμφιβολία, είναι εισαγωγή, και αποκλείει την διάκριση. Όποιος θέλει καταλαβαίνει την μονότονη κωμωδία της Καθολικής Εκκλησίας. Μόνον το κακό εξελίσσεται, και όπως βλέπουμε κάνει κύκλο και δαγκώνει την ουρά του. Σήμερα η μεγάλη Μητέρα ξανακερδίζει τις ψυχές. Όλη αυτή η απαίτηση εκσυγχρονισμού, ανανεώσεως, έρχεται απο τα παιδιά αυτής της μεγάλης Μητέρας, της αρχαίας θεάς, της Εκάτης. Από τους ευνουχισμένους της ακολούθους.

Πώς το είπε ο μεγαλύτερος τελευταίος θεολόγος, ο Ζηζιούλας; «Εάν δέν ανανεωθεί η Ορθοδοξία θα μείνει μία σέκτα». 
Ο ΑΣΧΕΤΟΣ, Ο ΑΧΡΙΣΤΟΣ.  

Αμέθυστος.