Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Όταν το φως του Χριστού γίνεται σκότος του Διαβόλου


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
«ΥΜΕΙΣ ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε´ 14).Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ πρωτίστως ἀναφέρεται στοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ἔχουν πνευματικὴ εὐαισθησία καὶ σταθερὴ ἐπιθυμία νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ στραφοῦν στὸν Θεὸ καὶ νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές.
Πολλοὶ κληρικοὶ ὅμως δὲν συμφωνοῦν μὲ αὐτό. Ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νὰ στηρίζεται ὁ κληρικὸς καὶ στὰ δεδομένα τῆς ἐπιστήμης καὶ νὰ δίνει νέες ἑρμηνεῖες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἢ καὶ νὰ τὶς καταργεῖ, ἀφοῦ πιὰ ζοῦμε σὲ νέα ἐποχὴ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τὴν ἠθικὴ ζωὴ καὶ ἐπιλέγουν τὶς σαρκικὲς ἡδονές. Οἱ συγκεκριμένοι νεωτεριστὲς κληρικοὶ εἶναι ἐπιστήμονες διαφόρων εἰδικοτήτων καὶ τὴν Ἐκκλησία τὴν βλέπουν ὡς ἕνα παραδοσιακὸ χῶρο, ποὺ πρέπει νὰ ἐκσυγχρονιστεῖ, μὲ ὁδηγὸ πάντα τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐπιστήμης καὶ ἰδιαίτερα τῆς ψυχολογίας, τῆς ψυχιατρικῆς κ.λπ. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Ἰδιαίτερα μᾶς ἐντυπωσιάζει ἀρνητικὰ ἡ προσπάθειά τους νὰ δικαιολογήσουν τὶς προγαμιαῖες σχέσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν ὁποία θεωροῦν ἀθώα ἀδυναμία μερικῶν ἀξιοσυμπάθητων ἀνθρώπων!
Μὲ τοὺς συγκεκριμένους αὐτοὺς κληρικοὺς δὲν μπορεῖ νὰ συμφωνήσει ὁ συνειδητὸς χριστιανός. Ἡ κατὰ κόσμον σοφία τους καὶ εἰδικότερα οἱ ἐπιδόσεις τους στὴν παιδοψυχιατρικὴ τοὺς ἔχουν ὁδηγήσει στὴ «θερμὴ» ὑπερηφάνεια καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁμαρτία! Τὰ συμπεράσματα τῆς ἐπιστήμης τους ἔχουν μεγαλύτρη ἀξία ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἁπλές, σαφεῖς καὶ πρακτικὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ὅτι κατηγορῶ ἀδίκως αὐτοὺς τοὺς κληρικούς, μεταφέρω ἐδῶ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» (τεῦχος 103, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2015) μερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ π. Βασιλειου Θερμοῦ, παιδοψυχίατρου, ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ βιβλίο «Χριστιανικὴ ζωὴ καὶ σεξουαλικὲς σχέσεις» τῶν ἐκδόσεων «Ἐν πλῷ». Γράφει λοιπὸν ὁ π. Βασίλειος Θερμός: «Πῶς μποροῦμε νὰ καταλογίσουμε ἐγωκεντρικότητα σὲ ἕνα ὁμοφυλόφιλο, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὸν σύντροφό του μὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση;».
«(Ἐδῶ ἔχουμε μία τεκμηρίωση τῆς διάχυτης ἐκκλησιαστικῆς προκατάληψης πὼς ἡ ὁμοφυλοφιλία πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς πρωτίστως σεξουαλικὸ πάθος. Ἡ ἐσφαλμένη αὐτὴ ἀντίληψη εἶναι προσβλητικὴ πρὸς τὰ ἑκατομμύρια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ἐρωτική τους ἀφύπνιση κατὰ τὴν ἐφηβεία συνοδεύεται ἀπὸ ὁμοφυλόφιλη συναισθηματικὴ ἕλξη».
«Τὸ σὲξ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸ συναίσθημα, ὅπως εἶναι καὶ ἡ φυσικὴ τάξη».
«Ἀπὸ ποῦ συνάγεται ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ τὸ βαθύτερο ἁμάρτημα;».
Ἐὰν δεχτοῦμε τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ π. Βασίλειος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ψυχίατρου, ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ «πάει περίπατο». Τὸ βλέπουμε αὐτὸ καὶ στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ παραπάνω βιβλίου ὅπου διαβάζουμε καὶ τὰ ἑξῆς προκλητικά:
«Παλιότερα μιλοῦσαν γιὰ «πανσεξουαλισμό», καὶ ξεσπάθωναν μὲ καταγγελίες γιὰ «ἠθικὸ ἐκτραχηλισμό» καὶ «πορνικὴ ἀσυδοσία»( Αὐτὴ ἡ ἠθικιστικὴ ρητορικὴ ἔχει πιὰ παρέλθει, εὐτυχῶς. Ὅπου ἀπαντᾶ σήμερα, μοιάζει μὲ καρικατούρα καὶ κατατάσσεται αὐτόματα στὰ κειμήλια τῆς γραφικότητας μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ὑποστηρίζουν οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι! Κι ἐγὼ νόμιζα ὅτι ὁ διάβολος θὰ δυσκολευόταν νὰ βρεῖ ἀποτελεσματικοὺς συνεργάτες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας! Οἱ κληρικοὶ τῆς κατηγορίας αὐτῆς γράφουν τὸ δικό τους «εὐαγγέλιο» μὲ θράσος καὶ ἀθεοφοβία καὶ στὸ ὄνομα τῆς ὀρθῆς ποιμαντικῆς πράξης! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ ἴδιοι ἐπιπλέουν, διαφημίζονται, πετυχαίνουν τὴν κυκλοφορία τῶν βιβλίων τους καὶ ἐμφανίζονται ὡς πρωτότυποι πνευματικοί, ποὺ ὅμως ὁδηγοῦν τοὺς νέους στὴν ἄβυσσο, ἐκεῖ ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι θὰ βρεθοῦν. Ὅλη αὐτὴ ἡ δαιμονικὴ φιλολογία γιὰ τὶς σαρκικὲς ἡδονὲς καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς σχέσεις πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀπαράδεκτη, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καταδικάζει καὶ τὸν πονηρὸ λογισμὸ καὶ μᾶς ζητάει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ στοὺς πειρασμούς, γιὰ νὰ μὴ πέσουμε στὶς σαρκικὲς ἡδονές. Θυμίζω ἐδῶ τὰ λόγια του: «Ὅποιος βλέπει μιὰ γυναίκα μὲ πονηρὴ ἐπιθυμία, ἔχει κιόλας διαπράξει μέσα του μοιχεία μ᾽ αὐτήν. Κι ἂν κάτι σπουδαῖο σὰν
τὸ δεξί σου μάτι σὲ σκανδαλίζει, βγάλ᾽ το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συμφέρει νὰ χάσεις ἕνα μέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶμα σου στὴν κόλαση. Κι ἂν κάτι τόσο σπουδαῖο σὰν τὸ δεξί σου χέρι σὲ σκανδαλίζει, κόψε το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συμφέρει νὰ χάσεις ἕνα μέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶμα σου στὴν κόλαση» (Ματθ. ε´ 28-30).
Τὰ ὅσα παράδοξα ὑποστηρίξουν οἱ κληρικοὶ - ἐπιστήμονες εἶναι ἰδιαίτερα ἐνοχλητικά, ἰδίως σὲ ὅσους ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ παρακολουθοῦν τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῆς Παναγούδας. Ἐκεῖνος εἶχε πολλὲς ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχίατρους καὶ ἀπέτρεπε τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταφεύγουν σ᾽ αὐτούς, γιατὶ τοὺς θεωροῦσε ἐπικίνδυνους καὶ ἀκατάλληλους. Δὲν ἤθελε νὰ τοὺς ἐμπιστεύονται οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη καὶ ἡ ὑπερηφάνειά τους εἶναι δαιμονική.
Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ ἀπέναντι σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἐπιστήμονες - κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατεδαφίζουν τὴν ἠθικὴ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ διατηροῦν ἀνοιχτὲς τὶς πύλες τῆς ἀκολασίας.
πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 22/1/2016
 
 
ΣΧΟΛΙΟ: Αυτοί οι νεωτεριστές κληρικοί παπούλη δέν είναι ούτε επιστήμονες ούτε κληρικοί. Φεμινίστριες είναι πού υποτάχτηκαν στό σημερινό κοσμικό φρόνημα όπως οι γνωστές θεούσες τού χριστιανισμού  είναι υποταγμένες στό χθεσινό εκκλησιαστικό φρόνημα τό οποίο εκπροσωπείς καί τό οποίο έχει τό θράσος νά λέει ότι ο Κύριος όταν μάς μακαρίζει βεβαιώνοντάς μας ότι «ΥΜΕΙΣ ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε´ 14) πρωτίστως ἀναφέρεται στοὺς κληρικούς.
 
Αμέθυστος 

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ο νόμος Κυρίου άμωμος, επιστρέφων ψυχάς· η μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια. Τα δικαιώματα Κυρίου ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα οφθαλμούς. Ο φόβος Κυρίου αγνός, διαμένων εις αιώνα αιώνος· τα κρίματα Κυρίου αληθινά, δεδικαιωμένα επί το αυτό. Επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον. Και γαρ ο δούλος σου φυλάσσει αυτά"

Ανώνυμος είπε...

"Επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον" για όσους γνωρίζουν και αγαπούν τον Κύριο. Για τους άλλους είναι "απαγόρευση" και "στέρηση ελευθερίας". Ένα ακόμα "πρέπει" ανάμεσα στα υπόλοιπα. Οι εντολές του Κυρίου μεμονωμένες τους απωθούν ακόμα περισσότερο.Ο Γέροντας Πορφύριος τoυς έλεγε "Γνώρισε τον Χριστό. Αν Τον γνωρίσεις, δεν μπορεί παρά να Τον αγαπήσεις, και τότε θα αγαπήσεις και θα θέλεις τις εντολές Του, γιατί θα σου αλλάξει την καρδιά."

amethystos είπε...

Δέν ξεχωρίζει, καί συγγνώμη, εάν διακρίνεις τήν διαφορά τών κανόνων από τίς εντολές τού Κυρίου. Μάλλον ναί. Διότι ο Αγιος Πορφύριος τό τονίζει, όπως πολύ ωραία μάς τό θυμίζεις. "Γνώρισε τον Χριστό. Αν Τον γνωρίσεις, δεν μπορεί παρά να Τον αγαπήσεις, και τότε θα αγαπήσεις και θα θέλεις τις εντολές Του, γιατί θα σου αλλάξει την καρδιά."
Σήμερα δυστυχώς όπως καί χτές υψώνεται τό ιερατείο τών φαρισαίων σάν τό τοίχος τών στεναγμών ανάμεσα στούς πιστούς καί στόν Κύριο.

Ανώνυμος είπε...

Οι εντολές του Κυρίου αδελφέ, πιστεύω ότι είναι βασικά οι δύο που είπε στον πλούσιο νέο "Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου..." από τις οποίες απορρέουν όλα τα υπόλοιπα. Ολόκληρη η "επί του όρους ομιλία" όπως και όλο το Ευαγγέλιο είναι οι Εντολές του Κυρίου. Η λέξη "εντολές" δεν σημαίνει "διαταγές" αλλά "τρόπος αυτοπροσδιορισμού" του ανθρώπου έτσι όπως Τον θέλησε ο Θεός όταν τον δημιουργούσε. Είναι το "προηγούμενο" θέλημα σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο.Και είναι ουσιαστικά, κατάσταση της καρδιάς, η οποία δεν είναι σταθερή, γι΄αυτό χρειάζεται πνευματικός αγώνας. Όμως όποιος την γνωρίσει, όχι διανοητικά αλλά βιωματικά ( μέσω ενέργειας της Θείας Χάριτος), έχει αυτό το πρότυπο μέσα στην ψυχή του και δεν αναπαύεται, αλλά ελέγχεται πνευματικά, καταλαβαίνει δηλ. κάθε στιγμή την πνευματική του κατάσταση, λυπάται και μετανοεί. Αυτή είναι και η διαρκής μετάνοια.
Οι κανόνες της εκκλησίας γράφτηκαν από τους Πατέρες, οι περισσότεροι λόγω ιστορικών αναγκών. Μέσα από κείμενα της εποχής όπως του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, βλέπουμε πως εξελίχθηκαν τα πράγματα όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία. Πολλοί έγιναν χριστιανοί από συμφέρον(προνόμια κτλ..).Σταμάτησαν οι διωγμοί, άρχισε η άνεση, ο υλικός πλούτος και η εκκοσμίκευση και για τους λόγους αυτούς εμφανίστηκε το φαινόμενο του αναχωρητισμού. Έφευγαν από τον "κόσμο" δηλ. το κοσμικό σύστημα.. και μόνο τότε επανεμφανίστηκαν και τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όπως στους πρώτους Χριστιανούς. Κάποιοι κανόνες ήταν αναγκαίοι για περιφρούρηση της Αλήθειας από φοβερές αιρέσεις, και άλλοι για έλεγχο των χλιαρών, των ανώριμων, των εκκοσμικευμένων.. Ήταν τα όρια από τα οποία δεν βγαίνεις παρά μόνο μπαίνεις, αλλά από κει και πέρα υπάρχει η άνοδος.. Δεν είναι δηλ. αυτοσκοπός αλλά οριοθέτηση και έλεγχος όσων δεν είχαν τον "νόμο του Κυρίου, εγγεγραμμένο εν ταις καρδίαις αυτών", όπως οι Χριστιανοί των διωγμών,και χρειαζόταν κανόνες για την δική τους "προστασία".
Βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις, ο Θεός να λέει στους Ισραηλίτες "μην επιτεθείτε γιατί δεν είμαι μαζί σας και θα κατασπαραχθείτε από τους εχθρούς σας". Αυτό δεν ήταν "τιμωρία" ή "άρνηση βοήθειας", αλλά προστασία και προειδοποίηση να διορθώσουν πρώτα την πνευματική τους κατάσταση γιατί ο πόλεμος γίνεται "ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του Πνεύματος μου λέγει Κύριος..".
Υπάρχει βέβαια η "κακή χρήση" των κανόνων, το γνωστό νοσηρό φαινόμενο του νομικισμού. Αυτοδικαιώνομαι επειδή τηρώ τους κανόνες και κάνω ότι θέλω. Οπότε έχω "την ελευθερία ως επικάλυμα της κακίας" σύμφωνα με τον Απ. Παύλο. Έχω αυτονομηθεί από τον Κύριο και τον Άγιο Λόγο Του.. Όμως ακόμα και την περίοδο του "νόμου" υπήρχαν άνθρωποι που λάτρευαν τον Θεό "εν Πνεύματι και αληθεία" όπως ο Δαβίδ που έγραψε τους ψαλμούς "δια Πνεύματος Αγίου" παρά τα ανθρώπινα λάθη του και τις βαριές αμαρτίες στις οποίες έπεσε.
Επειδή οι καιροί που ζούμε είναι "πονηροί" και ξέρουμε που θα καταλήξουν, το θέμα των κανόνων είναι πολυσυζητημένο και έχει γίνει αντικείμενο έριδας.. Γενικά υπάρχει η αντίληψη ότι αν τηρηθούν οι κανόνες (συγκεκριμένα όσοι αναφέρονται σε συμπροσευχές και γενικά στην ορθή εκκλησιολογία), δεν κινδυνεύουμε από τον Οικουμενισμό.. ενώ μιλάμε για μια λαίλαπα του πνεύματος της νέας εποχής, συγκρητισμού, νεοσατανισμού, εκκοσμίκευσης, που αλώνουν τις ψυχές μας.. Οι νεότερες γενιές είναι κατά συντριπτικό ποσοστό ήδη αλωμένες..
Ακόμα και αν καταφέρουμε να μην γίνεται παράβαση των εκκλησιολογικών κανόνων, ο διάβολος δουλεύει "εκ των έσω".. Δυστυχώς δεν είναι πλέον θέμα κανόνων.. Αυτή η κατάσταση μας έχει ήδη ξεπεράσει..

Ανώνυμος είπε...

Το τείχος που υψώνεται ανάμεσα στους πιστούς και τον Κύριο όπως είπες είναι ευθύνη ενός μέρους του κλήρου που ξεκίνησαν να γίνουν Δημόσιοι υπάλληλοι και να αποκτήσουν ένα "αξίωμα", οπότε "ούτε αυτοί εισέρχονται, και τους εισερχομένους εμποδίζουν", αλλά υπάρχουν και άλλες αιτίες ("η επιθυμία των άλλων πραγμάτων που συμπνίγει τον Λόγο και γίνεται άκαρπος") που εμποδίζουν την αγιότητα (το να γίνει "ένζυμο όλο το φύραμα" της ανθρώπινης ψυχής, αφού δεν υπάρχει το "προζύμι"), και στην θέση τους βάζουν "φρέαρ συντετριμένον"..
Έγραψα βιαστικά και δεν ξέρω μήπως κάτι παρανοηθεί..
Γενικά επειδή όλοι είμαστε ημιμαθείς,(και αλίμονο σε όποιον νομίζει ότι τα ξέρει όλα), πιστεύω ότι όλα τα θέματα θα πρέπει να τα βλέπουμε όπως οι Άγιοί μας. Για παράδειγμα οι Άγιοι Παϊσιος, και Πορφύριος, τηρούσαν τους εκκλησιαστικούς κανόνες, αλλά δεν αυτοδικαιωνόταν με αυτό . Δεν ήταν το ταβάνι της χριστιανικής ζωής ώστε αυτή να μεταβληθεί σε νομικισμό. Αντίθετα ήταν τα όρια μέσα στα οποία κινείσαι, αλλά από κει και πέρα αγωνίζεσαι για την αγιότητα. Και επιπλέον ήξεραν καλά ότι ο Κύριος είναι "Κύριος και του Σαββάτου". Ήταν τόσο οφθαλμοφανές το θαύμα και όμως οι Φαρισαίοι ήταν ΤΥΦΛΟΙ, έβλεπαν μόνο ότι ήταν Σάββατο. Το ίδιο γίνεται και σήμερα. Είναι και μια δοκιμασία της καταστασής μας. Γιατί οι κανόνες που αναφέρονται σε καθημερινά θέματα του ανθρώπου απαιτούν διάκριση. Ακόμα και τα παλιά χρόνια, όσοι αρνούνταν τον Κύριο μπροστά σε διώκτες αλλά μετανοούσαν και επέστρεφαν, τους έβαζαν μια "τιμωρία" (ας την πούμε έτσι) σαν παιδαγωγία αλλά διαφορετική σε όσους ήταν στ΄αλήθεια συντετριμμένοι, και σε όσους δεν ήταν.

Ανώνυμος είπε...

Να πω κάτι πάνω στο "Οι εντολές του Κυρίου μεμονωμένες τους απωθούν ακόμα περισσότερο."
Το πιστεύω αυτό, γιατί οι εντολές της αγάπης και της θυσίας που δόθηκαν στον μυστικό δείπνο, της συγχώρησης των εχθρών, της καθαρότητας ακόμα και στο βλέμμα, της αμεριμνησίας, και της απόκρυψης των αρετών (κρυφή προσευχή, νηστεία, και ελεημοσύνη) που δόθηκαν στην επί του όρους ομιλία κτλ.. παρόλο που κάποιες "εξιδανικεύονται" από τον άθεο ουμανισμό, ουσιαστικά όχι μόνο δεν μπορεί ο άνθρωπος που είναι χωρισμένος από τον Κύριο να τις αγαπήσει, να τις θελήσει και να τις επιδιώξει (αυτό απαιτεί αλλοίωση της καρδιάς από την Θεία Χάρη), αλλά τις μισεί γιατί του "καταστρέφουν" το Εγώ του. Παύει να "υπάρχει" και αυτό είναι οδυνηρό.

amethystos είπε...

Δυστυχώς αυτό τό θέμα τών κανόνων, τού συντάγματος τής εκκλησίας, όπως λέει ο κλήρος, οδήγησε τόν συμπαθέστατο παπα-Κώστα Στρατηγόπουλο νά πεί τόν ακραίο λόγο, ότι όπου εφαρμοστούν μέ ακρίβεια οι κανόνες εκεί θά έχουμε ορθοδοξία. Δέν είναι ψαλτική η πίστη μας στόν Σωτήρα Χριστό. Ακόμη καί η πίστη είναι δώρο μετανοίας. Μέ τούς κανόνες σιγά-σιγά η εκκλησία αυτονομήθηκε καί ανακηρύχθηκε θεός. Καί τό πληρώνουμε.