Τρίτος διάλογος.
Συγκεντρωνόμαστε όλοι μας, συμφωνώντας, στο πάρκο, πιο νωρίς απο το συνηθισμένο για να μην αναγκαστούμε να κλείσουμε βιαστικά την συζήτηση. Περιέργως είμαστε όλοι μας πιο σοβαροί.
Π(ολιτικός) - (στον κύριο Ζ). Νομίζω πως είχατε κάποιες αντιρρήσεις η παρατηρήσεις σε όσα ειπώθηκαν.
κ.Ζ - Ναί, όταν αφορά τον ορισμό σας πως η παγκόσμια πολιτική είναι ένα σύμπτωμα προόδου. Μου ήρθαν στον νου τα λόγια ενός προσώπου του Τουργκένιεφ στο «καπνός» πως «η πρόοδος είναι ένα σύπτωμα». Δεν ξέρω τι ήθελε να πεί εκείνο το πρόσωπο, αλλά το νόημα εκείνης της φράσεως μού φαίνεται ξεκάθαρο. Η πρόοδος είναι πραγματικά ένα σύμπτωμα.
Π - Τίνος πράγματος;
κ.Ζ - Είναι μια ευχαρίστηση η συνομιλία με έξυπνα πρόσωπα : ήμουν έτοιμος να προχωρήσω την συζήτηση σ’αυτή την διεύθυνση. Σκέπτομαι πως η πρόοδος, δηλαδή μια φανερή και επιταχυνόμενη εξέλιξη, είναι πάντοτε ένα σύμπτωμα του τέλους.
Π - Εάν ομιλούμε για μια προοδευτική παράλυση, για παράδειγμα, σίγουρα έχουμε ένα σύμπτωμα του τέλους, το καταλαβαίνω. Αλλά γιατί η πρόοδος του πολιτισμού ή της καλλιέργειας πρέπει να είναι απολύτως ένα σύμπτωμα του τέλους;
κ.Ζ - Δεν είναι τοσο ξεκάθαρο όπως στην παράλυση, αλλά έτσι είναι.
Π - Είναι ξεκάθαρο πως εσείς είστε σίγουρος, αλλά για μένα δεν είναι καν κατανοητό περί τίνος πράγματος είστε σίγουρος. Και για να αρχίσουμε, μετά το κομπλιμέντο σας, επαναλαμβάνω την απλή ερώτηση που σας φάνηκε έξυπνη. Μιλάτε για σύμπτωμα του τέλους. Τέλους τίνος πραγμάτος; Αναρωτιέμαι.
κ.Ζ - Τέλους εκείνου για το οποίο μιλούσαμε. Μιλούσαμε περί της Ιστορίας της ανθρωπότητος, της Ιστορικής εξελίξεως που χωρίς αμφιβολία έχει έναν επιταχυνόμενο ρυθμό και πλησιάζει στην διάλυση, είμαι σίγουρος.
Κ(υρία) - Αυτό είναι το τέλος τού κόσμου, έτσι δεν είναι; Είμαι πολυ περίεργη.
Σ(τρατηγός) - Να λοιπόν που φθάσαμε στο πιο σημαντικό πράγμα.
Π(ρίγκιπας) - Υποθέτω δεν θα ξεχάσετε ούτε τον αντίχριστο!
κ.Ζ - Οπωσδήποτε, σ’αυτόν ανήκει η πρώτη θέση.
Πρ. - Λυπάμαι αλλά πρέπει το συντομότερο να επιστρέψω στο σπίτι.
Κ. - Γιατί τόση βιασύνη ξαφνικά; Ομολογείστε πως αυτός ο αντίχριστος σας τρόμαξε ξαφνικά.
Πρ. - Έχω επείγουσες δουλειές αλλά επιπλέον δέν θα χάσω τον χρόνο μου συζητώντας για πράγματα που ίσως ενδιαφέρουν μόνον τους παπούα.
Κ - Γιατί θυμώνετε; Μπορείτε να επιστρέψετε μετά τη συζήτηση για τον αντίχριστο στο σπίτι σας. Το σπίτι σας είναι δίπλα.
Πρ. - Πολύ καλά, επιστρέφω.
Σ - (μετά την αναχώρηση του πρίγκιπος, γελώντας)- ο γάτος ξέρει τι κρέας έφαγε!
Κ. - Σκέφτεστε πώς ο πρίγκιπας μας είναι ο αντίχριστος ;
Σ - Όχι προσωπικώς. Αλλά βρίσκεται σε αυτή τη γραμμή. Ήδη ο Απόστολος Άγιος Ιωάννης έγραψε «Τεκνία, όπως έχετε ακούσει, ο αντίχριστος έρχεται, και μάλιστα ήδη απο αυτά υπάρχουν πολλοί αντίχριστοι» (1 Ιωάν 2,18)
Ακριβώς είναι ένας απο τους πολλούς.
Κ(υρία) - Ανάμεσα στους πολλούς μπορεί και να κατέληξε κατά τύχη. Χωρίς να το θέλει. Ακολουθώντας την επιθυμία του να είναι της μόδας. Γι’αυτόν μπορεί να είναι ένα είδος τιμής να ανήκει στην μόδα, στην άρχουσα τάξη, σαν να περνά ένας φαντάρος στον βαθμό του αξιωματικού.
Π - Ψυχολογικά μπορεί νά είναι ακριβές, αλλά και πάλι δέν καταλαβαίνω τον θυμό του. Εγώ, π.χ δέν πιστέυω σε κανένα Μυστικισμό, και παρ’ολα αυτά δέν με εκνευρίζει και μάλιστα με ενδιαφέρει, απο την ανθρώπινη οπτική γωνία και μόνο. Γνωρίζω ότι για πολλούς είναι ένα πράγμα πολύ σοβαρό, και γι’αυτό μάλλον εδώ βρίσκει έκφραση μία κάποια πλευρά της ανθρώπινης φύσεως, που είναι ατροφική ίσως σε μένα, αλλά παρ’ολα αυτά διατηρεί και για μένα ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον.
Κ - Όταν πρόκειται για την θρησκεία τα πράγματα υπερβαίνουν το αντικειμενικό ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι καταθέτουν την ψυχή τους, όχι την περιέργεια τους και συνεπώς παρεξηγούνται.
Π - Μα ποιά παρεξήγηση ! Εγώ σαν τον αγαπημένο μου ποιητή τον Lucrezio κατηγορώ την θρησκεία για τους ματωμένους της βωμούς και τις κραυγές των ανθρώπων που θυσιάζονται. Για την αποδεδειγμένα αιματοβαμμένη της αγριότητα. Ενώ οι θρησκευτικές ιδέες καθεαυτές, μέ ενδιαφέρουν πάρα πολύ, όπως ακριβώς η ιδέα του αντιχρίστου, πάνω στο θέμα έχω διαβάσει δυστυχώς μόνον το βιβλίο του Ρενάν, ο οποίος διαπραγματεύεται τα πάντα απο Ιστορικής απόψεως και επικεντρώνεται αποκλειστικά στον Νέρωνα. Αυτό όμως είναι λίγο διότι η ιδέα του Αντίχριστου υπήρχε πολύ πρίν τον Νέρωνα, στους Εβραίους π.χ. λόγω του Βασιληά Αντίοχου του επιφανούς και υπάρχει ακόμη ανάμεσα στους δικούς μας Στάρετς, για παράδειγμα. Πρέπει να είναι μια καθολική ιδέα επομένως.
Σ(στατηγός) - Με όλον τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτετε αγαπητέ είναι εύκολο να στοχάζεστε πάνω σ’αυτά τα πράγματα. Ο φτωχός πρίγκιπας όμως είναι εντελώς απορροφημένος απο το Ευαγγελικό Κήρυγμα για να βρεί χρόνο να στοχαστεί γύρω απο τον Χριστό ή τον αντίχριστο. Ούτε για να παίξει χαρτιά δέν του μένουν πάνω απο τρείς ώρες την ημέρα.
Κ - Είστε πολύ αυστηρός. Σίγουρα είναι λίγο ανισόρροπος, αλλά και τόσο δυστυχισμένος. Καμμία χαρά καμμία ευχαρίστηση, καμμία καλωσύνη. Και όμως στην γραφή αναφέρεται πώς ο Χριστιανισμός είναι χαρά εν Αγίω Πνεύματι.
Σ.- Αυτή ακριβώς είναι μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Να περνιέσαι για τον πιό αυθεντικό Χριστιανό, χωρίς να έχεις το πνεύμα του Χριστού.
Κύριος Ζ - Για κατεξοχήν Χριστιανοί, παρότι λείπει αυτό ακριβώς που συστήνει την ανωτερότητα του Χριστιανισμού.
Σ - Νομίζω πώς αυτή ακριβώς είναι η θλιβερή κατάσταση του αντιχρίστου, και χειροτερεύει για τους έξυπνους ανθρώπους ή τους ευαίσθητους οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι στο τέλος-τέλος δέν έχουν τρόπους διαφυγής.
Κύριος Ζ. - Σε κάθε περίπτωση δέν υπάρχει αμφιβολία πώς η αντίθεση στον Χριστό (η οποία κατά την Κ.Δ χαρακτηρίζει την τελευταία πράξη της ιστορικής τραγωδίας) δέν θα είναι απλώς απιστία ή άρνηση του Χριστιανισμού, ή υλισμός ή άλλα παρόμοια πράγματα, αλλά μια θρησκευτική επιβολή, όταν στην ανθρωπότητα θα χρησιμοποιήσουν το όνομα του Χριστού δυνάμεις οι οποίες στην ουσία τους είναι ξένες και αντίθετες στον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα!
Συνεχίζεται!
3 σχόλια:
Από το μακροσκελές, υπέροχο άρθρο του Hans Urs von Balthasar για τον Σολόβιεβ στον Τρίτο Τόμο του Η Δόξα του Κυρίου:
«Ο Αντίχριστος θα θολώσει τα όρια της αποκαλυπτικής ρήξης μεταξύ ηθικής και σταυρού, μεταξύ πολιτισμικής προόδου και της ανάστασης των νεκρών. Θα επιτρέψει στον Χριστιανισμό να συγχωνευτεί μέσα σε αυτή τη σύνθεση ως ένα θετικό στοιχείο. “Ο Χριστός διαίρεσε τους ανθρώπους με βάση το καλό και το κακό· εγώ θα τους ενώσω μέσω των ευεργετημάτων της σωτηρίας, τα οποία είναι αναγκαία τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Ο Χριστός έφερε τη ρομφαία, εγώ φέρνω την ειρήνη. Αυτός απείλησε τη γη με μια τρομερή Τελική Κρίση· εγώ θα είμαι ο τελευταίος Κριτής, και η κρίση μου είναι κρίση χάριτος.”
Ο Σατανάς γεμίζει τον υιό του με το πνεύμα του· η ψυχή του είναι γεμάτη με μια παγωμένη αφθονία τεράστιας δύναμης, θάρρους και αβίαστης επιδεξιότητας. Συντάσσει ένα μανιφέστο, Η Ανοιχτή Οδός προς την Παγκόσμια Ειρήνη και Ευημερία, ένα καθολικό πρόγραμμα που ενσωματώνει όλες τις αντιφάσεις – τον ύψιστο βαθμό ελευθερίας σκέψης και την κατανόηση κάθε μυστικιστικού συστήματος, απεριόριστο ατομικισμό και φλογερή αφοσίωση στο γενικό καλό.
Ιδρύει μια Ευρωπαϊκή ένωση κρατών, κατόπιν μια παγκόσμια μοναρχία, ικανοποιεί τις ανάγκες όλων των φτωχών χωρίς να επηρεάζει αισθητά τους πλούσιους και θεμελιώνει ένα διαθρησκειακό ινστιτούτο για ελεύθερη βιβλική έρευνα. Επιζητεί να εκλεγεί από τη γενική συνέλευση των εκκλησιών ως επικεφαλής της Εκκλησίας (η οποία από εδώ και στο εξής είναι ενωμένη οικουμενικά) και λαμβάνει την έγκριση της πλειοψηφίας.
Όμως, αντίσταση προέρχεται από τον Πάπα Πέτρο Β΄, τον Ιωάννη τον Πρεσβύτερο, ηγέτη των Ορθοδόξων, και τον Καθηγητή Έρνστ Πάουλι, εκπρόσωπο του Προτεσταντισμού· υπό την πίεση διωγμών, οι τρεις αυτές Εκκλησίες εντέλει ενώνονται σε αυτή την εσχατολογική κατάσταση. Η πρωτοκαθεδρία του Πέτρου αναγνωρίζεται, και οι Παυλικές και Ιωαννικές εκκλησίες εισέρχονται στην ρωμαϊκή πτυχή. Οι εκπρόσωποι του Χριστιανισμού διώκονται και φονεύονται, αλλά ανασταίνονται· οι τελευταίοι Χριστιανοί καταφεύγουν στην έρημο, οι Ιουδαίοι εξεγείρονται και οι Χριστιανοί ενώνονται μαζί τους. Σφαγιάζονται· αλλά τότε εμφανίζεται ο Χριστός, ντυμένος με την αυτοκρατορική πορφύρα, με τα χέρια απλωμένα και τα σημάδια από τα καρφιά επάνω τους, για να βασιλέψει επί χίλια έτη με αυτούς που του ανήκουν.
Αυτό που είναι σημαντικό σε αυτή την ιστορία (Η Ιστορία του Αντιχρίστου) δεν είναι τα μυθιστορηματικά της χαρακτηριστικά, αλλά το γεγονός ότι ο Σολόβιεβ, χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία, παραδίδει μεγάλα τμήματα της φιλοσοφίας του για την κοσμική πορεία στα χέρια του Αντιχρίστου. Όσον αφορά το γεγονός της πορείας, δεν έχει εγκαταλείψει ούτε μια λεπτομέρεια· το μόνο που έχει εγκαταλείψει είναι η ιδέα ότι η πορεία αυτή φτάνει στην τελείωσή της μέσα στην ιστορία.
Ο θερισμός του κόσμου φτάνει στο τέλος του, αλλά όχι από τον άνθρωπο· πραγματοποιείται από τον Χριστό, ο οποίος και μόνος παραδίδει ολόκληρη τη Βασιλεία στα πόδια του Πατέρα του. Αυτός είναι ο ίδιος η ενοποίηση όλων των πραγμάτων.
Και αν νομίζουμε ότι είμαστε ικανοί να εδραιώσουμε μέσα στην ιστορία κάποιου είδους σημεία του τέλους – ίσως στην ενοποίηση του κόσμου ή σε αυτό το ιδανικό που θεωρείται ως ο τρόπος με τον οποίο «ολόκληρη η ανθρωπότητα συγκεντρώνεται γύρω από ένα αόρατο αλλά ισχυρό επίκεντρο στον χριστιανικό πολιτισμό» – ακόμη και τέτοιες ενδείξεις δεν θα επαρκούσαν για να αποκτήσουμε μια επισκόπηση της πραγματικής πορείας της ιστορίας, όπως αυτή φαίνεται από την ίδια την οπτική του Θεού.
Από αυτή την άποψη, ο Σολόβιεβ ταπεινώθηκε μπροστά στον σταυρό που κατακτά τα πάντα.
Tά μυστήρια τής Ιστορίας Επιπλέον τά μυστήρια τού τέλους τής ιστορίας. Τό πρόβλημα όλων τών οραματιστών είναι τό Πνεύμα. Η κίνηση.Πώς κινείται η ιστορία; Σήμερα ρωτάμε. Ποιό είναι τό υποκείμενο τής ιστορίας.Τό πνεύμα απαιτεί ένα όργανο, ένα αντικείμενο νά δώσει κίνηση. Ο Χριστός είναι Πνεύμα. Ο
Σατανάς όμως δέν είναι. Τό κλέβει από τόν χριστό; Αδύνατον. Από τούς Πιστούς τού Χριστού; Τό οποίο τό αποκτά όποιος θέλει.Εάν κάποιος δέν τό θέλει φεύγει δέν μένει. Οπότε; Ο,τι καί νά προσεγγίσει πνεύμα δέν βρίσκει. Γι' αυτό διαβάλλει, διαιρεί, μόνο τό πνεύμα ενώνει διότι είναι Ενα . Μονάς.Εφυγαν οι καθολικοί από τήν Μία Εκκλησία καί ακόμη διαιρούνται καί διαιρούν. Χωρίζουν. Αυτός είναι ο θάνατος χωρισμός τής ψυχης από τό σώμα.Αλλά δέν είναι τό τέλος. Μόνο ότι έχει αρχή έχει καί τέλος. Καί τό πνεύμα δέν έχει αρχή. Αυτό σημαίνει ενεφύσησε ψυχή ζώσα.
https://amethystosbooks.blogspot.com/2020/09/3.html
Δημοσίευση σχολίου