Δεν μπορούμε να περιμένουμε πως θα υπάρχει πάντοτε κάποιος μαγικός τρόπος εύρεσης καινούργιων λύσεων, στη θέση των παλαιοτέρων που καίγονται ανεύθυνα, από ανίκανες πολιτικές ηγεσίες που διαλύουν το τραπεζικό σύστημα – γεγονός που σημαίνει πως το παιχνίδι τελείωσε, οριστικά αυτή τη φορά, οπότε το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι «καλό κουράγιο».
Ανάλυση
Οι πλασματικές στατιστικές φαίνονται από πολλές πλευρές – όπως στο θέμα της ανεργίας που η ΕΛΣΤΑΤ καταγράφει μείωση από το 2014 κατά 352.657 άτομα και ο ΟΑΕΔ μόλις κατά 1.018 (πηγή). Δίκιο έχει φυσικά ο ΟΑΕΔ, αφού δεν είναι δυνατόν να μειώνεται το ΑΕΠ μαζί με την ανεργία – όπως δεν γίνεται να πέφτει ο τζίρος μίας επιχείρησης και να προσλαμβάνει εργαζομένους! Πάντως το 2017 η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα, σύμφωνα με την ΕΚΤ, ήταν στο 31,3% ενώ κατά την ΕΛΣΤΑΤ στο 21,7% (πηγή) – οπότε είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κανείς την αξιοπιστία του οργανισμού που καταδίκασε την Ελλάδα στα μνημόνια μέσω του υπαλλήλου του ΔΝΤ, με τη διόγκωση του ελλείμματος του 2009.
Όσον αφορά τώρα τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους που κατηγορούνται για την πτώση των τιμών τους, όπου δυστυχώς αρκετοί δεν γνωρίζουν αυτού του είδους τη δυνατότητα επένδυσης (ανοιχτές πωλήσεις, short), ασφαλώς είναι χρεοκοπημένες – αφού (α) τα κόκκινα δάνεια τους είναι στα ύψη ενώ προβλέπεται η περαιτέρω επιδείνωση τους, με κριτήριο τους τεράστιους μελλοντικούς κινδύνους της Ελλάδας (β) ο δείκτης κάλυψης της ρευστότητας τους είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη και (γ) ο τζίρος τους μειώνεται συνεχώς, αφού έχει περιορισθεί η ζήτηση για δάνεια, ενώ οι ίδιες εύλογα αποφεύγουν να δανείζουν μελλοντικούς ανέργους και επιχειρήσεις υπό χρεοκοπία.
Με δεδομένο δε το ότι θα χρειαστεί κάποια στιγμή να διασωθούν, σε συνδυασμό με τον κανονισμό της Ευρώπης που απαγορεύει τη διάσωση τους από το κράτος, αυτοί που θα πληρώσουν το λογαριασμό θα είναι οι ομολογιούχοι, οι μέτοχοι και οι καταθέτες τους – οπότε εύλογα πουλούν τις μετοχές τους οι επενδυτές προτού υποστούν μία νέα «εν ψυχρώ κλοπή» ανάλογη με αυτήν του 2015 (άρθρο). Ενδεχομένως θα ακολουθήσουν οι αποταμιευτές φοβούμενοι το κούρεμα των καταθέσεων τους, με αποτέλεσμα να τους δώσουν τη χαριστική βολή – υπενθυμίζοντας πως η αποχώρηση των επενδυτών ξεκίνησε από τις αρχές του 2018, αφού οι τράπεζες έχουν χάσει έκτοτε πάνω από 2 δις € χρηματιστηριακή αξία, ενώ ως συνήθως τελευταίοι φεύγουν οι μικρομέτοχοι.
Μία χώρα τώρα με διαλυμένο τραπεζικό τομέα, η οποία αντικρίζει ξανά κατά πρόσωπο την επίσημη χρεοκοπία (στην ουσία είναι ήδη χρεοκοπημένη), είναι απίθανο να προσελκύσει επενδύσεις και να αναπτυχθεί – ενώ χωρίς ανάπτυξη είναι καταδικασμένη. Σωστά λοιπόν έχουμε αναφέρει πως έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους (άρθρο) – ότι η Ελλάδα είναι τόσο χρεοκοπημένη, όσο καμία άλλη χώρα στην παγκόσμια ιστορία και η μοναδική που δεν εξυγιάνθηκε μετά από οκτώ χρόνια πρωτοφανούς ληστείας των Πολιτών της.
Ακόμη χειρότερα, όλα αυτά συμβαίνουν σε μία εποχή που ο πλανήτης βαδίζει προς την επόμενη κρίση, όπου η Ελλάδα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί καθόλου τις θετικές οικονομικές εξελίξεις του παρελθόντος – ενώ δεν δρομολόγησε καμία πραγματική αλλαγή, όπως θα ήταν η καταπολέμηση του βρώμικου κομματικού-πελατειακού συστήματος.
Την ίδια στιγμή η Ιταλία, η ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης, με μία οικονομία σε κατάσταση αποσύνθεσης, με τεράστιο δημόσιο χρέος (2,44 τρις $ – πηγή), με οφειλές στο σύστημα της ΕΚΤ πάνω από 400 δις € και με τις τράπεζες της σε άθλια οικονομική κατάσταση, ευρίσκεται στην ίδια θέση με την Ελλάδα το 2010 – με την ΕΚΤ να την εκβιάζει ασύστολα αφήνοντας απροστάτευτα τα ομόλογα της, γεγονός που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση του τραπεζικού της συστήματος (όσο αυξάνονται τα επιτόκια των ομολόγων της, τόσο μειώνεται η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών που τα έχουν αγοράσει).
Όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια των ιταλικών τραπεζών, κανένας δεν πιστεύει πως από 16,8% στα τέλη του 2015 ή σχεδόν 400 δις € (γράφημα) μειώθηκαν στο 11,1% (πηγή), με κριτήριο τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα – οπότε πρόκειται ασφαλώς για «δημιουργική λογιστική». Με δεδομένο δε το ότι, οι ιταλικές επιχειρήσεις δανείζονται πολύ ακριβότερα από τις γερμανικές, αδυνατώντας ως εκ τούτου να τις ανταγωνιστούν, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και για τις τράπεζες όπου έχουν τριπλασιαστεί τα επιτόκια δανεισμού τους, καθώς επίσης τα ασφάλιστρα έναντι της χρεοκοπίας τους (CDS), ο εκβιασμός της από την ΕΚΤ, με πρώτο στόχο την απόσυρση του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση της, είναι πολύ εύκολος.
Εν τούτοις, εάν η Ιταλία κάνει το μεγάλο λάθος να υπαναχωρήσει, θα βρεθεί σύντομα στη θέση της Ελλάδας, εκβιαζόμενη να υπογράψει ένα αντίστοιχο PSI – το οποίο θα είναι συνώνυμο με τη θανατική της καταδίκη, όπως ακριβώς ήταν για την πατρίδα μας (ανάλυση). Η αιτία θα είναι το ότι, το τεράστιο δημόσιο χρέος της (πάνω από 160% του ΑΕΠ της εάν συνυπολογίσουμε τις οφειλές της στο σύστημα της ΕΚΤ – Target2, γράφημα, όπου η Ισπανία δεν πάει καθόλου πίσω), είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί εντός του ευρώ χωρίς την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του – για την οποία ασφαλώς θα της ζητηθούν από τη Γερμανία τα ίδια δολοφονικά ανταλλάγματα (αγγλικό δίκαιο, απαγόρευση μετατροπής του υπολοίπου σε εθνικό νόμισμα, υποθήκευση της χώρας κοκ.).
Εάν λοιπόν η Ιταλία θυσιάσει την εθνική της κυριαρχία στο βωμό του ευρώ, ενώ έχει ακόμη τη δυνατότητα να επιλέξει την έξοδο της, μετατρέποντας τα χρέη της σε λιρέτες και επιβαρύνοντας με τον πληθωρισμό που θα ακολουθήσει εξίσου τους δανειστές της (αναγκαστικά θα τυπώνει χρήματα για να εξυπηρετεί τα χρέη της, οπότε είναι δεδομένος ο πληθωρισμός), τότε θα οδηγηθεί όπως η Ελλάδα στη θανατηφόρο παγίδα – σε μία κυλιόμενη χρεοκοπία, οπότε σε μία οδύνη δίχως τέλος, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη οικονομική καταστροφή και την ερήμωση της, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας αφού εγκλωβίσθηκε στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (ανάλυση).
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το πιο συνηθισμένο σχόλιο σε τέτοιου είδους τοποθετήσεις είναι πως οι Πολίτες δεν χρειάζονται τόσο διαπιστώσεις σε σχέση με την οικονομική καταστροφή που βιώνουν, όσο λύσεις – χωρίς δυστυχώς να κατανοούν πως η οικονομία δεν είναι στατική αλλά δυναμική, οπότε οι λύσεις του χθες έχουν χαθεί σήμερα.
Με απλά λόγια, όταν η κυβέρνηση υπογράφει νέες συμφωνίες επέκτασης των μνημονίων τουλάχιστον για τα επόμενα σαράντα χρόνια, ενώ αρνείται την προληπτική γραμμή στήριξης επιλέγοντας να βαδίσει ξυπόλητη στα αγκάθια και χρεοκοπώντας ουσιαστικά τις τράπεζες με τις δικές της ενέργειες (μη συμμετοχή στο QE οπότε άνοδος των επιτοκίων των δεκαετών ομολόγων, κατάργηση του waiver για τις τράπεζες από την ΕΚΤ κλπ.), δεν μπορεί να περιμένει κανείς πως θα υπάρχει πάντοτε κάποιος μαγικός τρόπος εύρεσης καινούργιων λύσεων – στη θέση των παλαιοτέρων που καίγονται ανεύθυνα από ανίκανες πολιτικές ηγεσίες, ειδικά όταν διαλύουν το τραπεζικό σύστημα.
Για παράδειγμα, έχει «καεί» ήδη το πρώτο από τα δέκα βήματα που είχαμε προτείνει (ανάλυση), ενώ δεν υπάρχει καμία προετοιμασία, ούτε πολιτική βούληση για τα επόμενα – πόσο μάλλον όταν, όπως έχουμε αναφέρει, έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους, σε μία εποχή που οι διεθνείς αναταράξεις είναι ολοκάθαρες στις αναπτυσσόμενες αγορές. Επί πλέον η Ευρώπη απειλείται από τον ιταλικό σεισμό, χωρίς να υποτιμάμε έναν αντίστοιχο ισπανικό – αφού και η Ισπανία ευρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση (ειδικά οι τράπεζες της, άρθρο). Την ίδια στιγμή το BREXIT φτάνει στα τελευταία του στάδια με ανεξέλεγκτο τρόπο και η σύγκρουση τω Η.Π.Α. με την Κίνα κλιμακώνεται – ενώ τυχόν άνοδος του αμερικανικού πληθωρισμού θα οδηγούσε στην ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των επιτοκίων από τη Fed, καθιστώντας απαγορευτικό το δανεισμό, αυξάνοντας τις εκροές κεφαλαίων στις άλλες χώρες και πυροδοτώντας πολλές χρεοκοπίες κρατών, επιχειρήσεων ή τραπεζών.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, με την εκκωφαντική κοινωνική σιωπή στην Ελλάδα να συνεχίζεται, καθώς επίσης με χρεοκοπημένα κόμματα που δεν μπορούν να διασώσουν ούτε τον εαυτό τους, ασχολούμενα με το λογότυπο τους σε τέτοιες εποχές, λύσεις δεν υπάρχουν – ενώ όποιος ισχυρισθεί το αντίθετο είναι είτε λαϊκιστής δημαγωγός, είτε «πολιτικός απατεώνας».
Απλούστατα, η συστηματική προβολή του χείριστου (ΣΥΡΙΖΑ), που κάνει το κακό (ΝΔ) να φαίνεται ως αναγκαίο καλό, δεν μας βρίσκει σύμφωνους, ούτε η προσπάθεια των τραπεζών να κλέψουν ξανά τα χρήματα μας, επειδή τις χρεοκοπούν οι κυβερνήσεις (το ΠΑΣΟΚ με το νόμο Κατσέλη, η ΝΔ με τη στήριξη του PSI, ο ΣΥΡΙΖΑ με το Βαρουφάκη, με τη συμφωνία του Ιουνίου κοκ.) – οπότε το παιχνίδι τελείωσε, οριστικά αυτή τη φορά και το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς, όχι μόνο στους Έλληνες, είναι «καλό κουράγιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου