πηγή : Ένα Πείραμα σε Βάθος
Υπάρχουν δύο ζωγράφοι που αντιπαρήλθαν της αναπαραστάσεως. Ο Γκρέκο και ο Βαν Γκονγκ. Μάλιστα από κάποιους ονομάζονται "κομήτες", θα μπορούσαμε να τους ονοματίσουμε και "εξωγήινους".
Το εξαιρετικό , η διαφορά , είναι η παράδοση της εικόνας. Δηλαδή η εικόνα μπορεί να "χωρέσει", να δείξει τα πάντα με μιας.
Αυτό κινητοποιεί στον άνθρωπο μία πρώτη αίσθηση, η οποία δείχνει , ένα κοινό τόπο. Σε αυτόν τον "ξένο" τον κοινό τόπο , η πλάση εμφανίζεται ομιλούσα΄, ζωντανή. Σχηματικά θα την ονομάζαμε ως μνήμη του νεογέννητου , η οποία έπειτα χάνεται στη συμβατικότητα . Παράδειγμα, μου είπε ο γιος μου " μπαμπά , πήγα στο σπίτι ενός πολύ πλούσιου παιδιού , είχε τεράστια αυλή με γκαζόν , όμορφα δέντρα , και ένα τεράστιο σπίτι , μπήκα μέσα και ήταν σαν τρύπα , ήταν σκοτεινό και σαν τρύπα" .
Το παιδί δεν ξεγελάστηκε από το σκηνικό , αναγνώρισε αμέσως την έλλειψη ζωής. Αν αυτή η εικόνα μπορούσε να ζωγραφιστεί θα έδειχνε το θρίλερ του πολιτισμού μας στηριζόμενος στην ψευδαίσθηση. Το επιφανειακό άνοιγμα της προοπτικής και η κατάληξή του , το μηδέν , η μαύρη τρύπα.
Η εικόνα προσλαμβάνεται ολόκληρη , δεν κατασκευάζεται , είναι έτοιμη , και δείχνει αμέσως το πρωτότυπο.
Είναι εντυπωσιακό , η εικονιζόμενη ΄Ευα δείχνει να θεατρινίζει , η πρώτη θεατρική κίνηση του ανθρώπου , η πρώτη ψευδαίσθηση, οδηγώντας τον άνθρωπο στο μηδέν. Εντυπωσιακή είναι και η παθητικότητα του Αδάμ μπροστά στο θέαμα .
Αργότερα η Αναγέννηση θα πατήσει ακριβώς πάνω σ αυτή την θεατρικότητα για να αναπαραστήσει , μισώντας το Ελληνικό πνεύμα , και υποκρινόμενη την "πιστή" , μαθαίνοντας μας να απολαμβάνουμε το ψέμα.
Γιώργος Κουρκούβελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου