Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (5)

Συνέχεια από : Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΧΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο ίδιος συγγραφεύς (ο Καβάσιλας) εξηγεί πώς κατηργήθη ανάμεσα σε μας και το πνεύμα, το τείχος που μας χώριζε και οφείλετο στην Φύση, στο γεγονός δηλαδή πώς αυτός είναι πνεύμα και εμείς είμαστε σάρκα. Η ανθρωπότης του Σωτήρος -λέει- ήταν σαν ένα αλαβάστρινο δοχείο, το οποίο από το ένα μέρος περιείχε την πληρότητα τού πνεύματος, αλλά από το άλλο εμπόδιζε στο άρωμα του να εξαπλωθεί προς τα έξω. Μόνον εάν από κάποιο θαύμα, εκείνο το αλαβάστρινο δοχείο μεταμορφωνόταν, αυτό το ίδιο σε άρωμα, το ίδιο το άρωμα δεν θα ήταν ξεχωρισμένο από το εξωτερικό και δεν θα παρέμενε πλέον περιορισμένο στο μοναδικό δοχείο που το περιέχει. Αυτό ακριβώς υπήρξε, αυτό που πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της γήϊνης ζωής του Ιησού. Το δοχείο τού αλάβαστρου, που ήταν η καθαρότατη ανθρωπότης του Σωτήρος, μεταλλάχτηκε αυτή η ίδια σε άρωμα. Με άλλα λόγια, χάρη στην ολοκληρωτική του συμφωνία με το θέλημα του Πατρός, το σώμα του Χριστού σιγά-σιγά πνευματοποιήθηκε μέχρις ότου γίνει, στην Ανάσταση, ένα πνευματικό σώμα (1 Κορ 15,44), ο Χριστός σύμφωνα με το πνεύμα (Ρωμ 1,4). Ο σταυρός υπήρξε η στιγμή κατά την οποία πέφτει και το τελευταίο διάφραγμα. Το αλαβάστρινο βάζο έσπασε, όπως στο Χρίσμα της Βηθανίας, και το πνεύμα απλώθηκε, πληρώνοντας με άρωμα όλο το σπίτι, δηλαδή, όλη την Εκκλησία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο αρωματικός δρόμος που άφησε πίσω του ο Ιησούς, περνώντας στην Γή. Ο μάρτυς Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ενώνει καταπληκτικά, τις δύο στιγμές που αναφέραμε -εκείνη του Χρίσματος και εκείνη της έκχυσης του πνεύματος- γράφοντας: ο Κύριος προσέλαβε στην κεφαλή του ένα αρωματικό χρίσμα (το μύρο), για να φυσήξει στην Εκκλησία την αφθαρσία (Επ. Εφ. 17).

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ.

Μένει να δούμε πώς το μυστήριο του χρίσματος ενεργεί τώρα συγκεκριμένα, στην Εκκλησία και σε μας. Ο Άγιος Ιωάννης εξηγεί από ποιο πράγμα αναγνωρίζεται πώς παραμένουμε στον Ιησού και ο Ιησούς παραμένει σε εμάς ακόμη και μετά την ανάληψή του, στον Ουρανό «Αυτός λέει, μας έδωσε σαν δώρο από το πνεύμα του (1 Ιωάν 4,13). [Ας δούμε πάλι τι λέει το κείμενο «Εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη έστιν εν ημίν, εν τούτου γιγνώσομεν ότι εν αυτώ μένομεν και αυτός εν ημίν, ότι εκ του πνεύματος αυτού δέδωκεν ημίν»]. Το Άγιο Πνεύμα είναι το μυστήριο της παραμονής του Ιησού ανάμεσά μας. Παρουσιάζεται, παρουσιάζοντας τον Ιησού, μέχρις σημείου να αναγκάσει τον Απ.Παύλο, να πεί, με μία ελιτίστικη φράση αλλά αληθινή: ο Κύριος είναι το πνεύμα (2 Κορ 3,17) [στ’ αλήθεια όμως είναι γραμμένο : ο δε Κύριος το πνεύμα έστιν, ου δε το πνεύμα Κυρίου, εκεί Ελευθερία], δηλαδή ο Κύριος Ιησούς αναστημένος, ζεί και φανερώνεται εν πνεύματι. Αυτή η πεποίθηση ήταν τόσο οικεία στις πρώτες χριστιανικές γενηές που την πεντηκοστή, δεν εόρταζαν τόσο το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, αλλά την νέα παρουσία εν πνεύματι, του Ιησού, που ξεκίνησε από την Ανάστασή Του, την πνευματική παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία του, η φανέρωση της οποίας έγινε ακριβώς την πεντηκοστή. «Στην εορτή του Πάσχα -γράφει ο Μ.Αθανάσιος- θα προσθέσουμε την γιορτή της πεντηκοστής, στην οποία θα τρέξουμε, σαν από γιορτή σε γιορτή, για να δοξάσουμε το πνεύμα το οποίο βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας, στον Ιησού Χριστό (PG 26. 1422C ). 

Η Εκκλησία καθοδηγείται λοιπόν από το πνεύμα του Χριστού ακόμη δε περισσότερο κατά κάποιο τρόπο, συστήθηκε από την συμμετοχή στο χρίσμα τού Χριστού. Με άλλα λόγια. Είμαστε σώμα Χριστού δηλαδή Εκκλησία, επειδή παίρνουμε ζωή από το πνεύμα του Χριστού «Όχι μόνον -γράφει ο Αυγουστίνος- εχρίσθη η Κεφαλή μας. Υπήρξαμε και εμείς που είμαστε το σώμα του… [απροϋπόθετα ενώ λείπει παντελώς η Θεοτόκος. Διότι η Θεολογία ήταν ήδη Νοησιαρχική] Είμαστε το σώμα του Χριστού και είμαστε Χριστός, διότι κατά κάποιο τρόπο (σημασία) ο ολόκληρος Χριστός είναι η Κεφαλή και το Σώμα μαζί». [Από εδώ μέχρι το ΕΓΩ Χριστός του Φίχτε, η απόσταση είναι μικρή, και διανύθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος (το απροϋπόθετο αυτό, δηλαδή  η έλλειψη Αγιότητος), που η Εκκλησία ταυτίστηκε με την Λειτουργία και επομένως με την Ιεραρχία και τον κλήρο, φτάνοντας στα σημερινά έκτροπα]. 

Είμαστε ένας «Μεσσιανικός λαός» (σαν τους Εβραίους δηλαδή ), όπως ορίζει η δεύτερη Βατικάνειος σύνοδος την Εκκλησία, διότι είμαστε ένας χρισμένος λαός, δηλαδή καθαγιασμένοι ή χειροτονημένοι, με το πνεύμα. [Η Βατικάνειος Εκκλησία δεν είναι πλέον η παλιά αιρετική Καθολική Εκκλησία, είναι νέα Εκκλησία, πολιτισμική και ιστορική, περιέχει και τους προτεστάντες και τους Ορθοδόξους, ήδη. Απλώς κατ’ οικονομίαν θα επιτρέψει στους Ορθοδόξους να διατηρήσουν τυπικά μία Φαναριώτικη Εκκλησία και προς τούτο ετοιμάζεται πυρετωδώς η 1^ηΣύνοδος Φαναρίου, την οποία ονομάζουν για την ώρα πανορθόδοξη και την διαχωρίζουν ήδη από τις Οικουμενικές συνόδους της Ορθοδοξίας]. 

Αυτή η επανανακάλυψη του μυστηρίου του Χρίσματος άρχισε ήδη να δίνει καρπούς. Ο Θεολόγος H. Muhlen ορίζει την Εκκλησία σαν «την ιστορική συνέχεια του χρίσματος του Χριστού με το Άγιο Πνεύμα». Η Εκκλησία, λέει, δεν είναι παρά με μία δευτερεύουσα σημασία, η επιμήκυνση της ανθρωπότητος του Χριστού, δηλαδή της ενσαρκώσεως, ενώ είναι, άμεσα, μία επιμήκυνση του πνεύματος τού Χριστού δηλαδή του Χρίσματός του και της Χάριτός του. Από το χρίσμα εξάλλου προέρχεται, στον Χριστό, η επικεφαλής Χάρις (gratia Capitis), η χάρις δηλαδή που έχει και κοινωνεί καθότι κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τόσο από την υποστατική ένωση, από την οποία, καθαυτή, του προκύπτει μόνον η «προσωπική» του Χάρη, δηλαδή η μοναδική και ακοινώνητη αγιότης Του, του μονογενούς Υιού του Θεού που έγινε σάρκα [Δεν έχουν ξανακουστεί χειρότερες ύβρεις, μεγαλύτερες ανοησίες, τόσο χοντρές μαλακίες στην ζωή μας]. 

Μ’αυτή την έννοια οι Πατέρες της Εκκλησίας στους οποίους αναφερθήκαμε δήλωναν πώς από την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος του Ιησού, δεχθήκαμε χάρη μετά την Χάρη. Οπωσδήποτε δεν πρέπει να διαχωρίσουμε το Βάπτισμα από την ενσάρκωση, διότι χωρίς αυτή, δεν θα είχε κανένα πραγματικό νόημα για μας. Παρ’όλα αυτά στην ενσάρκωση το βάπτισμα προσθέτει κάτι που είναι απολύτου ενδιαφέροντος για μας, τόσο όσο να μας υποχρεώσει να αγαπήσουμε και να στοχαστούμε με συγκίνηση αυτό το μυστήριο της ζωής του Χριστού. 

[Παίρνουν την εκδίκηση τους για το σχίσμα. Κατατάσσουν την Ορθοδοξία σαν προσκολλημένη στην Γέννηση και αυτοί προοδεύουν από το Βάπτισμα. Και μας αναγκάζουν να δεχθούμε την Εκκλησία τους και τον Χριστό τους, και να ομολογήσουμε πώς είχαμε λάθος στο Φιλιόκβε, και πώς οι Πατέρες του σχίσματος ήταν δαιμονισμένοι]. 

Συνεχίζεται 

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΚΒΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Αμέθυστος

Δείτε εδώ τις προηγούμενες αναρτήσεις.