Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (3)

Συνέχεια από : Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

 ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ.

Προς την επανεύρεση της σημασίας της Βαπτίσεως του Ιησού. 

 
Το μυστήριο του Χρίσματος είναι σαν ένας θησαυρός βυθισμένος, που μόνον τώρα, αρχίζει να επανεμφανίζεται στην επιφάνεια. Η Δευτέρα Βατικάνεια σύνοδος [δεν είναι πλέον της Καθολικής έστω Εκκλησίας, αλλά του κράτους του Βατικανού. Διότι σήμερα οι Οικουμενιστές μάχονται κατά του Έθνους, καθώς θέλουν να βάλουν στην θέση του, μέσα στις συνειδήσεις μας, το ΚΡΑΤΟΣ. Το κράτος δίνει χρήμα και δόξα, το έθνος απαιτεί θυσίες] χάραξε μονοπάτια, μας έδειξε που να σκάψουμε. Πρέπει να επιστρέψουμε και να σκάψουμε στο έδαφος της Βίβλου και της πιο αρχαίας παραδόσεως της Εκκλησίας [η Ορθοδοξία όσο και να σκάψει θα βρεί τον κενό τάφο. Ο παπισμός βρίσκει πτώματα, και θα αναγκαστούν να περιμένουν την Δευτέρα παρουσία]. Με τα μέσα που μας προσφέρει η εξηγητική και η πιο σύγχρονη θεολογία. Διότι εάν έχουμε την παραμικρή ελπίδα να ανακαλύψουμε κάποιο νέο φώς στο μυστήριο του χρίσματος, δεν είναι επειδή βασιζόμαστε σε προσωπικές εμπνεύσεις πλέον, αλλά διότι, βασιζόμενοι στην πρόοδο των βιβλικών γνώσεων και των γνώσεων της πατριστικής περιόδου της θεολογίας παράλληλα, μπορούμε να ανακρίνουμε την Γραφή από ένα πιό ευνοϊκό σημείο, όπως επίσης διότι δεν εξαρτώμεθα πλέον από τις αιρέσεις[ τήν ορθοδοξία;] που μας υποχρέωσαν κάποτε να απωθήσουμε την βάπτιση του Ιησού. Επιστρέφουμε λοιπόν σε ένα ταπεινό προσκύνημα στον Ιορδάνη, για να ερευνήσουμε και να κατανοήσουμε εκείνο που, σε μία μοναδική ημέρα της ιστορίας του κόσμου, συνέβη στις όχθες του. 

[Νέα σταυροφορία. Και αγγαρεύουν ξανά την Ορθοδοξία, όπως και τότε, σαν τον αιώνιο Σίμωνα τον Κυρηναίο, να τους μεταφέρει τον Σταυρό της Νίκης, διότι για τους Λατίνους ή μάλλον για τους Βατικάνειους, ο Σταυρός του Κυρίου είναι αναστάσιμος. Ας σημειώσουμε δε πώς η ένωση των Εκκλησιών δεν συναντά δογματικά εμπόδια, διότι επιχειρείται από το Βατικανό της αγάπης, όχι από την Καθολική Εκκλησία, η οποία είναι πλέον ένα ιστορικό μέγεθος, όπως και το δικό μας Βυζάντιο. Έτσι και εμείς οι Ορθόδοξοι σήμερα έχουμε στην κεφαλή μας πατριό, το φανάρι, το Κράτος του Φαναρίου. Δεν υφίσταται συνέχεια. Ο Βαρθολομαίος και κάθε πατριάρχης είναι κληρονόμος, δεν είναι διάδοχος. Αγαπάει και κάνει ό,τι θέλει. Όπως και το πνεύμα που όπου θέλει πνέει. Έχει τον Θεό της ελευθερίας μαζί του. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε την ήττα μας, διότι δεν πήραμε χαμπάρι τόσα χρόνια πώς κρύβαμε στον κόρφο μας μαύρο φίδι].

Οι εξηγητές δεν κουράζονται σήμερα, να εκθέτουν την μεγάλη υπαρξιακή σημασία που απέκτησε για τον Ιησού, η εμπειρία η οποία συνδυάστηκε με το βάπτισμα στον Ιορδάνη. Αυτή η σπουδαιότης δεν εξαρτάται μόνον από αυτό που ο Ιησούς ενήργησε σ’εκείνη την ευκαιρία (ο αγιασμός των υδάτων της βάπτισης) [τα ύδατα γύρισαν την ροή τους προς τα πίσω. Αυτός είναι ο αγιασμός και ο Άγιος. Επιστρέφει στην πηγή]. Αλλά πάνω απ’όλα από αυτό που ενήργησε σ’αυτόν σ’αυτή την περίπτωση. 
[Μία νέα αίρεση Τριαδολογική ανατέλλει, σε κλειστό κύκλωμα με την αίρεση του Φιλιόκβε... Το Spiritoque. Ο Υιός γεννάται και από το Άγιο Πνεύμα]. Και τι πράγμα ενήργησε εκείνη την ημέρα στον Ιησού; «Στην βάπτιση συνέβη κάτι που άλλαξε την ροή της ζωής του Ιησού…Είμαστε εξουσιοδοτημένοι να υποθέσουμε πώς εκείνη υπήρξε η στιγμή κατά την οποία ο Ιησούς εδέχθη την κλήση του» (Ch H.Dodd). Όχι επειδή πρίν από τότε δεν την είχε αποδεχθεί, αλλά επειδή μόνον σ’αυτό το σημείο της ωριμότητός του σε σοφία και χάρη, σαν ανθρώπου, του φανερώθηκε καθαρά και συγκεκριμένα. [Ο Συμεών ο Θεοδόχος τα είχε καταφέρει μάλλον καλύτερα από τον ίδιο τον Χριστό. Ήταν μικρός και το ξέχασε]. «Ακριβώς την στιγμή της βαπτίσεως ο Ιησούς έπρεπε να αποκτήσει την βεβαιότητα πώς έπρεπε να αναλάβει τον ρόλο του υπηρέτη του Γιαχβέ». (O. Gullmann). [Μιλάμε καθαρά για άλλον Θεό]. 

Η ουράνια φωνή, αναφωνεί στον Ιησού, τα λόγια που στον Ησαΐα 42,1, απευθύνονται στον υπηρέτη του Γιαχβέ: ιδού ο υπηρέτης μου τον οποίο υποστηρίζω, ο εκλεκτός μου με τον οποίο ευχαριστούμαι, έθεσε το πνεύμα μου πάνω του». Αυτή την στιγμή λοιπόν, όσο μπορούμε να καταλάβουμε συμβαίνει η συγχώνευση, στην συνείδηση του Ιησού-καθότι είναι και ανθρώπινη συνείδηση[ ΕΙΧΕ ΤΌ ΤΈΛΕΙΟ ΕΓΩ, ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΦΘΟΝΟ ΤΩΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΩΝ]-των δύο μορφών τού Μεσσία και του δούλου τού Θεού, μία συγχώνευση, μία τήξη [η οποία όμως δεν είναι πλέον ασυγχύτως και αδιαιρέτως] από την οποία θα εξαρτηθεί από τώρα και στο εξής, η ταυτότης και η μεσσιανική νεωτερικότης του Ιησού και η οποία θα δώσει ένα ξεκάθαρο ίχνος, αδύνατον να παρανοηθεί, σε κάθε του λέξη και πράξη [ο Ιησούς υποβαθμίζεται σε ΠΡΟΦΗΤΗ για να ανοίξει και ο δρόμος με τον Μωαμεθανισμό]. 

Αυτή η πατρική αποκάλυψη όμως δεν βρίσκει τον Ιησού απροετοίμαστο. Η απόφασή του να βαπτιστεί από τον Ιωάννη, μπαίνοντας κατά κάποιο τρόπο στην ουρά με τους αμαρτωλούς και γινόμενος ένα μ’αυτούς, ήταν ήδη ένα βήμα προς την ανάληψη πάνω του των αμαρτιών των ανθρώπων, κάτι ουσιώδες, στην αποστολή τού δούλου τού Γιαχβέ(Ησ 53,6). Η σκηνή όπου ο Ιησούς βαπτίζεται ανάμεσα στους αμαρτωλούς, είναι μία πρόγευση της σκηνής που ο Ιησούς σταυρώνεται ανάμεσα στους ληστές. Επι πλέον, όλη του η περασμένη ζωή στην Ναζαρέτ, κάτω από την υπακοή του στον Πατέρα και στους ανθρώπους, ήταν μία προετοιμασία γι’αυτή την ώρα. Η αποκάλυψη του Πατρός, την στιγμή της Βαπτίσεως, πέφτει σ’αυτό το προετοιμασμένο έδαφος, δημιουργώντας μία καινούργια κατάσταση, για την οποία χρειάζεται μία καινούργια κατάφαση (Γένοιτό μας κατά το ρήμα σου), εκ μέρους του Ιησού [ότι δίδασκε ο Κύριος σε μας, και ότι διδάσκει, το γυρίζουν στον ίδιο. Ο ίδιος δίδασκε τον εαυτό του, σε όλη την διάρκεια της Κ.Δ.]. 

Μία κατάφαση λοιπόν την οποία προφέρει αμέσως, αντιστεκόμενος στους πειρασμούς του διαβόλου που ήθελε να τον σπρώξει στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της αποστολής. Κλήση του Πατρός και απάντηση του Ιησού συναντώνται και αλληλοδιαδέχονται με μία διείσδυση υπακοής και αγάπης ανάμεσα στην ανθρώπινη θέληση και την Θεία. Το  Άγιο Πνεύμα έρχεται να χρίσει, δηλαδή σύμφωνα με την Βιβλική γλώσσα, να εξαγιάσει, να δώσει το ένδυμα και τις αναγκαίες δυνάμεις στον Ιησού για την αποστολή του, η οποία δεν είναι η απλή σωτηρία των ανθρώπων, αλλά να τους σώσει μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως τον έχει καθορίσει ο Πατήρ, δηλαδή μέσω της ταπεινώσεως, της εκούσιας υπακοής και της εξιλαστηρίου θυσίας. 

Η υπέρβαση αυτής της στιγμής της ζωής τού Ιησού θα σήμαινε την καθυστέρηση της λυτρωτικής κατάφασης της νύχτας της Γεθσημανή δηλαδή θα έπρεπε να την τοποθετήσουμε μόνον στο τέλος, και όχι στην αρχή της Μεσσιανικής του αποστολής. Την στιγμή της ενσαρκώσεως, η μοναδική ελεύθερη αποδοχή του πλάσματος, της σωτηρίας, είναι η κατάφαση της Μαρίας. Ξεκινώντας όμως από την Βάπτιση και από τους πειρασμούς της Ερήμου, υπάρχει κάτι καινούργιο στην ιστορία της σωτηρίας. Υπάρχει η ελεύθερη και ανθρώπινη αποδοχή ενός Θεου. Ανθρώπινη αλλά του Θεού. Ένα ναι δηλαδή μίας καθαρής ανθρώπινης ποιότητος, αλλά θεϊκής δυνάμεως. 

[Πώς λέγεται αυτή η κατάπτωση; ΛΕΞΙΛΑΓΝΕΙΑ!].

Σ’αυτό το καινούργιο και θεμελιώδες στάδιο της ζωής τού Ιησού, αντιστοιχεί ένα καινούργιο βασικό χρίσμα τού Αγίου πνεύματος και αυτό ακριβώς εννοούμε όταν ομιλούμε για το μυστήριο του χρίσματος. Δημιουργεί κάτι νέο στην πνευματική διαδρομή του Χριστού, τόσο που υπήρξε μία στιγμή που πιστευόταν ότι το όνομα Χριστός προερχόταν από το Χρίσμα. Πρόκειται για έναν λειτουργικό νεωτερισμό, δηλαδή μέσα στην αποστολή- Δηλαδή δεν είναι μεταφυσικός- στην βαθειά πραγματικότητα του προσώπου. Φανερώνεται δε, μέσω μεγαλειωδών και αμέσων αποτελεσμάτων: θαύματα, κηρύγματα με δύναμη και αυθεντία, εγκατάσταση της Βασιλείας του Θεού, νίκη πάνω στους δαίμονες. Γίνεται έτσι κατανοητό το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια δίνουν τόση μεγάλη σπουδαιότητα στο επεισόδιο της Βαπτίσεως του Ιησού, παρότι συνιστά μία δυσκολία από την μεριά της απολογητικής, διότι θα μπορούσε να σημαίνει μία ατέλεια στον Χριστό και μία κατωτερότητα σε σχέση με τον Βαπτιστή. 

Η σπουδαιότης που αποδίδουν στην Βάπτιση, προκύπτει επίσης και από το γεγονός πώς, στην πιο αρχαία φάση τής παραδόσεως των Ευαγελίων, αποτελούσε το ξεκίνημα, την αρχή του Ευαγγελίου και της ιστορίας του Ιησού (Μάρκου 1,1.9).

Μία αρχή όμως που με τα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά, θα μετατεθεί στην Παρθενική γέννηση από την Μαρία και με τον Ιωάννη, στην αιώνια γέννηση από τον Πατέρα.

Τα Ευαγγέλια χωρίς το αρχικό επεισόδιο της Βαπτίσεως του Ιησού θα ήταν σαν τις πράξεις των Αποστόλων χωρίς την αρχική διήγηση της πεντηκοστής: θα έλειπε το κλειδί ανάγνωσης για να κατανοηθεί η συνέχεια. 

Συνεχίζεται

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΣΤΉΝ θΕΣ/ΝΙΚΗ.

Αμέθυστος