Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

Πρόλογος

AΔEΛΦOI ANAΓNΩΣTEΣ!

Eπειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου (αν έβγουν εις φως αυτά οπού σημειώνω εδώ και ξηγώμαι πότε με κόλλησε αυτείνη η ιδέα, –από τα 1829, Φλεβαρίου 26, εις το Άργος– και ακολουθώ αγώνες και άλλα περιστατικά της πατρίδος) σας λέγω, αν δεν τα διαβάσετε όλα, δεν έχει το δικαίωμα κανένας από τους αναγνώστες να φέρη γνώμη ούτε υπέρ, ούτε κατά. Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά ’σ τα γραφόμενα, και...[1] τότε φωτίζεται και ο αναγνώστης.

Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, οπού της προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και ’διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από ’μάς τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ων σήμερον, οπού δεν θυσιάζομε ποτές αρετή και πατριωτισμόν και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάστασιν και κιντυνεύομεν να χαθούμεν.

Γράφοντας αυτά τα αίτια και τις περίστασες, οπού φέραμεν τον όλεθρον της πατρίδας μας όλοι μας, τότε ως έχοντας και εγώ μερίδιον εις αυτείνη την πατρίδα και κοινωνία, γράφω με πολλή αγανάχτησιν αναντίον των αιτίων, όχι να ’χω καμμιά ιδιαίτερη κακία αναντίον τους, αλλά ο ζήλος πατρίδος μου δίνει αυτείνη την αγανάχτησιν και δεν μπόρεσα να γράψω γλυκώτερα. Αυτό το χειρόγραφον, από την περίστασιν οπού μου έγιναν πολλές καταδρομές, το είχα κρυμμένο. Τώρα οπού το έβγαλα, το διάβασα όλο και έγραψα ως τα 1850 Απρίλη μήνα, και διαβάζοντάς το είδα ότι δεν ξηγώμαι γλυκώτερα δια κάθε άτομον.

Πρώτο λοιπόν αυτό, και ύστερα σε πολλά μέρη ’παναλαβαίνω πίσω τα ίδια (ότι είμαι αγράμματος και δεν θυμώμαι και δεν βαστώ σειρά ταχτική) και τρίτο, εκείνα οπού σημειώνω εις την πρωτοϋπουργίαν του Κωλέτη, οπού έκαμεν τόσα μεγάλα λάθη αναντίον της πατρίδος του και της θρησκείας του και των συναγωνιστών του, όλων των τίμιων ανθρώπων και να χύση τόσα άδικα αίματα των ομογενών του και να πάθη η δυστυχισμένη του πατρίδα και να παθαίνη και τώρα εις τον πεθαμό του από τους ίδιους τους μαθητάς του και συντρόφους του, οπού μας κυβερνούν, και οι προκομμένες του οι Βουλές και άλλοι τοιούτοι, οπού δεν άφησαν λεπτό εις το ταμείο, και όλο το κράτος το ’φεραν σε μίαν μεγάλη δυστυχία και ανωμαλία, και ένας μεγάλος στόλος των σκύλων μας έχουν μπλόκον, οπού ’ναι περίτου από τρεις μήνες, και μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών και εκείνοι οπού ’χουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα.

Όλα αυτά τα δεινά και άλλα πλήθος είναι έργα του Κωλέτη και της συντροφιάς του, οπού άφησε εντολή να κυβερνιώμαστε με αυτό το σύστημα και με τους τοιούτους συντρόφους του. Και από αυτό παθαίνομεν και τι θα πάθωμεν ακόμα ο Θεός το γνωρίζει. Και αυτά ήταν δια τους ξένους σκοπούς του και τις ’διοτέλειές του και για να κατακερματίσουνε και την Τρίτη Σεπτεβρίου – οπού διαλαβαίνει περί θρησκείας και άλλης σωτηρίας της πατρίδος αυτό το Σύνταμα – και τόχομεν εις το χαρτί και αντίς να μας ωφελήση μας αφανίζει ολοένα. Όλοι οι άλλοι, οπού γράφω εξ αρχής, είναι άγιοι ομπρός ’σ αυτόν και την συντροφιά του τη σημερνή, μ’ όλον οπού τα λάθη τα πρώτα εγέννησαν και τούτα.

Δια όλα αυτά γράφω εδώ. Ως άνθρωπος μπορώ να πεθάνω και ή τα παιδιά μου, ή άλλος τα αντιγράψη, για να τα βγάλη εις φως, πρώτο τους ανθρώπους, οπού γράφω μ’ αγανάχτησιν αναντίον τους, να βάνη τις πράξες του κάθε ενού και τ’ όνομά του με καλόν τρόπον, όχι με βρισές, δια να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν δια την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη αρετή, να ζήσουν ως ανθρώποι ’σ αυτήν την πατρίδα και μ’ αυτήν την θρησκείαν. Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν. Και προσοχή να μην τους απατάγη η ’διοτέλεια. Και αν σκοντάψουν, τότε εις τον κρεμνόν θα πηγαίνουν, καθώς το πάθαμεν εμείς. Όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν κάθε ’μέρα. Όταν λοιπόν βγη αυτό το χειρόγραφον εις φως, διαβάζοντάς το όλο οι τίμιοι αναγνώστες, αρχή και τέλος, τότες έχουν το δικαίωμα να κάμη ο καθείς των την κρίση του είτε υπέρ, είτε κατά.

πηγή : Βικιθηκη

Σχόλιο : Σήμερα η Εκκλησία γιορτάζει τήν νίκη τού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά καί τήν προαιώνια Σοφία Της  ενάντια στήν Ιστορία τών ανθρώπων.
Εναντίον τών ανθρωπιστικών δυνάμεων οι οποίες τελικώς έφεραν τό ιστορικό τέλος τής Αυτοκρατορίας πού είχε στή βάση της τήν σωτηρία τού ανθρώπου στήν Εν Χριστώ Ζωή.
Η αλήθεια όταν εισέρχεται στήν ιστορία τών ανθρώπων, χάνοντας τή δική της ιστορία, διαστρεβλώνεται όπως ένα κομμάτι ξύλο διαθλάται μέσα στό νερό καί αλλοιώνεται.
Μόνον εάν τό Πνεύμα τού Θεού πνέει υπεράνω τών υδάτων τό ξύλο τής Ζωής δέν αλλοιώνεται μέσα στήν ιστορία. Σήμερα η διάθλαση καί η αλλοίωση θεωρούνται ιστορική πραγματικότης στήν οποία πρέπει νά υποκύψουμε.  Καί ο αγώνας καί η νίκη τού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, πού έφεραν τό πνεύμα ξανά νά υπερίπταται υπεράνω τών υδάτων, έγιναν απλές καί ορεκτικές τελετές.
Ένας παρόμοιος αγώνας πού νικήθηκε όμως μόνο στά χαρτιά, ήταν ο αγώνας γιά τήν ελευθερία τών Ελλήνων. Ο οποίος χάθηκε πολύ γρήγορα στίς δυνάμεις τής ιστορίας. Άφησε τό μικρό του αποτύπωμα στό Σύνταγμα τής Ελλάδος τό οποίο κράτησε τή σπίθα τής αλήθειας αναμμένη, παρόλες τίς προσπάθειες τών δυνάμεων τού κόσμου τούτου, τών συμφερόντων, νά τήν σβήσουν. Όπως καί στήν περίπτωση τού Αγίου Γρηγορίου, οι ίδιοι οι αγωνιστές, όπως μαρτυρεί ο Μακρυγιάννης συμμετείχαν στήν σύσταση τού Συντάγματος πού διέσωσε τό νόημα τού αγώνα τους. Γι αυτό καί στο ημερολόγιο τήν Κυριακή τής Ορθοδοξίας ακολουθεί η Κυριακή τού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά καί συνεχίζει η Κυριακή τής απελευθερώσεως τών Ελλήνων.
Σήμερα οι διαθλαστικές δυνάμεις τής ιστορίας καταφέρνουν νά νικήσουν καί στά χαρτιά, εξοβελίζοντας τό Πνεύμα καί σπείροντας στίς ψυχές τών Ελλήνων τήν ιδέα πώς η Ιστορία τών ανθρώπων χωρίς τό Πνεύμα τού θεού είναι τό θέατρο τού αγώνος τών δυνάμεων τού κόσμου τούτου μεταξύ των. Καί είναι απαραίτητη προϋπόθεση αυτός ο αγώνας γιά νά οδηγηθούμε ξανά στό Θεό ή είναι η λυδία λίθος από όπου θά περισσέψει η αλήθεια.
Σέ τούτο λοιπόν τό κρίσιμο σημείο περιμένουμε έναν Άγιο Γρηγόριο Παλαμά ξανά ή έναν τίμιο Μακρυγιάννη.
 
Αμέθυστος