To αποκαλυπτικό INSIDE JOB που εξηγεί τα πάντα !!!

Πηγή : Liston Place

Αποκαλυπτικό κινηματογραφικό μανιφέστο, το «Inside Job» επιχειρεί να εκθέσει τη σοκαριστική αλήθεια πίσω από την οικονομική κρίση που εξαπλώθηκε παγκοσμίως σαν επιδημία το 2008.

Tο οικονομικό ολοκαύτωμα με ζημιές πάνω από 20 τρισεκατομμύρια δολάρια οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους να χάσουν την περιουσία, τα σπίτια και τις ζωές τους. Μέσα από εκτεταμένη έρευνα και συνεντεύξεις με ισχυρά οικονομικά στελέχη, πολιτικούς και δημοσιογράφους το ντοκιμαντέρ εξιστορεί την παρακμή του καπιταλιστικού μοντέλου και την ταυτόχρονη άνθηση ενός ολόκληρου μηχανισμού εξαπάτησης και αισχροκέρδειας, αποκαλύπτοντας συγχρόνως τις διαβρωτικές σχέσεις που διέφθειραν την πολιτική εξουσία. 
Θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι πραγματικοί υποκινητές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης;

Δείτε τους σε αυτό το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που ρίχνει φως κάτω απ’ το τραπέζι, ξεμπροστιάζοντας χωρίς έλεος την απληστία της Γουόλ Στριτ και των golden boys της Goldman suchs.

Σκηνοθεσία: Charles Ferguson
Σενάριο: Chad Beck, Adam Bolt

Ηθοποιοί: Matt Damon, William Ackman, Daniel Alpert, Daniel Alpert

Χώρα παραγωγής: USA

Πηγή :Σημεία των καιρών


"Inside Job" = Στημένη δουλειά…

Άπό τήν έξαιρετική ταινία ντοκυμαντέρ, "Inside Job" μερικές σκέψεις. Τό πρώτο είναι τό πόσο άχυράνθρωποι, πόσο γελοίοι είναι οί άμερικανοί πρόεδροι πού ύπήρξαν τήν περίοδο πού μάς ένδιαφέρει μέ βάση τήν ταινία. Καί τό πόσο μοιάζει ό πρωθυπουργός τής χώρας μας μ’ αύτούς τούς άπίθανους τύπους.

Τό δεύτερο είναι ότι αύτοί οί άχυράνθρωποι πρόεδροι είναι άνίκανοι νά κάνουν ότι τούς λένε τά άφεντικά τους, άν δέν έχουν δίπλα τους τόν κατάλληλο "σύμβουλο" πράκτορα δηλαδή, γιά τήν κάθε βρωμοδουλειά πού κάνουν.

Άκριβώς όπως κάνει ό έδώ άχυράνθρωπος πού έχει ξεχωριστό σύμβουλο γιά τό κάθε τί πού κάνει, γιατί οί σύμβουλοι έξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα καί κερδίζουν έκατομμύρια δολάρια ή εύρώ άπό τίς ύπηρεσίες πού προσφέρουν όταν οί συμβουλές τους γίνονται νόμοι καί πράξεις τού κάθε κράτους. Καί ότι έγινε στίς ΗΠΑ, γίνεται σέ παγκόσμιο έπίπεδο τώρα, γινόταν καί πρίν άλλά τώρα μέ αύτόν τόν άχυράνθρωπο γίνονται μέ έντατικό τρόπο.

Καί αύτοί πού έλέγχουν τίς ΗΠΑ, έλέγχουν καί όλο τόν κόσμο, άκόμη καί τώρα μετά τήν κρίση τού 2008, πού ήταν κρίση γιά τούς λαούς κι όχι γι αύτούς, γιατί αύτοί κάνουν πάντα τήν κρίση εύκαιρία, όπως διαλαλεί καί ό έδώ άντιπρόσωπός τους… Είναι αύτοί πού δημιούργησαν τήν βιομηχανία τών έπενδύσεων, τά πακέτα έπενδύσεων πού λήστεψαν τούς καταθέτες τού κόσμου όλόκληρου, όταν προγραμματισμένα οί τράπεζες έστρεψαν τούς καταθέτες σέ αύτά. (Οί χρηματομεσίτες)

Καί φυσικά πάνω άπ’ αύτούς τό μεγάλο άφεντικό, οί Ρότσιλντς πλαισιωμένοι άπό περίπου 20 πλουτοκράτες πού δημιούργησαν οί ίδιοι γιά τήν κατανομή τών ρόλων έλέγχου τών παγκοσμίων άποθεμάτων κάθε είδους πλούτου, όρυκτού, έναέριου, ύποθαλάσσιου καί φυσικά τού χρήματος σέ όλες του τίς μορφές. Άς πάμε στήν ταινία νά δούμε τό σύστημα τών έταιρειών πού έλέγχει τόν κόσμο.

Είναι λοιπόν 5 έπενδυτικές τράπεζες οί GOLDMAN SACHS, MORGAN STANLEY, LEHMAN BROTHERS, MERRILL LYNCH, BEAR STEARNS, είναι 2 οίκονομικοί κολοσσοί άπροσδιορίστου ταυτότητας οί CITIGROUP καί J.P. MORGAN, είναι 3 ασφαλιστικές έταιρείες γίγαντες οί AIG, MBIA καί AMBACK καί οί τρείς "οίκοι άξιολόγησης" MOODY’S, STANDARD & POOR’S καί FITCH. Καί ή σύνδεση όλων αύτών μαζί ήταν μιά τροφική άλυσίδα τιτλοποιήσεων, ένα νέο σύστημα πού συνέδεε τρισεκατομμύρια δολλάρια, ύποθήκες καί άλλα δάνεια μέ έπενδυτές σέ όλο τόν κόσμο Ή άλυσίδα, HOME BUYERS+LENDERS+INVESTMENT BANKS+INVESTORS.

Στό παλιό σύστημα ύπήρχαν HOME BUYERS+LENDERS τοπικός δανειστής καί άγοραστής. Μέ τό νέο σύστημα, οί δανειστές πουλούσαν τίς ύποθήκες στίς INVESTMENT BANKS, οί τράπεζες αύτές συνδύαζαν χιλιάδες ύποθήκες κι άλλα δάνεια όπως δάνεια γιά αύτοκίνητα, φοιτητικά δάνεια καί χρέη πιστωτικών καρτών καί δημιουργούσαν πολύπλοκα παράγωγα μέ τό όνομα "Δομημένα χρεωστικά όμόλογα" κάτι μού θυμίζει αύτό, Άλογοσκούφη, ή CDO καί μετά οί έπενδυτικές τράπεζες τζογαδόροι πουλούσαν τά CDO σέ έπενδυτές.

Τώρα όταν οί ίδιοκτήτες σπιτιών πλήρωναν τά ένυπόθηκα δάνειά τους τά χρήματα αύτά πήγαιναν σέ έπενδυτές σ’ όλο τόν κόσμο. Οί έπενδυτικές τράπεζεςπλήρωναν οίκους άξιολόγησης γιά νά έκτιμήσουν τά CDO’s, καί πολλά άπ’ αύτά,όλως τυχαίως καί χωρίς δόλο, έπαιρναν βαθμό ΑΑΑ πού είναι ό ύψηλότερος βαθμός έπενδυτικής άσφάλειας. Αύτό έκανε τά CDO’s, δημοφιλή όσο καί τά συνταξιοδοτικά κεφάλαια στίς ΗΠΑ τά όποία μπορούν νά άγοράσουν μόνο ύψηλής διαβάθμισης άσφάλιστρα.

Τό σύστημα αύτό ήταν μιά ώρολογιακή βόμβα. Οί δανειστές δέν νοιάζονταν πιά άν ό όφειλέτης μπορούσε νά άποπληρώνει, κι έτσι άρχισαν νά φτιάχνουν πιό ριψοκίνδυνα δάνεια. Οί έπενδυτικές τράπεζες δέν νοιάζονταν γι αύτό, όσο πιό πολλά CDO πουλούσαν τόσο πιό πολλά κέρδιζαν. Καί οί οίκοι άξιολόγησης πού τά πέρνανε άπό τίς έπενδυτικές τράπεζες δέν είχαν καμμιά εύθύνη άν ή άξιολόγηση πού έδιναν στά CDO έπεφτε έξω.

Πιανόσουν στή φάκα καί δέν ύπήρχαν έλεγκτικοί περιορισμοί κι έτσι, δόθηκε τό πράσινο φώς γιά τήν έκδοση όλο καί πιό πολλών δανείων. Μεταξύ 2000 καί 2003 ό άριθμός τών ένυπόθηκων δανείων πού συνάπτονταν κάθε χρόνο σχεδόν τετραπλασιάστηκε.

Ό Ρουμπινί λέει όλη αύτή ή τροφική άλυσίδα τιτλοποιήσεων άπ’ τήν άρχή ώς τό τέλος της δέν νοιάζονταν γιά τήν ποιότητα τών ύποθηκών άλλά νοιάζονταν γιά τήν αύξηση τού άριθμού τών ύποθηκών καί τήν άποκόμιση κέρδους άπό αύτές.

Στίς άρχές τής δεκαετίας τού 2000, είχαμε μιά μεγάλη αύξηση τών δανείων μεγάλης έπικινδυνότητας πού όνομάζονταν "SUBPRIME" άλλά όταν χιλιάδες τέτοια δάνεια συνδυάστηκαν μεταξύ τους γιά νά δημιουργηθούν CDO, πολλά άπ’ αύτά πήραν καί πάλι διαβάθμιση ΑΑΑ άπό τούς πουλημένους, μάλλον τούς συνεταίρους οίκους άξιολόγησης…

Στό έρώτημα, δέν θά ήταν δυνατόν νά δημιουργηθούν τέτοια προϊόντα παραγώγων πού δέν θά είχαν τέτοια ρίσκα, πού θά ήταν προνομιακά όπου θά ύπήρχαν όρια έπικινδυνότητας τους καί θά μπορούσαν νά είναι άνεκτά; Ή άπάντηση είναι, θά μπορούσαν, δέν τό κάνανε, ένώ αύτό έπρεπε νά κάνουν. Άρα οί τύποι ξέρανε ότι κάνουν κάτι έπικίνδυνο, καί τό έκαναν.

Οί έπενδυτικές τράπεζες προτιμούσαν τά δάνεια "SUBPRIME" γιατί είχαν ύψηλότερα έπιτόκια. Αύτό όδήγησε σέ αύξηση τής ληστρικής δανειοδότησης, οί όφειλέτες σύναψαν άχρείαστα άκριβά δάνεια "SUBPRIME"

Όλα τά κίνητρα πού τά οίκονομικά ίδρύματα πρόσφεραν στούς χρηματομεσίτες ένυπόθηκων δανείων, βασίζονταν στή δημιουργία τών πιό κερδοφόρων προϊόντων τά όποία ήταν τά έπαχθή δάνεια. Οί τραπεζίτες βγάζουν πιό πολλά άν πάρεις απ’ αύτούς δάνειο "SUBPRIME", ένα τέτοιο θά σέ βάλουν νά πάρεις.

Δηλαδή δέν είναι έκτός πραγματικότητας τά έπιχειρήματα πού θέλουν τήν πολιτική ήγεσία στήν Έλλάδα νά έχει συμφωνήσει τήν χρεωκοπία της γιά νά πάρουν τρελλά λεφτά κάποιοι…

Όπως βλέπουμε αύτοί οί οίκοι άνοχής κάνουν όλο τό παιχνίδι διαλέγουν στόχους καί έπιτίθενται μέ τό φοβερό όπλο τής άξιολόγησης. Καί όπου καπνός ύπάρχει καί φωτιά, όπου χτυπάνε, ύπάρχει καί κάποιος δικός τους πού δουλεύει τό σχέδιο, αύτό άκριβώς κάνει ό πρωθυπουργός μιάς έξωτικής χώρας πού λέγεται Έλλαδιστάν θά τήν έχετε άκουστά…

Ή πλειοψηφία τών συμβούλων τών προέδρων στίς ΗΠΑ όπως καί πολλοί ύπουργοί προερχόταν άπό αύτές τίς έταιρείες καί σ’ αύτές τίς έταιρείες πήγαιναν ξανά άν δέν πήγαιναν στή φυλακή. Τίς Ήνωμένες Πολιτείες τίς κυβερνούσαν καί τίς κυβερνούν άκόμη αύτές οί έταιρείες… Καί φυσικά μέ τέτοια προϊόντα καί τόσες δυνατότητες έχουν άπλωθεί σ’ όλο τόν κόσμο.

Σ’ όλο τόν κόσμο σίγουρα; Δέν νομίζω ότι έχουν στά χέρια τους όλο τόν κόσμο, ξαναθυμίζω ότι οί μουσουλμανικές τράπεζες δέν έχουν τόκο, κι όλα αύτά στηριζονται στόν τόκο, γι αύτό καί οί προσχεδιασμένες έξεγέρσεις στίς άραβικές χώρες πρέπει νά πέσει κι αύτό τό κάστρο γιατί είναι πολύ μεγάλη άγορά έκατομμύρια άνθρωποι, γι αύτό ψάχνουν γιά νέους φιλελεύθερους ήγέτες, ίκανούς νά καταργήσουν το νόμο τής σαρία πού άπαγορεύει τόν τόκο.

Κι όχι μόνο αύτό, ό Καντάφι πήγε νά τούς πολεμήσει μέ τά ίδια τους τά όπλα, τί κάνουν οί Ρότσιλντ σήμερα μαζεύουν τόν χρυσό όλου τού κόσμου καί συγχρόνως άνεβάζουν τήν τιμή του στά ύψη… Τί ήθελε νά κάνει ό Καντάφι, χρυσό δηνάριο ήθελε νά κυκλοφορήσει καί νά γίνονται οί συναλλαγές τών πετρελαίων τής Λιβύης καί άλλων προϊόντων πού έξάγει μέ αύτό…

Όλα αύτά μέ τίς έταιρείες τής άπάτης, ξεκίνησαν έπί Ρήγκαν τότε κρατικοποιήθηκαν οί μικρές έπενδυτικές έταιρείες. Ό Ronald Reagan βρήκε τότε τόν Donald Regan καί τόν έκανε ύπουργό τών οίκονομικών, ό όποίος ήταν Διοικητής τής Merrill Lynch, καί ό όποίος τόν όδήγησε στήν άπόφαση γιά μιά 30 χρόνων άπελευθέρωση τής άγοράς τό 1981. Άπελευθέρωση σήμαινε νά μπορούν νά γίνουν όλα αύτά τά φοβερά καί τρομερά μέ τα χρήματα τών καταθετών καί τών δανειοληπτών, ό πολλαπλός τζόγος σέ κάθε κατάθεση καί σέ κάθε δάνειο.

Νά σημειώσουμε λοιπόν ότι ή περίοδος αύτή λήγει τό 2011, έπομένως ότι γίνεται σήμερα στήν παγκόσμια οίκονομία σχετίζεται μέ αύτό, όπως καί τί άποφασίζεται τώρα, άπό ποιούς άποφασίζεται καί μέ ποιό τρόπο άποφασίζεται. Στή συνέχεια οί δύο Ρήγκαν άπελευθέρωσαν τίς έταιρίες καταθέσεων καί δανείων έπιτρέποντας ριψοκίνδυνες έπενδύσεις μέ τά χρήματα τών καταθετών.

Αποτέλεσμα, μέχρι τό τέλος τής δεκαετίας τού ‘80, έκατοντάδες έταιρείες καταθέσεων καί δανείων πτώχευσαν. Αύτή ή κρίση κόστισε στούς φορολογούμενους 124 Δίς δολλάρια καί πολλοί άνθρωποι έχασαν τίς οίκονομίες μιάς ζωής. Μετά φθάσαμε σ’ αύτά πού περιγράψαμε πιό πάνω, όταν δημιουργήθηκαν τά μεγαθήρια μονοπώλια πού έβαλαν στό χέρι όλο τόν κόσμο.

Πώς δημιουργήθηκε ή φούσκα τώρα. Ξαφνικά έκατοντάδες Δίς δολλάρια κάθε χρόνο κατέκλυζαν τήν άλυσίδα τιτλοποιήσεων. Άπό τή στιγμή πού ό καθένας μπορούσε νά πάρει ένυπόθηκο δάνειο οί τιμές άγοράς τών σπιτιών έκτοξεύτηκαν στά ύψη. Τό άποτέλεσμα ήταν ή μεγαλύτερη οίκονομική φούσκα τής ίστορίας.

Ή άγορά άκινήτων είναι πραγματική, μπορεί κανείς νά δεί την περιουσία του, νά ζήση έντός της, νά τήν νοικιάσει, έλεγαν οί διαφημιστές… Είχαμε μιά τεράστια στεγαστική άνάπτυξη πού ήταν έντελώς άκατανόητη, λέει ό Τσάρλς Μόρρις. Οί όρέξεις τών οίκονομικών παραγόντων όδήγησαν σ’ αύτό πού όλοι έκαναν.

Παρένθεση αύτή τήν περίοδο τό ίδιο έγινε καί στήν Έλλάδα, οί τιμές τών άκινήτων σέ συνεργασία τών κατασκευαστών μέ τό κράτος άνέβαιναν συνεχώς, όλοι οί Έλληνες έχουν άγοράσει ύπερτιμημένα σπίτια μέ τό δόλωμα τού δανείου καί μέ τίς άντικειμενικές άξίες νά άκολουθούν τούς κατασκευαστές… Πρέπει νά δούμε άναλυτικά κάποια στιγμή τήν φούσκα τών άκινήτων στή χώρα μας καί τήν μαφία τών κατασκευαστών…

Ή τελευταία φορά πού είχαμε φούσκα στόν στεγαστικό τομέα, ήταν στά τέλη τού ‘80 λέει ό Ρουμπινί. Τότε οί αύξανόμενες τιμές τών σπιτιών ήταν σχετικά μικρότερες. Έκείνη ή στεγαστική φούσκα έφερε μιά σχετικά σοβαρή ύφεση. Άπό τό 1996 ώς τό 2006 οί πραγματικές τιμές άκινήτων διπλασιάστηκαν σημαντικά.

Σ’ ένα κλειστό γήπεδο, μερικές χιλιάδες άνθρωποι, μέ είσιτήριο 500 δολλαρίων ήρθαν έδώ γιά άκούσουν τό πώς θά άγοράσουν τό δικό τους μερίδιο στό άμερικανικό όνειρο.

Ό Robert Gnaizda λέει, ή Goldman Sachs, ή Bear Stearns, ή Lehman Brothers ή Merrill Lynch ήταν όλες μέσα στό κόλπο, καί μόνο τά δάνεια "SUBPRIME" αύξήθηκαν άπό τά 30 Δίς δολλάρια κεφαλαιακής παροχής τό χρόνο σέ πάνω άπό 600 Δίς δολλάρια τό χρόνο μέσα σέ 10 χρόνια. Αύτοί ξέρανε τί συνέβαινε.

Ή Countrywide Financial, ό μεγαλύτερος πάροχος δανείων "SUBPRIME" έξέδωσε δάνεια άξίας 97 δίς δολλαρίων, μέ συνέπεια νά κερδίση πάνω άπό 11 έκατομμύρια δολλάρια. Στή Wall Street τά έτήσια μπόνους σέ ρευστό πήραν τήν άνηφόρα καί οί χρηματηστηριακοί παίκτες, οί τρεϊντερς καί οί διοικητές πλούτισαν άπό τή φούσκα.

Ή Lehman Brothers ήταν ό πιό μεγάλος έγγυητής τών δανείων "SUBPRIME" κι ό διοικητής της Ρίτσαρντ Φούλντ κέρδισε 485 έκατομμύρια δολλάρια. Στή Wll Street λέει ό Ρουμπινί, αύτή ή στεγαστική καί πιστωτική φούσκα όδήγησε σέ κέρδη δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Τό 2006 τό 40% όλων τών κερδών τών 500 έταιρειών τής Standard & Poor’s προέρχονταν άπό οίκονομικά ίδρύματα.

Ό Martin Wolf λέει, δέν ήταν πραγματικά τά κέρδη, δέν ήταν πραγματικά τά είσοδήματα. Ήταν άπλώς χρήματα πού δημιουργήθηκαν άπό τό σύστημα καί καταγράφηκαν ώς είσοδήματα καί 3 χρόνια μετά αύτή παρακμή κατέρρευσε. Νομίζω ότι στήν πραγματικότητα ήταν έν κατακλείδι, ένα μεγάλο έθνικό καί όχι μόνο έθνικό, άλλά παγκόσμιο Πόντσι. Διά τής νομοθετικής πράξέως τής προστασίας τής ίδιοκτησίας τό Συμβούλιο Όμοσπονδιακής Τράπεζας, (FED) είχε τή δικαιοδοσία νά έλέγχει τή βιομηχανία έκδοσης ένυπόθηκων δανείων, άλλά ό πρόεδρός της Άλαν Γκρήσπαν, άρνήθηκε νά άσκήση αύτήν τήν ύποχρέωση. Είπε όχι στόν έλεγχο, "ούτε κάν πιστεύω σ’ αύτόν".

Έπί 20 χρόνια ό Robert Gnaizda ήταν έπικεφαλής τού Greenlining ένός ίσχυρού γραφείου-συνηγόρου τού καταναλωτή. Συναντιόταν μέ τόν Γκρήνσπαν σέ τακτική βάση. Τού είπαμε τό παράδειγμα τής Countrywide, 150 διαφορετικά καί πολύπλοκα ένυπόθηκα δάνεια μεταβλητού έπιτοκίου. Ό Γκρήνσπαν είπε άκόμη κι άν είχαμε ντοκτορά στά μαθηματικά, δέν θά ήμασταν ίκανοί νά κατανοήσουμε, νά καταλάβουμε ποιά είναι καλά γιά μάς καί ποιά όχι. Κι έτσι σκεφθήκαμε ότι θά άναλάμβανε δράση, άλλά καθώς ή κουβέντα συνεχιζόταν, γινόταν σαφές ότι ήταν κολλημένος στήν ίδεολογία του. Ξανασυναντηθήκαμε τό 2005 καί συναντιόμασταν μαζί του δύο φορές τό χρόνο καί ποτέ κάτω άπό μιά φορά τό χρόνο, άλλα καί πάλι δέν άλλαζε τή γνώμη του. (Ό Άλαν Γρήνσπαν άρνήθηκε νά δώση συνέντευξη γιά τήν ταινία αύτή).

Σ’ αύτόν τόν θαυμαστό κόσμο τών άμεσων παγκόσμιων έπικοινωνιών, λέει ό Κρίστοφερ Κόξ πού ύπηρετεί τούς τζογαδόρους τού χρήματος άπό κυβερνητική θέση, ή έλεύθερη καί άποτελεσματική διακίνηση τού κεφαλαίου, βοηθά στή δημιουργία μεγαλύτερης άνθρώπινης εύημερίας στήν άνθρώπινη ίστορία. Τήν εύημερία τού 1% τών άμερικανών ξέχασε νά μάς πεί. Ή έπιτροπή άξιών τού χρηματιστηρίου δέν διεξήγαγε περαιτέρω έρευνες στίς έπενδυτικές τράπεζες. 146 άνθρωποι άπομακρύνθηκαν άπό τό τμήμα Κυρώσεων τής Έπιτροπής Χρηματιστηρίου, καί έμεινε ένας γιά μήν έπιβάλλονται κυρώσεις...

Κατά τή περίοδο τής φούσκας οί έπενδυτικές τράπεζες δανείζονταν ύπέρμετρα, γιά νά άγοράζουν πιό πολλά δάνεια καί νά δημιουργούν πιό πολλά CDO. Ή άναλογία άνάμεσα σέ χρήμα πού έχει δανειστεί καί σέ χρήμα πού άποτελούσε ίδιοκτησία τής τράπεζας όνομαζόταν "Μόχλευση". Ή μόχλευση άπό τό 3:1 έφθασε στό 9:1 όσο πιό μεγάλη ή μόχλευση, τόσο πιό πολλά δανείζονταν οί τράπεζες.

Τό 2004, ό Χένρυ Πόλσον, διοικητής τής Goldman Sachs βοήθησε παρασκηνιακά τήν Έπιτροπή τού Χρηματιστηρίου νά χαλαρώση τά όρια στό θέμα τής "μόχλευσης" έπιτρέποντας έτσι στίς τράπεζες τήν άπότομη αύξηση τού δανεισμού τους. Ή Έπιτροπή άποφάσισε μέ κάποιο τρόπο νά έπιτρέψει στίς έπενδυτικές τράπεζες νά τζογάρουν άκόμα πιό πολύ. Έφθασε ή μόχλευση τό 15:1 Αύτό ήταν μιά άνοησία καί δέν ξέρω γιατί τό κάνανε.

Στίς 28 Άπριλίου τού 2004 ή Έπιτροπή συνεδρίασε μέ θέμα τήν αύξηση τού όρίου μόχλευσης. Ό HARVEY J. GOLDSCHMID λέει, είπαμε ότι αύτοί είναι "μεγάλοι" κι ήταν σαφές ότι έτσι ήταν, άλλά τό πλήγμα άν κάτι πάει άσχημα, θά είναι μιά άπίστευτα μεγάλη καταστροφή.

Ή Annette L. Nazareth δήλωσε: Σέ τέτοιο έπίπεδο άσφαλώς έχεις νά κάνεις μέ τά πιό έμπειρα καί πολύπλοκα οίκονομικά ίδρύματα. Ό Roel C. Campos είπε: Αύτές είναι οί εταιρείες μέ τήν πιό μεγάλη δραστηριότητα στήν άγορά παραγώγων στίς ΗΠΑ. Μιλήσαμε μέ κάποιες άπ’ αύτές γιά τό μέχρι πού αίσθάνονται άσφάλεια.

Οί έπίτροποι ψηφίζουν ύπέρ τής υίοθέτησης τής τροποποίησης τού νόμου καί τών νέων κανονισμών όπως προτάθηκαν άπό τό συμβούλιο. Μάλιστα, όμοφώνως καί διακόπτουμε είπε ό Donaldson. Ό βαθμός τής μόχλευσης στά οίκονομικά συστήματα, έγινε άπόλυτα τρομακτικός.

Ό Daniel Alpert λέει: Οί έπενδυτικές τράπεζες είχαν άναλογία μόχλευσης μέχρι καί 33:1 κάτι πού σήμαινε ότι μιά μικρή μείωση τού 3% στήν άξία τών περιουσιών, θά τίς καθιστούσε άφερέγγυες.

Ύπάρχει κι άλλη ώρολογιακή βόμβα στό οίκονομικό σύστημα ή AIG, ή μεγαλύτερη παγκοσμίως άσφαλιστική έταιρεία, πουλούσε μεγάλες ποσότητες παραγώγων πού όνομάζονταν "άσφάλιστρα ύψηλού κινδύνου". Credit Default Swaps CDS. Γιά τούς έπενδυτές πού κατείχαν CDO, τά CDS άποτελούσαν κάτι σάν "μαξιλαράκι άσφαλείας". Ένας έπενδυτής πού άγόραζε CDS, πλήρωνε στήν AIG ένα τετράμηνο άσφάλιστρο. Άν τό CDO δέν πήγαινε καλά, ή AIG τού ύποσχόταν νά τόν άποζημιώσει.

Άλλά σέ άντίθεση μέ τούς συνηθισμένους κερδοσκόπους τών άσφαλειών, μπορούσε κάποιος νά άγοράσει CDS άπό τήν AIG γιά νά ποντάρει ένάντια σέCDO πού δέν κατείχε!

Satyajit Das: Στίς άσφάλειες μπορείς νά άσφαλίσης κάτι πού έσύ κατέχεις, άς πούμε ότι έχω μιά ίδιοκτησία, έχω ένα σπίτι. Έγώ μπορώ νά ασφαλίσω τό σπίτι μιά φορά. Στόν κόσμο τών παραγώγων βασικά, ό καθένας μπορεί νά άσφαλίσει αύτό τό σπίτι, άρα μπορείς νά τό άσφαλίσης έσύ κι άλλοι 50 μπορούν νά άσφαλίσουν τό σπίτι μου. Καί τί γίνεται άν καεί τό σπίτι μου; Οί ζημιές γιά τό σύστημα γίνονται άναλογικά μεγάλες.

Άφού τά CDS ήταν άνεξέλεγκτα ή AIG δέν κράτησε στήν άκρη χρήματα γιά νά καλύψη πιθανές ζημιές, αντιθέτως άντάμειψε μέ τεράστια μπόνους τούς εργαζόμενούς της, μέ τήν ύπογραφή κάποιου συμβολαίου άλλά άν μετά κάποιοCDO δέν πήγαινε καλά, ή AIG θά πιανόταν στή φάκα.

Ό Ρουμπινί λέει: Πολλοί ούσιαστικά άνταμείβονταν, έπειδή έπαιρναν μεγάλα ρίσκα. Σέ καλές έποχές δημιουργούσαν βραχυπρόθεσμα έσοδα καί κέρδη, άρα καί μπόνους. Άλλά αύτό θά προκαλούσε τή χρωκοπία τής έταιρείας έν καιρώ, αύτό είναι τό έντελώς διεφθαρμένο σύστημα τών άνταμοιβών.

Τό τμήμα Οίκονομικών Προϊόντων τής AIG στό Λονδίνο AIG (FP) έξέδωσε CDS άξίας 500 Δίς δολλαρίων στήν περίοδο τής φούσκας. Πολλά άπό αύτά ήταν CDO πού βασίζονταν σέ ένυπόθηκα δάνεια "SUBPRIME". Ή AIG έβγαλε 3.5 δίς δολλάρια μεταξύ 2000 καί 2007. Ό Τζόζεφ Κασσάνο, έπικεφαλής τής AIG FP, έβγαλε προσωπικά 315 έκατομμύρια δολλάρια…



Είναι δύσκολο γιά μάς, έλεγε ό Joseph Cassano , χωρίς νά είμαστε έπιπόλαιοι, άκόμα καί νά φανταστούμε ένα σενάριο μέσα στά πλαίσια τής λογικής, μέ τό όποίο θά χάναμε έστω καί 1 δολλάριο άπό αύτές τίς συναλλαγές. Θά έλεγα, έδώ γελάνε άλλά μ’ αύτά τά κοράκια έδώ κλαίμε.

Τό 2007 οί έλεγκτές τής AIG έκαναν προειδοποιήσεις. Ένας άπ’ αύτούς ό Joseph St. Denis παραιτήθηκε σέ ένδειξη διαμαρτυρίας, άφού ό Κασσάνο τόν έμπόδιζε συνεχώς νά έρευνά τούς λογαριασμούς τής AIG FP.

Προσπάθησα νά γράψω τήν ταινία σέ κείμενο τουλάχιστον τά βασικώτερα γιά νά καταλάβει ό κόσμος τί ζούμε καί γιατί συμβαίνουν όλα αύτά στή χώρα μας, τά ύπόλοιπα δείτε τα στήν ταινία, γιατί κουράστηκα… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ.