Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (18)

Συνέχεια από:Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου 2014

Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία

Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

Goethe

Περί των άστρων ως τόπων τελείωσης των μονάδων

Αυτές οι σκέψεις περί των κατοίκων των πλανητών και της ταξινόμησης της γης μας μέσα σε ένα μεγαλύτερο σύμπαν, είναι απλώς φαντασιώσεις περιθωριακών, που πρέπει να καταχωρηθούν στις συλλογές των περίεργων πραγμάτων της φιλοσοφίας; Μήπως πήγαν τελικώς οι θεωρήσεις αυτές, που ήθελαν να εισάγουν μια νέα θρησκευτική θεώρηση του κόσμου, σε ποιο βαθιά ψυχικά στρώματα της εποχής τους, από τα οποία προήλθαν οι νέες μεγάλες πολιτισμικές δημιουργίες της γερμανικής κλασσικής εποχής, του γερμανικού ρομαντισμού και του γερμανικού ιδεαλισμού;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι τόσο απλή, γιατί ενώ δεν είχαν ακόμα προστεθεί συστηματικά στην νέα κοσμοθεωρία, και είχαν εναντίον τους την ξεπερασμένη κοσμοθεωρία, η οποία αποτελούσε το αυτονόητο θεμέλιο σκέψης των τότε μορφωμένων, τις νέες αυτές σκέψεις  τις βλέπουμε να αναδύονται μεμονωμένα στην λογοτεχνία του κλασσικισμού και του ρομαντισμού, να υπονοούνται. Η ιδέα του F. C. Oetinger περί πλανητών ως «φυτωρίων των πνευμάτων», διείσδυσε προφανώς στο βαθύτερο ψυχικό στρώμα μερικών σημαντικών πνευμάτων της μετέπειτα εποχής, οι οποίοι κατείχαν το αισθητήριο για να συλλάβουν την αλλαγή της αίσθησης περί κόσμου και της συμπαντικής συνείδησης. Έτσι βρίσκουμε μερικούς υπαινιγμούς στις σκέψεις του Goethe περί τής μετά θάνατον ζωής: «Μια νέα μακαριότητα θα ήταν σχεδόν ανυπόφορη, εάν δεν μας πρόσφερε καινούργιες αποστολές και δυσκολίες τις οποίες μπορούμε να νικήσουμε. Αυτό όμως έχει εξασφαλιστεί. Πρέπει απλώς να κοιτάξουμε τους πλανήτες και τον ήλιο, εκεί θα έχει αρκετά καρύδια να σπάσουμε»⁸⁰. Εδώ δεν δηλώνεται άμεσα, αλλά υπονοείται, πως για τον Goethe οι πλανήτες και ο ήλιος είναι τόποι της «νέας μακαριότητας» αυτών που πέθαναν στην γη. Η μακαριότητα αυτή δεν συνίσταται στην απαθή απόλαυση, αλλά στην «νίκη» επί των νέων προβλημάτων και δυσκολιών.

Τέτοιες σκέψεις αποκτούν το ιδιαίτερο βάρος τους στην ζωηρή συζήτηση περί μετενσάρκωσης, η οποία είχε συνεπάρει τον κύκλο της Βαϊμάρης και για ένα διάστημα τον είχε διασπάσει. Στην συζήτηση αυτή οι υποστηρικτές της μετενσάρκωσης ήταν οι Goethe, Wieland, Schlosser, και αυτοί που την απέρριπταν ήταν οι  Herder και η Frau von Stein⁸¹.  

Το αποφασιστικό σημείο στην συζήτηση αυτή, ήταν η παραδοχή πώς ο τόπος της μετενσάρκωσης δεν ήταν μόνο η γη, αλλά και οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, και πλανήτες άλλων ηλιακών συστημάτων του μακρόκοσμου, ως τόποι εξέλιξης και τελείωσης των μετενσαρκωμένων πνευμάτων ή «μονάδων».

Εντός του κύκλου της Βαϊμάρης, ο Goethe βρήκε κατανόηση για το πρόβλημα της μετενσάρκωσης στις συνομιλίες του με τον Wieland. Στις συνομιλίες αυτές χρησιμοποιήθηκε η διδασκαλία περί της μετενσάρκωσης για να ερμηνευθεί το φαινόμενο του «genius», του «μεγάλου ανθρώπου». Ο genius δεν μπορεί να κατανοηθεί ως προϊόν εμπειρίας ενός μόνο κόσμου. Η ιδιαίτερη θέση τού μεγάλου ανθρώπου, η ιδιαίτερή του αντίληψη, το ασυνήθιστο φάσμα της εμπειρίας του και της γνώσης του, μπορεί να κατανοηθεί ως προϊόν μιας σειράς ενσαρκώσεων, κατά την οποία το είναι του ως πρόσωπο ωριμάζει αποκτώντας μια όλο και πιο βαθιά γνώση  και θεώρηση. Μέσα στην διαδικασία αυτή αυξάνονται πέραν του συνηθισμένου οι δημιουργικές του δυνάμεις και το χάρισμά του προς αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων.

Το θέμα αυτό θα διαφωτιστεί αστραπιαία σε μια συνομιλία του J. D. Falk με τον Goethe, την μέρα που κηδεύτηκε ο Wieland, στις 25 Ιανουαρίου 1813. Ο Goethe είχε μια σημαντική αδυναμία- δεν του άρεσαν οι κηδείες, και έτσι δεν πήγε στην ταφή του φίλου του. Ο Falk τον βρήκε το σπίτι του, σε μια περίεργη, σχεδόν νοσταλγική κατάσταση, πράγμα ασυνήθιστο γι’ αυτόν. Προς έκπληξη τού Falk, ο Goethe άνοιξε ένα θέμα, το οποίο συνήθως απέφευγε. Το ερώτημα περί της μοίρας που περιμένει τον φίλο του μετά τον θάνατό του, δίνει αφορμή στον Goethe να εκφράσει τις σκέψεις του περί μετενσάρκωσης, τις οποίες είχε εκφράσει σε εμπιστευτικές συνομιλίες με τον Wieland. Με τις σκέψεις αυτές προσπαθεί να περιγράψει τι περιμένει τον Wieland και να αναπτύξει την διδασκαλία του περί του «μεγάλου ανθρώπου» ως καρπού πολλών μετενσαρκώσεων, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του φίλου του. Στην προσπάθεια του αυτή συνδυάζει με περίεργο τρόπο την διδασκαλία του Leibniz περί των μονάδων με τις ιδέες του Swedenborg περί του μακρόκοσμου (σύμπαντος)  ως τόπου ανέλιξης των πνευμάτων.

Ο Goethe όμως δεν αναπτύσσει μια γενική διδασκαλία περί αθανασίας στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Διακρίνει τα διάφορα επίπεδα των ψυχών και των μονάδων. Η αθανασία, η περαιτέρω εξέλιξη στις ανώτερες σφαίρες, είναι μια τιμή η οποία δεν παρέχεται σε κάθε επίπεδο τής ψυχής, και δεν δίδεται «στην κατώτερη μάζα, το αληθινό πακέτο μονάδων, με το οποίο μπλεχτήκαμε στην γωνιά αυτή». Αυτή είναι μια αυστηρή κρίση για την γη μας, την οποία ξεπερνά μόνο η γνώμη του Bernard Shaw, σύμφωνα με τον οποίο η κατάσταση του πλανήτη μας μπορεί να κατανοηθεί βάσει της υπόθεσης ότι είναι ένα διαπλανητικό τρελοκομείο, όπου συνωστίζονται οι τρελοί όλων των πλανητών. Ο Goethe επιτρέπει μερικές εξαιρέσεις. Μερικές μονάδες εξελίσσονται σε ανώτερες μορφές μέχρι το επίπεδο της κοσμικής μονάδας, η οποία συμπεριλαμβάνει τα πρότερα στάδια της.

Και ο Goethe συνεχίζει τις σκέψεις του: «Αν θέλουμε να καταπιαστούμε με τις υποθέσεις, δεν βλέπω τι μπορεί να σταματήσει την μονάδα, στην οποίο χρωστάμε την εμφάνιση του Wieland στον πλανήτη μας, από το να σχηματίσει τις ύψιστες διασυνδέσεις μέσα στο σύμπαν, στην νέα κατάσταση που βρίσκεται. Έχει δικαίωμα σε όλα, και το απέκτησε με την εργατικότητά της, την επιμονή της, το πνεύμα της, με τα οποία προσέλαβε πολλές κοσμικές καταστάσεις. Δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου, θα ήταν μάλιστα σύμφωνο με τις αντιλήψεις μου, εάν κάποτε, μετά από χιλιάδες χρόνια, συναντήσω αυτόν τον Wieland ως μια κοσμική μονάδα, ένα άστρο πρώτου μεγέθους, και γίνω μάρτυρας τού γεγονότος πως με το γλυκό φώς του φωτίζει και αναζωογονεί ότι τον πλησιάζει. Θα ήταν πράγματι μια χαρούμενη αποστολή για την μονάδα του Wieland μας, να καταστήσει φωτεινή και καθαρή την νεφελώδη ουσία κάποιου κομήτη. Και αν αναλογιστούμε την αιωνιότητα αυτής της κοσμικής κατάστασης, δεν μπορούμε να υποθέσουμε άλλο προορισμό για τις μονάδες, παρά να συμμετέχουν αιώνια στις χαρές των θεών ως μακάριες συνδημιουργές δυνάμεις. Τούς είναι οικεία η πορεία τής δημιουργίας. Καλεσμένες ή απρόσκλητες, έρχονται από μόνες τους από όλους τους δρόμους, όλα τα βουνά, όλες τις θάλασσες, όλα τα άστρα. Ποιος μπορεί να τις σταματήσει; Είμαι σίγουρος, πως όπως με βλέπετε εδώ, πως ήμουν χίλιες φορές εδώ και ελπίζω άλλες χίλιες να ξανάρθω»⁸³. 

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ: Στό σημείο αυτό πρέπει νά πούμε ότι παρακολουθούμε, όχι μόνον τήν απομυθοποίηση τού Ρομαντισμού καί τού Γερμανικού  Ιδεαλισμού , πού φτάνει μέχρι τίς μέρες μας μέ τόν Χάιντεγκερ, αλλά, άς μάς επιτραπεί η έκφραση, τό απόλυτο ξεβράκωμα τών ημίθεων τού συγχρόνου πολιτισμού.

Αμέθυστος