Andrea Zhok
Σήμερα είδα ένα ακόμη δραματικό βίντεο αναγκαστικής στρατολόγησης στην Ουκρανία. Αυτή τη φορά, υπήρξε ακόμη και ζωντανός θάνατος: μια μητέρα που είδε τον γιο της να τον παίρνουν μπροστά στα μάτια της, προορισμένο για κρέας κανονιών στο μέτωπο, πέθανε από καρδιακή προσβολή αφού προσπάθησε να συγκρατήσει τους απαγωγείς. Εφόσον
δεν βλέπω πλέον τηλεόραση, δεν ξέρω πόσο ευρέως, ή έστω αν, είναι γνωστά αυτά τα περιστατικά, ή πώς σχολιάζονται.
Όποιος δεν τυφλώνεται από ιδεολογικά πέπλα, ωστόσο, βλέπει κάτι πολύ απλό: ένα αυταρχικό καθεστώς που εξαναγκάζει τους δικούς του πολίτες, αναγκάζοντάς τους να πεθάνουν στην πρώτη γραμμή για έναν πόλεμο στον οποίο δεν θέλουν να συμμετάσχουν. Αυτή είναι μια πρακτική που συμβαίνει στην Ουκρανία εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, από τότε που τελείωσαν οι αρχικοί εθελοντές.
Εμείς οι Ευρωπαίοι, που έχουμε ξοδέψει 80 δισεκατομμύρια ευρώ σε αυτόν τον πόλεμο, μπορεί να υποστηρίζουμε τη δική μας φανταστική Ουκρανία, αλλά σίγουρα όχι τους Ουκρανούς, εκτός από την αναφορά σε στενά εθνικιστικά περιθώρια.
Αυτό που έχουμε κάνει, και συνεχίζουμε να κάνουμε, είναι, στην πραγματικότητα, απλώς να λειτουργούμε ως τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια επίτευξης ενός λογικού συμβιβασμού, εκθέτοντας έτσι σταδιακά τους ολοένα και επιδεινούμενους συμβιβασμούς, σε μια συνεχή επανεκκίνηση στο σκοτάδι.
Αλλά αυτό δεν είναι πλέον αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο.
Σκέφτομαι πώς μια χώρα, όχι ακμάζουσα αλλά σχετικά λειτουργική, η οποία, παρά τη διαφθορά, είχε μέλλον, έχει κρατηθεί όμηρος μιας εξτρεμιστικής μειονότητας που υποκινείται από το εξωτερικό, η οποία την έχει παρασύρει σε μια απελπιστική περιπέτεια.
Σκέφτομαι πώς η Ουκρανία έχει σχεδόν μειώσει τον πληθυσμό της στο μισό, πώς οι υποδομές της έχουν καταστραφεί, πώς η χρεοκοπία είναι προ των πυλών, πώς οι εναπομείναντες πόροι της έχουν κανιβαλιστεί από τον Αμερικανό «σύμμαχο». Σκέφτομαι μια χώρα που της υποσχέθηκαν τιμή και κυριαρχία, που της υποσχέθηκαν μια θέση στην πρώτη γραμμή στον κήπο του Μπορέλ και στο ΝΑΤΟ, μόνο και μόνο για να υποβιβαστεί σε ένα ερειπωμένο αμερικανικό προτεκτοράτο, αλυσοδεμένο από το χρέος για όλη την αιωνιότητα.
Και όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο πληθυσμός -ο οποίος, ας θυμηθούμε, είχε εκλέξει τον Ζελένσκι με βάση μια πλατφόρμα εθνικής συμφιλίωσης- έχασε εντελώς την ικανότητά του να έχει φωνή.
Ο ουκρανικός πληθυσμός εν μέρει χειραγωγήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, εν μέρει εξαναγκάστηκε να ακολουθήσει μια αυτοκαταστροφική ατζέντα.
Όποιος διαφωνούσε θεωρούνταν εχθρός του έθνους που έπρεπε να διωχθεί, ενώ οι πολιτικοί εκπρόσωποί του τέθηκαν εκτός νόμου.
Τελικά, η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή από μια μικρή ομάδα μανιασμένων εξτρεμιστών που έλαβαν λιγότερο από το 2% των ψήφων στις εκλογές του 2019 (για σύγκριση, τα δύο φιλορωσικά κόμματα συγκέντρωσαν συνολικά περίπου 15%).
Δεν μπορώ παρά να δω μια παραλληλία με αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη, στην Ιταλία.
Συνεχίζουμε να νανουρίζουμε τους εαυτούς μας νομίζοντας ότι βρισκόμαστε σε μια δημοκρατία, όπου ο συνδυασμός της χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης και της αποσύνδεσης μεταξύ των άρχουσων τάξεων και του λαού παραλληλίζεται απόλυτα με αυτό στην Ουκρανία.
Στην πραγματικότητα, οδηγούμαστε, σαν σε μια υπνοβατική κατάσταση, βήμα προς βήμα, προς την καταστροφή.
Σε λίγα μόνο χρόνια, η ΕΕ και οι εθνικοί πολιτικοί μηχανισμοί κατέστρεψαν την ανταγωνιστική ικανότητα της Ευρώπης, έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο την κοινωνική πρόνοια και τελικά ξεκίνησαν μια κολοσσιαία διαδικασία επανεξοπλισμού, που στόχευε απροκάλυπτα σε μια αντιπαράθεση με μια πυρηνική υπερδύναμη.
Ό,τι και να συμβεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε δέκα χρόνια θα μας έχουν στερήσει τα πάντα: υγειονομική περίθαλψη, σχολεία, συντάξεις, και σε εκείνο το σημείο, αν ήταν απαραίτητο, ακόμη και ο πόλεμος θα φαινόταν σαν μια ευκαιρία όχι χειρότερη από τις άθλιες άλλες.
Βρισκόμαστε σταθερά στο δρόμο της Ουκρανοποίησης.
Σήμερα, παρακολουθούμε, μερικοί με οίκτο, μερικοί με συγκατάβαση, τους κακοποιούς στο Κίεβο που γεμίζουν με καινούργιο κρέας, κλωτσώντας τα κανόνια στα βαν.
Αλλά η ανικανότητα αυτών των πολιτών, αυτής της μητέρας που κυνηγάει τον γιο της μέχρι θανάτου, είναι ήδη η ανικανότητά μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι είναι διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου