Ἔτσι βαθμηδόν μεγάλωνε ἡ θλίψη μου καί ἄρχισα νά χύνω δάκρυα ἀπογνώσεως. Καί νά, πέρυσι ἐνῶ βρισκόμουν στήν ἀπελπισία αὐτή, ἐξαντλημένος ἀπό τό κλάμα, ξαπλωμένος καταγῆς, ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος καί μέ ρώτησε: “Γιατί θρηνεῖς ἔτσι...” ;
Ἐγώ σιώπησα μήν μπορώντας νά ἀτενίσω Τόν ἐμφανισθέντα...
“Δέν γνωρίζεις ὅτι Ἐγώ θά κρίνω τόν κόσμο” ;...
Ἐγώ πάλι σιώπησα παραμένοντας πρηνής...
Ὁ Κύριος μοῦ λέει: “Θά ἐλεήσω κάθε ἄνθρωπο πού ἐπικαλέσθηκε τόν Θεό ἔστω καί μιά φορά στή ζωή του...”.
Μοῦ ἦρθε τότε ἡ σκέψη: “Τότε, γιατί ἐμεῖς πάσχουμε ἔτσι καθημερινά”;
Ὁ Κύριος στήν κίνηση αὐτή τῆς σκέψεώς μου ἀπήντησε: “Ἐκεῖνοι πού πάσχουν γιά τήν ἐντολή Μου, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανων θά εἶναι φίλοι Μου, ἐνῶ τούς ἄλλους μόνο θά τούς ἐλεήσω”.
Καί ὁ Κύριος ἔφυγε.
1 σχόλιο:
Αρκεί να πιστεύουμε στο έλεος του Θεού και να προσευχόμαστε.
".....Και κάτι άλλο: όλο αυτό το οποίο παρουσιάζεται σ’ εμάς, στους χριστιανούς των ημερών μας, το ότι δηλαδή σαν να μην αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού, σαν να είναι μακριά μας ο Θεός, σαν να μη μας ακούει, σαν να μην έχουμε σχέση με τον Θεό, σαν να είμαστε εμείς μακριά του και εκείνος μακριά από μας, όλο αυτό σημαίνει ότι δεν γευθήκαμε το έλεος του Θεού, δεν γνωρίζουμε το έλεος του Θεού".
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Ο άνθρωπος του Θεού”
Δημοσίευση σχολίου