Επομένως, η κύρια θέση, αλλά όχι η μόνη, είναι η εξής: η ποίηση, όπως κάθε τέχνη και σκέψη, δεν είναι έργο ενός μόνο συγγραφέα, πράγματι δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά είναι καρπός όλου του κόσμου, και απ' όλα τα βασίλειά του, ζωικά, φυτικά και ορυκτά. Όλα είναι ρευστά, δεν υπάρχουν πια διαφορές ή διακρίσεις φύλου.
Όταν λέμε κόσμος δεν λέμε επομένως ανθρωπότητα αλλά οποιοδήποτε ζωντανό ον ή απλά παρόν (συμπεριλαμβανομένων των λίθων). Η Θεία Κωμωδία δεν είναι έργο του Δάντη αλλά είναι ο χορωδιακός καρπός ζώων, φυτών και λίθων. Η σουηδική διατριβή είναι μια ελεύθερη ερμηνεία της πιθανής διανόησης του Αβερρόη, μετά το διαζύγιο του Άραβα σχολιαστή με τον αδέξιο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.
[Από το εκδοτικό σημείωμα της Μόνικα Φεράντο: Ποιος είπε ότι η ύλη είναι ανίκανη να δημιουργήσει μορφή (ή μορφές) από μόνη της; Εντάξει, ήταν ο Αριστοτέλης, το ξέρουμε. Αλλά τι θα συνέβαινε αντ'αυτού εάν, αναγκάζοντας τον δάσκαλο όσων γνωρίζουν, αποκόπταμε τη σχέση μεταξύ μορφής και τέχνης επειδή «μέσα από μια ριζικά διαφορετική έννοια της μορφής θα καταστεί δυνατό να καταστρέψουμε την τέχνη - και, ειδικότερα, την ποίηση - που θεωρείται ως μια αυτόνομη σφαίρα, ως μια σφαίρα διακριτή από τη μη τέχνη, τη μη ποίηση ή ως μια μεγαλειώδη αντανάκλαση για την ύπαρξη. Μπορεί εδώ να λαμβάνει χώρα μια επίλυση της τέχνης στη φύση;». Ο συγγραφέας δεν εμπιστεύεται αυτό το έργο στην επιστήμη ή στην φαουστιανή τεχνολογική νεκρομαντεία, αλλά στην ίδια την ποίηση].
Τα πάντα, από το σκουλήκι μέχρι το ουράνιο σώμα, συμβάλλουν στο έργο. Και για έναν ποιητή, λέει ο Raoul Hausmann «η κοιλιά είναι πολύ πιο σημαντικό όργανο από τον εγκέφαλο» (αλήθεια, αν τα έργα του είναι αφόδευση).
Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα τίποτα. Η μεγάλη επανάσταση που αναγγέλλει ο προφήτης του αυτοδιαχειριζόμενου κόσμου είναι η κατάργηση της εργασίας στο πείσμα του κεφαλαίου.
Σκοπός του ανθρώπου, λέει, είναι να μην κάνει τίποτα (ούτε καν να δώσει τον εαυτό του στην ποίηση, γιατί τα κρεμμύδια, τα γκέκο και οι βράχοι φροντίζουν να την παράγουν). Υπάρχει μια ad hoc έκφραση που πρέπει να θυμάστε: nichstun, κυριολεκτικά αδράνεια. Στο όνομα, κρατηθείτε γερά, «μιας μεταμορφικής αναρχίας». Δηλαδή μεταλλαγμένοι κατά βούληση ή τυχαία, χωρίς να προσθέσουμε το διπλό ζήτα, για να το πούμε σε μια πιο σκληρή και κατανοητή γλώσσα. Όμορφα, αλλά πώς ζει η ανθρωπότητα, ποιος παρέχει τις υπηρεσίες, για να μας κάνει να ζήσουμε, να τραφούμε, να ντυθούμε κ.λπ. κ.λπ.; Ποιος κάνει τις συναλλαγές; Μα τι πληβειακές, χοντροκομμένες, άσχετες λεπτομέρειες... «Ούτε θεοί, ούτε ζώα δουλεύουν, πόσο μάλλον τα φυτά» και ο σκοπός της ζωής, όντως η όμορφη πλευρά, είναι «μόνο να βλάστησει», να περιοριστεί κανείς στο να φυτοζωήσει. Ένας ιδεαλιστής.
Όλα αυτά όμως έχουν ένα ενδιαφέρον ιδεολογικό, πολιτικό-πολιτιστικό κλειδί. Ο εχθρός που θα σκοτωθεί, ο πολιτισμός, η ανθρωπιστική κουλτούρα, η ποίηση και η τέχνη, έχουν ένα ακριβές όνομα: είναι «ο πολιτισμός της δεξιάς». Για όλα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα ο άνθρωπος, για όσα έγραψε, σκέφτηκε, πίστευε, πέτυχε, φταίει αυτή η καταραμένη «δεξιά κουλτούρα». Αντίθετα, η σωτηρία αντιπροσωπεύεται από τον «κοσμικό κομμουνισμό» (που επινοήθηκε από τον Otto Freundlich) που επεκτείνει τον κομμουνισμό στα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά. Είμαστε όλοι ίδιοι (ίσοι), άντρες, θηρία και πράγματα.
«Τέτοια ζωοποίηση, φυτοποίηση και ανοργανοποίηση είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται για μια γραφή που επιδιώκει να εγκατασταθεί πέρα από τον άνθρωπο», λέει η Βίβλος του αντιανθρωπισμού.
Όποιος πιστεύει ότι είναι το παραλήρημα ενός απομονωμένου ποιητή κάνει λάθος. Ο συγγραφέας παραθέτει πολλούς που σκέφτονται σαν αυτόν. Για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης Gianfranco Barrucchello που το 1973 έφυγε από τη Ρώμη «οδηγούμενος από τον δικαιολογημένο φόβο της κατάληψης της εξουσίας από τους φασίστες» (κάτι που έγινε γνωστό αργότερα). Σταμάτησε να κάνει τέχνη και διακήρυξε την καλλιέργεια της πατάτας ως τέχνη, λέει με θαυμασμό ο Σουηδός, ο οποίος εξηγεί: το έργο δεν ξεχωρίζει πλέον «το γράψιμο από την πατάτα». Ένα άλλο ενάρετο παράδειγμα είναι αυτός ο Gillés Clement που ελευθερώνει τους κήπους από τους φράχτες και ονειρεύεται τον πλανητικό κήπο. Ένα αριστούργημα δημιουργικής και εικονικής άνοιας. Και ο Sjoberg σχολιάζει: «η γραφή πρέπει να γίνει πλανητικός κήπος», δηλαδή παγκόσμια και φανταστική. Ή η περίπτωση της κριτικού τέχνης Carla Leonzi που ασκώντας την κριτική της σταμάτησε να κάνει κριτική τέχνης και στράφηκε στον μαχητικό φεμινισμό «για να μην είναι συνένοχη με τον παρόντα κόσμο». Ή ένας άλλος Ιταλός, ο Emilio Prini, ένας καλλιτέχνης που δεν κάνει πια τέχνη από την εξέγερση, περιορίζεται να περιπλανιέται στις αίθουσες και μαλώνει με τους εργάτες της έκθεσης. Το 1971 παρουσίασε μια αφίσα διαμαρτυρίας ολόλευκη και ένα λογοπαίγνιο που προκαλεί τον θαυμασμό του Σουηδού, αλλάζει τη λέξη έκθεση σε τέρας (mostra in mostro). Μια ιδιοφυία. Ή αυτόν τον Εμίλιο Βίλα (όλοι Ιταλοί αυτές οι ιδιοφυΐες) που έγραψε ποιήματα σε πέτρες τα οποία στη συνέχεια πέταξε αμέσως στον Τίβερη για να καταγγείλει την απολίθωση της γραφής. Η ομορφιά των καλλιτεχνών που θαυμάζει ο Sjoberg είναι ότι έχουν πάψει να είναι καλλιτέχνες, παλεύουν, καλλιεργούν πατάτες, λευκές αφίσες, πετούν πέτρες, ονειρεύονται αδύνατους παγκόσμιους κήπους, σταματούν να καλλιεργούν τους αληθινούς, σταματούν να δουλεύουν για να μην κάνουν χάρη στη δύναμη του κεφαλαίου (ποιος τους στηρίζει, η μαμά ή το εισόδημα της ιθαγένειας;). Ο συγγραφέας παραθέτει λόγια από άλλους διανοούμενους, πράγματι ανακατεύει αληθινούς και σοβαρούς συγγραφείς με γελοίους πωλητές σκουπιδιών.
Όπως μπορείτε να δείτε, δεν είναι η μοναχική αυταπάτη ενός συγγραφέα. Υπάρχει ένας κόσμος πίσω από αυτή την παγκόσμια ηλιθιότητα, και υπάρχει ακόμη και μια πολιτική μετάφραση: κοσμικός κομμουνισμός εναντίον δεξιού πολιτισμού. Εξ ου και η χαρά που βρήκα επιτέλους, μετά από τόσες σκόρπιες ενδείξεις, το πιστοποιητικό γέννησης του ηλίθιου του παγκόσμιου χωριού. "Κάτω η ποίηση και η δουλειά, ζήτω η πατάτα και η αδράνεια".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου