Το Πατριαρχείο Κων/πόλεως ετοίμασε μια καινοφανή και κενοφανή “διδασκαλία” πως το ΠΡΩΤΕΙΟ είναι θέμα πίστης και όχι διοικήσεως ή τρέλας ή δαιμονισμού, όπως το καταλαβαίνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι! Με τις λέξεις κατανοείται και απωθείται αμέσως, όμως τί περιεχόμενο έχει η συγκεκριμένη “διδασκαλία”, ποιος είναι ο τρόπος υπάρξεώς της; Και το ανακαλύψαμε! Ακούστε!!
Αποσπάσματα από άρθρο του κ. Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου “Διάβαση” και στο 54ο τεύχος του (Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα: “Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας”.
«Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας [ο Έλληνας αν δεν γίνει κάπου πρόεδρος δεν αναπαύεται] είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου... Έτσι ο Επίσκοπος έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα. [Τοιουτοτρόπως μπορούμε να λύσουμε και τα προβλήματά μας! Καθώς το μόνο που λείπει στην Ελλάδα είναι ένας αληθινός ηγέτης, νομίζω μπορούμε να εκμεταλλευθούμε το φυτώριο των Επισκόπων. Όπως εξάλλου και ο Χριστόδουλος προσπάθησε να ανοίξει τον δρόμο.]
Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, “τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του”, με λαμπρότητα και ακτινοβολία! [Η άκρα ταπείνωσις ήταν πάντοτε το πρόβλημα των ανθρώπων. Γι' αυτό εξάλλου και Τον σταυρώσαμε! Πώς το φαντάζεται ο κ. Ζηζιούλας!; Ότι ο χρυσός και τα σμύρνα είναι αντάξια του Κυρίου; Δεν είναι τα δώρα των μάγων; Πότε θα μάθει πως μόνον ο ταπεινός άνθρωπος είναι αντάξιος του Κυρίου; Τί διδάσκει ο Επίσκοπος; Κατευθείαν την κενοδοξία;]
Πάντως, εφ’ όσον “ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού [όχι τύπος], δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο... Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε απ’ ευθείας στον Χριστό, αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου”. [Δεν είναι λοιπόν ούτε εις τύπον ούτε εις τόπον! Είναι πανταχού παρών. Έχει μόνιμη την χάρη, αμετακίνητη. Είναι κατ' ουσίαν Χριστός, αυτός που υποτίθεται απεχθάνεται την ουσία και την Φύση και τα κατήργησε ακόμη και από την Αγία Τριάδα. Τώρα κατανοούμε ότι τα ήθελε για πάρτη του! Η εικών του κ. Ζηζιούλα δεν παραπέμπει σε κάποιο πρωτότυπο! Το άκρων άωτον της δεισιδαιμονίας! Μόνον στα τότεμ και στα ταμπού του Φρόϋντ μπορούμε να βρούμε ικανοποιητικές απαντήσεις! “Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον”. Η πιο δύσκολη, η πιο ακανθώδης εντολή!]
“Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας”. [Στην αθεολογία του κ. Ζηζιούλα το μοναδικό περιεχόμενο της πίστης της νέας εκκλησίας είναι ο πρώτος!]»
Πόσες φορές εμείς οι δυστυχείς Έλληνες δεν έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με τέτοιους παράφρονες υπαλλήλους του Δημοσίου, οι οποίοι ερμηνεύουν τις διατάξεις τους κατά γράμμα και βασανίζουν αυτούς που η εξυπηρέτησή τους είναι ο σκοπός της εργασίας τους, στήνοντας την κόλαση της γραφειοκρατίας; Δεν έχουν τίποτε δικό τους να βάλουν στους κανόνες και τις διατάξεις. Είναι εικόνες! Ούτε και πρέπει, από φιλανθρωπία, να απαιτούμε κάτι παραπάνω, λίγη ανθρωπιά!
Γιατί το είναι και όχι το τίποτα; Ρωτούσε ο δάσκαλος της εποχής μας! Επειδή το τίποτα είναι ο τρόπος υπάρξεως της κολάσεως, μεγάλε στοχαστή, δεν θέλει και πολύ μυαλό!
Αμέθυστος
5 σχόλια:
«Γιατί το είναι και όχι το τίποτα; Ρωτούσε ο δάσκαλος της εποχής μας! Επειδή το τίποτα είναι ο τρόπος υπάρξεως της κολάσεως, μεγάλε στοχαστή, δεν θέλει και πολύ μυαλό!»
Κι έτσι θα 'χαμε μόλις μια σελίδα αντί για ολόκληρο βιβλίο. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι οι «Μάγοι» έρχονται πάντα από μακρυά! Δηλαδή, κόπος και ποδαρόδρομος, κι αν δεν χαθούν στο μεταξύ!
Ένα ξαδερφάκι
«Σκέφτομαι άρα υπάρχω» είπε ο φιλόσοφος σε κάποιο σκίτσο του Αρκά για να εισπράξει ένα «Μεγάλε δεν υπάρχεις αλλά μην το σκέφτεσαι»!
Τελικά, ένας Βησσαρίων ή ένας Κυδώνης ακόμα. Ένας πάνω, ένας κάτω, μικρή η διαφορά. Φυσικά τα πράγματα είναι διαφορετικά από τη μεριά του κάθε συγκεκριμένου ενός! «Ουαί τω ανθρώπω» κλπ.
Συμφωνούμε φίλε, δυστυχώς όμως, και οι Μάγοι κόστισαν πάρα πολύ στην ανθρωπότητα και ο Βησσαρίων.
Αλλά θα κοστίσουν πάρα πολύ και οι νέοι Βησσαρίωνες.
Αυτούς οι οποίοι πλησιάζουν τον Κύριο με κοσμική γνώση τους πληρώνουμε ακριβά, με πολύ αίμα.
«Περί αίματος σφοδρότατον ανταγώνισμα γίγνεται» λέει ο Αββάς Ισαάκ. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα ΄ναι. Μέχρι τελικής πνοής.
«Κρείσσον ημίν τεθνάναι εν τω αγώνι ή ζήσαι εν πτώματι» λέει ο ίδιος Αββάς. Που είναι όμως αυτό το «ημίν» σήμερα; Θάρρος, ωστόσο. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι αληθινοί που τα κάνουν πράξη αυτά. Κι όχι μόνο σε σκήτες και μοναστήρια, αλλά συχνά και στη διπλανή μας πόρτα! Είμαστε βέβαιοι πως και σεις γνωρίζετε ουκ ολίγους! Δόξα τω Θεώ.
Μας πιάνει μια απογοήτευση αδελφέ πολύ συχνά ότι μπορεί να ανατραπεί αυτή η λαίλαπα στις μέρες μας.
Βέβαια εμείς δίνουμε τα πάντα στον αγώνα κατά της ανομίας αλλά δεν βλέπουμε πιστούς.
Ο φθόνος κυριαρχεί ανάμεσα στους πιστούς.
Υπερασπιζόμαστε δυστυχώς το εγώ μας περισσότερο από τα σωτηριώδη μας.
Οι πνευματικοί μας ίσως από άγνοια του κοσμικού φρονήματος βοηθούν τους πιστούς να φτιάξουν εγωκεντρισμό παρά τους εμποδίζουν.
Ο Θεός να δώσει κι αυτή τη φορά να σωθούμε απ' του χάρου τα δόντια
Όλο αυτό υπερβαίνει ακόμη και τον Παπισμό και τείνει στα όρια του γκουρουισμού, όπου ο γκουρού-διδάσκαλος θεωρείται ως ζων θεός!
Δημοσίευση σχολίου