Συνέχεια από: Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2022
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ;
 |
| είμαστε καλά ή τά παίξαμε εντελώς; |
Μ’ αυτόν τον τρόπο ξεκαθάρισαν οι πρώτοι περίμετροι του γεγονότος λόγω του οποίου το πνεύμα δεν είναι δυνατόν να αποξενωθεί από την θεολογία. Η χριστιανική αλήθεια είναι Τριαδική, με την έννοια ότι ο Ιησούς Χριστός, ο ενσαρκωμένος Υιός του Πατρός, ενσαρκώνεται από το Πνεύμα και συνοδεύεται από αυτό σε όλη την διάρκεια της ζωής του, της δράσης του και του πάθους του, καθότι ο λόγος της αποκάλυψης είναι η «αλήθεια»(Ιωαν. 14,6), καθώς Αυτός εκφράζει κατάλληλα την αγάπη του Πατρός μέχρι τον θάνατό Του. Έτσι λοιπόν ο Πατήρ στην αποστολή τού Υιού θέλει, συμφωνεί και συνοδεύει την αλήθεια του η οποία φανερώνει αυτόν, τον Πατέρα, και γι’ αυτόν μάλιστα τον λόγο μπορεί αυτός ο Ίδιος να ονομασθεί αληθινός.
[Εδώ φαίνεται και η Λατινική πηγή της θεολογίας του Ορθόδοξου κληρικαλισμού, ο οποίος πιστεύει ότι το μοναδικό περιεχόμενο του Υιού είναι το Άγιο Πνεύμα. Πηγάζει από το Φιλιόκβε απευθείας].
«Δεν έχω έλθει από τον εαυτό μου αλλά εκείνος που με έστειλε είναι αληθινός»(Ιωαν. 7,28). Το ξεκάθαρο συμπέρασμα, παρότι αινιγματικό τής Επιστολής του Ιωάννου, αναγράφει τρεις φορές στην ίδια φράση την λέξη «ο αληθινός», μια πρώτη φορά αναφερόμενη στα σίγουρα στον Πατέρα, την δεύτερη στον Υιό, ενώ η τρίτη αναφορά μοιάζει να αναφέρεται και στους δύο μαζί ή στον έναν εκ των δύο -πιθανώς στον Υιό-: «Και ξέρομεν ότι ο Υιός του θεού έχει έλθει και μας έδωσε διάνοιαν για να γνωρίζουμε τον αληθινό και είμαστε πραγματικά εν τω Αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος εστιν ο αληθινός θεός και ζωή αιώνιος»(Ιωαν. 1, 5,20). Τότε λοιπόν ο Υιός είναι αληθινός σαν πιστός εκφραστής του Πατρός, όχι μόνον διότι ξαναδίνει τον Λόγο του ακριβώς σε ανθρώπινη γλώσσα, αλλά επίσης από το γεγονός πως είναι το Φως το αληθινό (1,9), ο αληθινός άρτος (6,32), η αληθινή κρίση (8,16), η αληθινή άμπελος (15,3). Σε όλα αυτά Αυτός είναι η αλήθεια του θεού μέσα στην φόρμα του κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά όμως όλα αυτά θα ήταν χωρίς καμμία σημασία εάν δεν μας δινόταν το πνεύμα της αληθείας (Ιωαν. 14,17, 15,26, 16,13, 1 Ιωαν. 4,6), για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, όπως λέει και ο Παύλος, τα βάθη του θεού, που μόνον το πνεύμα ερευνά, για να μπορέσουμε να τα γνωρίσουμε μαζί μ’ αυτό, «καθότι εμείς δεν ελάβαμε το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα που προέρχεται από τον θεό» (1 Κορ. 2,11) και αντιστοίχως είμαστε ικανοί ακόμη και να διακρίνουμε τα πνεύματα «το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα του ψεύδους»( 1 Ιωαν. 4,6) και μπορούμε να γνωρίσουμε την παραμονή του Ιησού σε μας. «Και εν τούτω γινώσκομεν ότι μένει εν ημίν, εκ του πνεύματος ου ημίν έδωκεν»(1 Ιωαν. 3,24)
.
Αυτό το πνεύμα είναι ο απαραίτητος παρουσιαστής της τριαδικής αλήθειας και μ’ αυτόν τον τρόπο είναι και σε όλες τις πράξεις που του αποδίδονται, είναι δηλαδή το ολοκληρωτικό αντικείμενο της θεολογίας, της θεολογικής.[ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ]
[Όποιος επισκεφθεί τα αποσπάσματα θα μείνει άφωνος με τον απόλυτο βιασμό των κειμένων. Τουλάχιστον ας κατανοήσουμε ότι δεν ομιλούμε πλέον για θεολογία, αλλά για θεολογική].
Η Ορθόδοξη ανατολική θεολογία, ισχυρίζεται, οφείλει όχι μόνο να διατηρήσει την πατερική εμπειρία, αλλά επίσης να την ανακαλύψει και να την ζωογονήσει, στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις. Σε αυτή τη διαδικασία ανεύρεσης της ταυτότητάς της, την κίνηση της άπεξάρτησης από τη μη Ορθόδοξη Δύση, δεν θα πρέπει να αποξενωθεί από την τελευταία. Και τούτο διότι κάθε διάσταση απο τη Δύση δεν απελευθερώνει πραγματικά την Ορθοδοξία. Οφείλει να περάσει από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της, χωρίς να σαστίζει μπροστά τους, αλλά εξετάζοντάς τες δημιουργικά και μεταμορφώνοντάς τες, να δίνει μαρτυρία για μία καινή πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα καινό όραμα για μία Ορθόδοξη Ανατολή που εκπληρώνει το μέλλον δημιουργικά• ένα έγχείρημα που οφείλει να επιτύχει. Μόνο με τον τρόπο αυτό, με την εύσπλαχνική συμ-πάθεια της Ανατολής προς τη Δύση, ανακαλύπτοντας το αντίθετο μέσα της θα μπορεί «να υπάρξει ένα αξιόπιστο μονοπάτι προς την επανένωση του διεσπασμένου χριστιανικού κόσμου». Τα δυτικά σφάλματα δεν είναι δυνατον να αναιρεθούν απλώς ή να άπορριφθούν από την Ορθόδοξη Ανατολή, αλλά αυτή οφείλει να τα «ξεπεράσει με μία καινή, δημιουργική πράξη», τοποθετώντας τον εαυτό της μέσα στη δυτική τραγωδία και μεταμορφώνοντάς την εκ των ένδον218. Ωστόσο, μία τέτοια πράξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι Ορθόδοξοι μπορέσουν να διακρίνουν ότι είναι συνδεδεμένοι στενά με τη Δύση, και οχι απλά ότι είναι δυτικά πρόσωπα αποξενωμένα από τις ανατολικές εκκλησιαστικές ρίζες τους, μέσα σε μία κοινωνία που είναι ριζικά εκδυτικισμένη. Πρέπει να αναγνωρίσουν ότι, ως προς τις ρίζες τους, είναι Δυτικοί, χωρίς, ωστόσο να απεμπολούν με οποιοδήποτε τρόπο την ανατολική ιδιαιτερότητά τους, την ελεύθερη θεμελίωσή τους στο πνεύμα και τη λατρεία των Ανατολικών Πατέρων. Ενας νέος τέτοιος δρόμος στην ορθόδοξη θεολογία φαίνεται ότι βρίσκεται εν τη γενέσει του.
ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ; ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ;
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου