HANS URS VON BALTHASAR--ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEO-LOGIK) (94)

Συνέχεια από Σάββατο, 24 Ιουνίου 2023

HANS URS VON BALTHASAR
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEOLOGIK)
Τρίτος Τόμος
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (DER GEIST DER WAHRHEIT)
(Οι δύο προηγούμενοι τόμοι: 1) Αλήθεια τού κόσμου (Wahrheit der Welt), 2) Αλήθεια τού Θεού (Wahrheit Gottes) )
Johannes Verlag, 1987
4. ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ
6. ΠΝΕΥΜΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ

δ) Διάκριση των πνευμάτων (5η συνέχεια)

3. Υπάρχει άλλο ένα ερώτημα υπό τον τίτλο: «Διάκριση των πνευμάτων»· η σχέση ανάμεσα στο Πνεύμα τού Χριστού (( «Φιλιόκβε»!... )) και τη δύναμη ή ισχύ. Μια σχέση που τίθεται πάντοτε υπό κρίσιν, εκεί όπου πρόκειται για τη σχέση τού Χριστού και της Εκκλησίας προς την επίγεια δύναμη. Δεν θα πραγματευτούμε ασφαλώς εδώ το δικαίωμα, την αναγκαιότητα ή και τα όρια αυτής της δύναμης, εφ’ όσον όμως ο Χριστός και η Εκκλησία υπάρχουν «στον κόσμο» (Ιωάν. 17, 11), δεν μπορούμε να αποφύγουμε και το ερώτημα για τη σχέση τους προς αυτήν τη δύναμη (( Ιωάν. 17, 9 κ.ε.: «…Εγώ περί αυτών ερωτώ· ου περί τού κόσμου ερωτώ, αλλά περί ών δέδωκάς μοι, ότι σοί εισι, καί τά εμά πάντα σά εστι καί τά σά εμά, καί δεδόξασμαι εν αυτοίς. καί ουκέτι ειμί εν τώ κόσμω, καί ούτοι εν τώ κόσμω εισί, καί εγώ πρός σέ έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τώ ονόματί σου ώ δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς…» )) .

Πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ το πρότυπο του Ιησού, ο οποίος μιλά και πράττει σαν κάποιος που έχει «εξουσία», μιλώντας όμως πάντοτε σαν κάτι που τού έχει «δοθή». Όταν οι άνθρωποι διαπιστώνουν, ότι ο Ιησούς έχει «δύναμη», τότε η δύναμη αυτή βασίζεται, σύμφωνα με τον ίδιον τον Ιησού, σε ένα δώρο από τον Πατέρα. Και είναι ο Πατέρας που του δίνει την ισχύ να κρίνη, είναι ο Πατέρας που δίνει στον Υιό τη δυνατότητα (( ! )) να έχη την ίδια την ζωή στον εαυτό του (Ιωάν. 5, 26 κ.ε.), είναι αυτός που του δίνει την ισχύ πάνω σε κάθε σάρκα (Ιωάν. 17, 2) (( Ιωάν. 5, 26-27: «…ώσπερ γάρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκεν καί τώ υιώ ζωήν έχειν εν εαυτώ· καί εξουσίαν έδωκεν αυτώ καί κρίσιν ποιείν, ότι υιός ανθρώπου εστί…» )) . Κι όταν λέη ο Ιησούς, ότι έχει τη δύναμη να παραδώση την ζωή του, τότε χαρακτηρίζει αυτή τη δύναμη ως «εντολή από τον Πατέρα» (Ιωάν. 10, 18) (( Ιωάν. 10, 17 κ.ε.: «…διά τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι τήν ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, καί εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην τήν εντολήν έλαβον παρά τού πατρός μου…»… Όπως όλοι όσοι ακολούθησαν και ακολουθούν τον Χριστό… )) . Ακόμα και ως ο «δοξασμένος», που κατέχει «πάσαν δύναμιν εν ουρανώ καί επί τής γής», εξηγεί, πως αυτή η δύναμη τού έχει «δοθή» (Ματθ. 28, 18) ((Μα είναι ο Θεάνθρωπος, ο ενανθρωπήσας Θεός… Κι αυτή η «δύναμη» είναι απ’ τη θεότητά του, ένας είναι ο τριαδικός Θεός… Αυτά όλα λέγονται απ’ τον Χριστό για όσους έκτοτε τον ακολουθούν, και δεν αφορούν σε οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση μεταξύ Πατρός και Υιού στην απόρρητη Αγία Τριάδα… Έτσι συνεχίζουν μέχρι σήμερα οι Λατίνοι την πλάνη, για να εγκαταστήσουν μιαν επίγεια Βασιλεία!!! … )) . Και στον «πειρασμό» τού προτείνεται να χρησιμοποιήση τη δύναμή του ως Μεσσίας, κάτι που το αρνείται, γιατί ο Πατέρας δεν του έχει δώσει μια τέτοια δύναμη (( !!! )) . Έχει δύναμη και την εξασκεί υπακούοντας στην εντολή τού Πατρός, αναλαμβάνει (μόνον…) αυτό που του έχει δοθή, εξασκώντας το – όπως οι δούλοι στην παραβολή τών ταλάντων – μόνο για να υπηρετήση τη Βασιλεία τού Πατρός (( Ξέφυγαν τελείως… Η παραβολή τών ταλάντων αφορά στον ίδιον τον Ιησού! «Μωραίνει Κύριος…»… )) . Ακόμα και η κυριαρχική του εξουσία ως Αναστημένος δεν σκοπεύει παρά στο «να υποταχθή σε κείνον, που τα υπέταξε όλα σ’ αυτόν έτσι, ώστε να είναι ο Θεός (ο Πατήρ!), τα πάντα εν πάσιν (Α’ Κορ. 15, 24-28). Αυτή η «δύναμη» του Υιού προσδιορίζεται λοιπόν απολύτως απ’ την αποδεχθείσα σχέση προς τον Πατέρα, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να μπορή να πάρη και το παράδοξο «σχήμα» τής δυνάμεως του εσταυρωμένου Υιού, κατά την οποίαν η ισχύς τής συμφιλίωσης του κόσμου με τον Θεό λαμβάνει (sub contratio – «συμβεβλημένη»!) την τελική και τέλειά της μορφή. Εδώ «αποδυναμούνται» και οι «δυνάμεις» αυτού τού κόσμου, και εκθρονίζεται η ηγεμονία τους. Για να καταστή τελευταία αδυναμία ως υψίστη δύναμη (κεκρυμμένη όμως εντελώς στον Πατέρα και «διευθυνόμενη» απ’ αυτόν), εκείνη που «δίνει» ο Χριστός στους «δικούς του», κατά την ομολογία τού Παύλου: «γιατί στην αδυναμία τελειούται η δύναμη» (Β’ Κορ. 12, 9) (( Για την ακρίβεια: «…και είρηκέ μοι· αρκεί σοι η χάρις μου· η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται. ήδιστα ούν μάλλον καυχήσομαι εν ταίς ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις τού Χριστού…»… Χωρίς τις εσκεμμένες αλλοιώσεις και προσθήκες του…Πάπα…)).

(συνεχίζεται)

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟ. Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ  ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΤΟΥΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ, ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΣΑΠΙΟ, ΕΞΩΓΗΙΝΟ. 

Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ. Ο ΜΕΓΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ. 

ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ. ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ.