Έτος μηδέν

του Marcello Veneziani

Χθες η Χιλιετία μας ενηλικιώθηκε. Έχει κλείσει τα 18 και επομένως μπορεί να ψηφίσει, να πάρει άδεια οδήγησης, είναι το έτος μηδέν της ενήλικης ζωής. Κληρονομεί την ταλαιπωρία από τα προηγούμενα χρόνια.

Αν στα μισά του χρόνου θέλαμε να συνοψίσουμε ποιο είναι το κλειδί για την κακοδαιμονία του παρόντος μας, πώς θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε; Είναι ο τετραγωνισμός ενός φαύλου κύκλου που αποτελείται από τη δημοσιονομική/φορολογική καταπίεση, την τυραννία της αγοράς, την απώλεια συνόρων, την ανεκτική μισαλλοδοξία.

Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ξεκινώντας από το πιο απλό.

Το Κράτος ως αρχή ενότητας πάνω από τα κόμματα και ως δημόσιο πνεύμα έχει φύγει προ πολλού. Και το κράτος πρόνοιας, ως στήριγμα και εγγύηση για τους λαούς και τους πολίτες, δέχτηκε επίθεση, στέρεψε και ευτελίστηκε/απαξιώθηκε με τα χρόνια, πρώτα με τις παχύσαρκες καρικατούρες τύπου πρόνοιας - που οδήγησαν στον κρατισμό και τον δημόσιο παρασιτισμό - στη συνέχεια μέσω της διάλυσης, της μετατόπισης τού άξονα από το δημόσιο στο ιδιωτικό, το φιλελεύθερο κύμα, τήν καθολική επισφάλεια και τόν μαρκετισμό (ανεξέλεγκτη εφαρμογή του φιλελευθερισμού).

Από το κράτος, ωστόσο, το καταπιεστικό βάρος των φορολογικών αρχών έχει αυξηθεί, είτε μέσω της φορολογίας ρεκόρ που αυξάνεται ενώ οι δημόσιες υπηρεσίες μειώνονται είτε με εξωγενή βάρη που φορτώνονται προς τους φορολογούμενους (κυρίως για τους μετανάστες). Τόσο μέσω ποινικών νόμων, συστημάτων ελέγχου, εκβιασμού και παρενόχλησης τοπικών αρχών ή παρόχων υπηρεσιών. Ακόμα και τα πρόστιμα στο δρόμο επινοούνται με το άλλοθι της οδικής ασφάλειας αλλά χρησιμοποιούνται για να ταΐσουν τα πεινασμένα δημοτικά ταμεία.

Το αποτέλεσμα είναι μια νέα καταπιεστική μορφή κράτους, ή μάλλον ένας αντίστροφος κρατισμός, που μειώνει τις υπηρεσίες αλλά απαιτεί φόρους, για την Ευρώπη, για να αναπληρώσει το έλλειμμα, για τον προχωρημένο μέσο όρο ηλικίας, για να διατηρηθούν οι παράνομοι μετανάστες.

Είναι μια πρωτόγνωρη μορφή «κομμουνισμού», σε φορολογική βάση. Αλλά ένας κομμουνισμός που παντρεύεται με τις επιδρομές του διεθνούς καπιταλισμού, τις εξαιρέσεις που απολαμβάνουν οι μεγάλες πολυεθνικές, τις κοινωνικές και οικονομικές ρυθμίσεις/δομές που υπαγορεύονται από τις οικονομικές δυνάμεις και τις υπηρεσίες τους.

Αυτή είναι η τυραννία της αγοράς, η αναγωγή του σύμπαντος σε υπερμάρκετ ή περιφέρεια της ίδιας, ο έλεγχος των μαζών μέσω των megasocial media και της κοινωνικής μεγαμηχανής. Η νέα επεμβατική μορφή καπιταλισμού δεν απαιτεί πλέον «σκλάβους» στο εργοστάσιο, εργάτες και εργάτριες, αλλά ασκεί την κυριαρχία της εκτός εργασίας, στον ελεύθερο χρόνο, στις επικοινωνίες, στην κατανάλωση, μεταφέρει και καθορίζει γούστα και αηδίες, αποικίζει επιθυμίες, τρόπους ζωής και πρότυπα.

Όλα αυτά βασίζονται σε ένα ηθικό, ανθρωπολογικό, πολιτιστικό στοιχείο που αλλάζει τη ζωή μας και που επαναλαμβάνεται και διεκδικείται με εμμονή ως αποστολή από όλους όσοι έχουν σχετικούς ρόλους λόγω φήμης και εξουσίας: όχι άλλα τείχη, όχι άλλα όρια επικυρωμένα από τη φύση, από την ιστορία, από εδαφικά και κρατικά σύνορα, αλλά και από νόμους, έθιμα, παραδόσεις.

Καταπάτηση, απώλεια ορίων, υπέρβαση και σχετικοποίηση ορίων, απαλλαγή/απελευθέρωση των δικαιωμάτων από τα καθήκοντα και των επιθυμιών από τις θυσίες. Δημοσιονομική/Φορολογική καταπίεση αλλά σεξουαλική και εδαφική απελευθέρωση.

Όλα ελεύθερα και περιπλανώμενα, χωρίς σύνορα, χωρίς όρια. Ο καθένας επιλέγει να ζήσει όπου θέλει. Κανένα κοινοτικό πλαίσιο, μόνο άκρατος/αχαλίνωτος ατομικισμός, αυτοδιαχείριση της ζωής σε σημείο που να διαγράφεται η φύση, η προέλευση, η καταγωγή. Σημασία έχει μόνο το εγώ που θέλει να εκπληρωθεί.

Η κοινωνία της παραβίασης στεφανώνει το όνειρο της απελευθέρωσης του 1968. Μακριά από την καταστολή/καταπίεση, πάμε με στην καθολική ανοχή/ανεκτικότητα. Απαγορεύεται να απαγορεύεται, όλα επιτρέπονται.

Αλλά, προσέξτε. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτό το απελευθερωμένο σύμπαν, όποιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στις νέες «αξίες», όποιος δεν εφαρμόζει τον προκαθορισμένο ιδεολογικό κώδικα και δεν υποτάσσεται στην τήρηση των άρθρων του νόμου, γίνεται δημόσιος εχθρός και του αξίζει συκοφαντία, δημόσια απαξίωση, περιθωριοποίηση, καταδίκη, ακόμα και ποινική αν χρειαστεί.

Εδώ είναι που πυροδοτείται ο νέος κατασταλτικός, γλωσσικός και συμπεριφορικός κώδικας με την κατηγορία των φοβιών: το Politically Correct. Γεννημένος για να προστατεύει τις πιο αδύναμες μειονότητες, γίνεται στην πραγματικότητα μια τιμωρητική εντολή που πρέπει να τηρείται, ένας νέος αστικός, ποινικός και ιδεολογικός κώδικας με τα δόγματα και τις απαγορεύσεις του.

Είναι η μισαλλοδοξία των επιτρεπόμενων, ο ολοκληρωτισμός των ελευθεριακών, η δικτατορία της προόδου, το σύστημα των βέτο και των απαγορεύσεων, ακόμη και των γλωσσικών, η Νέα Υποκρισία.

Με μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτά είναι αντιθετικά ζεύγη: ο καπιταλισμός αυξάνει τη δύναμή του με την τεχνολογία και την εξάρτηση από την κατανάλωση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ταυτόχρονα η κρατική καταπίεση είναι σφοδρή (οργιάζει) σε δημοσιονομικό επίπεδο, όπως απαιτεί μια κοινωνία που καθοδηγείται από τη χρηματοδότηση και από την «οικονομία».

Όπως και η απελευθέρωση από τα όρια και τη φύση, από το σώμα και το φύλο σας, από την κοινότητα και την παράδοση, η καταπάτηση και η ικανότητα να ακολουθεί κανείς τις επιθυμίες του, στη συνέχεια σκληραίνει σε μισαλλοδοξία και τυραννία του PC.

Όλα αυτά δημιουργούν δυσπιστία για το δημόσιο και το κρατικό, κλείσιμο στον εαυτό σου και στον εγωισμό σου, οπισθοδρόμηση στις φυλές ή σε εκτεταμένη οργή/διάχυτο θυμό, μεταξύ μισητών και ψεύτικων ειδήσεων, διαφωνία, αποστασία, ανησυχία. Έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν όπου η κοινωνία της ευημερίας στην πραγματικότητα διανέμει την αρρώστια.

Από εδώ θα μπορούσε να έρθει σήμερα μια πολιτική και πολιτιστική επανίδρυση. Αν υπήρχαν τα μέσα για να το επικοινωνήσουν, οι χώροι για να το συσπειρώσουν και να το συλλέξουν και οι άνθρωποι που θα ήταν πρόθυμοι να θέσουν σε κίνδυνο το βιοτικό τους επίπεδο για να δώσουν νόημα, αξιοπρέπεια και προοπτική στη ζωή. Αυτή η Αρχή, αυτό το ξεκίνημα κάποτε ονομαζόταν επανάσταση.

Anno zero - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΑΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΡΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ. 

ΜΟΝΟ Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΑ ΑΣΥΓΧΥΤΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΩΣ, ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΑ  ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΑΡΚΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ. ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ. ΚΑΘΟΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ, ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΕΝΑΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΝΕΟ ΕΑΥΤΟ. 

ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ.