ΤΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ, Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΚΛΑΒΙΑ- Roberto Pecchioli

Ο δήμαρχος του PD της Τσετσίνα συνελήφθη να αγοράζει κοκαΐνη. Χωρίς Παράβαση/Κανένα έγκλημα: Προσωπική χρήση. Γι' αυτό και δεν ένιωσε την ανάγκη να παραιτηθεί, συντάσσοντας μιά μεγάλη επιστολή σε προοδευτικό ύφος (ένα μακρύ, προοδευτικού τύπου παραλήρημαCecina ), συνοδευόμενη από μια δικαίωση των στόχων της διοίκησής του. Μάλλον πρέπει να «ανεβεί λίγο ψηλά» με την σκόνη για να εξυπηρετήσει καλύτερα τον λαό της Τσετσίνα. Τιμώντας τήν διαπλοκή, ο Gianfranco Miccichè, ο ιστορικός Σικελός εκπρόσωπος της Forza Italia, παραδέχτηκε ότι συνεχίζει να χρησιμοποιεί κόκα. Είχε φωτογραφηθεί με στάση αγοραστή κατά τη διάρκεια έρευνας για ναρκωτικά.

Η Ιταλία είναι μόνο μια απομακρυσμένη περιφέρεια της αυτοκρατορίας: η κοκαΐνη ανακαλύφθηκε πρόσφατα στον Λευκό Οίκο. Δεν είναι γνωστό –η επικαλούμενη διαφάνεια δεν ισχύει στην πρωτεύουσα της Δύσης– ποιος την εισήγαγε και ποιος τη χρησιμοποιεί, στο περιβάλλον της αμερικανικής προεδρίας. Πολλές ομολογίες από εξέχουσες προσωπικότητες λένε ότι η Silicon Valley, η πατρίδα των γιγάντων της fintech, είναι ένα καταφύγιο για τον εθισμό στα ναρκωτικά.

Στην Ιταλία, η ιστορία των καταγγελιών για σεξουαλική βία κατά του γιου του Ignazio La Russa, όπως αυτές κατά ενός γόνου του Beppe Grillo, συνδέεται με πάρτι που βασίζονται σε χάπια και σκόνες. Θαύματα της άρχουσας τάξης. Υπάρχει ακόμη και το «χάπι του βιασμού» και είναι γνωστό ότι πολλοί χώροι συνάντησης νέων - ντίσκο, νυχτερινά κέντρα, παμπ - είναι προνομιακοί χώροι  διακίνησης και κατανάλωσης ναρκωτικών. Η κατάσταση στους χώρους συνάντησης των κυρίαρχων τάξεων δεν είναι διαφορετική. Τα χάπια, τα χημικά ναρκωτικά, η κοκαΐνη είναι ο κοινός παρονομαστής πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων. Τα ναρκωτικά είναι τό σύμβολο της σύγχρονης εποχής. Καμία έκπληξη: έχουν περάσει οι εποχές που ο συγγραφέας, στο τελευταίο έτος του γυμνασίου, έμεινε έκπληκτος, όπως όλοι οι μαθητές και οι δάσκαλοι, από τη σύλληψη για ναρκωτικά ενός συμμαθητή μιας εξαιρετικής οικογένειας.

Η παραγωγή, η διύλιση και η πώληση ναρκωτικών δημιουργεί τεράστιο τζίρο. Στην εποχή της αγοράς ως μέτρο όλων των πραγμάτων, ο υπολογισμός του ΑΕΠ περιλαμβάνει τα εκτιμώμενα έσοδα του εγκλήματος και των ναρκωτικών. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες, η συζήτηση για το θέμα έχει στερέψει. Σημειώνουμε, σηκώνουμε τους ώμους μας, σαν μια γενιά - και μια άρχουσα τάξη - μαστουρωμένων να είναι ένα φυσιολογικό, αναπόφευκτο γεγονός, ένα τίμημα για την πρόοδο, για μια αρρωστημένη ιδέα της ελευθερίας, για τον τοξικό ατομικισμό. Μοιάζει να είναι μια παρέκκλιση να εκπαιδεύεις, να  συμβουλεύεις ενάντια στα ναρκωτικά, να δείχνεις τις συνέπειες των ναρκωτικών: την ιερή ατομική ελευθερία.

Συνολικά, η απελευθέρωση της προσωπικής χρήσης είναι επίσης μια πρόσκληση για κατανάλωση. Είναι έγκλημα να παράγεις και να πουλάς (“spacciare”=“διακίνηση”), δεν είναι να αγοράζεις. Αλλά εάν το προϊόν κάνει κακό, γιατί να απαλλάξετε τον αγοραστή από τις κυρώσεις; Μυστήρια του καλύτερου δυνατού συστήματος, του μοναδικού.

Σε σύγκριση με την προηγούμενη γενιά, τα ναρκωτικά δεν είναι πλέον το τραγικό καταφύγιο της κοινωνικής δυσφορίας, των ηττημένων, των περιθωριοποιημένων. Σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα είναι ένα είδος συμβόλου κατάστασης:  ποιος δεν κάνει "μια γραμμή" κόκας, στην ανώτερη μεσαία τάξη, στη μόδα, στα οικονομικά, στους μητροπολιτικούς καλλιτεχνικούς κύκλους; Χειρότερα, έχει μετατραπεί σε κανονικότητα – η ψευδής παράβαση σε μια εποχή που όλα τα σημεία αναφοράς έχουν εξαφανιστεί – στις τελευταίες γενιές. Χάπια, χημικές ουσίες, παρασκευάσματα αλκοόλ σημαδεύουν τα βράδια της νεολαίας και όχι μόνο. Δεν υπάρχει καμία προειδοποίηση που νά ισχύει, κανένας φόβος για συνέπειες. Τα υπόλοιπα γίνονται με την μίμηση, το συλλογικό πνεύμα της ομάδας, την επιθυμία να βιώσουν νέα συναισθήματα. Πάνω απ 'όλα, η πεποίθηση ότι τα ναρκωτικά –πολύ συχνά δεν γίνονται πλέον αντιληπτά ως τέτοια, αλλά θεωρούνται ακόμη και ως τιραμισού, ένα επικουρικό – θα αυξήσει τις αντιλήψεις και την απόδοση. Θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί, πιο ικανοί να βιώνουμε και να απολαμβάνουμε δυνατά συναισθήματα, να δαγκώνουμε τη ζωή εδώ και τώρα, να αρπάξουμε/αδράξουμε τη στιγμή. Αυτό ισχύει για τις σχολικές επιδόσεις και τις επαγγελματικές προσδοκίες, για τη σεξουαλική σφαίρα, ακόμη και για τη βραδιά σε παρέα, εν μέσω εκκωφαντικής μουσικής, εκτυφλωτικών φώτων, σε αναζήτηση της υπέρβασης του εαυτού μας, πέρα από μια απαξιωμένη κανονικότητα, που θεωρείται κοινότοπη, χωρίς νόημα.

Και εδώ, καμία έκπληξη: όταν κάθε άγκυρα, συμπεριφορικό ή ηθικό φρένο έχει πέσει, η ζωή μετατρέπεται σε μια σειρά από τελείες, έναν αγώνα χωρίς στόχο, σε μια άσκοπη κούρσα, ένα παρόν χωρίς χθες και χωρίς αύριο που μπορεί να γεμίσει, να εξυψωθεί, να αντέξει, μόνο  αναζητώντας τους τεχνητούς παραδείσους. Ίσως ονομάζονται έτσι επειδή κρύβουν, ή διακόπτουν, τσιμεντένιες κολάσεις. Οι άσκοπες υπάρξεις - και όταν υπάρχει ένας σκοπός, είναι ο ανταγωνισμός, η εξύψωση του "εγώ" - δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στην επιθυμία να ξεφύγει κανείς από τον εαυτό του, την τελευταία, θλιβερή μορφή της υπέρβασης, με την ελπίδα να ζήσει το το απόλυτο (συνολικό), το μέγιστο συναίσθημα, αυτό που υπόσχεται η διαφήμιση, το τσίρκο της κατανάλωσης, ο αντικατοπτρισμός της «επιτυχίας» μετρημένος σε χρήματα, επώνυμα ρούχα, εξωτικές διακοπές, συγκλονιστικές σεξουαλικές σχέσεις, ομορφιά, μόδες. Το Άγχος τής απόδοσης, άλλωστε.

Για το λόγο αυτό, πιστεύουμε ότι τα ναρκωτικά έχουν τέτοια ισχύ σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον και ξεπερνούν τις γενιές. Ας το πούμε με όλη την κατάπληξη της υπόθεσης: εμφανώς τοξικές σκόνες, χάπια, σύριγγες και μείγματα σε κάνουν να «νιώθεις καλά». Μόνο για λίγο, βέβαια, μετά εξαφανίζεται το αποτέλεσμα, νιώθεις άσχημα και πρέπει να επαναλάβεις την εμπειρία. Με κάθε κόστος, χωρίς να σεβόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους, την αξιοπρέπεια: λέγεται εθισμός. Μερικές φορές σκοτώνει, σχεδόν πάντα αλλάζει προς το χειρότερο. Δεν πειράζει: ζούμε στο παρόν, θέλουμε να βιώσουμε «συναισθήματα», να αναπτύξουμε «ενέργεια», να φτάσουμε στο μέγιστο, όπως σε ένα τραγούδι του Βάσκο Ρόσι. Ο οποίος, τουλάχιστον, παραδέχτηκε ότι ήθελε μια «υπερβολική ζωή». Ποιος νοιάζεται για το αύριο, για τους άλλους, για τις συνέπειες. Άλλωστε, είμαι καλά, μπορώ να το κόψω όποτε θέλω, και σε κάθε περίπτωση, θα υπάρχουν χάπια, προϊόντα ή φίλτρα για να συνέλθω. Μια τραγελαφική, απατηλή πίστη, μια εκπληκτική (η σωστή λέξη...) πτυχή της θρησκείας της επιστήμης.

Τα ναρκωτικά κάνουν τους ανθρώπους να «νιώθουν καλά», αλλιώς δεν θα είχαν τη διάχυση που έχουν. Ειδικά σε σχέση με μια καθημερινή πραγματικότητα έτη φωτός μακριά από τα μοντέλα που διαδίδονται από το σύστημα, που εκλαμβάνονται λανθασμένα ως πραγματικότητα  ελλείψει συζήτησης και εναλλακτικών λύσεων, που επιθυμούνται, επιδιώκονται, διεκδικούνται ως δικαιώματα. Παλαιότερα τα ναρκωτικά ήταν διαφυγή από το σύστημα, σήμερα είναι υπόσχεση συμμετοχής, ένταξης. Με τον δικό τους τρόπο, οι εθισμένοι του χθες ήταν επαναστάτες. Αυτοί του παρόντος είναι οι καλύτεροι στρατιώτες της αγοράς, του ανταγωνισμού, του ατομικισμού, του καταναλωτισμού. Μια άλλη από τις τραγικές νίκες της ενιαίας φιλελεύθερης ελευθεριακής σκέψης: έτσι κάνουν όλοι.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: σέ κάθε εποχή υπήρξαν ναρκωτικά, παραισθησιογόνες ουσίες, προϊόντα που καταναλώνονται για να αναισθητοποιηθούν, να ξεχάσουν προβλήματα ή να δώσουν δύναμη στον εαυτό τους. Ας σκεφτούμε τη Λήθη, την πηγή της λήθης στην ελληνική μυθολογία. Ο Σέρλοκ Χολμς, ο «θετικιστής» βικτωριανός ντετέκτιβ συνήθιζε να κάνει στον εαυτό του ενέσεις μορφίνης όταν δεν είχε καμία υπόθεση να λύσει. Ήταν στο χέρι του Δρ Γουάτσον να φροντίσει για την επακόλουθη ψυχοσωματική του κατάθλιψη. Τον 19ο αιώνα, το αγγλικό στέμμα, πλειοψηφικός μέτοχος της India Company, εξαπέλυσε δύο πολέμους για το όπιο κατά της Κίνας, η οποία δεν ήθελε να καταληφθεί και να μολυνθεί από ναρκωτικά που παράγονται στην Ινδία. Νικηφόρα, η Βρετανική Αυτοκρατορία συνέχισε να κερδίζει χρήματα από το όπιο και μάλιστα της παραδόθηκε το Χονγκ Κονγκ.

Η διαφορά, τεράστια, είναι ότι ο εθισμός στα ναρκωτικά, που επιδεινώθηκε από την πρόοδο της χημείας, ικανός να συνθέσει συνεχώς νέες ουσίες, δεν υπήρξε ποτέ μαζικό φαινόμενο και συνοδεύτηκε από θεσμική και λαϊκή καταδίκη/αποδοκιμασία. Ο δυτικός άνθρωπος δεν θέλει να αντιδράσει, νά δικαιολογείται και μισεί να κρίνει: αυτό που κάνω με τον εαυτό μου, πιστεύει, είναι απλώς δική μου υπόθεση. Λάθος, λόγω των τεράστιων κοινωνικών, ηθικών, οικονομικών και συμπεριφορικών επιπτώσεων των εξαρτήσεων. Στις δεκαετίες του '60 και του '70 του περασμένου αιώνα, εκκολαπτήρια των φαινομένων που εκρήγνυνται σήμερα, πολλοί δυσαρεστημένοι νέοι προσελκύονταν ακαταμάχητα από το «ταξίδι», το παραισθησιογόνο ταξίδι που ορίζεται ως απελευθερωτικό, που ευνοείται από την παραδοχή προϊόντων όπως το λυσεργικό οξύ (LSD).

Ο όρος «ψυχεδελικό» διαδόθηκε ευρέως, ο οποίος φέρνει στο φως τις εσοχές του μυαλού: ορισμένα φάρμακα επιτρέπουν σε όσους τα παίρνουν να εξερευνήσουν συνήθως απρόσιτες καταστάσεις συνείδησης. Απόδραση, αναζήτηση του εαυτού μας, που ανατρέπεται αμέσως από την εξάρτηση, την εξάντληση, την αδυναμία επανασύνδεσης του νήματος της πραγματικότητας. Με τον καιρό έγινε γνωστό ότι το LSD - που παράγεται σε εργαστήριο - είχε εξαπλωθεί με την ενεργό συνενοχή των αμερικανικών μυστικών μηχανισμών, που ανησυχούσαν για την εξέγερση των νέων. Κέρδισαν: η κοινωνία έχει γίνει τοξική και εξαρτημένη, ελλείψει δισταγμών. Τα ναρκωτικά έχουν σταθεροποιήσει το καπιταλιστικό σύστημα και το έχουν πλουτίσει. Οι ανθρώπινες απώλειες, οι νεκροί, οι σπασμένες διαλυμένες ζωές, οι κοινωνικές ζημιές, η μετατροπή ολόκληρων περιοχών των πόλεων σε εδάφη παρανομίας, οι φόβοι της υπόλοιπης κοινωνίας, οι ανθρώπινες τραγωδίες, δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες, όπως οι απώλειες αμάχων στον περιφρονητικό ορισμό των πολέμαρχων.

Σήμερα το «κάνουμε» από πλήξη, για να είμαστε μέλη μιας ομάδας, για να (έτσι πιστεύουμε) βελτιώνουμε τις επαγγελματικές, πνευματικές, σεξουαλικές επιδόσεις, για να συμβαδίζουμε με τον ρυθμό των εξαντλητικών εργασιών. Μια απανθρωποποίηση που μας αφήνει απογοητευμένους και στην οποία δεν ξέρουμε πλέον μέ ποιες αρχές ή αξίες να αντιταχθούμε. Ούτε η επίκληση της υγείας δεν αξίζει τον κόπο. Carpe diem, άδραξε τη μέρα, σκέφτονται πολλοί. Άλλοι είναι πεπεισμένοι ότι η λήψη αντιδότων ή φαρμάκων θα καταστήσει αβλαβή τη χρήση ναρκωτικών. Η ιατρικοποίηση της ζωής, αντεστραμένη.

Άλλες γενιές βρίσκονται στο έλεος των εθισμών, δεν έχουν πια τη θέληση, τη δύναμη, τη φαντασία να εναντιωθούν στο σύστημα ή ακόμα και να το κρίνουν. Επιτρέπουν στον εαυτό τους να ζουν σε υπαρξιακή επισφάλεια, στο κενό των αξιών και στην αδιαφορία, ζητώντας από τις «ουσίες» να τους κάνουν πιο αποτελεσματικούς, πιο ικανούς να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό, το άγχος, τη ζούγκλα της ζωής. Η πυξίδα που τρελάθηκε είναι μια παράλογη ελευθερία, η κατάχρηση του εαυτού μας και των άλλων, η αναγωγή σε αντικείμενα μιας χρήσης.

Κάποιος γίνεται πλούσιος και χαμογελάει ειρωνικά. Εκατομμύρια άνθρωποι εξουδετερώθηκαν καθώς ένα ποτάμι χρημάτων μπαίνει στις τσέπες. Ποιες τσέπες τελικά; Ποτέ δεν πειστήκαμε από τη θέση σύμφωνα με την οποία η κορυφή της οικονομίας των ναρκωτικών είναι το οργανωμένο έγκλημα. Πολύ ισχυρό, αδίστακτο, φυσικά, αλλά στην κοινωνία επιτήρησης, στην οποία κάποιος μπορεί να ξέρει τα πάντα για όλους, αν υπήρχε η θέληση να νικηθεί το φαινόμενο, το πρόβλημα θα είχε λυθεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι έτσι γιατί βολεύει κάποιον.

Αν μπορούσαμε να εντοπίσουμε τις συναλλαγές των φορολογικών παραδείσων, τη διέλευση των χρημάτων μέσω του «σκοτεινού ιστού», την πιο βρώμικη όψη του δικτύου, εάν η κυκλοφορία των μέσων πληρωμής όπως τα διαμάντια, ο χρυσός και άλλα ορυκτά ήταν σαφής και ξεκάθαρη, πιθανότατα θα ήταν προφανές ότι τα καρτέλ, οι βαρόνοι των ναρκωτικών a la Pablo Escobar απαντούν, υπακούνε, δίνουν λογαριασμό σε κάποιον. Είναι το ορατό επίπεδο, όχι ο θόλος ενός φαινομένου πολύ μεγάλου για να απορριφθεί από την άποψη της εγκληματικότητας. Ακολουθήστε τα χρήματα, ακολουθήστε το χρήμα, είναι το κλειδί για να εξηγήσετε το ανεξήγητο. Μια συντετριμμένη κοινωνία που πλήττεται από μαζικούς εθισμούς αποφεύγει το αποφασιστικό ερώτημα: αν είσαι εθισμένος σε κάτι, αναπόφευκτα εξαρτάσαι από κάποιον, την αλυσίδα εφοδιασμού. Ποιος είναι, ποιοι είναι αυτοί; Τα καρτέλ, οι μαφίες, οι έμποροι ναρκωτικών; Αστειευόμαστε, σε εποχές βιοεξουσίας, βιοκρατίας, ψηφιακής επιτήρησης.

Κανείς δεν είναι περισσότερο υπηρέτης/σκλάβος από κάποιον που χρειάζεται το χάπι, τη δόση, τη σκόνη, το δηλητηριασμένο υγρό με το οποίο θα γεμίσει τη σύριγγα. Ο εξαρτημένος είναι σκλάβος και κάθε σκλάβος έχει έναν αφέντη. Μια τοξική, ναρκωτική και ναρκωμένη κοινωνία είναι το Eldorado των παγκόσμιων αφεντικών. Τώρα πια ξέρουμε ποιοι είναι. Είναι δυνατόν να μην έχουν καμία σχέση με τα ναρκωτικά και άλλους εθισμούς; Είναι πιθανό οι άρχοντες του χρήματος να μην γνωρίζουν την προέλευση και τον προορισμό των τεράστιων χρηματοοικονομικών ροών; Είναι δυνατόν να είναι θύματα, ή υποχείρια, μαφιόζων και κοινών εγκληματιών; Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Στο μεταξύ, χάνουμε άλλη μια γενιά. Εύθραυστοι, αναστατωμένοι, μαστουρωμένοι: σκλάβοι.

La droga di massa – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΤΕ ΙΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΘΕΙΤΕ, ΕΣΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΕΜΕΝΑ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, Ο ΙΕΡΕΥΣ ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, Ο ΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ.