Εννέα σκέψεις ενάντια σε κάθε ηγεμονία

Marcello Veneziani

Οπότε έχει τελειώσει ή θα τελειώσει η πολιτισμική ηγεμονία της αριστεράς, έχει αντικατασταθεί ή θα αντικατασταθεί από την πολιτιστική ηγεμονία της δεξιάς; Το ερώτημα κυκλοφορεί με διάφορες μορφές από την κυβέρνηση Μελόνι. Και διατρέχει τον κίνδυνο να υπονομεύσει κάθε αληθινό και κερδοφόρο λόγο για τη σκέψη, την ελευθερία και την ποιότητά της. Προσπαθώ να εκφράσω εννέα σύντομες σκέψεις για το θέμα.

ΠΡΩΤΗ. Καταρχάς, η πολιτισμική ηγεμονία της αριστεράς επιμένει στη χώρα μας και όχι μόνο. Προέρχεται από τον συλλογικό Διανοούμενο του παλιού PCI (Partito Comunista Italiano), από το μακρύ κύμα του '68 και από τον σημερινό κανόνα του Politically correct. Επεκτείνεται σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του πολιτισμού, της τέχνης, του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μουσικής, των ακαδημιών, των επικοινωνιών, των εκδόσεων. Και καθιερώνει ιδεολογικούς κώδικες, ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν ή να απαγορευθούν, επιτρέπονται κάποιοι ηθοποιοί και άλλοι εξοστρακίζονται. Θα μπορούσα να δώσω χίλια παραδείγματα. Είναι ένα κλίμα, ένας θόλος, ένα δίκτυο λόμπι, ακόμα σε ισχύ, έχει δικαίωμα βέτο και εκφοβισμού, παρά τη δεξιά κυβέρνηση.

Δεύτερη. Από την άλλη, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει πολιτιστική ηγεμονία της δεξιάς. Δεν έχει τους χαρακτήρες, δεν έχει τους αριθμούς και τους εκθέτες, δεν έχει τη δύναμη, δεν έχει τον χαρακτήρα και δεν έχει καμία οργανική στρατηγική στη δουλειά. Κάθε μικρή προσπάθεια αποτυγχάνει λόγω σπανιότητας πόρων, ασάφειας προθέσεων, έλλειψης υποστήριξης, ανοργανικότητας των διανοουμένων που θεωρούνται «δεξιοί». Στα μικρότερα συνέδρια προσπαθούν να βρουν χώρο σε ατομικό επίπεδο. Και κάποια ρητορική σημαία για να εξαπατήσει, να εμφανιστεί και να παρηγορηθεί.

Τρίτη. Ποια είναι η σχέση μεταξύ πραγματικών ή υποτιθέμενων ηγεμονιών και πολιτισμού, σκέψης, τέχνης; Υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα στον ουρανό και τη γη από δεξιά και αριστερά. η αναζήτηση της αλήθειας υπερβαίνει τα εμπόδια και τα άκαμπτα σχήματα. Όταν ο πολιτισμός, η τέχνη ή η λογοτεχνία είναι σπουδαία, δεν τελειώνουν σε μια ιδεολογία και ένα ανήκειν. Στη συνέχεια, βέβαια, ένας πολιτισμός χαρακτηρίζεται από ορισμένες ευαισθησίες, όσον αφορά την παράδοση ή τη χειραφέτηση, την ιστορική μνήμη, τις αξίες, τις επιλογές και τις αρχές. Διαφορετικοί προσανατολισμοί εκδηλώνονται σε αυτούς τους τομείς, τους οποίους χονδρικά αποκαλούμε συντηρητικούς, προοδευτικούς, ριζοσπάστες, δεξιούς ή αριστερούς.

Τέταρτη. Ένας αληθινός διανοούμενος είναι πάντα "εκτός μορφής" και εκτός οποιουδήποτε πολιτικού σχήματος. Το βλέμμα του, το όραμά του, δεν προσαρμόζονται στους ενδεχόμενους οπορτουνισμούς της πολιτικής, στα κομματικά συμφέροντα, στις εξουσίες, στους συμβιβασμούς και τους μετασχηματισμούς που είναι απαραίτητοι για να διακυβέρνηση. Κατά συνέπεια, οι αποδιοργανωμένοι διανοούμενοι, που δεν ανήκουν σε λόμπι, σέκτες ή συλλογικότητες, είναι καταρχήν προτιμότεροι.

Πέμπτη. Όλοι οι πολιτισμοί, δεσμευμένοι ή μη, έχουν το δικαίωμα στην έκφραση και την ιθαγένεια. θα πρέπει να αξιολογούνται μόνο με βάση την ποιότητα, τη σημασία και την ομορφιά των καρπών τους. Χωρίς να ακυρώνουμε ή να ευνοούμε κάποιους με βάση τον προσανατολισμό τους. Θα ήταν ήδη ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός εάν αυτή η σκέψη υπερίσχυε πραγματικά έναντι οποιουδήποτε άλλου. Θα ρευστοποιούσε ιδεολογίες και ηγεμονίες με μανδύα, θα είχε ανταμείψει την αξία και το ταλέντο.

Έκτη. Αντίθετα, υπάρχει το μονοπώλιο της καταστροφικής κουλτούρας. ολόκληρη η εφοδιαστική αλυσίδα περνά μέσα από ένα ιδεολογικό και επιχειρηματικό δίκτυο στο οποίο λυγίζουν εταιρείες παραγωγής και διανομής, συγγραφείς, εκδότες και σεναριογράφοι, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, συγγραφείς και τραγουδιστές, ιδρύματα και ακαδημίες, αλλά και εφημερίδες και κριτές, επιτροπές και ιμπρεσάριοι. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά αποθαρρύνεται και τελικά αλλάζει δουλειά ή αλλάζει γνώμη. Δηλαδή αφοσιώνεται σε πιο ουδέτερους, λιγότερο «ευαίσθητους» τομείς. ή τελικά προσαρμόζεται στο κλίμα, υποχωρεί, ευθυγραμμίζεται για να επιβιώσει.

Έβδομη. Η ιστορία δεν έχει μια ενιαία, υποχρεωτική και προκαθορισμένη κατεύθυνση και κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της. Θα πρέπει να προτιμηθεί μια πολυθεϊστική, πλουραλιστική κοινωνία, απαλλαγμένη από την τυραννία της Ενιαίας Σκέψης. Έχοντας αναγνωρίσει μια περίμετρο κοινών κανόνων και αμοιβαίας νομιμότητας σε σχέση με τις ιδέες των άλλων, πρέπει να αποδεχτούμε έναν αναπόφευκτα διχασμένο και συγκρουσιακό κόσμο. Καμία δήλωση ανωτερότητας, αλάθητου, υπεροχής, αλλά διαρκής προσπάθεια συνύπαρξης και συμβίωσης, στην αντιπαράθεση και τον ανταγωνισμό ιδεών. Αυτό δεν συνέβαινε μέχρι τώρα.

Όγδοη. Θα ήταν μεγάλο αποτέλεσμα εάν το τεκμήριο ανωτερότητας της μισαλλόδοξης αριστεράς ξεφουσκώνονταν και διαλύονταν τελικά και ένας υγιής πλουραλισμός ιδεών και απόψεων χαιρετιζόταν. Όλα αυτά έχουν ένα απλό όνομα: ελευθερία. Είναι ζήτημα σοβαρής άσκησης της ελευθερίας, αποκλείοντας μόνο αυτούς που την καταπατούν, ακόμη και με βία. Επομένως, δεν πρόκειται για αντικατάσταση μιας απεχθούς ηγεμονίας με μια άλλη αντίθετου πρόσημου, που θα ήταν στα μάτια όσων δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως εξίσου απεχθή. Ούτε να αντικατασταθεί η μαφιόζικη άσκηση πολιτιστικής εξουσίας από μια ιδεολογική συμμορία με μια συμμορία του αντίθετου πρόσημου. Αλλά για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία των ιδεών, η ελεύθερη άσκηση σύγκρισης και ανταγωνισμού μεταξύ αντιτιθέμενων πολιτισμικών οραμάτων.

Ένατη. Με αυτές τις προϋποθέσεις και σε αυτήν την κατάσταση, πώς πρέπει να συμπεριφέρονται αυτοί που κυβερνούν με τον κόσμο των ΜΜΕ, του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας; Να αφήνεις, να αδιαφορείς, ή να λογοκρίνεις και να φρενάρεις, ή ακόμα να αναζητάς μικρούς συμβιβασμούς για να επιβιώσεις; Καλύτερα να υιοθετήσετε διαφορετικά κριτήρια. Το πρώτο είναι να επιβραβεύουμε και να ενθαρρύνουμε την αριστεία, την ποιότητα, τους καλύτερους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε σχέση. Το δεύτερο κριτήριο είναι να διευρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η προσφορά και το πεδίο των δυνατοτήτων, οι ουδέτεροι και οι εγκάρσιοι λόγοι. Το τρίτο είναι να ενθαρρύνουμε εναλλακτικά θέματα, συγγραφείς, εκδοχές, έργα, με μοναδικό όριο ποιότητας, ώστε να ευνοηθεί η γέννηση και η ανάπτυξη διαφορετικών ιστοριών, αντίθετων στο κυρίαρχο ευαγγέλιο και τις προκαταλήψεις του.
Ελευθερία εναντίον ευθυγράμμισης, ποιότητα έναντι ηγεμονίας.

Nove pensieri contro ogni egemonia - Marcello Veneziani

ΕΔΩ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΝΟΥ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ. ΣΥΜΒΕΒΗΚΟΤΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΣΙΩΔΗ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ. 

ΛΟΓΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΑΝ ΜΕΡΙΚΟ, ΣΑΝ ΜΕΡΟΣ, ΣΑΝ ΤΟ ΟΛΟΝ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.