Πηγή: Εμανουέλε Ρικούτσι
Απλώς μια φευγαλέα σκέψη, τίποτα περισσότερο.
«Αυτός το προκάλεσε». «Αυτός διέδωσε πρώτος το μίσος». Έτσι, ο Κερκ αναδύεται διπλά νεκρός από την ψυχική ασθένεια που είναι αυτό το παρόν. Ένα παλιό ρεφρέν μιας συγκεκριμένης αριστεράς που είναι πρωταθλήτρια όταν πρόκειται να αρνηθεί τις δικές της ιδέες, να μετακινηθεί από τους φτωχότερους και τους περιθωριοποιημένους και να γίνει η ίδια το περιθώριο της πραγματικότητας και της πολιτικής· αλλά όταν πρόκειται να εκφράσει μίσος, δεν γνωρίζει καμία αλλαγή. Γενιές προοδευτικών ενωμένες από το μίσος, μια σκληρή και συνεκτική γραμμή, παρά τις γενετικές μεταλλάξεις στην προσφορά και τον τρόπο που εκδηλώνεται στην πραγματικότητα.
Και αυτός είναι ο ορίζοντας που θα ήθελα να δω να εξετάζεται, και για τον οποίο αγωνίζομαι με άρθρα, βιβλία, συνέδρια και βάσανα εδώ και χρόνια. Το σταθερό χαράκωμα που ενώνει, ως τρόπο λειτουργίας, τεράστιες παρυφές του προοδευτικού κόσμου είναι το εξής: σβήστε όλα όσα παρουσιάζονται ως εναλλακτική λύση στα επιβαλλόμενα. Τελεία και παύλα. Ενσωματώστε αυτήν την αρχή σε μια ενιαία μεγάλη διεθνή, χωρίς έλεος, ακόμη και εντός των ορίων της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ή μάλλον, στα υστερικά και ψυχωτικά περιθώρια μιας συγκεκριμένης φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Μια χειρουργική προσέγγιση, ένα χειρουργικό σχέδιο στην κοινωνική μηχανική: η κατασκευή ενός αντικειμενικού κακού, βασισμένου σε μια αντίληψη της πραγματικότητας που ενθαρρύνει τη συνεχή πόλωση. Αυτό γίνεται για να διαιρέσει ακριβώς την κοινωνία: οι καλοί, οι μόνοι άξιοι πολιτισμού, προσκολλώνται σε μια δίκαιη συλλογικότητα που υπαγορεύεται από ορισμένες αξίες, σίγουρα βασισμένες στην άνευ όρων αγκαλιά και αποδοχή της προόδου. Οι άλλοι, οι άσεμνοι, είναι όλα τα άλλα, ειδικά οι συντηρητικοί, που ανατρέχουν σε ένα ηθικό Καλό που είναι εκτός χρόνου, πρωτόγονο και εξαιρετικά επικίνδυνο, βασισμένο σε μηχανισμούς ικανούς να περιορίσουν την ιδιοτροπία της συνεχούς εκπόρευσης δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών, ακόμη και να αντλήσουν από εποχές γεμάτες μίσος. Μόλις κατανοηθεί αυτός ο μηχανισμός, το κακό αποκτά ένα πλασματικό όνομα και μια φόρμουλα για λύτρωση, στην κοσμική θρησκεία της προόδου. Το παιχνίδι τελειώνει, εκτός από ένα τελευταίο βήμα: να θεσμοθετηθεί αυτή η ιδεολογική μάσκα που δημιουργήθηκε έντεχνα στην αντίληψη της πραγματικότητας, να δικαιολογηθεί ένας συγκεκριμένος νόμος μίσους, αυτό το μίσος που δημιουργήθηκε από το εργαστήριο, το οποίο αποτελείται από αυτό που δεν αναγνωρίζεται από εκείνους που, κοινότοπα, αντιπροσωπεύουν τον πολιτικά ορθό, αφυπνισμένο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο, χωρίς Θεό ή χώρα, χωρίς σύνορα, διαρκώς μεταναστευτικό και επισφαλή.
Μέχρι να καταλάβουμε ότι αυτό το παρόν είναι χτισμένο πάνω σε μια ανώμαλη υπέρβαση των ανθρώπινων, ψυχολογικών, εσωτερικών και νοητικών ορίων· ότι αυτό το παρόν υπαγορεύεται από ιδεολογικό παιδισμό και συχνά βασίζει τις (μη) αξίες του στη σχιζοφρένεια· ότι αυτό το παρόν ενσαρκώνει αυτό το σύνθημα: η πιο συνεπής μάχη αυτής της εποχής είναι ενάντια στην ανθρώπινη αυτοακύρωση· ότι αυτό το παρόν πρέπει να φτάσει στις απαρχές των ανθρωπολογικών και κοινωνιολογικών φαινομένων, παίζοντας λιγότερο με τη γεωπολιτική ηδονοβλεψία και τις μεγάλες οικονομικές προβλέψεις των προφητών, οι οποίοι, εν ολίγοις, είναι ανθρώπινα όντα και η συζήτηση γι' αυτά - ας αναπαυθούν εν ειρήνη οι Eduard Limonov και José Ortega y Gasset* - αυτό το φρικτό δράμα θα εκτυλίσσεται όλο και πιο έντονα. Πρέπει να φανταστούμε μια νέα εκδοχή του ανθρώπου, κυρίαρχο πάνω στον εαυτό του, παιδί της εποχής του και των πατέρων του, ευέλικτο και άκαμπτο, ικανό να ξεπεράσει τον άνθρωπο του πλήθους.
* Eduard Limonov: Ρώσος συγγραφέας, ακραίος πολιτικός, προκλητικός διανοούμενος, που μιλούσε για τον άνθρωπο σε αντιπαράθεση με τις «μαζικές» ή καθεστωτικές αφηγήσεις. Συχνά λειτουργούσε σαν αντι-σύμβολο του «πολιτικά ορθού».
José Ortega y Gasset: Ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας του Η εξέγερση των μαζών. Εκεί αναλύει πώς οι «μάζες» καταπνίγουν τον δημιουργικό, υπεύθυνο άνθρωπο και πώς αυτό αλλάζει την πολιτική και κοινωνική ισορροπία.
Το σημαντικό είναι οι άνθρωποι και η ουσιαστική συζήτηση για αυτούς — κάτι που το είχαν δει (και γράψει) ήδη στοχαστές όπως οι ανωτέρω. Αν δεν επιστρέψουμε σε αυτή τη συζήτηση, το “θέατρο του παραλόγου” της εποχής μας θα φουντώνει όλο και περισσότερο.»
Φοβερό κείμενο. Ακολουθεί μια αναλυσή του σε bullets με τη βοήθεια της κινέζικής Τεχνητής Νοημοσύνης (deepseek):
Το κείμενο είναι μια δριμεία κριτική ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης και δράσης που ο συγγραφέας ταυτίζει με μέρος του προοδευτικού/αριστερού χώρου. Τα κύρια σημεία που θίγει είναι:
-Η Υποκρισία μιας «Συγκεκριμένης Αριστεράς»: Κατηγορεί ένα μέρος της αριστεράς ότι έχει εγκαταλείψει την προστασία των αδυνάτων και των περιθωριοποιημένων και έχει μετατραπεί η ίδια σε περιθωριακή δύναμη. Ωστόσο, στο να εκφράζει μίσος, παραμένει αμετάβλητη και συνεπής.
-Η Ενότητα μέσω του Μίσους: Ισχυρίζεται ότι γενιές προοδευτικών ενώνονται από ένα κοινό μίσος, το οποίο είναι ο μόνιμος πυρήνας τους παρά τις εξωτερικές αλλαγές.
-Ο Στόχος: Εξάλειψη κάθε Εναλλακτικής: Ο κεντρικός μηχανισμός (το «σταθερό χαράκωμα») είναι η συστηματική καταστροφή οποιασδήποτε εναλλακτικής στο «επιβαλλόμενο» status quo. Αυτό γίνεται με μία «διεθνή» τάση, χωρίς έλεος, ακόμα και εντός των φαινομενικά φιλελεύθερων δημοκρατικών κανόνων.
-Η Κοινωνική Μηχανική της Διχόνοιας: Περιγράφει μια συνειδητή στρατηγική:
>Δημιουργία ενός «αντικειμενικού κακού»: Κατασκευάζεται μια αντίληψη της πραγματικότητας που προκαλεί πόλωση.
>Διχασμός: Η κοινωνία χωρίζεται σε «καλούς» (αυτούς που αποδέχονται απερίφραστα την ιδέα της «προόδου» και μια συγκεκριμένη συλλογικότητα) και «κακούς» (συντηρητικούς που πιστεύουν σε ένα «πρωτόγονο» ηθικό καλό και περιορίζουν την απεριόριστη επέκταση δικαιωμάτων).
>Θρησκεία της Προόδου: Αυτή η δυαδική λογική γίνεται μια κοσμική θρησκεία, με έναν ορισμένο εχθρό και μια απλή φόρμουλα «λύτρωσης».
>Θεσμοποίηση του Μίσους: Το τελευταίο βήμα είναι να θεσμοθετηθεί νομικά αυτή η ιδεολογική προκατάληψη (ως «νόμος μίσους»), δικαιολογώντας έτσι το μίσος που δημιούργησε το ίδιο το εργαστήριο ιδεών.
- Η Κριτική στο «Παρόν»: Ο συγγραφέας βλέπει αυτή την εποχή ως:
#Μια υπέρβαση των φυσικών ανθρώπινων ορίων.
#Εμμονή με ιδεολογικό παιδισμό.
#Βασισμένη σε σχιζοφρενικές (μη) αξίες.
#Η κύρια μάχη είναι ενάντια στην «ανθρώπινη αυτοακύρωση».
- Η Λύση: Ένας Νέος Άνθρωπος: Καταλήγει ότι η ανάγκη είναι να φανταστούμε έναν νέο άνθρωπο, κυρίαρχο του εαυτού του, που να σέβεται την κληρονομιά του αλλά να μην είναι δούλος της, ικανό να ξεπεράσει τον «άνθρωπο του πλήθους».
Συμπέρασμα: Πρόκειται για μια εξαιρετικά υψηλής ποιότητας πνευματική μετάφραση που απευθύνεται σε αναγνώστη που είναι εξοικειωμένος με πολιτικο-φιλοσοφικές αναλύσεις. Δεν χάνεται ούτε η ουσία ούτε η ένταση του πρωτότυπου μηνύματος.
1 σχόλιο:
Φοβερό κείμενο. Ακολουθεί μια αναλυσή του σε bullets με τη βοήθεια της κινέζικής Τεχνητής Νοημοσύνης (deepseek):
Το κείμενο είναι μια δριμεία κριτική ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης και δράσης που ο συγγραφέας ταυτίζει με μέρος του προοδευτικού/αριστερού χώρου. Τα κύρια σημεία που θίγει είναι:
-Η Υποκρισία μιας «Συγκεκριμένης Αριστεράς»: Κατηγορεί ένα μέρος της αριστεράς ότι έχει εγκαταλείψει την προστασία των αδυνάτων και των περιθωριοποιημένων και έχει μετατραπεί η ίδια σε περιθωριακή δύναμη. Ωστόσο, στο να εκφράζει μίσος, παραμένει αμετάβλητη και συνεπής.
-Η Ενότητα μέσω του Μίσους: Ισχυρίζεται ότι γενιές προοδευτικών ενώνονται από ένα κοινό μίσος, το οποίο είναι ο μόνιμος πυρήνας τους παρά τις εξωτερικές αλλαγές.
-Ο Στόχος: Εξάλειψη κάθε Εναλλακτικής: Ο κεντρικός μηχανισμός (το «σταθερό χαράκωμα») είναι η συστηματική καταστροφή οποιασδήποτε εναλλακτικής στο «επιβαλλόμενο» status quo. Αυτό γίνεται με μία «διεθνή» τάση, χωρίς έλεος, ακόμα και εντός των φαινομενικά φιλελεύθερων δημοκρατικών κανόνων.
-Η Κοινωνική Μηχανική της Διχόνοιας: Περιγράφει μια συνειδητή στρατηγική:
>Δημιουργία ενός «αντικειμενικού κακού»: Κατασκευάζεται μια αντίληψη της πραγματικότητας που προκαλεί πόλωση.
>Διχασμός: Η κοινωνία χωρίζεται σε «καλούς» (αυτούς που αποδέχονται απερίφραστα την ιδέα της «προόδου» και μια συγκεκριμένη συλλογικότητα) και «κακούς» (συντηρητικούς που πιστεύουν σε ένα «πρωτόγονο» ηθικό καλό και περιορίζουν την απεριόριστη επέκταση δικαιωμάτων).
>Θρησκεία της Προόδου: Αυτή η δυαδική λογική γίνεται μια κοσμική θρησκεία, με έναν ορισμένο εχθρό και μια απλή φόρμουλα «λύτρωσης».
>Θεσμοποίηση του Μίσους: Το τελευταίο βήμα είναι να θεσμοθετηθεί νομικά αυτή η ιδεολογική προκατάληψη (ως «νόμος μίσους»), δικαιολογώντας έτσι το μίσος που δημιούργησε το ίδιο το εργαστήριο ιδεών.
- Η Κριτική στο «Παρόν»: Ο συγγραφέας βλέπει αυτή την εποχή ως:
#Μια υπέρβαση των φυσικών ανθρώπινων ορίων.
#Εμμονή με ιδεολογικό παιδισμό.
#Βασισμένη σε σχιζοφρενικές (μη) αξίες.
#Η κύρια μάχη είναι ενάντια στην «ανθρώπινη αυτοακύρωση».
- Η Λύση: Ένας Νέος Άνθρωπος: Καταλήγει ότι η ανάγκη είναι να φανταστούμε έναν νέο άνθρωπο, κυρίαρχο του εαυτού του, που να σέβεται την κληρονομιά του αλλά να μην είναι δούλος της, ικανό να ξεπεράσει τον «άνθρωπο του πλήθους».
Συμπέρασμα: Πρόκειται για μια εξαιρετικά υψηλής ποιότητας πνευματική μετάφραση που απευθύνεται σε αναγνώστη που είναι εξοικειωμένος με πολιτικο-φιλοσοφικές αναλύσεις. Δεν χάνεται ούτε η ουσία ούτε η ένταση του πρωτότυπου μηνύματος.
Δημοσίευση σχολίου