Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ (ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ)
Αυτή η ταινία ανεβαίνει σήμερα στην πλατφόρμα YouTube μετά από περισσότερα από τρία χρόνια λογοκρισίας από τον παραγωγό της. Δεν χρειάζεται να αναφέρω το όνομά του, γιατί το πρόβλημα δεν είναι αυτός, αλλά ο εταιρικός όμιλος στον οποίο ανήκει. Ο εταιρικός όμιλος που πρώτα προσπάθησε να με δαμάσει και τώρα με πολεμά.
Τόσα πολλά συκοφαντικά ψέματα έχουν ειπωθεί και γραφτεί για αυτή την ταινία τα τελευταία τρία χρόνια, προκειμένου να εμποδιστεί η προβολή της στους πολίτες. Μεταξύ αυτών είναι και το γεγονός ότι οι μαρτυρίες των μεταναστών-σκλάβων στη Λιβύη θα είχαν συλλεχθεί και δημοσιευθεί χωρίς τη συγκατάθεσή τους (σημειώστε ότι δεν είναι ότι αυτές οι μαρτυρίες είναι ψευδείς, αλλά ότι δεν θα είχα τη συγκατάθεσή τους για να τις δημοσιεύσω). Αυτό είναι ψευδές. Δεν είναι αυτή η διαβόητη και αβάσιμη κατηγορία που μπλόκαρε την ταινία, αλλά η μονομερής και αδικαιολόγητη απόφαση του παραγωγού της.
Επομένως, σήμερα, 3 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της (και 5 χρόνια μετά τα γυρίσματα), με ένα κομμάτι της ζωής μου να έχει απομονωθεί για χρόνια λόγω ιδεολογίας, θεωρώντας ότι ο χρόνος που δόθηκε στον παραγωγό για να οργανώσει μια αξιοπρεπή διανομή του έργου ήταν περισσότερο από επαρκής, και σημειώνοντας ότι, αντίθετα, δεν έχει ληφθεί καμία δράση προς αυτή την κατεύθυνση εκτός από την απόλυτη απόρριψη κάθε πρότασης που έλαβε, σήμερα, 25 Ιουνίου 2024, με μονομερή απόφαση του δημιουργού της, η ταινία αναρτάται στο διαδίκτυο για απεριόριστο χρονικό διάστημα και διατίθεται σε όλους όσους επιθυμούν να την δουν.
Προβαίνω σε αυτή την ενέργεια σήμερα (η νομιμότητα της οποίας απορρέει από το γεγονός ότι δεν θα αποκομίσω οικονομικό όφελος από τις προβολές της ταινίας, αλλά που έχει μόνο σκοπό τη διάδοση) επειδή σήμερα είναι μια ημέρα γεμάτη νόημα για όσους ενδιαφέρονται για τη Λιβύη και τη μοίρα όλων όσων βρίσκονται εκεί.
Σήμερα, 25 Ιουνίου 2024, συμπληρώνονται 10 χρόνια από τις τελευταίες εκλογές στη Λιβύη, που διεξήχθησαν στις 25 Ιουνίου 2014 και τώρα καταστέλλονται για να μην εκλεγεί ο Σαΐφ Καντάφι, ο οποίος προηγείται στις δημοσκοπήσεις, διαιωνίζοντας έτσι τη στρατιωτική κατοχή της Τρίπολης από τις πολιτοφυλακές και, μοιραία, παραδίδοντας 600.000 μετανάστες-σκλάβους που έχουν εγκλωβιστεί εκεί για χρόνια.
Αυτή είναι η επαίσχυντη ιστορία, αυτή που δεν μπορεί να ειπωθεί, αυτή που περιέχεται στο νέο μου ντοκιμαντέρ «An Anti-Diplomatic Story» (Μια Αντι-Διπλωματική Ιστορία). Αλλά κατά κάποιον τρόπο αυτός είναι και ο λόγος για τη λογοκρισία της Κραυγής (του The Scream). Διότι, αφηγούμενοι τη Λιβύη από το έδαφος, οι μετανάστες-σκλάβοι στην ταινία αφηγούνται την εξαπάτηση, δηλαδή ότι δεν είναι πλέον μετανάστες, αλλά σκλάβοι σε μια παγίδα. Σκλάβοι στην Τρίπολη ενός συστήματος πολιτοφυλακών που εξακολουθούν να είναι κληρονομιά της στρατιωτικής επιθετικότητας του ΝΑΤΟ το 2011 και που τώρα έχουν αποσπάσει την πρωτεύουσα και μερικές άλλες γειτονικές πόλεις από τις νόμιμες λιβυκές αρχές που έχουν σχηματιστεί εν τω μεταξύ.
Αυτό που ενοχλεί τις ΜΚΟ είναι η νέα εικόνα που σκιαγραφεί η άμεση αφήγηση των μεταναστών-σκλάβων στη Λιβύη. Μια εικόνα στην οποία δεν παίζουν πλέον το ρόλο των σωτήρων, αλλά του δέλεαρ, αφήνοντας αμετάβλητο/ανέγγιχτο το σύστημα καταπίεσης που στη Λιβύη δημιουργεί τα απαραίτητα για τη «διάσωση» βάσανα.
Σε κάθε περίπτωση, η λογοκρισία δεν έχει σταματήσει αυτό το έργο, το οποίο μπορείτε να δείτε ελεύθερα σήμερα.
Ακόμα και αν στη Νάπολη, στις 25 Νοεμβρίου 2022, οι επικεφαλής των ιταλικών ΜΚΟ που ήταν παρόντες στο θέατρο, με τη συνενοχή των διοργανωτών του Φεστιβάλ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που με φιλοξενούσε, διέκοψαν την προβολή στο 20ό λεπτό (σημειώστε το από περιέργεια, αν δείτε την ταινία, η εικονοκλαστική οργή πυροδοτείται από τη λέξη «Σόρος»), η λογοκρισία δεν σταμάτησε αυτό το έργο.
Ακόμα και αν μια αναζήτηση με τις λέξεις-κλειδιά της ταινίας φέρνει στο προσκήνιο δύο αφρικανούς πιτσιρικάδες που ισχυρίζονται ότι δεν έδωσαν άδεια για τη χρήση του υλικού που παρήγαγαν, πρέπει να ξέρετε ότι ο πρώτος ισχυρίζεται ότι αυτό δεν είναι αλήθεια (έχει δώσει επανειλημμένα τη συγκατάθεσή του στο ακριβές αίτημά μου, όπως αποδεικνύεται από τεκμηριωμένες συνομιλίες· αλλά δεν είναι γνωστό τι τον ώθησε να αλλάξει γνώμη) και ο άλλος απλώς καυχιέται, επειδή δεν εμφανίζεται στο The Scream, οπότε δεν είναι σαφές τι έχει να ισχυριστεί. Ισχυρίζεται ότι είναι ο δημιουργός ενός βίντεο που γυρίστηκε με κινητό τηλέφωνο και που επίσης περιλαμβάνεται στο The Scream. Ακριβώς, αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει, είναι ένα βίντεο που έχει γίνει viral και είναι πλέον δημόσιο λόγω της ιδιοκτησίας του δικαιώματος αναφοράς (πλέον ανήκει στη δημόσια σφαίρα λόγω του δικαιώματος μετάδοσης ειδήσεων).
Ακόμα και αν συναντήσετε ένα άρθρο του Davide Ferrario στις τοπικές σελίδες του Corriere della Sera για το Τορίνο, στο οποίο καταφέρνει να κάνει κριτική για την ταινία χωρίς να την έχει δει. Το δηλώνει ο ίδιος, αλλά στη συνέχεια επιχειρηματολογεί με «φαίνεται», «αποδεικνύεται» κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν διαβάσετε αυτό το άρθρο, η λογοκρισία δεν έχει σταματήσει αυτό το έργο.
Παρόλο που δεκάδες ραδιοφωνικοί σταθμοί, πανεπιστήμια, αίθουσες και σύλλογοι ακύρωσαν εκδηλώσεις με τον συγγραφέα του The Scream ως αποτέλεσμα της προαναφερθείσας δυσφημιστικής εκστρατείας, όλα έχουν πλέον επανέλθει στη θέση τους. Και η λογοκρισία, όπως και τα ψέματα, έχει μικρή διάρκεια.
Έχει μικρή διάρκεια, αλλά αποκομίζει χαμένες ευκαιρίες. Αυτές που έχουν εμποδίσει τα τελευταία χρόνια οποιονδήποτε έχει άποψη να έχει, από την προβολή αυτής της ταινίας και μετά, τουλάχιστον με μια αμφιβολία.
Ο σκοταδισμός, το καθεστώς, ο φασισμός είναι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου