Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε όποια ημερομηνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα - Πάπας Φραγκίσκος

Στη γιορτή της Μεταστροφής του Αγίου Παύλου, που σηματοδοτεί το τέλος της Εβδομάδας Προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα, ο Πάπας Φραγκίσκος καλεί τους Χριστιανούς να ανακαλύψουν εκ νέου τις κοινές ρίζες της πίστης και επαναλαμβάνει την έκκλησή του να βρεθεί μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα

"Ο φετινός, κοινός εορτασμός της Ανάστασης ας λειτουργήσει ως έκκληση προς όλους τους Χριστιανούς, ώστε να γίνει καθοριστικό βήμα, σε ό,τι αφορά μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα", τόνισε ο Πάπας Φραγκίσκος.

Αναφερόμενος στους εορτασμούς για τα χίλια επτακόσια χρόνια από την Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (στους οποίους πρόκειται να συναντηθούν, την Άνοιξη στην Μικρά Ασία, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο ποντίφικας) ο πάπας υπογράμμισε:

"Η Α' Σύνοδος της Νίκαιας δραστηριοποιήθηκε υπέρ της διατήρησης της ενότητας των Χριστιανών, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη φάση. Πρόσθεσε, δε, ότι ο πολυτιμότατος καρπός της ήταν το "Πιστεύω". "Πρόκειται για μαρτυρία κοινής πίστεως, η οποία ξεπερνά όλους τους διχασμούς που, ανά τους αιώνες, τραυμάτισαν το Σώμα του Ιησού"

"Η επέτειος της Α' Συνόδου της Νίκαιας αντιπροσωπεύει, κατά συνέπεια, ένα έτος χάριτος, μια ευκαιρία για όλους τους Χριστιανούς που απαγγέλλουν το ίδιο Πιστεύω και πιστεύουν στον ίδιο Θεό: ας ανακαλύψουμε τις κοινές ρίζες της πίστης, ας διαφυλάξουμε την ενότητα!"

Ο ποντίφικας , τέλος, αναφέρθηκε για μια ακόμη φορά στην μορφή του μακαριστού Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, χαρακτηρίζοντάς τον "σκαπανέα του οικουμενικού διαλόγου" και υπενθυμίζοντας την παρότρυνσή τους, προς όλους τους Χριστιανούς, "να προσεύχονται, να βαδίζουν και να εργάζονται μαζί".

Αναστάσιος: Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε όποια ημερομηνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα - Πάπας Φραγκίσκος

"ας ανακαλύψουμε τις κοινές ρίζες της πίστης, ας διαφυλάξουμε την ενότητα!"

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ Α΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟΝ ΟΡΟ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.  

ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΙΝΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΤΗΤΟΣ. 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΑΝ ΕΝΟΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΕΦΑΛΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ. Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΠΩΘΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ  ΚΑΘΟΤΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΣΥΓΧΥΤΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΣ. 

ΞΕΚΙΝΑ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΤΩΝ ΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ.

Το δίλημμα της μοντέρνας θεολογίας : Ιησούς ή Χριστός;

Ας προσπαθήσουμε όμως τώρα να εμβαθύνουμε αυτή την κίνηση σαν ζίγκ-ζάγκ της σύγχρονης θεολογίας, γιατί παρατηρώντας τις κινήσεις θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε καλύτερα αυτό το Ίδιο το πρόβλημα. Ακολουθώντας την πρώτη κίνηση -φυγή από τον Χριστό στον Ιησού- στις αρχές του ΧΧ αιώνος ο Harnack έγραψε το έργο «ουσία του Χριστιανισμού». Ένα βιβλίο που προτείνει μια μορφή Χριστιανισμού γεμάτο με την υπερηφάνεια και την αισιοδοξία του ορθολογισμού, σύμφωνα με τα οποία ο Φιλελευθερισμός είχε ξεκαθαρίσει το πρώτο πιστεύω. Μια βασική θέση αυτού του βιβλίου είναι η εξής "Όχι ο Υιός, αλλά μόνον ο πατήρ πρέπει να παραμείνει στο Ευαγγέλιο, ακριβώς όπως ο Υιός το ανακοίνωσε» πόσο απλό ακούγεται, πόσο απελευθερωτικό! Διότι ενώ η Ομολογία πίστεως στον Υιό χώρισε -Χριστιανούς από όχι-Χριστιανούς, Χριστιανούς διαφορετικών ομολογιών μεταξύ των- η γνώση του Πατρός μπορεί αντιθέτως να ενώσει. Ενώ ο Υιός ανήκει σε λίγους, ο πατήρ ανήκει σε όλους και όλοι ανήκουν σ' Αυτόν. Ενώ η πίστη χώρισε, η αγάπη μπορεί να ενώσει. Ο Ιησούς εναντίον του Χριστού, πράγμα που σημαίνει εγκαταλείπουμε το δόγμα και συνεχίζουμε με την φιλανθρωπία".Το γεγονός πως από τον Ιησού που ανακοινώνει, ο οποίος είχε αναγγείλλει σε όλους τους ανθρώπους τον κοινό τους πατέρα, κάνοντας τους τοιουτοτρόπως αδελφούς, περάσαμε στον αναγγελμένο Χριστό, ο οποίος τώρα απαιτούσε πίστη και είχε καταλήξει σε δόγμα, κατά τον Harnack, δημιούργησε το τελικό σχίσμα! Ο Ιησούς είχε αναγγείλλει το μήνυμα της αγάπης, το οποίο δεν άνηκε σε δόγμα, ξεκινώντας μ’αυτόν τον τρόπο την μεγαλειώδη επανάσταση με την οποία τίναξε στον αέρα τον Φαρισαϊσμό, εισάγοντας στην θέση της αδιάλλακτης τυπικής πίστεως την απλή εμπιστοσύνη στον Πατέρα, την αδελφότητα των ανθρώπων και την κλίση σε μια μοναδική αγάπη.
Και όμως όλα αυτά θα αντικατασταθούν από το δόγμα του ανθρώπου-θεού, του “Υιού”, και στην θέση της ανοχής και της αδελφότητος, που είναι η σωτηρία, μπαίνει ένα δόγμα σωτηριολογικό που μπορεί να σημαίνει μόνον καταστροφή και το οποίο εξαπέλυσε μάχες πάνω στις μάχες, χωρισμούς στους χωρισμούς (ο Βολταίρος καθίσταται πατέρας της Εκκλησίας). Από εδώ λοιπόν προκύπτει η ανάγκη ενός καινούργιου μηνύματος: Επιστροφή λοιπόν στα μετόπισθεν από τον αναγγελθέντα Χριστό, αντικείμενο μιας πίστεως που χωρίζει, και επιστροφή στον Ιησού που αναγγέλλει, στο μήνυμα και στην κλήση στην ενοποιό δύναμη της αγάπης, κάτω από τον μοναδικό πατέρα με τα πολλά παιδιά. (Μέ τούς μεσσίες τής νέας εποχής)
Ετσι λοιπόν ο Bultmann παίρνει αυτόν τον δρόμο. Όσoν αφορά τον Ιησού είναι απολύτoυ σπουδαιότητος το «τί» (das Dass), το γεγονός πώς υπήρξε, όσο δέ για τα υπόλοιπα, η πίστη δέν μπορεί να αρπαχτεί σε τόσο αμφίβολες υποθέσεις πάνω στις οποίες δέν υπάρχει καμμία δυνατότης να φτάσουμε σε οποιαδήποτε ιστορική βεβαιότητα, απλώς αναφέρεται αποκλειστικώς στο συμβάν του λόγου στο Κήρυγμα, μέσω του οποίου η κλειστή ανθρώπινη ύπαρξη ανοίγει στην αυθεντικότητα της. Όμως ένα κενό «τί» (Dass) είναι άραγε πιό εύκολο να το υποστηρίξουμε απο ένα γεμάτο περιεχόμενο;
Μήπως αποκτήθηκε οποιοδήποτε κέρδος αρνούμενοι με αδιαφορία το ερώτημα του «τί», τί πράγμα και πώς ήταν αυτός ο Ιησούς, εξαρτώντας αντιθέτως τον άνθρωπο σε ένα απλό συμβάν του λόγου; Αυτός ο τελευταίος συμβαίνει όπωσδήποτε μιας και αναγγέλεται. Αλλά το πραγματικό του περιεχόμενο και η νομιμότης του συνεχίζουν να παραμένουν προβληματικά.
Έχοντας υπ’οψη αυτά τα προβλήματα, γίνεται κατανοητό πώς αυξάνει ο αριθμός όσων απο το απλό κήρυγμα και απο τον Ιστορικό Ιησού, μειωμένο κατα κάποιο τρόπο στο φάντασμα ενός απλού «τί», επιστρέφουν πίσω στον πιό ανθρώπινο απο τους ανθρώπους, η ανθρωπότης του οποίου φαίνεται τώρα, μέσα σε έναν αθεϊστικό κόσμο, σαν ή τελευταία σπίθα του Θείου που επέζησε του « Θανάτου του Θεού». Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Θεόλογία που λέγεται « Θεολογία του θανάτου του Θεού», η οποία μας λέει : Ναί δέν έχουμε πια Θεό, μας έμεινε όμως ο Ιησούς σαν σημείο της εμπιστοσύνης που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε τον δρόμο. Σε έναν κόσμο άδειο απο Θεό, η ανθρωπότης του πρέπει να γίνει ένα είδος αντιπροσώπου εκείνου του Θεού που δέν κατορθώνουμε πλέον να βρούμε.
Με πόση έλλειψη κριτικής όμως, πάνω σε αυτό το σημείο, πολλοί διεκδικούσαν με πάθος και επέτρεπαν μία Θεόλογία χωρίς Θεό, μόνο και μόνο για να μήν φανούν οπισθοδρομικοί στους προοδευτικούς συναδέλφους τους.