«ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (πρώτο μέρος)» - Roberto Pecchioli

Η ενιαία σκέψη παρουσιάζεται σήμερα με μια μορφή και με τρόπους πολύ διαφορετικούς από αυτούς του χθες, αλλά με τους συνήθεις στόχους.

ΜΙΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ (πρώτο μέρος)

Όλο και πιο συχνά μιλάμε για «ενιαία σκέψη» ακόμα και για «αστυνομία σκέψης». Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα η ενιαία σκέψη; Πρώτον, δεν είναι κάτι καινούργιο. Πράγματι, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι η υποχρέωση (φανερή ή κρυφή) να σκεφτόμαστε, να ενεργούμε, ας πούμε, σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας είναι μια σταθερά στην ανθρώπινη ιστορία. Οι τελευταίοι αιώνες μάς είχαν κάνει να πιστεύουμε ότι η υπεροχή της ατομικής συνείδησης και η επέκταση ορισμένων ελευθεριών είχαν οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια νέα φάση. Ο αντίδικος είναι απότομος, η εκδίκηση της εξουσίας αστραπιαία.
 

Η ενιαία σκέψη παρουσιάζεται σήμερα με μια μορφή και με τρόπους πολύ διαφορετικούς από αυτούς του χθες, αλλά με τους συνήθεις στόχους: να εδραιώσει την εξουσία, να εξαπατήσει, να αποτρέψει την ελεύθερη συζήτηση. Είναι βολικό να ξεκινήσουμε την έρευνά μας με ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Τις τελευταίες ημέρες, ο Giorgio Agamben, ο σημαντικότερος εν ζωή Ιταλός στοχαστής, ακούστηκε από το κοινοβούλιο για το θέμα του διαβατηρίου εμβολιασμού, το πράσινο πάσο στον γελοίο, καθόλου ουδέτερο αγγλικισμό των κυρίαρχων τάξεων. Το κείμενο της ακρόασής του αφαιρέθηκε αμέσως –δηλαδή λογοκρίθηκε– από το Facebook, την ψεύτικη παγκόσμια αγορά που ανήκει σε έναν νεαρό κύριο με γκρι μπλουζάκι, τον Mark Zuckerberg. Παρακάτω αναφέρουμε τα κίνητρα του αλγοριθμικού Ιερού Γραφείου, πίσω από το οποίο κρύβονται λογοκριτές με σάρκα και οστά, ακολουθούμενα από τα ενοχοποιημένα αποσπάσματα, απαγορευμένα από ένα μαθηματικό μοντέλο, που απαγορεύει τη διάδοσή τους (σας το επαναλαμβάνουμε)

«Η ανάρτησή σας παραβιάζει τα κοινοτικά μας πρότυπα για παραπληροφόρηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σωματική βία». Μπούμ! Η παρακάτω λεζάντα είναι μια γκροτέσκα excusatio non petita – μια αυτόκλητη συγγνώμη – ή accusatio manifesta. Οι ιταλοί βασιλιάδες της Silicon Valley λένε: «Υποστηρίζουμε την ελευθερία της έκφρασης, αλλά δεν επιτρέπουμε τη διάδοση ψευδών πληροφοριών σχετικά με τον Covid 19 που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σωματική βλάβη». Υποστηρίζουν την ελεύθερη έκφραση – την καλοσύνη τους – αρκεί να είναι σύμφωνη με τις ιδέες τους: τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο. Είναι πάντα ελεύθερος κάποιος να μιλάει καλά για τον κύριο: ψεύτικο είναι αυτό που τού έρχεται σε αντίθεση. Οι κάτοχοι της σωστής σκέψης παρουσιάζονται ως μοναδικοί κριτές της αλήθειας, καθώς και αδιαμφισβήτητοι εκτελεστές της ποινής, εν προκειμένω της λογοκρισίας.

Ας περάσουμε την αγένεια στο ιταλικό κοινοβούλιο ή καλύτερα -καλώς ή κακώς- σε αυτούς που εκπροσωπούν τον λαό μας, αφού οι απόψεις του Αγκάμπεν έχουν ζητηθεί από τη Γερουσία και έχουν διατυπωθεί ενώπιόν της, έστω και με «απομακρυσμένο» τρόπο. Επίσης αποφεύγουμε να τονίσουμε το κουτσό ιταλικό. Ο αλγόριθμος δεν κυριαρχεί στη γλώσσα, μεταξύ « κοινότητας » και « προτύπου ». Θα το καταλάβουμε.

Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ στο ν.δ.  44/2021: ποινική «ασπίδα» για τους εμβολιασμούς

Τι είπε τόσο αξιοθρήνητο ο φτωχός, πράος Αγκάμπεν, κατηγορούμενος ότι «προκάλεσε σωματική βία» στο κατώφλι των ογδόντα ετών; Προφανώς, το απόσπασμα που τράβηξε την προσοχή της Αυτού Μεγαλειότητας του Αλγόριθμου είναι το εξής: «η προφανής, τονίζω τη λέξη προφανής, αντιφατική φύση του νομοθετικού διατάγματος  44 του 2021, γνωστό ως ποινική ασπίδα που έχει πλέον μετατραπεί σε νόμο, με το οποίο η κυβέρνηση απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη για τις ζημιές που προκλήθηκαν από το εμβόλιο. Και το πόσο σοβαρές μπορεί να είναι, φαίνεται από το γεγονός ότι το άρθρο 3 του διατάγματος αναφέρει ρητά τα άρθρα 589 και 590 του ποινικού κώδικα, που αναφέρονται σε ανθρωποκτονία και σε υπαίτια σωματική βλάβη. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη για ένα εμβόλιο που δεν έχει ολοκληρώσει την πειραματική του φάση και όμως, ταυτόχρονα, προσπαθεί με κάθε μέσο να αναγκάσει τους πολίτες να εμβολιαστούν, αποκλείοντάς τους από την κοινωνική ζωή και τώρα στερώντας τους την ευκαιρία να εργαστούν».

Πολιτικές κρίσεις, καμία ιατρική αξιολόγηση, αν όχι η αναγνώριση της αποποίησης ευθύνης για όσους παράγουν, διανέμουν και διαχειρίζονται τα σκευάσματα και του διαπιστωμένου γεγονότος ότι κάποιος υπέστη αρνητικές συνέπειες από την ένεση. Παραπληροφόρηση; Σε ποιον προκλήθηκε «σωματική βλάβη»; Πώς; «Ψευδείς πληροφορίες»; Η αλήθεια και το ψέμα το αποφασίζουν μόνοι τους, μέσω ενός πολύ ισχυρού τεχνικού μηχανισμού στο οποίο έχουν δώσει προληπτικές ενδείξεις.

Εδώ είναι ένα πρώτο στοιχείο της ενιαίας σκέψης: κάποιος ορίζει το καλό και το κακό και επιβάλλει ό,τι είναι αληθινό με βάση τεχνικά, όντως τεχνοκρατικά, κριτήρια. Ότι κάποιος, συγκεκριμένα, είναι η θεοποιημένη επίσημη επιστήμη, την οποία ο Agamben δεν αμφισβήτησε, περιοριζόμενος να σημειώσει αυτό που -κατά τη γνώμη του- αποτελεί νομική ανωμαλία, το γεγονός ότι ο εμβολιασμός των ναρκωτικών γίνεται υπό την αποκλειστική ευθύνη των παθητικών φαρμάκων, δηλαδή ημών των ιδίων.

Ωστόσο, επειδή είναι αμαρτία να σκέφτεσαι άσχημα, αλλά το μαντεύει κανείς, το πραγματικό κρίσιμο σημείο των δηλώσεων του Agamben είναι άλλο, για τους δασκάλους της σκέψης: «Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας όχι [στο] ιατρικό πρόβλημα του εμβολίου, αλλά στο  πολιτικό του πράσινου πάσου, το οποίο δεν πρέπει να συγχέεται με το πρώτο. Έχουμε κάνει πολλά εμβόλια χωρίς αυτό να μας αναγκάζει να δείξουμε πιστοποιητικό. Έχει ειπωθεί από επιστήμονες και γιατρούς ότι το πράσινο πάσο δεν έχει καμία ιατρική σημασία από μόνο του, αλλά χρησιμεύει για να αναγκάσει τους ανθρώπους να εμβολιαστούν. Ωχ, ωχ, ειπώθηκε, αλλά όχι από εσάς κύριοι: άρα είναι ψέμα. «Πιστεύω αντίθετα ότι μπορεί και πρέπει να ειπωθεί το αντίθετο, δηλαδή ότι το εμβόλιο είναι ένα μέσο που αναγκάζει τους ανθρώπους να έχουν πράσινο πάσο, μια συσκευή που καθιστά δυνατό τον έλεγχο και τον εντοπισμό – πρωτοφανές μέτρο – των κινήσεών του. Οι κοινωνίες μας έχουν περάσει από το μοντέλο που κάποτε ονομαζόταν πειθαρχική κοινωνία σε μοντέλο κοινωνίας ελέγχου, βασισμένο σε έναν ουσιαστικά απεριόριστο ψηφιακό έλεγχο της ατομικής συμπεριφοράς, ποσοτικοποιήσιμο σε έναν αλγόριθμο».

Η γλώσσα χτυπά εκεί που πονάει το δόντι (του Κυρίαρχου). Ο βασιλιάς είναι γυμνός, ο Αγκάμπεν αποκαλύπτει τα χαρτιά τού καπιταλισμού της επιτήρησης. Προχωρεί περαιτέρω: "Τώρα έχουμε συνηθίσει σε αυτές τις συσκευές ελέγχου, αλλά πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε ότι πάει αυτός ο έλεγχος;" Κακή ερώτηση, ανεπιθύμητη στο Matrix της σκέψης: χτύπησε και βυθίστηκε. Λογοκριμένος, μην ξεχνάτε, όχι από μια δημόσια αρχή, η οποία έχει τη δική της μορφή νομιμότητας, αλλά από μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία φιλοξενεί με χαρά κάθε κοινοτοπία, τις φωτογραφίες μας σε οποιαδήποτε κατάσταση ή τα ζουμερά πιάτα που πρόκειται να γευτούμε. Δεν ενοχλούν τους χειριστές: οι μη σκέψεις επιτρέπονται, πράγματι ενθαρρύνονται.

Η ιδιωτικοποίηση της λογοκρισίας και η εταιρικοποίηση της ενιαίας μεταμοντέρνας σκέψης έχουν βοηθήσει. Στην εν λόγω περίπτωση, τό Στόμα τής Αλήθειας – ο Zuckerberg και οι συνάδελφοί του από τα Big Data, Gafam και Big Pharma – μια εκτεταμένη οικογένεια της οποίας οι κυριαρχίες είναι γνωστές – κάνουν χρήση της επίσημης επιστήμης, εκείνης που προωθείται, ανήκει και προσανατολίζεται από την κύρια ολιγαρχία, όχι μόνο για να κρύψει τη δικτατορία της παρακολούθησης, αλλά και για να κατηγορήσει τους αντιφρονούντες για βία.

Παγκόσμια δύναμη πυραμίδας.

Εδώ ανακαλύπτουμε έναν ιδρυτικό μηχανισμό: την ηθική, «υπερηθική» αξίωση της ενιαίας σκέψης, που αναπόφευκτα συνοδεύεται από λογοκρισία και ανακρίσεις. Στην «υγρή» κοινωνία των ατόμων χωρίς ρίζες, αυτό πρέπει να παρουσιαστεί με νέες μορφές. Αντεστραμμένος ηθικισμός, αλλά και πάλι τέτοιος. Ο Alain De Benoist προειδοποιεί ότι η ενιαία μεταμοντέρνα σκέψη αναλαμβάνει να εξοστρακίσει, να υποβιβάσει σε σιωπή, καθώς θέλει να δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεται στο πλευρό της Δεξιάς. Παρουσιάζεται ως η Αυτοκρατορία του Καλού (Philippe Muray) που έχει δεσμευτεί να ηθικοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία μέσω μιας ιδέας δικαιοσύνης που βασίζεται σε ατομικά δικαιώματα - τα οποία έχουν υποκαταστήσει τα κοινωνικά - που έχουν γίνει η υποχρεωτική πολιτική θρησκεία ενός παράξενου ερμηνευτή/τραγέλαφου: υπερ-επιτρεπτική κοινωνία και ταυτόχρονα υπερ ηθικοπλαστική.

Το δεύτερο στοιχείο της ενιαίας σκέψης είναι η εμφάνιση του πολιτικά ορθού, το οποίο μπορεί να οριστεί με διάφορους τρόπους, αλλά του οποίου το νόημα είναι να μην μας κάνει πλέον να πιστεύουμε στα μάτια μας ή να ανατρέπουμε - μέσω της ανταλλαγής λέξεων που δικαιολογούνται από τη φροντίδα να μην προσβάλλουμε και να μην κρίνουμε – την αντίληψή μας για τα πράγματα, σύμφωνα με την ιδεολογία των Δικαιωμάτων και της Ισοδυναμίας.

Το τρίτο στοιχείο -το αναφέραμε- είναι ότι η λογοκρισία και η απαγόρευση δεν προέρχονται απευθείας από τις δημόσιες αρχές, αλλά από τα μεγάλα ιδιωτικά κέντρα ενημέρωσης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας, ακρογωνιαίους λίθους της «κοινωνίας του θεάματος» (Guy Debord). Όλα ευθυγραμμίζονται με τον ίδιο κύκλο σκέψης στον οποίο η ηγεμονία της οικονομίας, των εμπορευματικών αξιών, της ιδεολογίας των δικαιωμάτων και στη συνέχεια ο κοσμοπολιτισμός, ο πρακτικός υλισμός, η απόρριψη των κοινοτικών αξιών, η απομάκρυνση, η κοροϊδία του παρελθόντος εκδηλώνονται σε ύψιστο βαθμό (στο υψηλότερο επίπεδο).

Όποιος παρεκκλίνει έστω και ελάχιστα δεν είναι πλέον αντίπαλος αλλά εχθρός του Καλού και του Δικαίου. Με αυτούς τους όρους, κάθε παράφωνη σκέψη - με όποιο σύστημα αρχών κι αν εμφορείται- απονομιμοποιείται για ασέβεια. Ο κοσμικός, παγκοσμιοποιητικός και νεοπουριτανικός φετφάς εκτοξεύεται: όχι μόνο είναι υποχρεωτικό να επιτεθεί χωρίς άφεση σε οποιαδήποτε απόκλιση από τη γραμμή, αλλά - ως εγγενώς κακοί, εχθροί των Δικαίων - οι φορείς του δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί στον δημόσιο χώρο. Δεν μπορεί να γίνει διάλογος με το Κακό, ούτε πρέπει να υπάρχουν όρια στη δράση κατά των αντιφρονούντων. Εξ ου και η κουλτούρα της καχυποψίας, οι δοκιμασίες/δίκες των προθέσεων, τα επιτακτικά αιτήματα για διαρκώς ανανεωμένες εκτροπές, οι κατηγορίες χωρίς αποδείξεις.

Ο διάλογος με τον «εχθρό» θα σήμαινε να του παραχωρηθεί ένα καθεστώς ύπαρξης, μια αξιοπρέπεια που δεν μπορεί να ισχυριστεί ως ξένη προς την ανθρωπότητα, προς το Δεξί (το Δίκαιο), προς το Καλό. Περισσότερα: σημαίνει ότι μολύνει τον εαυτό του, εκτίθεται στη βρωμιά που ενσαρκώνει. Τελικά, η δαιμονοποίηση είναι μια θεολογική κατηγορία, φυσική συνέπεια της οποίας είναι η ίδρυση της αστυνομίας της σκέψης, που αποτελείται από ιερείς των Δικαίων, αξιωματούχους της Ιεράς Εξέτασης, αιχμή του δόρατος του ιερού πολέμου κατά των απίστων και των αιρετικών.

Το κλίμα είναι αφόρητο (δέν μπορείς νά ανασάνεις): απουσία συζήτησης, απαγορεύσεις, πρακτικές ολοένα και πιο ασφυκτικού αποκλεισμού, που υποστηρίζονται από ένα νομικό σύστημα που αρνείται τη ρίζα της ιδεολογίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην οποία ισχυρίζεται ότι βασίζεται, αφού απαγορεύονται σκέψεις, λόγια, ακόμη και χειρονομίες. Η δικαιολογία είναι ότι ο εχθρός εμψυχώνεται/εμφορείται από μίσος. Ο λόγος του διαστρεβλώνεται από μια συστατική κακία: το να τον φιμώσεις είναι ηθική υποχρέωση. Η λογοκρισία επιστρέφει σε ισχύ, σε συνδυασμό με μια συσκευή παρακολούθησης πιο ισχυρή από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία.

Είναι πολύ εμφανής η αρχαία ρίζα του εχθρού που θεωρήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος, που επιλέχθηκε για γελοιοποίηση, που θα θυσιαστεί στο όνομα της ηρεμίας και της συνεχούς εδραίωσης των τάξεων των Δικαίων. Αυτό συνεπάγεται ότι η μεμονωμένη σκέψη χρειάζεται πάντα νέους εχθρούς, κατά προτίμηση πολύ αδύναμους ή ακόμα και ανύπαρκτους: είναι απαραίτητο η πλειοψηφία να πειστεί για την σκοτεινή κακία και το διασπαστικό τους έργο. Απέναντι στον Emmanuel Goldstein, τον φανταστικό εχθρό του λαού στο 1984 του Orwell, εξαπολύθηκε η πρακτική του καθημερινού μίσους δύο λεπτών. Η σημερινή και μόνο σκέψη κάνει τα πράγματα μεγάλα: το pillory στήνεται 24 ώρες την ημέρα, λειτουργώντας από τους αρχιερείς υπό το χειροκρότημα της καμπύλης των ultras.

Μπορούμε να αποδοκιμάζουμε, να παραπονιόμαστε, αλλά αυτό δεν αρκεί: τα φαινόμενα πρέπει να ξεσκεπαστούν, να μελετηθούν, να αναλυθούν, για να μπορέσουμε να λάβουμε αντίμετρα και να επιχειρήσουμε μια αντεπίθεση της ελευθερίας. Η μόνη σκέψη δεν είναι η Ιερά Εξέταση, αλλά η προϋπόθεση της. Ο πιο κοινότοπος ορισμός -αλλά και ο πιο αληθινός- είναι ο εξής: υπάρχει μια σκέψη όταν όλοι σκέφτονται το ίδιο πράγμα ή -καλύτερα να πούμε- όταν η πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και ελίτ των ΜΜΕ λένε το ίδιο πράγμα, επιβάλλοντάς το ως αναμφισβήτητη αλήθεια. Το ερώτημα είναι: γιατί μιλούν ακριβώς αυτή τη μοναδική γλώσσα, ποια είναι η πηγή ενός τόσο εκτεταμένου και ασφυκτικού κομφορμισμού; Θα επιχειρήσουμε μια απάντηση στο δεύτερο μέρος αυτού του προβληματισμού.

https://youtu.be/T2Pei9gMxCQ?t=10

Ρόμπερτ Πεκιόλι

«ANATOMIA DEL PENSIERO UNICO (parte prima)» - Inchiostronero