ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ- ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΑΡΑ (3)

Συνεχίζοντας λοιπόν την ανάγνωση του κ. Γιανναρά, τον παρακολουθούμε να ερευνά την Αγία Τριάδα. Διαχωρίζει αμέσως την διαφορά της κατανοήσεως της από Ανατολή και Δύση και συγκεντρώνεται στο θέμα της ουσίας. Θέμα καθαρά φιλοσοφικό και αιρετικό, καθώς το πρόβλημα της ουσίας στον Θεό τροφοδότησε σχεδόν όλες τις Χριστολογικές αιρέσεις. Και απουσιάζει δυστυχώς ολοκληρωτικά, το κυρίαρχο πρόβλημα που κατέληξε στο σχίσμα και στην δημιουργία του δυτικού πολιτισμού.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Η Δύση φιλοσόφησε νομίζοντας πώς θεολογεί, βασισμένη αποκλειστικά και μόνον στην αποκάλυψη της Τριάδος, όπως δόθηκε στην ενσάρκωση του Κυρίου. Η οικονομική Τριάδα περιέχει το εκούσιο, την ελευθερία, την θέληση του Πατρός, την αγάπη του Θεού και Πατρός. Την «ετερότητα» των προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Και με απίστευτη μεγαλοπρέπεια ο κύριος Γιανναράς τα μεταφέρει στην θεολογική Τριάδα, τολμώντας να ψελλίσει πώς ο Πατήρ με την θέληση του απο Αγάπη γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Επαναλαμβάνοντας το μοιραίο λάθος του Αυγουστίνου. Ο οποίος απέρριψε τον όρο υπόσταση ώς απόλυτο, προτιμώντας τον όρο Πρόσωπο διότι μπορούσε ο όρος αυτός να ευνοήσει την έννοια των σχέσεων των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Σχέσεις οι οποίες είχαν αποκαλυφθεί στην οικονομία.

Αυτή η ιδιαιτερότης να σκεφτεί το δόγμα ή την αλήθεια της Εκκλησίας, βγάζοντας συμπεράσματα από τις αιρέσεις των πρώτων αιώνων, τον οδήγησε έξω από την Ορθοδοξία. Φυσικά στη μοναδική αίρεση η οποία έχει ντυθεί το ιστορικό ένδυμα της αληθείας, στον παπισμό.

Στην σελίδα 73 του βιβλίου που προαναφέραμε, απογειώνεται κυριολεκτικά σαν καθαρόαιμο Puer aeternus. «Οι υποστάσεις έχουν κοινό λόγο ουσίας και απόλυτα διάφορο τρόπο υπάρξεως. Η απόλυτη ετερότητα με την οποία το πρόσωπο υποστασιάζει (κάνει υπόσταση) την ουσία του, ΑΥΤΗ συνιστά το είναι και το ταυτίζει με την υπαρκτική ελευθερία από κάθε ουσιαστική δέσμευση, λογική εξάρτηση και φυσικό προκαθορισμό».

Η θεολογία των Πατέρων όμως δέν μίλησε ποτέ για απόλυτη ετερότητα των προσώπων. Για κοινά και ακοινώνητα μίλησε, για ετερότητα ποτέ. Για να σωθεί δέ ο κ.Γιανναράς λόγω της ετερότητος από την τριθεϊα, χρησιμοποιεί σαν απο μηχανής Θεό την υποτιμημένη ουσία. Λέει, δέν είναι τρείς Θεοί διότι έχουν κοινή ουσία.

Και όμως εμείς ακούμε διαρκώς στην Εκκλησία : Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη λοιπόν και άν καταλαβαίνουμε σαν ετερότητες την χάρη και την αγάπη, τί σόι ετερότης είναι η Κοινωνία; Αυτή ακριβώς η κοινωνία δέν μας βοηθά να δούμε καθαρά πώς είναι κοινό το έργο της Αγίας Τριάδος; Πώς τα πρόσωπα ή οι υποστάσεις δέν είναι ετερότητες αλλά η κίνηση του Θεού; Μια κίνηση η οποία πηγάζει από τον Πατέρα αλλά δέν απομακρύνεται από Αυτόν λόγω της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος; Πώς η κοινωνία «εμποδίζει» το πρόσωπο του Υιού να γίνει ετερότης; Πώς εμείς οι άνθρωποι επινοήσαμε μια μαθηματική γλώσσα, κατά την απομάκρυνση μας από τον Θεό, η οποία στηρίζεται στο ένα και στο δύο; Και δέν μπορούμε πλέον να καταλάβουμε την γλώσσα του Θεού η οποία στηρίζεται στο ένα και στο τρία, παρά μόνον με την βοήθεια του ιδίου του Θεού; Πώς το ένα και τα πολλά, ο ένας και οι πολλοί, δέν αντιστοιχούν στην Αγία Τριάδα; Πώς δέν υπάρχει στην Αγία Τριάδα ο διχασμός, η διαίρεση, ούκ ένι Έλλην ή Ιουδαίος, άνδρας ή γυναίκα; Πώς δέν πρέπει να υπερβούμε οποιαδήποτε φύση για να γίνουμε Χριστιανοί; Παρά μόνον για να γίνουμε ευγενείς;

Και όταν ο Γρηγόριος Παλαμάς, έγραψε εναντίον του Βαρλαάμ: «Ούν γάρ έκ της ουσίας ο ών, αλλ έκ του όντος η ουσία» εννοούσε ότι ο Θεός δέν είναι άγνωστος, υπερούσιος, όπως ισχυριζόταν ο Βαρλαάμ, ούτε μπορείς να τον γνωρίσεις απο την ουσία του κτίσματος, όπως προσπάθησε ο Αυγουστίνος, παρα μόνον από την δική του αποκάλυψη και ότι εννοούσε επιπλέον πώς και αποκαλυμένος παραμένει Μυστικός και Άρρητος.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΓΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ.

Διότι καταλήγουμε στην ανθρωπολογία ή στην οντολογία, στην γνώση του είναι.
Διότι οι Πατέρες δέν έρριχναν τους Μαργαρίτες στους κύνες.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος