-Πρέπει να φύγετε από τη γη. Θα οργωθούν ως κι οι αυλές σας.
-Μα εμείς τι θα απογίνουμε; Πού θα βρούμε να φάμε; Τα παιδιά πεινούν όλη την ώρα. Δεν μας απόμεινε ούτε ρούχο.
-Η γη ανήκει στην Τράπεζα, στο τέρας, πρέπει να φύγετε!
-Μα η γη είναι δική μας. Εμείς τη μετρήσαμε και τη μοιράσαμε. Σ’ αυτή τη γη γεννηθήκαμε, σ΄ αυτή σκοτωθήκαμε, σ’ αυτή πεθάναμε. Καλή κακή, είναι δική μας. Όλα αυτά την κάνουν να ναι δική μας. Αυτά είναι τα πραγματικά χαρτιά της ιδιοκτησίας, όχι ένα χαρτί γεμάτο νούμερα.
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί αποσπάσματα από το γνωστό βιβλίο του Τζον Στάϊνμπεκ, τα Σταφύλια της Οργής, στο οποίο περιγράφεται η ζωή φτωχών αγροτών της Αμερικής που εκδιώκονται από τα χωράφια τους την εποχή της κρίσης του 1929. Αυτό το βιβλίο μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα τα όσα συμβαίνουν με την παραγωγή ζάχαρης στην Καμπότζη και την αρπαγή γης αλλά και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την ανοχή εάν όχι συνενοχή (γιατί ως γνωστόν όποιος δεν αντιδρά καθίσταται συνένοχος) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία δεν έχει αντιδράσει αν και διαθέτει την αποκλειστική αρμοδιότητα για την εμπορική πολιτική στην Ε.Ε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση το 2001, υιοθέτησε την πρωτοβουλία Everything but arms («Όλα εκτός από όπλα») σύμφωνα με την οποία οι Λιγότερο Ανεπτυγμένες Χώρες θα μπορούν να εξάγουν τα προϊόντα τους στην Ε.Ε χωρίς δασμούς και χωρίς ποσοστώσεις. Η εν λόγω πρωτοβουλία της Ε.Ε έχει ως στόχο να βοηθήσει στην ανάπτυξη των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών και να δώσει ώθηση στις εξαγωγές τους, γεγονός που είναι φυσικά πολύ θετικό.
Ωστόσο, αυτή η πρωτοβουλία έχει οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα στην περίπτωση της Καμπότζης και της εξαγωγής ζάχαρης προς την Ε.Ε. Η Καμπότζη είναι μία από τις 49 χώρες που κατατάσσονται σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στις Λιγότερο Ανεπτυγμένες Χώρες και ως εκ τούτου έχει δικαίωμα για εξαγωγές προϊόντων στην Ε.Ε χωρίς δασμούς και χωρίς ποσοστώσεις. Αυτή λοιπόν τη ρύθμιση, που ως άμεσο στόχο έχει φυσικά τη βελτίωση των εξαγωγών της Καμπότζης και την ευρύτερη ανάπτυξη της χώρας, έχουν εκμεταλλευτεί πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εκμεταλλεύονται το «θολό» ιδιοκτησιακό καθεστώς στη χώρα, με την ανοχή ή τη συνενοχή της τοπικής κυβέρνησης που τους εκχωρεί τεράστιες εκτάσεις γης, διώχνοντας του τοπικούς αγρότες από τα χωράφια τους με βίαια μέσα.
Με αυτό τον τρόπο οι πολυεθνικές αναπτύσσουν οικονομίες κλίμακας και
καλλιεργούν τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμων και στη συνέχεια εξάγουν τη
ζάχαρη στην Ε.Ε χωρίς καθόλου δασμούς και χωρίς ποσοστώσεις. Αυτή λοιπόν
η αρπαγή γης οδηγεί στη φτώχεια και στην πείνα χιλιάδες ανθρώπους που
από τη μια στιγμή στην άλλη εκδιώκονται από τα χωράφια τους ακόμα και
από τα σπίτια τους με βίαιο και απάνθρωπο τρόπο. Και φυσικά αυτή η
ζάχαρη καταλήγει τελικά στα δικά μας νοικοκυριά, στα δικά μας γλυκά, στο
δικό μας καφέ!
Είμαι σίγουρη ότι αν ο τελικός καταναλωτής γνώριζε πώς έχει παραχθεί η ζάχαρη που ίσως καταναλώνει, θα αντιδρούσε και ο ίδιος. Αλλά ακόμα και αν ο τελικός καταναλωτής δεν γνωρίζει το γεγονός αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι σίγουρα ενήμερη καθώς έχουν γίνει πολλές αναφορές και καταγγελίες σχετικά με την αρπαγή γης στην Καμπότζη και επιπλέον έχει ασκηθεί πίεση και από Ευρωβουλευτές, χωρίς όμως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να έχει αντιδράσει έως τώρα και χωρίς να έχει θέσει τέλος σε αυτή την απαράδεκτη πρακτική καθώς συνεχίζει να εισάγει αυτή τη ζάχαρη.
Είμαι σίγουρη ότι αν ο τελικός καταναλωτής γνώριζε πώς έχει παραχθεί η ζάχαρη που ίσως καταναλώνει, θα αντιδρούσε και ο ίδιος. Αλλά ακόμα και αν ο τελικός καταναλωτής δεν γνωρίζει το γεγονός αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι σίγουρα ενήμερη καθώς έχουν γίνει πολλές αναφορές και καταγγελίες σχετικά με την αρπαγή γης στην Καμπότζη και επιπλέον έχει ασκηθεί πίεση και από Ευρωβουλευτές, χωρίς όμως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να έχει αντιδράσει έως τώρα και χωρίς να έχει θέσει τέλος σε αυτή την απαράδεκτη πρακτική καθώς συνεχίζει να εισάγει αυτή τη ζάχαρη.
ΜΚΟ όπως η ActionAid, η Oxfam, η Equitable Cambodia αλλά και εφημερίδες
όπως ο Guardian και ο Economist έχουν φέρει στο φως την κατάσταση που
επικρατεί στην Καμπότζη με τις φυτείες ζαχαροκάλαμων. H Ε.Ε που
προβάλλεται ως προασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε παγκόσμια
κλίμακα έχει χρέος να αντιδράσει και η ευθύνη είναι κυρίως στην
Ευρωπαϊκή Επιτροπή που έχει την αρμοδιότητα της εμπορικής πολιτικής.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η δική μας συμβολή έτσι ώστε να ασκηθεί πίεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου να διερευνήσει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αρπαγή γης που λαμβάνει χώρα στην Καμπότζη και σχετίζεται με την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων στην Ε.Ε και να αναστείλει τις εμπορικές προτιμήσεις για την εισαγωγή ζάχαρης από τη χώρα, κάτι που έχει ζητήσει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με έκτακτο ψήφισμά του στις 26 Οκτωβρίου 2012.
Πιστεύω ότι ως Ευρωπαίοι πολίτες αλλά και ως άνθρωποι έχουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ευθύνη για τα προϊόντα που καταναλώνουμε όταν μάλιστα αυτά τα προϊόντα έχουν οδηγήσει τόσο άδικα και απάνθρωπα στη φτώχεια χιλιάδες συνανθρώπους μας που έτυχε να γεννηθούν και να ζήσουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη μας!
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η δική μας συμβολή έτσι ώστε να ασκηθεί πίεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου να διερευνήσει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αρπαγή γης που λαμβάνει χώρα στην Καμπότζη και σχετίζεται με την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων στην Ε.Ε και να αναστείλει τις εμπορικές προτιμήσεις για την εισαγωγή ζάχαρης από τη χώρα, κάτι που έχει ζητήσει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με έκτακτο ψήφισμά του στις 26 Οκτωβρίου 2012.
Πιστεύω ότι ως Ευρωπαίοι πολίτες αλλά και ως άνθρωποι έχουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ευθύνη για τα προϊόντα που καταναλώνουμε όταν μάλιστα αυτά τα προϊόντα έχουν οδηγήσει τόσο άδικα και απάνθρωπα στη φτώχεια χιλιάδες συνανθρώπους μας που έτυχε να γεννηθούν και να ζήσουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου